ตอนที่ 42 ปรับความเข้าใจครั้งแรกในรอบยี่สิบปี

หลังจากที่ชรินทร์ทิพย์ทะเลาะกับลัลน์ลลิตไป เธอก็ไปเจอกับกันต์ธีร์ เธอต้องการฟังจากปากของเขาด้วยตัวเอง

          ‘ใช่! กันต์รักเนย์ รักมาตลอดเกือบยี่สิบปี’

          นี่คือคำสารภาพจากชายคู่หมั้นของชรินทร์ทิพย์ ที่เธอรักเขามาเกือบยี่สิบปีเช่นกัน แต่ก็ยังน้อยกว่าลัลน์ลลิตนัก และได้หมั้นหมายพร้อมที่จะแต่งงานกันเร็วๆ นี้

          ‘แล้วกันต์เอาพราวมุกไปไว้ที่ตรงไหนคะ?’ คำถามที่เธอรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เธอก็พยายามถามมันอีกครั้ง โดยคำตอบที่ได้รับมันทำให้หัวใจของเธอแทบแตกสลาย

          ‘กันต์รักพราวมุกแบบเพื่อน ไม่คิดที่จะรักแบบอื่นเลยสักครั้ง สิ่งที่พราวมุกกับคุณแม่ทำ มันไม่ใช่ความต้องการของกันต์เลย’

          “กันต์มันบอกยังไงครับ พราวมุกถึงถอนหมั้นมัน”

อกซ้ายของนราวิชญ์กระตุกทันที ความรู้สึกสงสารผู้หญิงตรงหน้านั้น มันเทเข้ามาแบบปัจจุบันทันด่วน ถึงแม้เขาจะชอบบทรักของเธอมากขนาดไหน แต่ในเมื่อเธอเองไม่ได้รักเขา นราวิชญ์เองก็ไม่คิดที่จะบังคับ และปล่อยเธอเป็นอิสระเมื่อเธอต้องการ แต่เมื่อมาได้รับรู้เรื่องราวของเธอแบบนี้ ความรู้สงสารก็บังเกิดขึ้นทันที

          “อย่าโทษกันต์เลยค่ะเรย์ ความเป็นจริง เรื่องทั้งหมดเกิดจากพราวมุกเองค่ะ พราวมุกหลอกตัวเองมาตลอด และอยากเอาชนะเนย์ ทั้งๆ ที่รู้ว่ากันต์ไม่ได้รักพราวมุกสักนิด...เนย์ต่างหาก ที่กันต์รักมาตลอด พราวมุกผิดเอง ที่ไปแยกความรักจากเขาทั้งสอง วันนี้พราวมุกยอมแพ้แล้วค่ะเรย์ พราวมุกเหนื่อยแล้วค่ะ”

          “...” นราวิชญ์รู้สึกทึ่งกับคำพูดของเธอ

          “มาสิเรย์ มานั่งดื่มฉลองความโสดให้กับพราวมุกกันค่ะ”

          “อืม...เอาสิ เรย์จะนั่งดื่มเป็นเพื่อนพราวมุกเองครับ ความเป็นจริง ไม่มีไอ้กันต์ ก็ยังมีไอ้เรย์คนนี้นะครับที่อยู่ข้างพราวมุกตลอด”

          “เรย์น่ะเหรอ...คงมีไว้คลายเหงาแค่นั้นมั้งคะ ถ้าจะคิดถึงขึ้นคบกันล่ะก็...เรย์ต้องเลิกกับพวกสาวๆ ในสต๊อกของเรย์ให้หมดค่ะ แล้วพราวมุกถึงจะรับไปพิจารณา”

          “ก็ไม่เลวนะ...ถ้าพราวมุกเติมเต็มให้เรย์อิ่มได้ ก็ไม่มีปัญหานะครับ คืนนั้นน่าจะเป็นสิ่งยืนยันนะ ว่าเราสองคนเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว”

          “งั้นพราวมุกจะรอดูค่ะ ว่าเรย์จะจัดการสาวๆ ของเรย์หมดเมื่อไหร่ค่ะ”

......................

