ตอนที่ 41 ประเด็นคือ

“จะต่ำยังไง! ลูกสาวของคุณก็ได้ตาดนย์ของเราเป็นผัวไปแล้วค่ะ ยัยคุณนาย! ไงคะได้ลูกเขยเป็นผู้ชายข้างถนน!”

          “แม่ครับ!”

          “คุณน้าคะ!”

          “แก!! หมายความว่ายังไง! ห๊า! ยัยกิม นี่แกกับไอ่ผู้ชายคนนี้มีอะไรกันแล้วเหรอ!”

          “ใช่! ดิฉันเป็นคนจัดการให้สองคนนี้นอนด้วยกัน เป็นไง สมใจคุณนายแล้วใช่มั้ย อย่าลืมนะคะว่าที่นี่คือบ้านของดิฉันเอง!”

ความโมโหในระดับสิบ ทำให้กุลทิพย์อุปโลกน์เรื่องนี้ขึ้นมา เพื่ออยากเอาชนะยัยคุณหญิงกานต์รวี ไม่ได้มีเจตนาอะไรเลย มีเหตุการณ์เดียวที่จะตัดปัญหานี้ได้ ‘แม่ขอโทษด้วยนะตาดนย์’

          “ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก!”

          “เอาสิ! อยากทำอะไรก็เชิญ! ยังไงถ้าลูกชายดิฉันติดคุก  ลูกสาวคุณนายอาจจะท้องไม่พ่อนะ คุ้มกันหรือเปล่าคะกับข่าวหน้าหนึ่ง!”

          “กรี๊ดดด!! แก!!”

          “แม่คะ...คุณแม่กลับไปก่อนเถอะค่ะ”

          “ในเมื่อแกไม่รักดีขนาดนี้ ระหว่างแกกับฉัน เราไม่ใช่แม่ลูกกัน แกไม่ต้องกลับไปเหยียบที่บ้านฉันอีก ต่อไปนี้แกกับฉันเราขาดกัน! ยัยกิม!”

คุณหญิงกานต์รวีสะบัดหน้าและกระทืบเท้าเดินจากไปด้วยความโกรธอย่างที่สุด เธอไม่คิดว่าลูกสาวที่เคยอยู่ในโอวาทมาตลอดจะทำตัวต่ำตมขนาดนี้ คอยดูนะ เธอยังไม่จบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่นอน!

          “แม่ครับ”

          “เอ่อ...แม่ขอโทษลูก แม่ทนไม่ไหวเลยจริงๆ น้าต้องขอโทษหนูด้วยนะกิม”

          “ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า กิมเองต่างหากที่ต้องขอโทษคุณน้าและก็ดนย์ ที่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ค่ะ กิมขอโทษนะคะ”

          “คุณกิมไม่ต้องคิดมากครับ พวกเราไม่ได้เสียหายอะไรครับ คุณซะอีกที่โดนคุณแม่ของคุณ...”

          “หนูอยู่กับน้าที่นี่แหละ ไม่ต้องกลับไปแล้ว ให้แม่ของหนูเข้าใจแบบนั้นเถอะนะ อีกอย่างรอให้แม่หนูใจเย็นลง น้าจะจัดการเรื่องของหนูเองนะ”

          “แต่คุณน้าคะ แล้ว...เอ่อ ดนย์ล่ะคะ จะต้องพลอยเดือดร้อนกับกิมอีกค่ะ คุณแม่จะต้องไม่ยอมหยุดอย่างแน่นอน คุณแม่อาจจะแจ้งตำรวจ...เอ่อ...มาจับดนย์ก็ได้นะคะ”

          “อืม...เรื่องนี้ดนย์ว่าไงลูก”

          กุลทิพย์ยอมรับว่า เพราะความโมโหของตัวเองเป็นเหตุทำให้ลูกชายของเธอต้องเดือดร้อน

          “ไม่เป็นไรครับ ดนย์กับคุณกิมก็แต่งงานกันก็ได้ครับ ถ้าจะทำให้แก้ปัญหาทุกอย่าง”

