ตอนที่ 43 กว่าเธอจะรักฉัน

“นี่มันก็เป็นความคิดของแกไม่ใช่เหรอหลิว...ที่...เอ่อ...ให้ฉันทำแบบนี้”

          “นี่ไง...บทละครเรื่องใหม่ของฉัน นางเอกไม่ต้องรอให้พระเอกไปง้อหรอก...มาง้อเองเลย...ดีมั้ย นางเอกคือสายรุก...รุกเท่านั้นที่จะได้ครอบครอง...ฮ่า ฮ่า นางเอกผู้แสนดีหลบไป!”

          “อือ บทละครเรื่องนี้ ฉันไม่ขอแสดงแล้วกันนะหลิว คิดบ้าอะไรของแก”

ใบหน้าสวยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงแผนการที่นิชาภัทรเพื่อนของเธอบอกว่า มันคือละครที่นางเขียนพล็อตขึ้นมาเอง โดยให้เธอนัดพระเอกของเรื่อง มาเจอกันที่โรงแรมแห่งนี้

          “อีกครึ่งชั่วโมง กันต์มันก็จะมาแล้ว แกรีบเข้าไปเถอะ จะอาบน้ำอีกสักรอบก็ได้นะ จะได้ตัวหอมๆ และ...เอิ่ม... ^_<>^”

          “พอเลยแก...หลิว แกนี่บ้าจริงๆ ไปเถอะ ไปหาน้องมายด์ หวานใจของแกเถอะ”

          “โอเค...เสร็จแล้วก็กริ๊งกร๊างมานะ จะมารับ ^_<>^” 

          “อือ...”

          [เวลาผ่านไปราวสิบห้านาที]

          แกร๊ก!! ประตูบานใหญ่ถูกเปิด

          “...” สายตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วบริเวณห้อง แต่ก็ไม่พบเจ้าของร่างที่นัดเขาวันนี้ ‘ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก...กันต์’

          แกร๊ก! เสียงประตูห้องน้ำใหญ่ถูกเปิดในเวลาต่อมา...

          “เอ่อ...ทำไม...แก เอ่อ ถึงได้มาก่อนเวลานัดล่ะ กันต์”

ใบหน้าสาวแดงเห่อไปหมด เมื่อเธอพึ่งอาบน้ำเสร็จ (ตามคำแนะนำของเพื่อนบ้านั่น...)

          “ก็...เห็นหลิวบอกว่า ให้ฉันรีบมาเจอ เอ่อ แก มันบอกว่าเธอ เอ้อ แก มีเรื่องร้อนใจที่จะคุยกับฉัน...”

          กันต์ธีร์ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่กลางห้อง เขาไม่คิดว่าลัลน์ลลิตจะเป็นฝ่ายที่นัดเขามาเช่นนี้ และนี่มันคือโรงแรมห้องเดิม ที่เขากับเธอพึ่งมาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง

          “เจอไอ่หลิวปั่นหัวกันทั้งคู่ คอยดูนะไอ่หลิว”

          “แล้ว...เนย์”

กันต์ธีร์พูดติดๆ ขัดๆ ไปโดยปริยาย เมื่อสายตาคมเหลือบเห็นร่างอวบอิ่มที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูสีขาวตัวเดียว หยดน้ำเกาะแพรวพราวทั่วทั้งตัว กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำโชยมามันทำให้เขากลืนน้ำลายลงคอแบบไม่รู้ตัว...

