ตอนที่ 44 บทสรุปของความรัก

“ฉันก็รักแกมาตลอดแหละ แต่แกไม่รู้ตัวเอง อืม อีกอย่างฉันคิดว่าพราวมุกกับแกเป็นแฟนกัน ฉันเลยไม่อยากเข้าไปยุ่ง”

          “และตอนนี้ล่ะ แกจะยังไงระหว่างฉันกับพราวมุก”

          “ตอนนี้เหรอ...ต่อให้ต้องกลายร่างเป็นนางร้ายนางมาร ฉันก็จะทำ เพื่อแย่งแกจากพราวมุกมาน่ะสิ ฉันไม่ยอมเสียแกไปอีกแล้ว กันต์...ฉันรักแกนะ”

          “อึ้ม... ฉันก็รักแก...เนย์ รักมาก และรักที่สุด”

          จูบร้อนประกบมาอีกครั้ง เพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาได้เอ่ย

          “ฉันปวดขาแล้ว เราไปที่เตียงกันเถอะ กันต์”

          “แกนี่ยังดีเดือดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเนย์”

          “ก็ใช่น่ะสิ...ฉันคือเนย์คนเดิม เพิ่มเติมคือตอนนี้ฉันเป็นเมียแกแล้ว...เอ๊ะ! แต่แกยังไม่ได้ตอบตกลงคำขอแต่งงานฉันเลยนะกันต์”

          “ยัยบ้าเอ้ย...แกต้องรอฉันเป็นคนขอ ไม่ใช่แกขอฉัน”

          “ตามบทของไอ่หลิวนี่ ฉันจะต้องเป็นคนขอแก...กันต์ เอ่อ ว่าแต่ แกจะทำยังไงกับพราวมุกล่ะกันต์ พราวมุกต้องไม่ปล่อยฉันไว้แน่นอน และไหนจะพ่อแม่แกอีก”

          “พราวมุกถอนหมั้นฉันไปแล้ว...แกไม่รู้เหรอ”

          “ห๊ะ! จริงเหรอ? ทำไมพราวมุกถึงยอมรามือจากแกง่ายขนาดนี้...ฉันอุตส่าห์เตรียมตัวตั้งรับซะดิบดี”

          “ฉันเป็นคนสารภาพกับพราวมุกตรงๆ ว่าฉันรักแก และไม่ได้รักพราวมุก”

          “เอ่อ...แล้วพราวมุกว่าไง”

          “ก็ขอถอนหมั้นกับฉันไงล่ะ ฉันยอมรับนะ ว่าฉันใช้พราวมุกเพื่อประชดแก...เนย์ ถ้าฉันปฏิเสธตั้งแต่แรก และไม่ทิฐิล่ะก็ แกกับฉัน เราก็คงลงเอยกันไปแล้ว โดยไม่สร้างความเจ็บปวดให้กับพราวมุกนานขนาดนี้”

          “อือ...ถูกอย่างที่แกพูด...กันต์ อีกเรื่องหนึ่งที่แกต้องเคลียร์ คือแม่ของแก...สี่ปีที่แล้ว ฉันไม่เคยปริปากบอกแกเลย ว่าแม่ของแกไม่ชอบฉัน และมาขอให้ฉันเลิกคบกับแก...ก่อนที่แกกับฉันจะแต่งงานกัน แกต้องไปเคลียร์เรื่องนี้ก่อน เอ่อ อีกเรื่องหนึ่ง พี่กิม แกรู้เรื่องนี้หรือเปล่าว่าตอนนี้พี่กิม มาอยู่ที่บ้านฉัน และแม่ของแก...”

          “รู้แล้ว...ฉันเคลียร์กับแม่ฉัน เรื่องของฉัน และเรื่องของพี่กิมแล้ว...เมื่อวาน”

          “แล้วแม่แกยอมเหรอ?”

          “ก็โกรธนะ...แต่พ่อฉัน ก็ช่วยพูดเรื่องนี้ด้วย อีกอย่างฉันยื่นคำขาดไป...ว่าถ้าแม่ไม่ยอมเรื่องนี้ล่ะก็...ฉันกับพี่กิม จะออกจากชีวิตของแม่ไป”

          “อืม...แรงเหมือนกันนะ”

          “แม่ก็เดือดตามประสาของแม่นะ แต่ในเมื่อทุกคน พ่อ ฉัน และพี่กิมอยู่ฝั่งเดียวกัน แม่ฉันก็ยอมอ่อนลง และคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก กว่าจะยอมรับได้”

          “อืม...น่าจะอีกนานแหละ เพราะฝั่งของแม่ฉัน ก็ ‘ฉะ แม่แกไปเยอะเหมือนกัน...”

