ตอนที่ 38 ฉันแพ้ตั้งแต่ตอนไหน

“หมอ...” ดวงตากลมโตที่มีน้ำแวววาวเคลือบอยู่ หันไปมองชายหนุ่ม คล้ายกับต้องการเผยอะไรบางอย่าง กัญญ์วราไม่รู้ว่าตัวเองจะเริ่มจากสิ่งไหนก่อน แน่นอน ถ้าเธอกลับบ้านไป แม่ของเธอก็จะทำแบบเดิม คือจับเธอให้แต่งงานกับผู้ชายคนไหนก็ได้ ที่ร่ำรวยฐานะเทียบเคียงกับทางบ้านของเธอ

          “ครับ...”

          “พาฉันกลับบ้านหมอด้วยสิคะ ตอนนี้ฉันไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ...เอ่อ คุณหมอมีภรรยาหรือยังคะ”

          “คุณ...มีอะไรหรือเปล่าครับ” ลักษณะแบบนี้ เขาไม่ควรปล่อยเธอไว้คนเดียว เธออาจมีปัญหาหนัก

          “หมอมีครอบครัวหรือยังคะ”

กัญญ์วราถามซ้ำอีกครั้ง โดยไม่สนใจที่จะตอบคำถามของอีกฝ่าย

          “มะ-ไม่มีครับ ผมยังเป็นแพทย์ฝึกหัดอยู่ครับ คุณมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ”

          “งั้น...ฉันขอกลับบ้านด้วยคนสิคะ”

          “อะ-อะไรนะครับ เอ่อ คุณต้อง...”

          “ฉันไม่อยากกลับบ้าน ถ้าหมอไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยดิฉัน คุณหมอกลับบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวดิฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ”

          หยาดน้ำตารินไหลอาบสองแก้มในขณะที่พูดประโยคสุดท้าย ความเจ็บช้ำกับการโดนบังคับตลอดทั้งชีวิตของเธอ ทำให้กัญญ์วรารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตัวเองนัก ความฝันของเธอคือการเป็นหมอ สาเหตุที่เธอขับรถมาจอดที่นี่ ก็เพราะสิ่งนี้ เธออยากมาดูความฝันของเธอ

          “เอ่อ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นครับ ผมแค่เกรงว่า ครอบครัวของคุณจะเป็นห่วง และตามหาคุณครับ”

พัทธดนย์เริ่มคิดหนัก เมื่อเห็นหยาดน้ำตาที่รินไหลแบบไม่ขาดสายของเธอ ความเจ็บปวดที่อยู่ภายใน จะต้องมากอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้น เขาไม่ควรปล่อยเธอคนนี้ไว้คนเดียว

          “แต่ฉันยังไม่อยากกลับบ้านค่ะ”

          “งั้น...ก็ไปบ้านผมก่อนก็ได้ครับ” พัทธดนย์นึกถึงพ่อกับแม่ของเขา อย่างน้อยให้พ่อกับแม่ช่วยพูดและเกลี้ยกล่อมเธอดู อาจจะช่วยเธอได้

          “ขอบคุณค่ะ”

[ณ โรงแรมสุดหรู (ที่เดิม)]

          “หมายความว่ายังไงคะเรย์!!”

          “ก็หมายความอย่างที่ผมพูดไปเมื่อกี้ไง พราวมุกยังไม่เข้าใจอะไรอีกเหรอครับ”

          “ก็พราวมุกยอมเป็นของเรย์แล้ว และเรย์จะจัดการอีนังเนย์ให้พราวมุกไงคะ อย่าบอกนะว่าเรย์จะผิดสัญญากับพราวมุก”

          อารมณ์ของชรินทร์ทิพย์เริ่มทะยานขึ้นเรื่อยๆ เธอกับเขาผ่านค่ำคืนดุเดือดมาด้วยกัน จนมาตื่นเอาเกือบเที่ยงของอีกวัน ชรินทร์ทิพย์อ่อนล้าไปทั่วทั้งร่าง แต่นราวิชญ์กลับบอกกับเธอว่า ไว้จะพิจารณาอีกครั้ง มันทำให้เธอเดือดอย่างที่สุด

          “ยอมเป็นของเรย์เหรอ...อืม...แต่พราวมุกก็น่าจะรู้นะ ว่า พราวมุกเองก็ไม่ได้มีเรย์เป็นคนแรกนี่ จะว่ายอมเป็นของเรย์ คงจะไม่ถูกมั้ง”

          “สรุปเรย์จะไม่ทำตามที่บอกกับพราวมุกใช่มั้ย!”

          “ก็ต้องรอดูก่อนสิครับ ว่าจะใช้วิธีไหน การที่จะทำอย่างที่พราวมุกบอกน่ะ มันคือคุกชัดๆ พาเนย์ไปรุมโทรม อัดคลิปประจาน ทุกอย่างมัดตัวหมดน่ะครับ เรย์ว่า พราวมุกตัดใจจากไอ้กันต์มันเถอะ มาคบกับเรย์ดีกว่า”

          “ไม่! ในเมื่อเรย์ไม่ทำ พราวมุกจะทำด้วยตัวเองก็ได้ ถ้าเรย์บอกกับพราวมุกว่าไม่ช่วยตั้งแต่แรก พราวมุกไม่เสียเวลามาทำแบบนี้หรอกนะ”

          “เสียเวลาเหรอ...เรย์คิดว่า พราวมุกลองนึกดีๆ นะครับ เมื่อคืนเสียงครางของพราวมุกดังลั่นห้อง ยังจะเรียกว่าเสียเวลาอีกเหรอครับ อืม พราวมุกจะดูหลักฐานมั้ยล่ะ ว่าพราวมุกร้องดังขนาดไหน” นราวิชญ์หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา

          “อย่าบอกนะ!!! ว่าเรย์อัดคลิปเมื่อคืนไว้!”

