Semua Bab กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ: Bab 1 - Bab 10

เสียงล้อไม้เคลื่อนบดบนทางคับแคบริมหุบเขาเฟยหย่า กีบเท้าม้านับสิบห้อตะบึงตามหลังมาอึกทึกครึกโครม“พระชายา ทำอย่างไรดีเพคะ ท่านอ๋องจะตามทันแล้ว”ใบหน้าเกลี้ยงเกลายามนี้ผุดซึมไปด้วยหยาดเหงื่อวาวระยับ คิ้วสวยขมวดแน่นจนเกิดเป็นปม ลมหายใจติดขัดหนักหน่วง อกด้านซ้ายกระเพื่อมถี่เพราะกำลังอ่อนล้าโรยแรง“ไม่มีเวลาแล้ว เป่าชุนเจ้าหนีไปไม่ต้องสนใจข้า”เป่าชุนส่ายหน้าระรัว ประกายตาแดงก่ำ “ไม่เพคะ พระชายาจะไปที่ใดเป่าชุนจะขอติดตามท่านไปด้วย”จูฟางหรงจนใจกับความดื้อดึงของสาวใช้ผู้ภักดี แม้พวกนางรู้จักกันที่วังหลวง ทว่าทั้งสองกลับผูกพันธ์กันเฉกเช่นพี่น้อง“เป่าชุน เจ้าบอกว่าจะเชื่อฟัง และภักดีกับข้าใช่หรือไม่”เป่าชุนพยักหน้า “เพคะ”“เช่นนั้นเจ้าฟังข้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า หนีไป!”ฟิ้ว…ฉึก!เป่าชุนตาเบิกโพลงกายแข็งค้าง จูฟางหรงตื่นตระหนก นัยน์ตาหงส์ลดต่ำลงเรื่อย ๆ กระทั่งพบว่าเกาทัณฑ์ดอกหนึ่งที่พุ่งเฉียดข้างแก้มนางเมื่อครู่ ปักเข้าบริเวณอกซ้ายของเป่าชุนเสียแล้ว“เป่าชุน!!”จูฟางหรงรู้สึกคล้ายฟ้าดินพลิกผัน หัวใจแทบแหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลี“พะ…พระชายา เป่าชุนอกตัญญูคงร่วมเดินทางกับท่านไม่ได้แล้ว”เ

จูฟางหรงตื่นตระหนก ไม่คิดเลยว่าการเลือกเข้าสู่ประตูวิวาห์ครั้งนี้ จะสาหัสจนแทบช้ำในตาย นางไม่รู้ว่าชาตินี้เขาสืบทราบเรื่องราว กระทั่งระแคะระคายถึงแผนการส่งตัวเจ้าสาวได้อย่างไร เดิมทีพิธีเข้าหอจูฟางหรงยังไม่ถูกเขาสอบสวนด้วยซ้ำ เพราะอย่างที่บอกเขาไม่ได้โผล่หน้ามาเฉกเช่นวันนี้ เหตุไฉนเรื่องราวจึงตาลปัตรไม่เป็นท่าไปเสียได้บททดสอบใดของสวรรค์งั้นหรือ? นี่มันกลหมากกระดานใด บัดซบ บัดซบเสียจริง!เพราะโหย่วอี้อ๋องกุมอำนาจทางการทหารเหนือกว่ากระทั่งฮ่องเต้ของแคว้น ผู้ใดก็ไม่อาจต่อกรกับเขา กาลข้างหน้าเกรงว่าทั้งแคว้นช่านเป่ยและต่างแคว้นเองก็ต้องศิโรราบแก่เขาด้วยเหตุนี้เองโหย่วอี้อ๋องจึงมีศัตรูอยู่ทั้งสี่ดินแดนแปดทิศ แม้เขาจะถูกลอบกัดอยู่หลายครา ก็ยังสามารถเอาชีวิตรอดมาได้ทุกครั้ง เขาจึงได้รับฉายาท่านอ๋องปีศาจแห่งสมรภูมิโลหิตหอหงฮวาแอบอ้างตนเป็นผู้ผดุงความยุติธรรมจึงหมายกำจัดอ๋องเจ้าปัญหาเช่นเขา หากวันหนึ่งโหย่วอี้อ๋องสามารถกุมอำนาจทุกอย่างและช่วงชิงบัลลังก์ไว้ได้ นั่นหมายถึงหอหงฮวาจะต้องถูกกวาดล้างไปด้วยเช่นกัน ซึ่งจูฟางหรงอยากให้เขาทำลายหอหงฮวาให้ราบเสีย นางจะได้ชำระแค้นให้ครอบครัวเสียทีหากจู

