บทที่ 8

ช่วยมนภาลองชุดแต่งงานเรียบร้อย จิลลาก็ชวนหมอธาดาไปดูหนังต่อกันตามลำพัง นายแพทย์หนุ่มชื่นชอบการดูหนังโดยเฉพาะหนังผี ผิดกับเธอที่กลัวผีเอามากๆ นั่งในโรงเดียวกันยังแอบหยิบเอียร์พอดยัดลงในหู ทั้งยังก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองจอตลอดสองชั่วโมง หนังจบเธอถึงกับถอนหายใจเฮือก ความชอบของเราขัดกันชะมัดเลย

“หนังสนุกดีนะ”

ฟังเขาว่า หญิงสาวก็ได้แต่ยิ้มอ่อน ถือว่าคืนกำไรให้คุณหมอแล้วกัน อีกอย่างเขาคงจำไม่ได้หรอกว่าเธอชอบดูหนังรัก ส่วนหนังผีถือเป็นของแสลงขั้นร้ายแรงสำหรับเธอ

“อยากไปไหนอีกหรือเปล่า” ธาดาหันมาถาม นานทีปีหนเขาถึงจะมีเวลาพาจิลลาออกเที่ยว และห้างชานเมืองก็ยากจะเจอคนรู้จัก เขาเลยเต็มใจและไม่อึดอัดมากนัก

“งั้นขอแวะซื้อเสื้อแจ็กเก็ตให้พี่เจนหน่อยนะคะ” ยังไม่ทันขยับตัว เสียงสมาร์ตโฟนในกระเป๋าก็ดังขึ้น และมันก็มาจากพี่ชายคนเดียวของเธอนั่นแหละ

“พี่เจน ว่าไงคะ”

ปลายสายเงียบไปอึดใจ ก่อนจะกรอกเสียงตะกุกตะกัก ‘พอมีเงินให้พี่ยืมสักก้อนไหมจิล’

“เท่าไรคะ”

‘ห้าหมื่น’ แต่เหมือนพี่ชายจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก็เลยรีบบอก ‘แต่ถ้ามากไป พี่ยืมสักสองสามหมื่นก็ได้นะ แล้วเดี๋ยวพี่ค่อยหาเพิ่มทางอื่นเอา’

“มีๆ เดี๋ยวจิลโอนให้เลย เดือนนี้จิลได้ค่าอินเซนทิฟเยอะมาก” นิ้วเรียวงามปัดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อเข้าแอปพลิเคชันธนาคาร กดโอนเงินจำนวนหนึ่งแสนบาทไปให้พี่ชาย

‘เฮ้ยจิล ทำไมโอนมาเกิน’

“ก็บอกแล้วไง เดือนนี้จิลรวย”

‘พี่ขอโทษนะ’

“โอ๊ยพี่เจน นี่จิลก็เดินดูเสื้อแจ็กเก็ตให้อยู่ เห็นแล้วนึกถึงพี่เลยอะ ใส่แล้วคงเท่สุดๆ” น้องสาวเปลี่ยนเรื่องไปพูดคุยถึงสิ่งดีๆ แทน สองเท้าก็พาเดินไปยังร้านเสื้อผ้าแบรนด์ญี่ปุ่นที่มีหุ่นโชว์เสื้อสีน้ำตาลอ่อนตั้งอยู่ ดูแล้วมันน่าจะเหมาะกับพี่ชายของเธอจริงๆ นั่นแหละ จำได้ว่าเมื่อก่อนเขาเคยมีเสื้อตัวหล่อแบบนี้ หยิบจับมาสวมเป็นประจำเมื่อต้องไปออกงาน งานของเด็กบ้านนอก ก็ทำบุญออกพรรษา สงกรานต์ ปีใหม่ ตามแต่เรื่อง

มันเป็นชุดเก่งที่มีแค่ชุดเดียว แต่หลังจากนี้เธอจะซื้อให้เขาเจ็ดวันเจ็ดสีเลย

‘ไม่ต้องซื้อมาหรอก มันเปลือง’