          “แน่นอนสิ นี่พราวมุกยังไม่รู้สินะ ว่าเรย์ชอบแค่ไหนที่มีอะไรกับสาวๆ ตอนเวลาอัดคลิปนั้น มีความสุขแบบสุดๆ ไปเลย”

          “ไม่!! เรย์ลบทิ้งเดี๋ยวนี้นะ!” ชรินทร์ทิพย์ตรงปรี่หมายจะยื้อแย่งสมาร์ทโฟนในมือนราวิชญ์

          “ถึงลบไป เรย์ก็ยังมีอีกนะพราวมุก”

นราวิชญ์คว้าร่างอวบอิ่มที่พันด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่เอาไว้ สภาพหมิ่นเหม่แบบนี้ ทำให้ช่วงล่างของเขาคึกคักขึ้นมาทันทีที่เห็น

          “เรย์! อย่าทำแบบนี้นะ! อุ๊บ!!”

ปากบางถูกปิดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฝ่ามือหนาตะปบมาที่อกอวบของเธอ ผ้าขนหนูหลุดออกจากกันทันที เผยให้เห็นร่างอันเปลือยเปล่าขาวโพลน

          “ขออีกสักรอบ แล้วจะรับปาก...”

          “อ๊ะ! ระ-เรย์ ไม่นะ อูยย์” เสียงร้องครวญครางของชรินทร์ทิพย์ดังขึ้นทันที เมื่อมือของนราวิชญ์สัมผัสเข้ากับโหนกนูนของเธอ เขาลูบไล้ไปมาในร่องกุหลาบสวยของเธอ ความกระสันแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ร่างอวบอิ่มเด้งรับสัมผัสนั้นอัตโนมัติ

          “ร้อนแรงขนาดนี้...จะไปจากเรย์ได้ง่ายๆ ได้ยังไงกัน หือ พราวมุก อึ้ม...”

          บทรักอันเร่าร้อนถูกบรรเลงขึ้นอีกครั้ง ในเวลากลางวันแสกๆ สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงไปมา โดยไม่สนสิ่งใดอีกต่อไป ในเมื่อมนต์เสน่หานั้นเข้าครอบงำทั้งสองไปแล้ว

          [ณ คฤหาสน์ธาดาศิริกุล]

          “แม่คะ วันนี้เนย์กลับดึกนะคะ มีคิวถ่ายโฆษณาช่วงเย็นด้วยค่ะ...”

          “เนย์ อย่าพึ่งไปลูก”

          “คะ? แม่”

          “เมื่อคืนตาดนย์พาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาที่บ้านเรา ตอนนี้เธอนอนอยู่ข้างบน น่าจะยังไม่ตื่น”

          “ห๊า! อะไรนะคะ ตาดนย์เนี่ยนะคะ พาผู้หญิงเข้าบ้าน”

          “ใช่ครับพี่เนย์”

          “มาพอดีเล่าให้พี่เขาฟังสิลูก”

          “เธอไม่สบายครับ แล้วก็น่าจะมีปัญหาที่บ้านด้วยครับพี่เนย์ ดนย์ก็เลยพามาที่บ้าน ให้คุณแม่กับคุณพ่อช่วยดูน่ะครับ”

          “แล้วทำไมไม่แจ้งครอบครัวเขา”

          “ขอโทษนะคะ” เสียงของกัญญ์วราดังขึ้นแทรก

          “เอ๊ะ! นี่! พี่กิมนี่!” ลัลน์ลลิตจำหญิงสาวที่เดินลงมาจากด้านบนได้ทันที ‘พี่สาวกันต์ธีร์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง’

          “นะ-เนย์” กัญญ์วราชะงักทันที เมื่อเห็นบุคคลที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี

          “อ่าว รู้จักกันเหรอครับ”

          “รู้จักสิ...นี่คือพี่สาวของกันต์ไง”

          “จริงเหรอลูก”

          “ใช่ค่ะแม่ แล้วนี่พี่กิมเป็นยังไงบ้างคะ เห็นดนย์บอกว่า พี่ไม่สบาย เลยพาพี่มาที่นี่”

          “พะ-พี่ ไม่อยากกลับบ้าน พี่ทะเลาะกับคุณแม่ เลยขับรถมาเรื่อยๆ และขับไปจอดที่โรงพยาบาล แล้วก็ได้น้องชายของเนย์ช่วยไว้ค่ะ”

          “ตายแล้ว อย่าบอกนะว่า ยัยคุณหญิงอะไรนั่น เป็นแม่ของหนู แล้วทะเลาะกันเหรอ...อืม...แม่ว่า ก็น่าอยู่หรอกนะ เพราะยัยคุณหญิงนั่น ก็เคยมาอาละวาดกับแม่อยู่ครั้งหนึ่ง”

          “อะไรนะคะ! คุณแม่เหรอคะมาที่นี่ แล้ว มาอาละวาดเรื่องอะไรคะคุณน้า อย่าบอกนะคะว่าเรื่องตากันต์”