เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 14 อยากพบอีกครั้ง (1)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-26 12:00:47“พระชายา ท่านแต่งกายเช่นนี้จะไปที่ใดหรือเพคะ” เป่าชุนมองอาภรณ์บนเรือนร่างของจูฟางหรงหน้าตื่น
เพราะจูฟางหรงลอบเอาเครื่องแต่งกายของหลงโหย่วอี้มาสวม แต่ดูเหมือนว่าเมื่ออาภรณ์บุรุษตัวใหญ่โคร่งถูกสวมไว้บนเรือนร่างระหง จึงทำให้จูฟางหรงยิ่งดูตัวเล็กพิกล
“ตกใจอะไรของเจ้า” จูฟางหรงรวบผมยาวสลวยขึ้นเพื่อผูกปมเป็นหางม้า และสวมกวานหยกไว้บนศีรษะ
เป่าชุนเห็นเช่นนั้นจึงรุดเข้าปรนนิบัติ นางหยิบผมช่อหนึ่งขึ้นถักเปียหละหลวม แล้วจึงมัดรวบขึ้นกลางศีรษะ
จูฟางหรงยิ้มบาง “ขอบใจนะ”
“พระชายา ท่านอ๋องยังไม่กลับเลยนะเพคะ หากท่านอ๋องทราบเข้าต้องอาละวาดเป็นแน่”
“ตราบใดที่เขายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ ท่านอ๋องยังไม่กล้าทำอะไรข้าตอนนี้หรอก อีกอย่างชุดนี่ข้ายืมไม่กี่ชั่วยามเอง เขามีอาภรณ์ตั้งหลายตัว มากกว่าสตรีเช่นข้าด้วยซ้ำ จะขี้หวงอะไรหนักหนา”
“หมายความว่าอย่างไรเพคะ ยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ” เป่าชุนงงงวย
“ช่างเถิด จำไว้เพียงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าไม่ได้ร่วมรู้เห็นสิ่งใดกับข้าเป็นพอ รักษาชีวิตของตนเอาไว้ให้ดี”
ภาพที่ลูกธนูโผปักกลางอกของเป่าชุนในชาต
บทล่าสุด
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 17 เคี้ยวโคนลิ้น (2)
จูฟางหรงเหลือบมองตาแก่นี่…ข้ามีค่ามากกว่าเงินง่อย ๆ นั่นของเจ้าตั้งเท่าใด ชิ!“ไปบอกเจ้าหอ ว่าคืนนี้ นางระบำคนนี้ เป็นของข้าแล้ว”จูฟางหรงได้ยินก็อยากกรีดร้อง เพราะนางวางแผนแล้วว่าจะเข้ามาหาข่าวสำคัญ หากได้แล้วก็จะเร่งปลีกตัวออกห่าง ดูเหมือนว่าเรื่องราวกำลังยุ่งเหยิงไม่เป็นท่า นับตั้งแต่นางก้าวเท้าเข้ามายังห้องพิเศษแสนโกโรโกโสที่เต็มไปด้วยโลกีย์คาวคลุ้งนี่อยากจะบ้าตาย ชาติที่แล้วตาแก่นี่เป็นไก่หรือไงนะหลงโหย่วอี้ผุดลุกโดยไม่รู้ตัว เขาเขม้นมองจูฟางหรงประหนึ่งจะกระชากวิญญาณออกจากร่างเจ้าเมืองฉางฝูเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง “สุลต่าน ท่านเป็นอะไรงั้นหรือ”เฉินกงเห็นท่าไม่ดีก็กระตุกชายอาภรณ์ของผู้เป็นนายเพื่อเตือนสติ หากไม่ทำเช่นนี้นายของเขาต้องพังหอไป๋หลิงจนเหลือเพียงชื่อแน่ “ท่านอ๋อง”จูฟางหรงประสานสายตากับเขา ยิ่งเห็นอีกฝ่ายแทบคลั่งนางก็ยิ่งสาแก่ใจ จูฟางหรงเดินเข้าใกล้เจ้าเมืองฉางฝูเพื่อเบี่ยงความสนใจจากอาการผีเข้าของหลงโหย่วอี้คนโง่ ครั้งนี้ท่านต้องขอบคุณข้า หากไ
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 17 เคี้ยวโคนลิ้น (1)
