บทที่ 9

ไม่ว่าเมื่อคืนจะมึนตึงถกเถียงหรือนอนหลับหันหลังให้กันยังไง รุ่งเช้ากันต์ธีก็ยังได้รับข้าวกล่องที่ยื่นถึงมือก่อนขับรถไปทำงานอยู่ดี

“ขอบคุณครับ” หน้าบึ้งตึงของหมอกันต์คลายตัวลง เมื่อข้าวหวานยอมอดทนลงให้เขาก่อนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา แต่เห็นหน้าซีดเซียวตาช้ำๆ ของหญิงสาว แถมปลายจมูกแดงเรื่อที่ยังทิ้งร่องรอยไว้นั้น นายแพทย์หนุ่มก็รู้ว่าภรรยาของเขาคงผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน

ความปวดหนึบที่กลางอกกำลังเล่นงานเขาเมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาเป็นของตัวเอง คำพูดร้ายกาจเมื่อคืนเขายังจดจำมันได้ครบถ้วน เพราะแบบนี้ตอนที่หญิงสาวหันหลังกลับจะเดินเข้าบ้าน กันต์ธีก็คว้าข้อมือขาวสะอาดเอาไว้ก่อน

“วันนี้ผมมีเคสผ่าตัดเล็กช่วงเช้า ว่างช่วงบ่ายแก่ๆ หวานอยากจะไปดูหนังไหม”

“หวานไม่อยากดูหนังค่ะ แต่หวานอยากชวนพี่กันต์ไปทำอย่างอื่น” ไฮโซสาวหันกลับมามองหน้าสามี ประกายเศร้าสร้อยในดวงตาหายเป็นปลิดทิ้ง ตราบใดที่กันต์ธียังแคร์เธออยู่บ้าง แม้มันจะน้อยนิดหรือเบาบางขนาดไหนก็ตาม ข้าวหวานยินดีที่จะคว้ามันไว้ เธอเรียนรู้ว่านี่คือการง้อในแบบของนายแพทย์กันต์ธี

และหญิงสาวก็ไม่เคยเล่นแง่ในใดๆ ทั้งนั้น เธอไม่ชอบอยู่ในอารมณ์โกรธ เธอไม่ชอบห้วงยามของความเย็นชา เธออยากใช้เวลาระหว่างกันให้ดีที่สุด เพราะลึกๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าวันใดวันหนึ่งข้างหน้า กันต์ธีจะเดินออกไปจากชีวิตเธอแบบที่ไม่มีวันหวนคืน เธอกลัว…

“ตามใจหวานแล้วกัน อยากไปไหนผมจะไปส่ง”

“งั้นหวานไปหาพี่กันต์ที่โรงพยาบาลนะคะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเวียนกลับมาที่บ้านอีก”

“ครับ” กันต์ธีอมยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นท่าทางกระปรี้กระเปร่าของภรรยาสาว เขาเองแอบลอบถอนหายใจให้กับความใจอ่อนของตนเอง แม้ลึกๆ แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ข้าวหวานอายุเพิ่งยี่สิบห้า เธอยังเด็กอยู่มาก แต่กลับต้องมาใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านให้กับสามี ถึงจะไม่รักใคร่ใยดี แต่เธอก็ควรจะมีคุณภาพชีวิต… หมายถึงคุณภาพทางใจอะนะที่แช่มชื่นและสดใสกว่านี้

ความจริงถ้าไม่นับเรื่องที่หญิงสาวเป็นคนที่ถูกบังคับใส่พานเพื่อผูกมัดกับเขาไว้ กันต์ธีก็ยอมรับว่าเคยเอ็นดูข้าวหวานเป็นอย่างมากเหมือนกัน เธอคือเด็กหญิงที่เขาเคยช่วยเหลือหวังให้รอดพ้นจากอันตรายในคืนที่เกิดอุบัติเหตุ และเมื่อรอดพ้นมาได้เขาก็คอยเอาใจช่วยให้เธอประคับประคองชีวิต ทั้งเยียวยาความบอบช้ำทางใจจากการสูญเสียพ่อแม่อันเป็นที่รัก

