ตอนที่ 39 ปัญหาของแต่ละคน

“ก็ทำนองนั้นแหละหนู แม่ของหนูอยากให้ยัยเนย์เลิกคบกับตากันต์ ก็เลยมาโวยวายที่บ้านนี่จ้า”

          “หนูต้องขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะคะ ที่คุณแม่ทำแบบนี้”

          “ไม่เป็นไรหรอกจ้า มันนานมาแล้ว เกือบสี่ปีแล้วมั้ง ว่าแต่หนูเถอะ ทะเลาะกันหนักเลยหรือไง ถึงได้เตลิดออกจากบ้านมาแบบนี้ แล้วนี่แม่ของหนูไม่ตามหากันให้วุ่นเลยเหรอ”

          “ก็น่าจะตามหากันอยู่ค่ะ คุณแม่ไม่มีวันยอมอยู่แล้วค่ะ คุณแม่อยากให้หนูแต่งงานกับคนที่คุณแม่เลือก แต่ว่า หนูไม่ยอมทำตาม แม่ก็เลยโมโห และ...”

น้ำเสียงของกัญญ์วราสั่นเครือทันที เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ความน้อยใจในวาสนาของตัวเองที่มีอยู่ในอก มันประเดประดังขึ้นมา ถ้าเลือกเกิดได้ เธอจะไม่ขอเกิดกับคนที่มีฐานะร่ำรวยแบบนี้เลย เงินทองไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลยแม้แต่นิด

“อืม เอาอย่างนี้แล้วกันค่ะพี่กิม พี่พักอยู่ที่บ้านของเนย์ไปก่อนค่ะ ไม่ต้องออกไปที่อื่นแล้ว และถ้าพี่กิมสบายใจเมื่อไหร่ ก็ค่อยไปก็ได้ค่ะ เนย์จะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ”

“นั่นสิหนู อยู่ที่นี่ก่อนเถอะ รอให้แม่ของหนูใจเย็นลง แล้วค่อยคิดหาทางอีกทีนะ อีกอย่างช่วงนี้เป็นวันหยุด ตาดนย์ไม่ได้ไปทำงาน มีอะไรก็ให้ตาดนย์ไปซื้อได้จ่ะ”

“ขอบคุณเนย์ และคุณน้ามากๆ เลยนะคะ ตอนนี้กิมเอง ก็ไม่อยากกลับบ้าน คุณแม่ก็คงคิดว่ากิมไปไหนได้ไม่ไกลหรอกค่ะ ปกติกิมก็จะเข้าบ้าน และไม่เคยไปไหนไกลเลยค่ะ”

“อยู่ที่นี่เถอะ ความเป็นจริง น้าคิดว่า ปล่อยให้แม่หนูตามหาบ้างก็ดีนะ จะได้รู้บ้าง”

“แม่คะ”

“ไม่เป็นไรหรอกเนย์ คุณแม่เป็นอย่างที่คุณน้าพูดจริงๆ ทั้งพี่และกันต์ต่างก็โดนคุณแม่ควบคุมหมด ไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกหรือคิดอะไรด้วยตัวเองเลย กันต์เองก็คงเข้าใจเนย์ผิดมาตลอด เรื่องนี้พี่เองก็ไม่รู้เลย แต่เท่าที่พี่รู้ก็คือ กันต์รักเนย์มากนะ แต่อาจจะเพราะเข้าใจผิด หรือเป็นแผนการของคุณแม่ เลยทำให้กันต์กับเนย์ต้องแยกจากกัน”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่กิม ความจริงให้กันต์เข้าใจผิดเนย์แบบนั้นไปเถอะค่ะ เพราะเนย์ไม่อยากไปแย่งกันต์มาจากพราวมุก เพื่อนของเนย์และกันต์ค่ะ”

“แต่กันต์ไม่ได้รักพราวมุกนะเนย์ และอีกอย่างยังเข้าใจเนย์ผิดแบบนี้อีก ไหนจะคุณแม่อีก”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่กิม” ลัลน์ลลิตคิดว่า ระหว่างเธอกับกันต์ธีร์นั้น มันเหมือนเส้นขนานอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่มันควรบรรจบกันตั้งแต่แรกแล้ว แต่ก็ไม่สามารถคบกันได้อยู่ดี

“เนย์รีบไปทำงานเถอะ เดี๋ยวแม่กับตาดนย์จะดูแลแม่หนูนี่เอง ไม่ต้องห่วงหรอกนะ วันนี้แม่มีเมนูของโปรดของหนูด้วย แต่เสียดายที่ลูกกลับดึก”

“ค่ะแม่ ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเนย์ไปก่อนนะคะแม่ อืม ดนย์พี่ฝากเราดูแลพี่กิมด้วยนะ มีปัญหาอะไรก็โทรหาพี่ ไม่งั้นก็พี่หลิวก็ได้นะ”

“ครับ พี่เนย์” พัทธดนย์มองใบหน้าอันซีดเซียวของคนที่พี่สาวบอกให้เขาดูแล ร่องรอยแห่งความเจ็บช้ำ ปรากฎขึ้นในดวงตาคู่นั้น ทำให้พัทธดนย์รู้สึกใจอ่อนไหว สงสารผู้หญิงตรงหน้าจับใจ เขาโชคดีกว่าผู้หญิงคนนี้มาก ถึงแม้จะผ่านความลำบากอย่างแสนสาหัสมาเท่าไหร่ แต่ทว่าครอบครัวของเขา พ่อ แม่ และพี่สาว พวกเรารักกัน และร่วมฝ่าอุปสรรคมาด้วยกัน จนมีวันนี้ได้

“ไป งั้นตาดนย์ไปช่วยแม่ซื้อของหน่อยลูก วันนี้แม่จะทำขนมให้แม่หนูนี่ทานด้วย”

“ขอบคุณ...คุณน้ามากๆ นะคะ”

กัญญ์วรารู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมชีวิตครอบครัวของเธอไม่เป็นแบบนี้บ้างนะ เธออยากให้ตัวเองมีครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้บ้างจัง...