          “มานี่สิ...กันต์”

          ลัลน์ลลิตรับบทสาวใจกล้า ยืนอยู่กลางห้องใกล้กับเตียงใหญ่ กวักมือเรียกชายร่างกำยำอย่างกล้าหาญ โดยที่ข่มความอายเอาไว้ ลัลน์ลลิตไม่ต้องเอ่ยถามกันต์ธีร์เลย ว่ารักเธอตอนไหน หรือมากแค่ไหน เรื่องนี้เธอรู้อยู่แล้ว ว่าผู้ชายคนนี้รักเธอมาตลอด และไม่มีข้อแม้ใดๆ

          “แกจะ...” ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบาง ราวกับต้องมนต์สะกด เขาไม่รู้ว่าลัลน์ลลิตจะมาไม้ไหนอย่างไร แต่ทว่าร่างอันงดงามตรงหน้าเขานั้น ทำให้เขาไม่อาจที่จะปฏิเสธได้เลย

          หมับ! ร่างบางโผกอดชายหนุ่มทันที พร้อมกับเขย่งปลายเท้า โน้มลำคอแกร่ง ประกบริมฝีปากบางเพื่อปิดปากของอีกฝ่ายทันที ลิ้นเล็กชอนไชเข้าไปในโพรงปากใหญ่ เกี่ยวกวัดไปมา มือของเธอขยุ้มไปที่เส้นผมอันดกดำของชายหนุ่ม

          “อึ้ม...” เสียงแหบพร่าครางอย่างพอใจ เมื่อได้ลิ้มรสความหวานจากริมฝีปากบาง มือใหญ่กอดกระชับร่างอวบอิ่มเอาไว้ ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนอันเปล่าเปลือย

          “กันต์”

          “หือ...”

          “แต่งงานกับฉันมั้ย...”

          “ห๊ะ! อะไรนะเนย์!”

ใบหน้าคมผงะออกด้วยความตกใจ สายตาของเขากวาดมองไปทั่วใบหน้าสวย และจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต เพื่อต้องการพิสูจน์คำพูดของคนตรงหน้า

          “แกฟังไม่ผิดหรอก...ฉันขอแกแต่งงาน”

          “อะไรเข้าสิงแก...เนย์”

          “ตกลงแกจะแต่งมั้ย ถ้าไม่ฉันจะได้...”

ลัลน์ลลิตเขินอายอย่างที่สุด ที่รวบรวมความกล้านี้ เพื่อเอ่ยกับชายหนุ่ม ที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนของเธอมาตลอดเกือบยี่สิบปี ‘ไม่รู้ล่ะ ตามบทละครของยัยหลิวแบบเป๊ะๆ ว่าต้องรุกเท่านั้น (ไหนบอกไม่ขอแสดงบทนี้ไง ^_<>^)’

          “แกรักฉันแล้วใช่มั้ย...เนย์”

กันต์ธีร์รู้สึกใจฟูกับคำขอแต่งงานของลัลน์ลลิตเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ด้วยซ้ำ กันต์ธีร์เกือบจะถอดถอนใจนับร้อยครั้งพันครั้งแล้ว

          “อือ...ไม่รักฉันจะขอแกแต่งงานทำไม...กันต์”

สำหรับลัลน์ลลิตแล้ว กันต์ธีร์คือคนที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอด และรักเธอเสมอ เขาไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนใจจากเธอเลยสักครั้ง เป็นเธอซะอีกที่ทำร้ายผู้ชายคนนี้มาตลอด...

“ไหนแกลองบอกรักฉันซิ...เนย์”

เสียงทุ้มนุ่มละมุนกระซิบข้างหู

          “แหม...เอาใหญ่เลยนะ แค่แกตอบตกลงแต่งงานกับฉัน มันยากเย็นขนาดนั้นเลยเหรอกันต์”

          “ฉันอยากรู้...ที่แกขอฉันแต่งงานนี่ เพราะอะไร...เนย์”

          “อืม...แกจะถามฉัน ให้ฉันเขินอีกทำไมเนี่ย...”