ข้าวหวานควรจะอยู่ในฐานะน้องสาวที่เขาเอ็นดูคนหนึ่งด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรู้ตัวว่าไม่สามารถเป็นสามีที่ดีได้ ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกลับทุ่มเททั้งชีวิตจิตใจเพื่อเขาอย่างเต็มกำลัง

“อยู่บ้านดีๆ ล่ะ เข้าใจไหม ผมไปทำงานก่อน”

ไม่กี่นาทีต่อมาเมอร์เซเดสเบนซ์คันโตก็เลี้ยวเข้าที่ช่องจอดรถประจำของโรงพยาบาล นายแพทย์หนุ่มเดินหิ้วข้าวกล่องไปยังห้องตรวจเดิม ธาดาที่กำลังจะเดินผ่านหน้าเพื่อน ถึงกับต้องถอยขาย้อนกลับไปอีกครั้ง มองหน้าหมอหนุ่มทีสลับกับมองกล่องข้าวเที่ยงไปมา แล้วก็คลี่ยิ้มตาพราว

“จะหย่ากับเขาแต่ก็ยังหน้าด้านไปกินกับข้าวฝีมือเขา มึงมันผัวทรพีจริงๆ”

“ก็ยังไม่ได้หย่า แล้วเขาก็เต็มใจทำให้กูเอง” นายแพทย์หน้าด้านผลักไหล่หนาของเพื่อนช่างแส่เบาๆ ให้พ้นทางเดิน

อีกฝ่ายแกล้งกระเด็นกระดอนไปไกล ก่อนจะพูดเสียงดังไล่หลังไอ้เพื่อนจอมหยิ่งผยอง “เออ ถือดีมาก ระวังจะเจอดีทีหลังนะโว้ย”

กันต์ธีไหวไหล่อย่างไม่สนใจไม่แคร์ เปิดประตูเข้าห้องตรวจและจัดการเตรียมตัวเข้าผ่าตัดที่กำลังจะมาถึง

ราวสามชั่วโมงทุกอย่างก็เรียบร้อย

ศัลยแพทย์แพทย์หนุ่มเปิดกล่องข้าวเที่ยงสีสด ที่วันนี้มีข้าวสวย ผัดกะเพราหมูสับเห็ดฟาง และไข่ดาวที่ช่างปั้นเป็นรูปหัวใจ ก็พิถีพิถันซะขนาดนี้ ลองว่าเขาปฏิเสธข้าวกล่องฝีมือเธอขึ้นมาอีกอย่าง มีหวังยายไฮโซหน้าหวานคงร้องไห้โฮข้ามวันข้ามคืนเป็นแน่

เมื่อคืนเถียงกันได้ไม่กี่คำ ภรรยายังตาแดงช้ำแล้ว แต่เอาเถอะเดี๋ยวจะพาไปเดินเที่ยวถือว่าเอาใจเด็กสักวัน ตอบแทนอาหารกลางวันที่เขาได้รับมาตลอดจากเชฟไฮโซ

จัดการมื้อเที่ยงเสร็จคนอิ่มก็เดินออกมายืดเส้นยืดสายที่นอกวอร์ด ภาพตรงหน้าคือภรรยาของเขาหยิบขนมและน้ำแจกจ่ายให้บรรดาพยาบาลและแพทย์เอ็กซ์เทิร์นที่มะรุมมะตุ้มกันอยู่ ปากหยักลึกที่เคยปากเสียก็แอบอมยิ้ม

ข้าวหวานเป็นแบบนี้เสมอ เธอใจดีและหมั่นนึกถึงคนอื่นตลอด เขาบรรจุเข้าทำงานที่นี่มานานนม ไม่เคยได้รับสิ่งของจากหมอและบุคลากรท่านอื่นๆ ที่ไปท่องเที่ยวกันมาหรอก ทว่ากลับมีของฝากหอบใหญ่ที่คนพวกนั้นอยากให้ถึงมือภรรยาเขา ก็ต้องยอมรับว่าข้าวหวานมีเสน่ห์สำหรับคนที่ได้ใกล้ชิดจริงๆ

