ตอนที่ 37 เรื่องบังเอิญ (หรือเปล่า)

[ณ โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง]

          “หมอครับ...หมอดนย์ครับ”

          “ครับพี่นาย มีอะไรเหรอครับ”

พัทธดนย์กำลังจะเดินออกจากโรงพยาบาล ซึ่งเป็นเวลาเลิกงานของเขาแล้ว

          “มีครับหมอ เอ่อ ผู้หญิงคนหนึ่งครับ เธอจอดรถอยู่ที่ลานจอดรถครับ แล้วผมสังเกตเห็นเธอฟุบหน้าอยู่ในรถครับ ไม่ติดเครื่อง ผมกำลังจะกลับบ้านครับ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรครับ เลยไปตามหมอ แต่ว่าเจอหมอดนย์ก่อน ไปดูเธอหน่อยมั้ยครับ”

          “เธออยู่ไหนครับ”

          “นี่ครับ เธอจอดรถอยู่ใกล้ๆ กับรถหมอพอดีครับ นี่มันที่จอดรถของบุคลากรทางการแพทย์นะครับ ทำไม รปภ. ถึงปล่อยเข้ามาได้ครับ แปลกใจมากเลยครับ”

          “อืม เธออาจจะเป็นญาติของหมอหรือพยาบาลคนใดคนหนึ่งก็ได้พี่ เดี๋ยวไปดูเธอก่อน”

          “ครับ”

          “คันสีบอร์นนี่หรือครับ”

พัทธดนย์มองไปยังรถสปอร์ตคันหรู และเขาทราบได้ทันที ว่ารถคันนี้ราคาไม่ธรรมดาแน่นอน คนที่เป็นเจ้าของมันได้นั้น จะต้องกระเป๋าหนักเท่านั้น ถึงจะครอบครองมันได้

          ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะกระจกด้านฝั่งคนขับ

          “เธอน่าจะไม่ได้ยินครับหมอ ทำไมเธอถึงนิ่งอย่างนั้นล่ะครับ”

          “อืม ไม่แน่ใจนะครับ เดี๋ยวเคาะเรียกเธออีกที”

          พัทธดนย์ชะโงกหน้าเข้าไปชิดกระจกด้านคนขับ พร้อมกับเคาะกระจกเรียก หญิงสาวที่นั่งฟุบอย่างคนไร้สติ สัญชาตญาณของความเป็นหมอทราบได้ทันที ว่าเธอนั้นน่าจะหมดสติไปแล้ว

          “ไปเรียกคนมาช่วยหน่อยพี่นาย เธอน่าจะไม่รู้สึกตัวแล้ว ด่วนเลยนะครับ”

          “ครับหมอ”

          [อีกด้านหนึ่ง ณ คฤหาสน์กิจธนะวรกุล]

          “ถ้าพวกแกยังตามยัยกิมไม่เจอ ฉันจะหักเงินเดือนพวกแกเลย คอยดู ยัยกิมจะไปไหนได้ ฉันรู้จักลูกสาวของฉันดี ตั้งแต่เล็กจนโตยัยกิมไม่เคยไปไหนคนเดียวเลยด้วยซ้ำ”

          “แต่เราหาทั่วแล้วนะครับ ที่คุณหนูเคยไป แต่ก็ไม่เจอครับ อีกอย่างตอนนี้เราได้ให้ตำรวจตรวจสอบรถของคุณหนูด้วยครับ เผื่อว่าคุณหนูอาจจะวิ่งออกต่างจังหวัดครับ”

          “ไม่มีทาง! ยัยกิมไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นได้แน่นอน ฉันเป็นแม่ ฉันรู้ดี พวกแกเอาอะไรมาพูด ไปหาลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้ ไป!!”

          “ครับคุณผู้หญิง”

          “เสียงเอะอะ...อะไรกันหนักหนาคุณ ดังไปถึงหน้าบ้าน”

          “คุณมาก็ดีแล้วค่ะคุณเกริก ลูกสาวคุณสิคะ ออกจากบ้านไปตั้งแต่เมื่อตอนสายแล้ว ป่านนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยค่ะ”

          “ก็แล้วคุณไปพูดอะไร หรือด่าอะไรยัยกิมล่ะ ลูกถึงออกจากบ้านไปแบบนี้ ปกติยัยกิมเป็นเด็กว่าง่ายไม่ดื้ออยู่แล้ว”

          “ก็ยัยกิมสิคะ ไปยกเลิกงานแต่งกับตากริช”

          “แล้วคุณถามเหตุผลลูกหรือยัง ว่าเพราะอะไรยัยกิมถึงทำแบบนั้น ไม่ใช่ว่าคุณบังคับลูกหรอกหรือ ทำไมเรื่องนี้คุณไม่ให้ลูกตัดสินใจเองบ้าง”

          “ตัดสินใจเองเหรอคะ ยัยกิมจะได้คว้าผู้ชายข้างถนนมาเป็นลูกเขยคุณไงคะ ที่รวีคอยดูยัยกิม ก็เพราะว่ายัยกิมไม่ทันคน ไม่อยากจะบังคับอะไรหรอกค่ะ”

          “ปล่อยลูกไปสักพักเถอะรวี ให้ลูกไปสงบสติอารมณ์บ้าง ยัยกิมอายุ 28 แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ”

          “ไม่ได้ค่ะ รวีให้คนออกตามหาแล้ว คุณนี่จริงๆ เลย ไม่ห่วงลูกบ้างเลยเหรอคะ”