......................

[สถานที่ถ่ายทำแห่งหนึ่ง]

          “เฮ้อ...ถ่ายเสร็จซะที เมื่อยไปหมดแล้วหลิว”

          “ก็แกเร่งผู้จัดซะขนาดนั้น จริงๆ แล้วกำหนดการเลิกเกือบสามทุ่ม ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาสิแก”

          “ก็ฉันอยากกลับบ้านนี่”

          “ทำไม...แกจะไปดูแลน้องสะใภ้แกหรือไงเนย์”

          “บ้าติ…แกพูดอะไรแบบนั้นหลิว ตาดนย์กับพี่กิม ไม่มีทางหรอกที่จะมาคบกัน ครอบครัวพี่เขาร่ำรวยขนาดนั้น คงไม่คิดที่จะคบเด็กๆ อย่างน้องชายฉันหรอก”

          “มันก็ไม่แน่นะ ห่างกันแค่สี่ปีเอง สมัยนี้อายุเป็นเพียงตัวเลขจริงๆ”

          “นี่ยัยหลิว ตาดนย์กับพี่กิมพึ่งเจอกันเมื่อวาน ทำไมแกคิดไกลอะไรขนาดนั้นวะ”

          “ฉันก็แค่คิดเล่นๆ นี่ แต่ถ้าเป็นจริงก็ไม่เลวเลยนะ ฉันว่าแม่ของพี่กิม...อืม...คุณหญิงกานต์รวีคงอกแตกตายแน่ๆ เลยแก”

          “ความสัมพันธ์สองคนนั้นคงไม่ไปไกลขนาดนั้นหรอกหลิว แกนี่โยงแบบมั่วๆ ไปกลับเหอะ”

          ทั้งสองกำลังเก็บสัมภาระใส่รถ ยังไม่ทันที่จะเก็บของเสร็จ รถสปอร์ตคันสีแสบตาก็มาจอดข้างๆ ทันที แต่เวลาไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ ร่างคุ้นตาก็ก้าวลงจากรถ พร้อมกับปิดประตูเสียงดังสนั่น ทำให้สายตาหลายคู่หันมองทันที

          “ฉัน มีเรื่องจะคุยกับแก!”

ชรินทร์ทิพย์กระชากเสียง ไม่หลงเหลือคราบคุณหนูผู้แสนดีอีกต่อไป เธออดทนกับลัลน์ลลิตมามากพอแล้ว ครั้งนี้เธอจะไม่ออมมือให้เด็ดขาด

          “อ่าว พราวมุก ลมอะไรหอบเธอมาที่นี่ แต่ดูทรงแล้ว จะอารมณ์ไม่ดีใช่ปะ”

          “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก หลิว!”

          “แต่ฉันเป็นผู้จัดการของไอ่เนย์ ย่อมมีสิทธิ์ถาม!”

          “ไม่เป็นไรหรอกหลิว...ได้สิ พราวมุก งั้น...เชิญทางนี้”

ลัลน์ลลิตเดินนำออกไปยังห้องรับรอง ขืนยังสนทนากับชรินทร์ทิพย์ที่นี่ อาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นก็เป็นได้ ดูจากท่าทางของชรินทร์ทิพย์แล้ว ลัลน์ลลิตคิดว่า คงไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน

          “งั้น ฉันเก็บของรอแกนะเนย์ มีอะไรก็เรียกฉันได้เลย”

          “อือ”

[ภายในห้องรับรอง...]

          เพี้ยะ! เสียงฝ่ามือบางกระทบใบหน้าสวยทันที

          “นี่! สำหรับความตอแหลของแก! เนย์!”

ชรินทร์ทิพย์เปิดศึกแบบไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค

          เพี้ยะ! เสียงฝ่ามือของอีกฝ่ายสวนกลับทันที เช่นกัน!

          “นี่! ก็สำหรับความตอแหลของแก เหมือนกัน พราวมุก!”

ลัลน์ลลิตไม่ขอเก็บความกดดันสะสมนี้อีกต่อไปแล้ว

          “แก!!” ชรินทร์ทิพย์เตรียมง้างฝ่ามืออีกครั้ง แต่ทว่าอีกฝ่ายก็พร้อมสวนอยู่ก่อนแล้วเช่นกัน

          “เธอมีอะไรจะเคลียร์กับฉัน พราวมุก ถ้าจะมาทะเลาะและตบตีกับฉันล่ะก็...อืม ฉันพร้อม!”

ลัลน์ลลิตในตอนนี้ ไม่ได้เหมือนลัลน์ลลิตคนเก่าอีกต่อไป