พัทธดนย์รู้สึกสงสารผู้หญิงตรงหน้าของเขาเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เล็กจนโต เขามักจะอยู่กับครอบครัวตลอด พ่อแม่ และพี่สาวพวกเราจะคุยกันทุกครั้งที่เกิดปัญหา แต่กับเธอคนนี้คงจะทุกข์ทรมานอย่างที่สุด

          “หือ? ดนย์คิดว่ามันคือการแก้ปัญหาหรือลูก”

          “ขอบคุณดนย์มากเลยนะ ที่คิดจะช่วยกิม แต่กิมไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณแม่หายโกรธเมื่อไหร่ กิมจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมค่ะ”

          “ถ้าเรื่องทุกอย่างมันบานปลาย ถึงขั้นที่แม่ของหนูแจ้งตำรวจมาจับตาดนย์ล่ะ หนูกิมจะทำอย่างไร แม่คิดว่าแผนของตาดนย์ก็ไม่เลวนะ แค่ทำทีว่าหนูสองคนรักกัน และต้องการที่จะแต่งงานกันก็พอ”

          “แต่ว่าทั้งคุณน้าและดนย์จะเดือดร้อนนะคะ”

กัญญ์วราไม่เคยเห็นใคร ที่ดีกับเธอขนาดนี้มาก่อน รู้จักกันแค่ไม่กี่วัน แต่พวกเขากลับช่วยเหลือเธอ โดยไม่สนสิ่งใด แต่กับคนในครอบครัวของเธอนี่สิ

          “ไม่เป็นไรหรอกครับ พวกเราพร้อมช่วยเหลือคุณกิมครับ”

          “อืม...แม่ว่า เราลองให้ยัยเนย์ตัดสินใจดีกว่านะ...มาพอดี”

          “อ่าว...มีอะไรกันหรือเปล่าคะคุณแม่ ดนย์ พี่กิม”

ลัลน์ลลิตมองบุคคลทั้งสามอย่างมึนงง ทุกคนมองมาที่เธอ

          “คือแบบนี้นะลูก #!%$#&#%$@”

          “เนย์ต้องถามพี่กิมก่อนค่ะ ว่าเต็มใจจะให้พวกเราช่วยหรือเปล่าคะ พี่จะแน่ใจได้ยังไง ว่าถ้าคุณแม่พี่ใจเย็นลงแล้ว จะไม่จับพี่แต่งงานกับคนอื่นอีก”

          “พี่ก็ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่ไม่ช้าหรือเร็ว แม่ก็ยังเป็นแม่เหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน ตั้งแต่เล็กจนโต พี่ไม่เคยได้คิดได้ทำอะไรด้วยตัวเองเลยสักครั้ง วงจรชีวิตของพี่ ก็คงจะเหมือนเดิม”

          “งั้น พี่กิมก็ทำตามแผนของดนย์เถอะค่ะ ยังไงเสีย แม่ของพี่กิมก็เข้าใจว่า ตาดนย์กับพี่มีอะไรกันแล้ว ยิ่งคุณแม่บอกว่าพี่จะท้องไม่มีพ่อ ก็ยิ่งไปใหญ่เลยค่ะ”

          “แม่ขอโทษนะเนย์ ที่โมโหจนลืม พูดอะไรไปแบบนั้น”

          “แม่ทำเพื่อปกป้องพวกเราค่ะ เนย์ไม่โทษแม่หรอกนะคะ ความเป็นจริง มันก็แค่เป็นเรื่องโกหกนี่คะ พวกเราต่างรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อย ยังไง...ตาดนย์ก็เป็นผู้ชาย ไม่ได้เสียหายอะไรนี่คะ พี่กิมซะอีกที่ต้องเสียหาย และควรได้รับการปกป้องค่ะ”