          “ห่วงก็ส่วนห่วง แต่บางครั้งเราก็ต้องคิดด้วย ว่าชีวิตเป็นของลูก ไม่ใช่ของเรานะรวี เราให้กำเนิดเขามาก็จริง แต่เราไม่ใช่เจ้าของชีวิตเขา คุณไม่เข้าใจอะไรอีก เรื่องที่ลูกๆ จะคบใคร หรือรักกับใคร ปล่อยให้ลูกได้เลือกเองเถอะ คุณลองนึกถึงตัวคุณเองสิ แต่ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน เราก็คบกันเกือบสิบปี คุณโดนพ่อแม่บังคับให้มาแต่งงานกับผมมั้ย ก็ไม่นี่ ใจเย็นๆ เถอะ”

          [ณ ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาล]

          “ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้วครับ แค่หมดสติไป แต่ถ้าเราไปช้ากว่านี้ เธอจะหนักกว่านี้ก็ได้ครับ”

          “เราจะแจ้งความไปเลยมั้ยครับ เพราะเธอไม่พกเอกสารหลักฐานอะไรเลยครับ บัตรประจำตัวประชาชนก็ไม่มี เราจะปล่อยเธอไว้แบบนี้เหรอครับหมอดนย์ รอให้เธอฟื้นก่อนได้มั้ยครับ”

          “อืม นั่นสิ งั้นพี่นายพอจะ...”

          “ไม่ว่างเลยครับหมอดนย์ แค่ตอนนี้เมียพี่ก็โทรตามแล้วครับ เอ่อ หมอดนย์ไม่มีครอบครัว พี่หมายถึงหมอไม่รีบกลับบ้าน หมอดูเธอก่อนได้มั้ยครับ”

          “...” พัทธดนย์มองใบหน้าเนียนขาวซีดเซียว ที่มองดูก็รู้ได้ทันที ว่าเธอคนนี้น่าจะเป็นคุณหนูบ้านไหนสักแห่งแน่นอน ผิวพรรณ และเสื้อผ้าทุกอย่างบ่งบอกฐานะเป็นอย่างดี

          “นะครับหมอดนย์ พี่ขอตัวก่อนนะครับ นี่เมียพี่โทรตามอีกแล้ว ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันครับ”

พนักงานเวรเปลวิ่งปรู๊ดไปทันทีอย่างไม่รอช้า

          “อ่าว...”

          ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น

          “ครับแม่”

          “ดนย์ทำไมยังไม่กลับบ้านล่ะลูก พ่อกับแม่รอทานข้าวอยู่นะ แม่เห็นว่ามันเลยเวลามาสามชั่วโมงแล้ว”

          “แม่กับพ่อทานก่อนเลยครับ พอดีดนย์ติดเคสคนไข้ด่วนนะครับ เดี๋ยวสักพักครับ”

          “อืม เอางั้นเหรอ เสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านนะ”

          “ครับแม่”

          “อืม...” เสียงพึมพำคล้ายกับคนละเมอ พัทธดนย์รีบวางสายพร้อมกับมองไปที่คนไข้นิรนามของเขา จริงๆ เขาก็ยังไม่ได้เป็นหมอเต็มตัวเพียงแต่เรียนอยู่ปีสุดท้าย ช่วงของการฝึกงานเท่านั้น

          “คุณครับ...”

          “อุ้ย! จะ-เจ็บ” มือบางกุมศรีษะตัวเองทันที เมื่อรู้สึกตัว

          “เป็นอย่างไรบ้างครับ” พัทธดนย์สอบถามอีกครั้ง

          “ปวดหัวค่ะ ฉันปวดหัว” กัญญ์วราไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน แล้วนานเท่าไหร่ เธอรู้เพียงแต่ว่า เธอขับรถออกมาเรื่อยเปื่อยอย่างคนไร้สติ

          “งั้น เดี๋ยวทานยาแก้ปวดครับ สักครู่เดี๋ยวก็หายครับ คุณพอจะจำเบอร์โทรศัพท์ญาติบ้างได้มั้ยครับ ผมไม่เจออะไรเลยครับ แม้กระทั่งมือถือของคุณ”

          “อ่อ ฉันไม่ได้พกมาค่ะ และฉันก็จำเบอร์ใครไม่ได้เลย คุณหมออย่าพึ่งนะคะ”

กัญญ์วรามองคู่สนทนา ซึ่งเธอก็คิดว่าเป็นหมอแน่นอน เขาสวมชุดกาวน์ อกซ้ายปักชื่อ ‘พัทธดนย์ ธาดาศิริกุล’

          “งั้น คุณพักสักครู่ก่อนก็ได้ครับ”

          “ขอบคุณค่ะ”

กัญญ์วรากำลังเรียบเรียงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอกับแม่ทะเลาะกัน และตอนนี้กัญญ์วรายังไม่อยากที่จะกลับเข้าบ้านเลย เธอรู้จักแม่ของเธอเป็นอย่างดี แม่ของเธอจะต้องตามหาเธออย่างแน่นอน

          “...” พัทธดนย์นิ่ง มองดวงหน้าขาวใสของอีกฝ่าย เธอคนนี้น่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง แววตาของเธอดูหม่น ไม่สดใส คล้ายกับมีเรื่องทุกข์ใจ

          “ฉันไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะคุณหมอ”

กัญญ์วราเอ่ยเหมือนกับการรำพึงออกมาเบาๆ เธอไม่รู้จักคุณหมอหนุ่มคนนี้ด้วยซ้ำ แต่นั่นเพราะเธอมีเรื่องราวทุกข์ใจอย่างที่สุด เลยอยากระบายออกมาบ้างก็ยังดี

          “อืม จะมีคนคอยห่วงคุณนะครับ ยังไงคุณก็ต้องโทรแจ้งที่บ้านครับ หรือถ้าไม่สะดวก จะให้ผมไปส่งคุณก็ได้นะครับ ความจริงคุณแค่เป็นลมน่ะครับ ไม่ต้องนอนพักรักษาตัวหรอกครับ”