“ทำไมล่ะ”

‘เก็บเงินไว้ซื้อเอ็มร้อยหรือไม่ก็เหล้าขาวให้พี่กินดีกว่าไหม’ พี่ชายหัวเราะลั่นก่อนจะตัดสายไป

น้องสาวหัวเราะตามแต่ก็ยังหยิบจับเลือกเสื้อแจ็กเก็ตที่คิดว่าเข้ากับเจนภพมาทั้งหมดสามตัว ขยับก้าวเดินไปจะจ่ายเงิน ข้อมือเล็กก็ถูกฉวยไว้ก่อน “ไหนพี่ชายคุณบอกให้เก็บเงินไว้ซื้อเหล้าขาว ไม่ได้ยินหรือไง”

“พี่เจนไม่กินเหล้าค่ะ”

“แต่เสพยาสินะ”

หญิงสาวสะบัดข้อมือออกอย่างรุนแรง จ้องคนรักด้วยแววตาแข็งกร้าว เธออยากเถียง แต่มันก็เท่านั้น คนอย่างเขาไม่มีทางเข้าใจเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องเลิกเรียนกลางคันแล้วมารับจ้างทำงานทุกรูปแบบเพื่อหาเงินส่งน้องสาวเรียน ชีวิตแร้นแค้นแบบนั้น นายแพทย์ธาดาคงจินตนาการไม่ออกหรอก

“จิลขอจ่ายเงินก่อนนะคะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ให้พี่ชายคุณได้ แล้วไม่ซื้อให้ผมบ้างหรือไง เดือนๆ หนึ่งผมเสียเงินไปกับคุณเป็นแสนเลยนะ”

“เสื้อผ้าราคาหลักร้อยแบบนี้ หมอไม่ใส่หรอกค่ะ”

เห็นท่าทางแข็งกร้าวเวลาที่เขาตำหนิพี่ชายของเธอทีไร ธาดาก็เกิดอยากตีรวนขึ้นมาเหมือนกัน “ใส่ เลือกมาให้ผมด้วย”

จิลลากรุ่นโกรธจนน้ำตาคลอ คว้าเสื้อสีแดงแปร๊ดมาตัวหนึ่ง “ตัวนี้แล้วกันค่ะ” จากนั้นก็สะบัดหน้าหนี กระแทกเท้าไปจ่ายเงินยังเคาน์เตอร์แคชเชียร์

“เออ เตี้ยอุ้มค่อม ถูกสูบเลือดจนตายไปเถอะ” มีอย่างที่ไหน ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ต้องมาอุ้มชูพี่ชายขี้ยาด้วยอีกคน

หมอหนุ่มเดินออกมายืนรอที่หน้าร้าน โมโหไม่ต่างกันนักหรอก ตอนเขารู้จักเธอช่วงแรกๆ หญิงสาวทำงานได้เงินมาเท่าไรก็แทบไม่พอใช้ เพราะต้องแบ่งไปใช้หนี้สินแทนพี่ชายที่อยู่ในคุก ครั้นออกจากตะรางมาก็ไม่เห็นจะทำอะไรเป็นโล้เป็นพาย นำแต่ความเดือดร้อนใจมาให้จิลลาอีก หากไม่ได้เขาคอยดูแลช่วยเหลือ ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง ไอ้เงินห้าหมื่นหรือเงินแสนนั่น มันอาจไม่มากสำหรับเขาก็จริง แต่ไม่น้อยเลยสำหรับเด็กสาวที่เพิ่งทำงานได้เพียงสองปี เธอโอนมันให้พี่ชายโดยไม่ถามสักคำว่าจะเอาไปทำไม คืนเมื่อไร ใช้ชีวิตแบบนี้ จิลลาอย่าหวังจะได้ลืมตาอ้าปาก ไม่มีเขาสักคน วันข้างหน้าเธอคงเหลือแต่ตัว