ตอนที่ 40 เรื่องใหญ่ ที่ไม่คาดคิด

“แก! กลับไปอ่อยกันต์อีกทำไม แกก็รู้นี่ ว่าฉันกับกันต์เป็นคู่หมั้นกัน และกำลังจะแต่งงานกัน!”

          “ฉันรู้ ว่าเธอกับกันต์เป็นคู่หมั้นกัน แต่ไอ่เรื่องแต่งงาน ที่เธอบอกว่าจะเกิดขึ้นนั้น ฉันไม่รู้หรอกพราวมุก ว่ากันต์ จะยอมแต่งกับเธออยู่อีกมั้ย”

          ลัลน์ลลิตให้โอกาสชรินทร์ทิพย์มาตลอด เธอปฏิเสธกันต์ธีร์ โดยคิดเพียงว่า เพื่อนของเธอรักกันต์ธีร์มาก เลยไม่คิดที่จะโต้ตอบ...ในวันนี้เธอรู้แล้วว่า กันต์ธีร์นั้นรักเธอมากแค่ไหน และรักเธอมาตลอด โดยไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนไปจากเธอเลยสักครั้ง

          “อ่อ นี่แกยังหน้าหนาเหมือนเดิมสินะเนย์ แย่งได้แม้กระทั่งของเพื่อน เนี่ยเหรอ ดาราเบอร์หนึ่งของเมืองไทย!”

          “เธอเองก็ไม่ต่างจากฉันเหมือนกันพราวมุก”

          “ฉัน! ขอสั่งให้แกเลิกยุ่งกับกันต์!”

          “เธอต้องไปสั่งกันต์นู่น ไม่ใช่ฉัน นี่เธอก็คงยังไม่รู้สินะ ว่า...”

          “รู้อะไร! แกพูดมาเดี๋ยวนี้นะ!”

          “เอาเป็นว่า เธอไปถามกันต์เอาเองแล้วกัน…อืม…เป็นคู่หมั้นกันนี่ ไม่คุยกันเหรอ”

          “แก!!” ชรินทร์ทิพย์เดือดในระดับเกินร้อย อย่าบอกนะ ว่าระหว่างกันต์ธีร์กับลัลน์ลลิตจะ...ไม่นะ!

          “แค่นี้ใช่มั้ย ธุระของเธอ”

          “ยัง! ถ้าแกยังยืนยันที่จะยุ่งกับกันต์ล่ะก็ แกเจอดีแน่เนย์”

          “อืม! นี่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...สินะ ฉันบอกเธอไปแล้วไงพราวมุก ว่าปัญหาทั้งหมดไม่ได้อยู่ที่ฉัน คนที่เธอจะเคลียร์คือกันต์ ไม่ใช่ฉัน...ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ”

          “...” ชรินทร์ทิพย์อึ้งไปชั่วขณะกับคำพูดของลัลน์ลลิต ความเป็นจริงแล้ว เธอรู้เรื่องนี้มาตลอด เพียงแต่ตัวเธอไม่กล้าที่จะยอมรับกับความจริง ที่กันต์ธีร์นั้น ไม่เคยรักเธอเลย มีแต่เธอซะอีก ที่ยังตัดใจไม่ได้ ชรินทร์ทิพย์เชื่อว่า เธอหมั้นหมายกับกันต์ธีร์แล้ว เธอจะเอาชนะใจของเขาได้ แต่ทว่า มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลยสักนิด

          “เธอน่าจะเข้าใจนะพราวมุก ฉันกับกันต์ธีร์เป็นเพื่อนกันมาก่อนเธอซะอีก แต่แล้ววันหนึ่ง เธอกลับบอกให้ฉันกับกันต์เลิกสนิทกัน...ฉันทำตามที่เธอบอกทุกครั้ง...แต่แล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมวงจรชีวิตฉันกับกันต์เราต้องเจอกันทุกครั้ง และวันนี้ ฉันขอพูดกับเธอตรงๆ เลยล่ะกัน กันต์ไม่ได้รักเธอ...พราวมุก”

          “แกจะบอกให้ฉันถอนหมั้นกับกันต์งั้นสิ! ไม่มีทาง!”

          “งั้น ก็แล้วแต่เธอนะ พราวมุก เรื่องนี้คนที่เธอจะต้องตกลงด้วยคือกันต์ ไม่ใช่ฉัน เธอมาหาฉันไม่ถูกหรอกนะ เธอรู้ดีที่สุดว่าอะไรเป็นอะไร อยู่ที่เธอจะยอมรับมันเมื่อไหร่เท่านั้นแหละ”

          “แกพูดเหมือนกับว่า...แกจะไม่ยอมรามือจากกันต์งั้นเหรอเนย์”

          “อืม...ฉันว่าให้กันต์ตัดสินใจเลือกดีกว่านะ”

ที่ผ่านมาลัลน์ลลิตยอมถอยออกมา เพราะเห็นแก่เพื่อน โดยไม่ได้มองถึงความรักที่กันต์ธีร์มอบให้กับเธอเลยสักครั้ง ต่อจากนี้ลัลน์ลลิตจะให้หัวใจของเธอเป็นคนตัดสิน ความถูกต้องให้มันเป็นเรื่องรองลงมาเถอะนะ

          “แก! สรุปแล้วแกจะแย่งกันต์จากฉันสินะ”

          “ฉันว่าเธอเป็นคนที่เข้าใจยากมากๆ เลยนะ พราวมุก ความเป็นจริงเธอเองไม่กล้าที่จะพูดกับกันต์ต่างหาก เธอกลัวอะไร...พราวมุก”