          “บอกฉันมาสิ...เนย์ ว่าแกรู้สึกอย่างไรกับฉัน”

          “โอเค...แกมองตาฉันนะกันต์”

ดวงตากลมโตกวาดมองใบหน้าคม ราวกับต้องการสำรวจทุกซอกทุกมุมของดวงหน้าของชายหนุ่ม คนที่เธอรู้จักมานานแสนนาน ทุกอย่างเริ่มจากความเป็นเพื่อน ความห่วงใยใส่ใจที่ผู้ชายคนนี้ มีให้ลัลน์ลลิตมาตลอด ไม่เคยเลยสักวันที่ผู้ชายคนนี้คิดจะปล่อยมือจากเธอ แต่เธอสิ กลับสลัดเขาออกจากชีวิตนับครั้งไม่ถ้วน

          “อืม...” สายตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมคู่นั้น

          “ฉันรักแก...กันต์ รักแกมาก...มากเสียจน ไม่อยากเสียแกไปอีกแล้ว...ไอ้เนย์คนนี้รักไอ้กันต์มากที่สุด และ อยากจะขอแกแต่งงาน...แกจะว่ายังไง...หือ...กันต์...อุ๊บ!”

          ริมฝีปากบางถูกประกบอย่างรวดเร็ว จูบร้อนบดขยี้ลงมาราวกับต้องการสูบวิญญาณของเธอออกจากร่าง ลิ้นสากเกี่ยวพันลิ้นเล็กไปมา ดูดดูนความหวานจากโพรงปากนุ่ม มือใหญ่บังคับศีรษะเล็กให้แหงนหน้าขึ้นเพื่อรับจูบได้อย่างถนัด...เนิ่นนาน...กว่าที่เขาจะผละริมฝีปากออกจากเธอ เรียวขาสวยสั่นเล็กน้อย หญิงสาวแทบทรุดกับพายุจูบของชายหนุ่ม

          “กว่าจะรัก...ฉันได้ ฉันเกือบถอดใจจากแกไปแล้ว...เนย์”

          “แต่แกก็ยังรอฉันนี่...กันต์ ฉะ-ฉันขอบใจแกนะ ที่แกไม่ปล่อยมือจากฉัน...วันนี้ฉันรู้แล้วกันต์...ว่าฉันรักแก และขาดแกไม่ได้อีกแล้ว...ฉันโง่มาตลอดที่ปฏิเสธแก ทั้งที่แกรักฉันขนาดนี้”

          “อืม...ฉันรักแกไง...เนย์ ต่อให้แกปฏิเสธฉันสักร้อยครั้งพันครั้ง ฉันก็ไม่เปลี่ยนใจจากแกแน่นอน”

          “ขอบใจแกมากเลยนะ...กันต์”

“แกจะขอบใจฉันทำไมเนย์...ตอนนี้แกไม่ใช่เพื่อนฉันเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ...”

          “อ่าว...ทำไมแก...”

          “ยัยบ๊องส์เอ้ย...แกไม่ใช่เพื่อนฉันแล้ว แต่แกเป็นเมียฉันไปแล้วไง...นี่แกลืมไปแล้วเหรอ ว่าเราสองคนมีอะไรกันเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้ว กี่ครั้งนี่คงไม่ได้นับล่ะสิ อ้อ เมื่อสี่ปีที่แล้ว ครั้งแรกฉันจำได้นะ ว่าประมาณห้าครั้ง ตอนนั้นถ้าฉันไม่เมานะ แกคงโดนเป็นสิบแหละ...”

          “บ้าติ...กันต์แกพูดอะไรแบบนี้...” ใบหน้าเนียนสวยร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้าตลอดจนไปถึงใบหูเล็ก

          “บ้าอะไร...แกเองก็มีความสุขกับฉันนะเนย์ ตอนครั้งล่าสุดนี่แกครางไม่หยุด ดูสิหลังฉันเป็นรอยเล็บแกยังไม่หายเลย สักยันต์ห้าแถวให้ฉันซะงั้น”

          “กันต์! แกจะพูดให้ฉันอายเพื่อ?”

          “ฉันดีใจนะเนย์...ที่แกรักฉัน”