“ว่าอย่างไร พบเบาะแสบ้างหรือไม่”“ท่านอ๋อง ไม่มีเบาะแสใดเลยพ่ะย่ะค่ะ” เฉินกงค้อมศีรษะ หลงโหย่วอี้เงียบขรึม ร่างสูงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ซ้ำยังแหงนหน้าพ่นลมหายใจราวคนสิ้นหวัง เฉินกงจึงนึกลังเลว่าควรรายงานเรื่องต่อไปหรือไม่“เอ่อ…ท่านอ๋อง พระองค์ตามหานางมาสิบปีแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ บางทีนางอาจ…”นัยน์ตาคมตวัดมองฉับ “เหลวไหล!”เฉินกงสะดุ้งโหยง เขาก้มหน้างุดเพราะรู้ตัวว่าตนพลั้งปากไปเสียแล้วหลงโหย่วอี้กำลังตามหาบุตรีของขุนนางใหญ่สกุลเสิ่นที่ต้องโทษประหารเมื่อสิบปีก่อน ครั้งนั้นจวนของเขาถูกเผาจนมอดไหม้กระทั่งเสาสักต้นยังไม่หลงเหลือเฉินกงแทบไม่เห็นหนทางเป็นไปได้ด้วยซ้ำกับการตามหาครั้งนี้ เด็กหญิงอายุเพียงสิบหนาวจะสามารถรอดชีวิตจากเปลวโลกันตร์อันร้อนระอุครานั้นได้อย่างไร ทว่าหลงโหย่วอี้กลับปักใจเชื่อโดยตลอดว่านางยังคงมีชีวิตอยู่ ท่านอ๋องผู้เกรียงไกรกุมอำนาจทางการทหารเสียจนผู้คนล้วนยำเกรงเติบโตมาจนอายุครบยี่สิบแปดปีจึงไม่คิดใส่ใจหรือต้องการรับสตรีใดเข้ามาเป็นพระชายา คงเพราะเขากำลังรอคอยใครบางคน หากครั้งนี้ฮ

เด็กหญิงอายุราวสิบหนาวใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรายืนถือร่มฉีกยิ้มกว้างดั่งโลกใบนี้สดใสเสียเต็มประดา เขาไม่ได้ตอบกลับนาง แต่เลือกเบือนหน้าหนี พริบตาชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าหยาดฝนไม่ต้องกายของตนแล้วใบหน้าหล่อเหลาเปียกพราวด้วยหยาดน้ำแหงนมองอีกฝ่าย เขาจึงเห็นว่าเด็กหญิงคนนั้นกำลังยืนกางร่มให้ตนอยู่ ในขณะที่ไหล่อีกฝั่งของนางต้องเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝนเพราะได้ปันร่มที่มากกว่าครึ่งเพื่อช่วยบดบังหยาดพิรุณให้เขา“ถอยไป”เสียงทุ้มแข็งกระด้าง แต่ดูเหมือนเด็กหญิงไม่สะทกสะท้านใด ร่างเล็กยังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับ รอยยิ้มก็ประดับบนใบหน้าอยู่ตลอด“ท่านพ่อบอกว่าหากตากฝนจะไม่สบายเอาได้ พี่ชายท่านอยากป่วยหรือ”“ไม่ต้องยุ่ง”เด็กหญิงยังไม่ยอมแพ้ นางล้วงบางอย่างในสาบเสื้อออกมา จากนั้นยื่นให้เขา นัยน์ตาคมมองตามของที่อยู่ในมืออีกฝ่ายก็พบว่าเป็นลูกกวาด“ท่านดูอารมณ์ไม่ดีนะเจ้าคะ กินนี่ท่านจะรู้สึกดีขึ้น”ชายหนุ่มยังทำหน้าขรึมและไม่ตอบกลับ หูของเขาได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่าง เพราะร่มบนศีรษะมันเอียงกระเท่เร่จากการที่นางเอาด้ามเหน็บบริเวณใต้รักแร้“ตายจริง คุ

อรุณรุ่งมาเยือน จูฟางหรงก็เตรียมตัวออกไปตามนัดหมาย วันนี้นางเลือกแต่งกายด้วยอาภรณ์สีอ่อนสบายตา ส่วนด้านในสวมใส่อาภรณ์ที่ทะมัดทะแมง เพราะจูฟางหรงต้องเผื่อเกิดสถานการณ์ฉุกเฉินในการเอาตัวรอด หากหลงโหย่วอี้ระแคะระคายขึ้นมา นางจะเลือกกลายเป็นปลาแล้วกระโดดลงแม่น้ำหนีเขาเสียเลย“พระชายา งดงามมากเลยเพคะ”จูฟางหรงเหลือบมองหน้าของเป่าชุน “เป่าชุน วันนี้เจ้าไม่ต้องตามไปปรนนิบัติข้าหรอกนะ”เป่าชุนสลดลง “ทำไมหรือเพคะ เพราะว่าหม่อมฉันดูแลพระชายาไม่ดีหรือเพคะ”“ดูเจ้าสิ” จูฟางหรงยิ้มบาง ร่างระหงลุกยืนเต็มความสูง มือเรียวคว้ามือของเป่าชุนมากุมไว้ จูฟางหรงไม่อยากให้เป่าชุนเอาชีวิตมาเสี่ยงกับตนอีกแล้ว “ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย เมื่อคืนเจ้าก็เห็นว่าข้าลอบออกไปท่องราตรี เจ้าอยู่ที่นี่ทำลายหลักฐานให้ข้าได้หรือไม่”เป่าชุนใจชื้น แท้ที่จริงจูฟางหรงก็มีภารกิจให้นางทำ “เพคะ”“พระชายา รถม้าพร้อมแล้วเพคะ”เสียงของนางกำนัลต้นห้องดังลอดเข้ามา จูฟางหรงรวบรวมลมหายใจจนแก้มโป่งพอง