บิดามารดาเขารักใคร่เธอเอาเสียมากๆ เพื่อนสนิทอย่างไอ้ธาดาก็เข้าข้างเมียเขาซะอีก หรือแม้กระทั่งไอ้คุณเหนือฟ้าที่ได้มาเป็นลูกบุญธรรมของปู่เพชร มันก็เผลอไผลจนแอบหลงรักภรรยาของเขาด้วย เรื่องนี้ต่อให้ข้าวหวานยืนยันหนักแน่นว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ผู้ชายด้วยกันมันดูออก ที่สำคัญไอ้เจ้านั่นก็ไม่เคยคิดจะแอบซ่อนความรู้สึก และที่ยิ่งน่าโมโหไปมากกว่านั้นคือมันไม่เคยคิดจะตัดใจและพร้อมจะกลับมาฉวยโอกาส

“มานานหรือยังหวาน”

“สักพักหนึ่งแล้วค่ะ”

“แล้วทำไมไม่บอกผมล่ะ”

“คุณข้าวหวานไม่มีเวลาบอกหรอกค่ะหมอ พวกเรามัวแต่ชวนคุยกันซะเพลินเลย” พยาบาลอาวุโสประจำตึกรีบออกปากแก้ตัวแทนหญิงสาวใจดี

“พี่ก็มัวแต่ปรึกษาคุณหวานเรื่องความสวยความงามของผู้หญิง คุณหมออย่าดุคุณหวานเลยนะคะ” พี่พยาบาลจอมโหดในวอร์ดก็กางปีกปกป้องเธอด้วยอีกแรง

นี่ไงถึงได้บอกว่าเสน่ห์แรงน่ะ…

“ผมก็แค่ถามเฉยๆ นะครับ ไม่ได้ดุซะหน่อย” นายแพทย์หน้าดุกลอกตามองบน ส่งมือรั้งไหล่บอบบางของภรรยามาโอบไว้กลายๆ “ผมดุหวานเหรอ”

“พี่กันต์ดุหวานบ่อย แต่เมื่อกี้นี้ไม่ได้ดุค่ะ”

คำตอบของไฮโซสาวเรียกเสียงหัวเราะของคนทั้งหมดตรงนั้น แม้แต่คนหน้านิ่งแสนสุขุมอย่างกันต์ธีเองก็เผลอหลุดขำออกมาเสียงดัง

“คุณหมออย่าดุนักสิคะ คุณหวานน่ารักออก” พยาบาลอาวุโสคนเดิมร้องขอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

กันต์ธีพยักหน้าเหมือนตอบรับ แต่เพราะยังหัวเราะอยู่น้ำเสียงตอบกลับจึงขลุกขลักในลำคอ “ได้ ต่อไปนี้ผมจะใจดีให้มากๆ ครับ”

หมอหนุ่มโอบเอวหญิงสาวพาเดินออกจากวงล้อมของบรรดาพ่อยกแม่ยก เพื่อตรงไปยังลานจอดรถ ทว่าภรรยาไฮโซกลับไม่ยอมเดินต่อ

“จริงเหรอคะ” ข้าวหวานจับเสื้อเชิ้ตสีสะอาดเขย่าเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองเหมือนเด็กกำลังรอคอยคำสัญญา

ใจที่เหมือนก้อนหินของชายหนุ่มก็เหมือนจะนิ่มนวลลงได้ราวกับปาฏิหาริย์ ริมฝีปากบางเฉียบหยักลึกยกยิ้มขึ้น เพียงแต่คราวนี้มันเป็นยิ้มเปล่งประกายไปถึงดวงตา

“อืม ไม่งั้นวันนี้จะพาไปเที่ยวเหรอ”

“พี่กันต์น่ารักจังเลยค่ะ”

“แล้วรักไหม”

“รักสิคะ รักมาก” ข้าวหวานแก้มแดงซ่าน เห่อร้อน แม้จะพร่ำบอกรักเขามาหลายครั้ง แต่เธอก็ยังเขินอายเหมือนถูกไฟลนอยู่ดี ทั้งที่ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

กันต์ธีมองภาพสาวสวยด้วยความอ่อนโยนลง บางทีเขาควรจะให้รางวัลกับผู้หญิงที่จงรักภักดีและทำเพื่อเขามาตลอดสามปีดูบ้าง ที่แท้เขาเพิ่งมั่นใจว่าตัวเองชอบมองเห็นเด็กข้าวหวานหน้าแดงเห่อจากความสุขและความเขินอาย มากกว่าแดงช้ำจากน้ำตา