ร่างระหงย่างกรายออกไปเบื้องหน้าแช่มช้า ทุกคนต่างหยุดมองนางเป็นตาเดียว ผู้ที่อ้างตนว่าเป็นสุลต่านตาค้าง จูฟางหรงเองก็ไร้เวลาให้ตริตรองมากนัก ในเมื่อตัดสินใจแล้วย่อมไม่อาจหันหัวเรือกลับจอมปีศาจ มิน่าเล่าข้าถึงไม่เห็นเขา ที่แท้ก็ปลอมตัวเป็นตาแก่เคราเฟิ้มนี่เองจูฟางหรงเหลือบมองแววตาคมกริบที่ยังเขม้นตนแทบไม่กะพริบ เปลือกตาบางหลุบลงนอบน้อม จากนั้นหมุนกายประจันหน้ายิ้มหวานให้กับเจ้าเมือง ภายใต้รอยยิ้มหวานละมุนกลับมากล้นไปด้วยความรู้สึกหมื่นพันจูฟางหรงอยากทิ่มดวงตาของโคแก่ตรงหน้าให้มืดบอดนัก กล้าดีอย่างไรแทะโลมนางได้ไม่อายฟ้าดินครั้นลอบเสมองไปอีกด้าน ก็ทันเห็นบุรุษอีกคนกำลังกัดฟันกรอด จูฟางหรงไม่กลัวเขาหรอก นางจะเล่นละครเป็นหญิงคณิกาให้ใครบางคนโมโหจนกระอักโลหิตตายไปเสียข้าอยากรู้นักว่าท่านจะทนเห็นชายาของตนเองคลอเคลียชายอื่นได้จริงหรือ โหย่วอี้อ๋องแขนเรียววาดลวดลายขึ้นกลางอากาศ ดนตรีเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะ จูฟางหรงร่ายระบำได้อย่างงดงามยิ่งนางอ่อนช้อยหวานหยดประหนึ่งนางเซียนเท่าใด ความเดือดด
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 16 แม่นางอาเนี่ยน (2)
คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม จูฟางหรงขบปากตนเองแผ่วเบาพลางครุ่นคิด เป่าชุนก็มองตาที่เหลือกขึ้นทั้งยังกลอกไปมาของจูฟางหรงจนตัวโก่ง ไม่รู้ว่านางกำลังคิดทำสิ่งใดอยู่กันแน่เสียงสุลต่านคนนี้คุ้นหูข้าจริง“เรื่องเคร่งเครียดเพียงนี้ไว้ค่อยคุยก็แล้วกัน ข้าว่าเราหาความสำราญด้วยการชมระบำกันก่อน ท่านสุลต่านว่าดีหรือไม่”“ตามแต่ท่านเจ้าเมืองสะดวกขอรับ”จูฟางหรงได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่ก็นึกบางอย่างออก“อาเป่าเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่เงียบ ๆ จนกว่าข้าจะกลับ เข้าใจหรือไม่”“พี่หรง ท่านกำลังคิดทำสิ่งใด”“ไว้ข้าจะมาอธิบายคราวหลัง จำไว้หากเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องวิ่งให้สุดชีวิต แล้วไปหาเช่ารถม้ากลับจวนก่อนข้าได้เลย หากใครถามก็บอกเพียงว่าข้าจะกลับพร้อมท่านอ๋อง”จูฟางหรงยัดถุงเงินให้เป่าชุน ดูเหมือนแผนการชมดอกไม้ไฟบนระเบียงสูงต้องล้มเลิกเสียแล้ว เพราะยามนี้จูฟางหรงต้องการอิสรภาพมากกว่า ถ้าไม่มีสิ่งใดผิดพลาด นางต้องได้ข้อมูลสักอย่างมาแน่ต่อให้เป่าชุนนึกปฏิเสธก็ไม่อาจขัดใจผู้เป็นนาย นางจึงต้องพยักหน้าด้วย
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 16 แม่นางอาเนี่ยน (1)
ตั้งแต่จูฟางหรงก้าวเท้าเข้ามาในหอไป๋หลิง นางได้ลอบสำรวจไปแล้วกว่าค่อนหอ แต่ยังไม่พบร่องรอยของหลงโหย่วอี้สักเสี้ยวหรือข้าจะคิดผิด ช่างเถอะ ๆ เขาไม่อยู่ก็ดี สบายใจอีกเปลาะ จะได้เที่ยวเล่นให้หนำใจนางไม่เห็นเขาก็นับเป็นเรื่องถูกต้อง ในเมื่อหลงโหย่วอี้แต่งกายเป็นพ่อค้าต่างแคว้น ซ้ำยังเสริมหนวดเคราประหนึ่งสุลต่าน ระยะไกลเพียงนั้นถ้านางจำได้ก็คงเปรียบดั่งเทพเซียนแล้วกระมังเป่าชุนส่งสายตาเว้าวอนให้จูฟางหรง เพราะนางถูกบรรดาสตรีนัวเนียอยู่ไม่ห่าง ไม่รู้ว่าขนบนแขนลุกชันจนได้กลายเป็นร่วงกราวไปแล้วหรือไม่จูฟางหรงขบขันเมื่อเห็นสีหน้าเหยเกของเป่าชุน นางเองก็ไม่อยากให้ใครยุ่มย่ามเวลาแห่งความสุขมากนัก ที่จูฟางหรงอ้าแขนรับสตรีเหล่านี้เข้ามาก็เพื่อบดบังตัวตนให้แนบเนียนขึ้นอีกหน่อยเพียงเท่านั้นยามนี้มาถึงห้องส่วนตัวแล้ว เช่นนั้นควรเริ่มแผนการไต่ระเบียงชมดอกไม้ไฟมันเสียตอนนี้เลยดีกว่า“มาเถิดคนงาม พวกเจ้ามาร่ำสุราเป็นสหายข้าหน่อยเร็ว” จูฟางหรงยกกาสุราขึ้นเหนือศีรษะ สตรีร่างอรชรก็ใช้หน้าอกใหญ่ตู้มแย่งเบียดกันเพื่อเข้าหานาง
