แค้นสลักลึก 1.1

แค้นสลักลึก

“ปล่อยข้าไปนะ ข้าไม่ได้ทำผิด ข้าถูกใส่ร้าย”

หลินซูหนานเอาแต่ตะโกนให้ปล่อยนางไปจนเสียงแหบแห้ง พร้อมกับกล่าวว่านางไม่ได้คบชู้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจนางเลย

หลังจากจิตใจเริ่มสงบ และคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เรื่องที่เกิดขึ้นต้องมีคนจัดฉากใส่ร้ายนางเป็นแน่ จึงร้องออกไปอีก

“ปล่อยข้านะ ข้าถูกใส่ร้าย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

เมื่อผู้คุมเห็นนางตะโกนเรียกร้องความเป็นธรรมมากเข้าพวกเขาก็รำคาญ จึงได้ส่งคนเดินเข้ามาพร้อมกับเอาแส้ฟาดไปที่ลูกกรงห้องขังหลายที

เสียงแส้กระทบกับเหล็กดังก้องในคุกที่มืดมิดและเย็นยะเยือกเสียดแทงเข้ามาในจิตใจของหลินซูหนาน

“หุบปากเสีย” หนึ่งในผู้คุมคำรามใส่นาง

หลินซูหนานตัวสั่นด้วยความกลัว นางหยุดตะโกนเปลี่ยนมาเรียกร้องขอความยุติธรรมและยืนยันความบริสุทธิ์ของตนเองแทน

“ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้าไม่ได้ทำผิดจริง ๆ เมื่อข้าออกไปแล้ว ข้าจะหาทางพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าข้าเป็นผู้บริสุทธิ์”

หลินซูหนานกล่าวอย่างอ้อนวอน เวลานี้นางควรจะหาทางให้ตัวเองหลุดพ้นจากตรงนี้ให้ได้เสียก่อน เรื่องอื่นค่อยสะสางทีหลัง

“หลักฐานแน่นหนาถึงเพียงนี้ เจ้าจะมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์อันใดกัน เป็นถึงพระชายาเอกแท้ ๆ กลับทำเรื่องน่าละอายถึงเพียงนี้ กลับไปนั่งดี ๆ เสีย แล้วอย่าส่งเสียงโวยวายให้พวกข้าหนวกหูอีก” ผู้คุมกล่าวก่อนจะเดินจากไป โดยไม่หันกลับมาสนใจนางเลยแม้แต่น้อย

เวลาผ่านไปหลายวัน ร่างกายของหลินซูหนานทรุดโทรมและซูบผอมลง นั่นเพราะนางไม่ยอมกินอะไรเลย ถ้วยโจ๊กที่มีแต่น้ำแทบจะหาเม็ดข้าวไม่ได้ถูกวางไว้หน้าลูกกรงด้านในเต็มไปหมด

ขณะที่นางฟุบหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย หญิงสาวก็ต้องตกใจตื่นเพราะมีหนูวิ่งมาแทะที่ฝ่าเท้าของนางอย่างน่าอดสู เจ้าหนูนั่นกัดลึกลงไปที่นิ้วโป้งเท้าของนางจนกลายเป็นแผลและมีเลือดไหลซึม

“กรี๊ดดด! ไอ้หนูบ้า ไปไกล ๆ เลยนะ” หลินซูหนานกรีดร้องออกมา พลางรีบดึงเท้าเข้าหาตัวทันที

ทันใดนั้นเองก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หวังจื่อรั่วมาหานางที่คุกหลวงพอดี

ครั้งนี้นางมาในฐานะตัวแทนของฮ่องเต้โจวหยางหลง เพื่อประทานยาพิษให้กับหลินซูหนาน

หวังจื่อรั่วเดินเข้ามาในคุกด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง สายตาของนางเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและไม่แยแส นางเดินอย่าง

สง่าผ่าเผยโดยไม่สนใจความสกปรกหรือกลิ่นเหม็นอับของคุกหลวงที่คลุ้งอยู่ในอากาศเลยแม้แต่น้อย ก้าวเดินของนางเนิบช้าและหนักแน่น แสดงถึงความมั่นใจในอำนาจที่มีอย่างล้นเหลือ

“ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ ไม่เหลือสภาพของพระชายาเอกเลยแม้แต่น้อย คนโง่เง่าอ่อนแออย่างเจ้าน่ะหรือ มีสิทธิ์ที่จะเป็นฮองเฮา ดูแล้วเจ้ามันไม่เหมาะสมเลยสักนิดกับตำแหน่งที่สูงส่งนั่น” หวังจื่อรั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“เป็นเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าเป็นคนที่วางแผนใส่ร้ายข้า เป็นเจ้านี่เอง”

หลินซูหนานเค้นเสียงถามด้วยความเคียดแค้น

ต่อให้ไม่ต้องถามหลินซูหนานก็พอจะเดาออกแล้วว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ จะต้องเป็นชายารองผู้นี้อย่างแน่นอน เพราะว่าถ้าหากนางตายไป คนที่ได้ประโยชน์ย่อมต้องเป็น

หวังจื่อรั่วผู้นี้

“หลินซูหนาน รู้ตอนนี้แล้วจะมีประโยชน์อันใดเล่า เพราะอีกไม่นานเจ้าก็จะตายแล้ว ตายอย่างอนาถเสียด้วย” หวังจื่อรั่ว

กล่าวเสียงเย็นชา

“ฝ่าบาทมีความปรานีต่อเจ้า ในฐานะที่เจ้าเป็นถึงพระชายาเอก พระองค์จึงส่งข้ามาเพื่อนำยาพิษพระราชทานมาให้เจ้า จากนั้นเจ้าก็จะหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานในครั้งนี้ รับไปสิ”

กล่าวจบหวังจื่อรั่วก็ส่งสายตาให้นางกำนัลนำถาดใส่จอกสุราพิษไปยื่นให้หลินซูหนาน