          “...” ชรินทร์ทิพย์กลัวความจริง ที่เธอเองไม่อาจรับได้ แล้วต่อจากนี้เธอจะต้องทำอย่างไร ความรักที่เธอมีให้กับกันต์ธีร์ มันไม่เคยจางหายไปเลยสักครั้ง ชรินทร์ทิพย์จะทำอย่างไร แล้วเธอจะต้องตัดสินใจแบบไหน

          “เธอกลับไปทบทวน และเคลียร์กับกันต์เถอะนะ สำหรับฉัน ถ้ากันต์เขาเลือกเธอ ฉันก็ไม่มีปัญหาเลย โอเคมั้ย พราวมุก เรื่องระหว่างเรา ฉันขอให้มันจบแค่นี้เถอะนะ”

          “แกคิดว่ามันจะจบจริงเหรอเนย์”

          “นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับเธอ...จะว่าไป ระหว่างฉันกับเธอ...ใครกันนะที่รู้จักกันต์ก่อน...คำตอบนั้น มันน่าจะเป็นฉันมากกว่านะ ฉันเป็นเพื่อนกับกันต์ตั้งแต่เด็ก แต่เธอสิ มาทีหลัง และยังบังอาจมาบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับกันต์ ที่ฉันทำ เพราะฉันเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา...แต่ก็นั่นแหละนะ...เธอเองก็ไม่เคยเห็นฉันเป็นเพื่อนเลยสักครั้ง...ตอนนี้ ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนเธอแล้วนี่ เลิกอ้างว่าฉันแย่งแฟนเพื่อนเสียที!”

          “อืม...เผยธาตุแท้ออกมาแล้วงั้นสิ!”

          “เธอเองต่างหากที่เผยออกมา...พราวมุก ทำไมตอนนี้ถึงได้ร้อนเป็นเจ้าเข้า ทั้งที่ก่อนหน้านี้เป็นคุณหนูแสนดีนี่”

          “แก! อย่าบังอาจมาท้าทายฉันนะ! แกไม่รู้จักฉันดี อย่ามาสะเออะมาว่าฉันแบบนี้”

          “แค่นี้ใช่มั้ย...หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวแล้วกัน หวังว่าเธอคงไม่บ้าบอมาเพราะเรื่องแบบนี้อีกนะ เสียเวลา!”

          “แก! อีบ้า! แก! กรี๊ดดดด!!!”

          [ณ คฤหาสน์ธาดาศิริกุล]

          “แกออกมาเดี๋ยวนี้ยัยกิม!”

          “ไม่ค่ะ! กิมไม่กลับ”

          “ปล่อยนังหนูนี่สักพักเถอะคุณนาย”

          “อ่อ ปล่อยให้ลูกชายของแกน่ะเหรอ ถ้าฉันจำไม่ผิด ลูกสาวแกก็เคยคิดจะจับตากันต์มาแล้วครั้งหนึ่งนะ ทำไม่สำเร็จ เลยให้  ลูกชายของแกจับยัยกิมแทนหรือไง”

          “แม่คะ กิมมาขออาศัยอยู่กับเขาเองนะ และไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะคะ”

          “นี่ไง ฉันนึกไว้ไม่มีผิด คนอย่างแกต้องเอาผู้ชายข้างถนนมาทำผัวแน่นอน กลับกับฉันเดี๋ยวนี้!”

          “ผมว่า คุณน้ากลับไปก่อนเถอะครับ พวกเราไม่ได้ทำอะไรคุณกิมอย่างที่คุณน้าเข้าใจหรอกครับ”

          “ใครเป็นน้าแก! อย่ามาเสนอเทียบเคียงกับฉัน แกมันก็แค่ผู้ชายต่ำๆ ไม่คู่ควรกับลูกสาวฉันหรอก”

          “แม่คะ! แม่หยุดดูถูกทุกคนได้มั้ยคะ กิมไม่กลับ และจะไม่ยอมให้คุณแม่จับหนูไปแต่งงานกับใครอีกแล้วค่ะ”

          “แกต้องกลับ! สมหมายจับตัวยัยกิมเดี๋ยวนี้”

          “หยุด! ถ้าก้าวเข้ามาในบ้านฉันเมื่อไหร่ ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับคุณแน่ ยัยคุณนาย!”

กุลทิพย์ไม่อาจอดทนต่อไปได้อีก ยัยคุณนายบ้านี่ต้องได้รับการสั่งสอนเสียบ้าง เธอปล่อยให้ยัยบ้านี่ดูถูกมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้กุลทิพย์จะไม่ยอมเด็ดขาด!

“ฉันต่างหากที่จะต้องแจ้งตำรวจมาจับพวกแก! บังอาจมาล่อลวงลูกสาวฉัน สมหมายโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”

          “แจ้งยังไงก่อนคะคุณนาย ลูกสาวคุณอายุเท่าไหร่แล้วคะ คุณเป็นแม่ประสาอะไร บังคับลูกสาวแต่งงานกับผู้ชายที่ลูกไม่ได้รัก ยังไงเหรอคะ อยากได้แต่ลูกเขยรวยๆ หรือคะถึงต้องทำกันขนาดนี้”

          “มันก็แน่อยู่แล้ว จนๆ ต่ำๆ อย่างพวกแกไม่มีวันที่ฉันจะให้ลูกสาวฉันมาอยู่ด้วยหรอก โชคดีของตากันต์ ที่ฉันทำได้สำเร็จ ไม่งั้นพวกแกก็คงจะพากันสูบครอบครัวฉันแน่นอน นึกว่าฉันไม่รู้ทันพวกแกหรือยังไง!”