บทที่ 42

เผ่นแน่บออกจากบ้านเพราะฝีปากมารดา แต่หมอหนุ่มก็ไม่รู้ว่าจะพารถขับต่อไปที่ไหนดี เขาปวดหัวเพราะนอนน้อยและคงมีความเครียดปะปนกันอยู่ด้วย เบนสายตาไปมองสมาร์ตโฟนบ่อยครั้ง ระหว่างละล้าละลังว่าควรทำยังไงกับชีวิตต่อ จู่ๆ เสียงเตือนการโทรเข้าก็ดังขึ้น โชว์เบอร์โทรที่แสนคุ้นบนหน้าจอ เขาตกละลึงในวินาทีแรกก่อนจะรีบยกขึ้นกดรับสาย ลนลานแต่ก็ไม่กล้ากรอกเสียงตัวเองลงไป กลัวกังวลอะไรก็ไม่อาจรู้ ได้แต่รอฟังให้หญิงสาวพูดก่อน

แต่พอเธอเงียบ เขาก็ทนไม่ไหวเสียเอง

“จิลลา” นายแพทย์หนุ่มเรียกเธอแผ่วเบา รอฟังเสียงตอบกลับมาด้วยใจเต้นตึ้กตั้ก ขยับปากจะเรียกเธออีกครั้ง ทว่าปลายสายกลับส่งเสียงหวานๆ ออกมาให้ได้ยิน

‘หมออยู่ไหนคะ’

“ผมขับรถอยู่ครับ”

‘จิลอยู่ที่บ้านค่ะ คืนนี้หมอจะกลับมาไหมคะ จิลรออยู่’

“รอผมอยู่เหรอ” ธาดาทวนคำด้วยอาการเลื่อนลอย แม้จะไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาก็เกิดใจเต้นรัว มีความหวังและมีรอยหวามหวานขึ้นในอก มือกำพวงมาลัยบีบแน่น คาดหวังคำตอบประโยคถัดมาของเธอ

‘ค่ะ จิลรอหมออยู่บ้าน’

เพียงเท่านั้น นายแพทย์ผู้เคว้งคว้างก็รู้จุดหมายปลายทางของตัวเอง

ธาดากระแทกคันเร่งพารถพุ่งตรงออกมาเร็วเหมือนติดจรวด เพ