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 15 หอไป๋หลิง
“พระชายา จะพบท่านอ๋องที่ใดพ่ะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามจากด้านนอกจูฟางหรงหลุดจากภวังค์ นางเหลือบซ้ายแลขวาเพื่อหาหนทาง ก่อนจะสะดุดเข้ากับหอนางโลมสุดตระการตา ความคิดอยากเข้าไปเที่ยวชมสักครั้งก็ผุดขึ้น“เช่นนั้นข้าจะลงตรงนี้เลย”จูฟางหรงจูงมือเป่าชุนให้ลงจากรถม้าด้วยกัน จากนั้นจึงหันไปกำชับ “เจ้ากลับไปก่อนได้เลย”สารถีเหลอหลา “พระชายา แต่หากกระหม่อมกลับไปแล้ว…”“อะไรกัน ก็ข้าบอกว่ามาหาท่านอ๋องไม่ใช่หรือไง ขากลับข้าจะกลับพร้อมท่านอ๋อง”ครั้นได้ยินที่จูฟางหรงเอ่ยเขาจึงวางใจ “ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”รถม้าจึงเคลื่อนตัวกลับไปทิศทางเดิมอีกหน เป่าชุนจึงเริ่มเกิดความเป็นกังวลขึ้นมา“พระชายา แต่หากเราไม่ได้กลับไปพร้อมท่านอ๋อง จะเป็นอย่างไรเพคะ”“เป่าชุน เจ้าคิดมากไปหน่อยแล้ว เห็นนั่นหรือไม่”จูฟางหรงยู่ปากไปยังหอสูงตระหง่าน ซึ่งประดับไปด้วยแพรผืนโปร่งหลากสี และโคมไฟสว่างไสวนับไม่ถ้วน ผู้คนที่เดินเข้าออกก็ล้วนแล้วแต่เป็นบุรุษ ซ้ำสตรียังแต่งกายน้อยชิ้น บางรายยืนโอบกันไม่อายฟ้าดินเป่าชุนผงะ มือเล็กยกขึ้นปิดตาทันควัน เพราะเผลอไ
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 14 อยากพบอีกครั้ง (2)
จากนั้นจูฟางหรงและเป่าชุนก็ห่อกายไว้ใต้ผ้าคลุมไหล่ตัวใหญ่ เนื่องจากด้านนอกอากาศหนาวจึงไม่เป็นที่ผิดสังเกตใดทหารเวรยามเห็นทั้งสองจึงเอ่ยถาม “พระชายา จะเสด็จที่ใดพ่ะย่ะค่ะ”จูฟางหรงตระเตรียมคำตอบมาแล้ว จึงไร้ท่าทีตระหนก ซ้ำยังตบตาอีกฝ่ายได้อย่างแนบเนียน “ก็ท่านอ๋องน่ะสิ มุ่งหน้าเข้าเมืองเพื่อเที่ยวเทศกาลชีซีก่อนข้าแล้ว ท่านอ๋องส่งจดหมายกลับมาให้ข้าตามไป”จูฟางหรงยื่นกระดาษแผ่นเล็กไปเบื้องหน้า นางรู้ดีว่าทหารเหล่านี้ยำเกรงหลงโหย่วอี้เพียงใด พวกเขาย่อมไม่กล้าละลาบละล้วงเปิดอ่านเป็นแน่ เพราะอย่างนี้เองในกระดาษแผ่นนั้นจึงมีเพียงความว่างเปล่านายทหารหลุกหลิก จากนั้นเหลือบมองสหายที่ยืนอีกฝั่ง วันนี้พวกเขาก็ไม่เห็นว่าหลงโหย่วอี้กลับเข้ามาจริง ทั้งสองจึงพยักหน้าเป็นการส่งสัญญาณจูฟางหรงยิ้มบาง นางยังคงยื่นจดหมายดั่งต้องการให้เขาเปิดอ่านอยู่เช่นนั้น “ถ้าไม่เชื่อ ก็เอาไปดูสิ นี่ก็สายมากแล้วด้วย หากข้าไปช้าท่านอ๋องเกิดโทสะจะทำเช่นไร”นายทหารใจสั่นหวิว เขาเร่งค้อมศีรษะและไม่แตะจดหมายเลยสักนิด “ขออภัยพระชายา กระหม่อมล่วงเกินแล้ว เช่นนั้นกระหม่อมจะไปเตรียม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน17.6K viewsหลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว
หิมะที่ปลิดปลิว10.4K viewsบุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ
เหยียนซี135.8K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง12.5K viewsคณิกาที่รักของชิงอ๋อง
ชาไทยเย็น996 viewsพลิกชะตาฮูหยินจวนแม่ทัพ
Lovedee479 viewsทะลุมิติมาเป็นหญิงบ้าที่กลายมาเป็นคุณนายตำรวจ 70s
sanvittayam3.2K viewsเล่ห์แค้นจินฉาน
lianlian2.3K views