          “ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น...แต่ว่างานแต่งงานของเรา อาจจะทำให้แม่เย็นลงก็ได้นะ”

          “อะไร! แกบอกจะเป็นฝ่ายขอฉัน ยังไม่ทันขอเลย จะแต่งยังไงก่อน หรือฉันจะยังไม่แต่งกับแกดีนะ รอให้แม่แกเข้าใจฉันและครอบครัวของฉันก่อน”

          “ถ้าแกไม่ตอบตกลงที่จะแต่งงานกับฉันล่ะก็...คืนนี้แกคงต้องคลานลงจากเตียงแน่นอน...เนย์”

          “ทำไมฉันต้องคลาน...ไม่เข้าใจ”

          “ก็ฉันจะเอาแกทั้งคืน จนแกไม่มีแรงเดิน จนต้องคลานไปไง...^_<>^”

          “บ้าติ...แกนี่ชักเอาใหญ่แล้วนะกันต์”

          “แกเขินแบบนี้...น่ารักเป็นบ้าเลย...เนย์”

          “บทจะทะลึ่ง...แกก็จัดเต็มเหมือนกันนะ...กันต์ ไอ้หลิวมันบอกว่าแกชอบทำหน้าบูดตลอดเวลา”

          “นั่นมันก็เป็นเพราะ...แก...อืม...เธอไง...ฉันว่าเราควรเปลี่ยนสรรพนามเวลาพูดกันได้แล้วนะ เป็นผัวเมียกัน พูด แก ฉัน มันดูไม่ค่อยโอเคเลย...กันต์ กับ เนย์ดีกว่ามั้ย”

          “ก็แล้วแต่แกเลย...เอ้ย...แล้วแต่กันต์เลย...ฉันว่ามันดูแปลกๆ และเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้นะ”

          “อีกหน่อยก็ชินไปเองแหละน่า ใช่มั้ย...เนย์”

          “โอเค...กันต์”

          “งั้น...เรามาฉลองงานมงคลสมรสล่วงหน้ากันก่อนดีมั้ย...ดูเธอสิ...น่าเอาที่สุดเลย...”

เสียงทุ้มเริ่มแหบพร่าลงทันที เมื่อมองคนใต้ร่างเขาที่ผ้าขนหนูที่พันเอาไว้หมิ่นเหม่เริ่มคลายออก

          “ได้สิ...อืม ฉันจองโรงแรมนี้ไว้ตั้งสามคืน ^_<>^”

          “เยี่ยม! เลยเมียรัก ฉันรักเธอสุดๆ”

          “จูบเนย์สิ...กันต์” เสียงหวานออดอ้อน พร้อมกับผงกศีรษะตั้งท่าเพื่อรอรับจูบของอีกฝ่าย

          “ฉันรักเธอ...เนย์” ปากหนาประกบลงมาทันที

          “อื้อ...”

          บทรักอันร้อนแรงและแสนหวานเกิดขึ้น ท่ามกลางกระแสอารมณ์ที่อบอวลด้วยความรักของคนทั้งสอง ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากความเป็นเพื่อนที่มีมาอย่างยาวนาน ก่อเกิดเป็นความรักระหว่างหนุ่มสาว แม้จะเจออุปสรรคมากมาย คนเราถ้าเป็นเนื้อคู่กันแล้ว ไม่ว่าระหว่างทางจะเจออะไร สุดท้าย พวกเขาก็กลับมาพบกันอยู่ดี...

          [อีกมุมหนึ่ง...ของความรัก]

          “คุณกิม...มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าครับ”

          “วันนี้คุณแม่โทรหากิมแล้วค่ะ...บอกให้กิมกลับบ้าน แม่หายโกรธแล้ว และ...เอ่อ...คุณแม่ยังบอกให้...ดนย์ไปพบท่านด้วยค่ะ คือ กิมคิดว่าเรื่องนี้น่าจะบานปลายแล้วค่ะ คุณแม่น่าจะให้เราสองคนแต่งงานกันจริงๆ แน่เลยค่ะ ทำยังไงดีคะ ดนย์ต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว”

          “เราก็แต่งงานกัน อย่างที่คุณแม่คุณต้องการก็ได้นี่ครับ”

          “แล้วดนย์จะไม่เป็นอะไรเหรอคะ?”