[ณ คฤหาสน์หลังใหญ่]

          “ฉันยังไม่พร้อมเนย์...”

          “วันนี้แหละหลิว...ฉันจะอยู่เคียงข้างแกเอง”

          “แต่ฉันกลัวอ่ะ...พ่อแม่ และพี่ชายฉันอีก”

          “ก็ถ้าแกไม่เริ่มวันนี้...แกจะไปเริ่มวันไหนอีก วันนี้แหละ เป็นวันดี ฉันดูฤกษ์มาให้แกเรียบร้อย รับรองปลอดโปร่ง สบายใจหายห่วง”

          “เฮ้อ...ฉันตื่นเต้นว่ะเนย์”

          “แกแค่สารภาพในสิ่งที่แกเป็น แกไม่ได้ไปฆ่าใครตายซะหน่อย จะกลัวทำไมหลิว...มา...จับมือฉันไว้ ฉันจะไม่ทิ้งแก”

          “อืม...ขอบใจแกมากนะเนย์”

          “แกขอบใจฉันเป็นพันครั้งแล้วหลิว...ตอนนี้ เราไปเริ่มจริงๆ ซะที...ไปกันเถอะ เข้าไปกัน...”

          “T-T”

          [เวลาผ่านไปราวสี่สิบนาที...]

          “ไงล่ะ...หลิว...ฉันเอาขี้ในสมองแกออกเรียบร้อยแล้ว โล่งไหมล่ะทีนี้”

          “ฉันไม่คิดว่า ทุกคนจะเข้าใจฉันง่ายขนาดนี้ แกคิดดูเนย์ ตอนแรกฉันคิดว่า พ่อแม่และพี่ชายฉันจะไล่ฉันออกจากบ้านซะอีก นี่ฉันก็เตรียมแพ็คกระเป๋าเรียบร้อยแล้วนะ...หลงกลัวจนขี้ขึ้นสมองอย่างแกว่าแหละเนย์...เฮ้อ...โล่งมากเลยแก ขอบใจแกมากนะเนย์”

          “เปลี่ยนคำขอบใจ ไปฉลองกันที่บ้านฉันเถอะหลิว”

          “ได้สิ ฉันจะไปรายงานน้ากุลซะหน่อย ว่าลูกสาวคนนี้ทำสำเร็จแล้ว ฮ่า ฮ่า”

          “แหม...ทำมาพูดว่าตัวเองทำสำเร็จ”

          “^_<>^”

          [คฤหาสน์ธาดาศิริกุล]

          “พ่อยินดีด้วยนะลูก ที่หลิวทำสำเร็จ”

          “แม่ด้วยนะหลิว...ยินดีด้วยนะจ๊ะ”

          “ผมด้วยนะครับพี่หลิว ยินดีด้วยครับ”

          “ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ หลิวได้กำลังใจจากคุณพ่อคุณแม่ ตาดนย์ และที่สำคัญเพื่อนรักคนนี้ ทำให้หลิวทำสำเร็จค่ะ”

          “อืม...ถึงแม้พี่จะไม่รู้เรื่องอะไร แต่ก็ยินดีกับหลิวด้วยนะคะ ในฐานะที่หลิวเองก็เป็นเพื่อนของกันต์ค่ะ”

          “ขอบคุณมากค่ะพี่กิม เหตุการณ์ที่ผ่านมา ทำให้หลิวได้รู้อะไรอย่างหนึ่งนะคะพี่...”

          “...”