          “งั้น เรามาช่วยหนูกิมกันเถอะนะ ต่อจากนี้ทั้งดนย์และหนูกิมก็ทำทีเป็นแฟนกัน รักกัน และอยู่บ้านแม่ไปก่อนนะ อย่าคิดอะไรมาก แม่ยินดีที่จะช่วยหนูกิมนะ”

          “เอาอย่างที่คุณแม่บอกเถอะนะพี่กิม”

          “...” สายตาของกัญญ์วรากำลังมองผู้คนที่คอยให้ความช่วยเหลือเธอด้วยความเต็มใจ เธออยากมีชีวิตครอบครัวแบบนี้บ้าง ชีวิตของกัญญ์วราถึงแม้จะมีฐานะร่ำรวยเงินทองไม่เดือดร้อน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตของเธอ มีความสุขเลยสักนิด...

          [คลับไนท์เดย์]

          “เธอมานั่งดื่มอยู่ตรงนี้เกือบสองชั่วโมงแล้วค่ะคุณเรย์ พี่เห็นว่าหน้าตาคุ้นๆ คล้ายกับเพื่อนของคุณเรย์ค่ะ”

          “อืม...เดี๋ยวผมจัดการเอง”

นราวิชญ์มองไปยังห้องวีไอพีสำหรับนั่งดื่มเงียบๆ ภายในคลับของเขา ‘ชรินทร์ทิพย์’

          “ทำไมไม่โทรหาเรย์ก่อนครับ...คุณผู้หญิง”

          “พราวมุกมานั่งดื่มในฐานะแขก จะต้องรายงานเรย์ด้วยเหรอคะ”

ใบหน้าสวยแดงกล่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มองชายหนุ่มที่เป็นทั้งเพื่อนและคู่นอนของเธอในเวลานี้

          “เพราะพราวมุกเป็นมากกว่าแขกคนสำคัญนี่ครับ ก็ต้องรายงานกันบ้าง เรย์จะได้จัดลูกน้องดูแลพราวมุกเป็นพิเศษครับ”

สายตาคมวาบหวามมองมายังใบหน้าสวยและหุ่นอันเซ็กซี่ของเธอ ชรินทร์ทิพย์เป็นผู้หญิงที่พิเศษที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา ปกติเขากินผู้หญิงไม่ซ้ำกันเลยสักครั้ง มีแต่เธอคนนี้นี่แหละ ที่นราวิชญ์ไม่เคยนึกเบื่อ และยังอยากที่จะกินอีกเรื่อยๆ

          “ถ้าจะช่วย อีกสักครู่จัดคนไปส่งพราวมุกที่บ้านหน่อยแล้วกัน รถของพราวมุกฝากไว้ที่คลับเรย์ เดี๋ยวพราวมุกให้คนขับรถมารับ”

ชรินทร์ทิพย์นั่งดื่มจนคิดว่า สภาพของตัวเอง คงขับรถต่อไม่ไหวแน่นอน ชรินทร์ทิพย์ตั้งใจที่จะดื่มหนัก เพื่อลืมเหตุการณ์อันเลวร้ายที่สุดในวันนี้

          “ถ้าพราวมุกเครียด เรื่องที่เรย์รับปากไว้ล่ะก็ เดี๋ยวเรย์จะรีบจัดการให้นะครับ ตอนนี้กำลังหาลูกน้องมือดีอยู่ครับ”

เอาเข้าจริงๆ นราวิชญ์ก็ต้องยอมใจอ่อนกับเธอ แม้เรื่องที่เธอขอร้องนั้น เป็นเรื่องที่เสี่ยงคุกมากๆ ก็ตาม

“ไม่ต้องแล้วค่ะเรย์ ตอนนี้เรื่องนังเนย์ไม่ได้มีความหมายกับพราวมุกแล้วค่ะ...”

          “อืม...มีอะไรที่เรย์ยังไม่ได้อัพเดทหรือครับ”

          “พราวมุกถอนหมั้นกันกันต์แล้วค่ะ...วันนี้”