          “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่มีแฟนหรือมีใครให้ต้องกังวลหรอกครับ ผมยินดีที่จะแต่งงานเพื่อช่วยคุณกิมครับ”

สิ่งที่พัทธดนย์พูดไป คนอื่นอาจจะคิดว่ามันแปลกๆ ที่เขายอมเอาตัวเองไปผูกมัดแบบนั้น แต่ความเป็นจริงแล้ว เขาเต็มใจที่จะช่วยเธอ เหตุผลของการช่วยนั้น เขายังตอบตอนนี้ไม่ได้หรอก รู้แต่ว่าเขารู้สึกดีกับเธอคนนี้มาก ช่วงเวลาที่เขากับเธออยู่ด้วยกัน มันทำให้เขาสบายใจและมีความสุข

          “ดนย์...กิม...เอ่อ แทนตัวเองว่าพี่ดีกว่านะ พี่คิดว่า...”

          “แทนตัวเองแบบเดิมเถอะครับ อายุเราไม่ได้ห่างกันมาก อีกอย่างหน้าของคุณกิม ยังเด็กกว่าผมซะอีก แทนตัวเองว่าพี่แล้ว ผมรู้สึกเหมือนเราห่างไกลกันขึ้นไปอีก”

          “อ่อ...เอ่อ โอเคค่ะ...”

กัญญ์วราทำตัวไม่ถูกแล้วนะ หรือว่าเขาจะชอบเธอหรืออย่างไร คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้านวลกลับร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เธอไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน หรือความรู้สึกนี้มันคือความรัก ‘เธอชอบเด็กคนนี้เหรอ...ไม่นะ’

          “หรือคุณกิมมีใครหรือเปล่าครับ...ผมจะได้...”

          “เอ่อ ไม่มีค่ะ”

กัญญ์วรารีบตอบทันควัน ใบหน้าสวยร้อนไปหมด จะให้เธอบอกเขาได้อย่างไรกันล่ะ ว่าเธอรู้สึกดีกับเด็กหนุ่ม นี่เธออายุมากกว่าเขานะ

          “งั้น ถ้าคุณแม่ของคุณกิม เชื่อว่าเราสองคนมีอะไรกันแล้ว และอยากจะจับคุณกิมกับผมแต่งงานกันล่ะก็ ผมยินดีครับ ที่ผมทำทั้งหมดนี้ ไม่ได้เพราะสงสารคุณหรอกนะครับ รู้เพียงว่า ผมรู้สึกดีกับคุณกิม ผมอธิบายไม่ถูกหรอกครับ”

          “ขอบคุณนะคะ...กิมเองก็รู้สึกดีกับดนย์ค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...เอ่อ...ถ้าดนย์ไม่ติดอะไร เราอาจจะได้เรียนรู้กันมากกว่านี้ก็ได้ค่ะ”

          “ครับ...จะพูดให้เข้าใจง่ายก็คือ เราลองคบหาดูใจกันก่อนก็ได้ครับ...”

แน่นอนวันนี้พัทธดนย์อาจจะยังไม่ได้รู้สึกรัก แต่อนาคตเขาต้องรักเธอคนนี้อย่างแน่นอน

          “ค่ะ...งั้น กิมโทรบอกคุณแม่นะคะ ว่าเราสองคนจะเข้าไปพบคุณแม่...พรุ่งนี้”

          “ครับ...”

          [และ...อีกด้านของความรัก...]

          “เรย์ขา จูบพราวมุกอีกสิคะ”

เสียงหวานครางอ้อนวอนอีกฝ่าย สภาพเปลือยเปล่าของคนทั้งสองอยู่บนเตียงกว้าง ในเวลาบ่ายคล้อย

          “พราวมุก ตอนนี้เลือดเรย์จะหมดตัวแล้วนะครับ...ตั้งแต่เมื่อคืน...”

          “เรย์ยอมแพ้แล้วเหรอคะ...ไหนบอกว่า ให้พราวมุกเติมเต็มคุณ ทดแทนพวกสาวๆ ที่คุณทิ้งไปไงคะ พราวมุกยังมีพลังเหลืออีกนะคะ...งั้น เดี๋ยวพราวมุกทำให้คุณเองค่ะ”

          “ครับ โอวว์ เบบี๋ คุณช่างร้อนแรงจริงๆ”

          “อุ้ย! ขอบคุณที่ชมนะคะเรย์ ครั้งนี้พราวมุกจะทำให้สุดๆไปเลยค่ะ”

          “โอ้...ที่รักT-T”

จบบริบูรณ์