          “กำลังใจจากคนรอบข้างสำคัญอย่างที่สุด ที่จะผลักดันให้เราฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ได้ หลิวเป็นคนที่โชคดีมากค่ะ ที่มีเนย์เป็นเพื่อน และก็ยิ่งโชคดีไปอีก ที่ทั้งคุณพ่อคุณแม่ของเนย์ ดูแลหลิวเป็นอย่างดีค่ะ เสมือนคนในครอบครัวเลยค่ะ”

          “ก็หลิวเป็นลูกสาวแม่เหมือนกันนี่ แม่ก็ต้องดูแลหลิวค่ะ อ้อ...ตอนนี้แม่ก็มีลูกสาวเพิ่มอีกหนึ่งคน หนูกิมเป็นลูกสาวคนโตแล้วกันนะ”

          “ขอบคุณ...คุณน้ามากๆ เลยนะคะที่เอ็นดูกิม”

          “อุ้ย ไม่ต้องเรียกน้าหรอกค่ะ เรียกแม่ก็ได้ ไหนๆ พวกเราก็เล่นละครเป็นแม่สามีกับลูกสะใภ้กันแล้ว เรียกให้มันเนียนๆ ขึ้นเถอะจ้า...^_<>^”

          “นั่นสิคะ หลิวเห็นด้วยกับน้ากุลค่ะ ไง...ตาดนย์ เล่นบทบาทสามีกำมะลอไปเลยนะเราน่ะ ต้องให้พี่ซ้อมบทให้หรือเปล่าล่ะ พี่พร้อมนะ ผู้จัดอย่างพี่ไม่คิดเงินค่ะ”

          “ไม่ล่ะครับพี่หลิว ดนย์แสดงละครไม่เป็นครับ มีแต่เล่นจริงๆ ครับ”

          “อุ้ยตาย! ดนย์จะจริงจังไม่ได้นะลูก ถ้าอยากได้พี่กิมเขาจริงๆ ดนย์ต้องทำงานเก็บเงินให้เยอะๆ นะลูก จะได้ไปขอเขา”

          “คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณน้า...เอ่อ คุณแม่ กิมเองไม่สนใจฐานะเงินทองร่ำรวยขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอแค่...”

          “นั่นแน่...สงสัยไม่ต้องมีบทแล้วมั้ง ของจริงแล้วแน่เลย”

          “แกหยุดแซวพี่กิม และน้องชายฉันก่อนหลิว ค่อยเป็นค่อยไป ยังไงเสียตอนนี้ ตาดนย์อาจรับบทหนักกับคุณหญิงกานต์รวีก็ได้นะ”

          “นั่นสิ...ทำไมยัยคุณนายนั่นถึงเงียบไปนะ หรือว่ากำลังนำกำลังมาล้อมจับตาดนย์ของเรา”

          “ไม่มีใครทำอะไรลูกคุณได้หรอกกุล ผมเชื่อว่าแม่อย่างคุณไม่ปล่อยเอาไว้แน่...จริงมั้ย”

          “แหม...คุณก็”

          “เอ้า เรามาฉลองกันดีกว่าค่ะทุกคน ฉลองให้กับยัยหลิว ผู้ก้าวผ่านความอึดอัดในเพศของตัวเองตลอดยี่สิบหกปี...”

          “อุ้ย! เนย์พูดแบบนี้ ฉันก็เขินแย่ล่ะสิ ^_<>^”

          “เอ้า...Cheers!!!”

          [สองวันต่อมา ณ โรงแรมสุดหรู...ใจกลางเมืองกรุง]

          “อืม...ถ้าจะกลับเมื่อไหร่ ก็โทรตามฉันก็แล้วกัน”

          “ขอบใจแกมากๆ นะหลิว ที่แกเข้าใจฉัน”

          “ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก...ความสุขของแก ก็คือความสุขของฉันเหมือนกัน...อ้อ...อีกอย่าง...กันต์มันก็คือเพื่อนฉันนะ...ฉันไม่อยากเห็นหน้าบูดๆ ของมันตลอดเวลา...แกตัดสินใจถูกแล้วเนย์ ที่แกทำแบบนี้”