บทที่ 14

“คุณปู่เรียกพี่กันต์ไปคุยอะไรเหรอคะ” หญิงสาวอยากถามตั้งแต่เมื่อคืนตอนอยู่บ้านคุณปู่ แต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้เพราะเห็นหน้าตาคนแก่ดูแช่มชื่นสดใส ดวงตาเป็นประกาย บางทีสามีของเธออาจจะยอมเข้าไปช่วยงานที่โรงพยาบาลอย่างที่คุณปู่คาดหวังก็เป็นได้

“ก็เรื่องงานน่ะ” ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะหลุบสายตามองร่างบอบบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า ข้าวหวานกำลังกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างตั้งอกตั้งใจ ความจริงเขาไม่ได้ต้องการให้เธอมาทำอะไรแบบนี้เลย แต่นานวันเข้ามันก็กลายเป็นความเคยชิน กันต์ธีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีเสื้อผ้ากี่ตัว สีสันอะไรบ้าง รู้แค่ว่าหลังอาบน้ำในตอนเช้า จะมีคนเตรียมชุดภูมิฐานดูดีไว้ให้ แถมช่วยแต่งตัวเหมือนเขาเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์

ใช่ที่ไหนกัน... เมียเขาต่างหากที่เป็นหญิงสูงศักดิ์

วงแขนกำยำของนายแพทย์หนุ่มรั้งร่างของภรรยาสาวเข้ามาแนบชิด เธอเงยหน้ามองเขา ก็ต้องยอมรับว่าข้าวหวานสวย อาจจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยพัวพันมา ตากลมบ๊อก ปากนิดจมูกหน่อย พริ้มเพราแบบนี้นี่ไงเล่า ไอ้เหนือฟ้ามันถึงไม่เคยยอมตัดใจ ส่วนเขาก็มีบ่อยครั้งที่เผลอไผลลอบมองความงามของเธอจนใจลอย

“เสร็จแล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ” แม้แต่สายเข็มขัดเธอก็บริการร้อยหูกางเกงเป็นอย่างดี กันต์ธีเคยนึกแปลกใจเหมือนกันว่าข้าวหวานจะปักอกปักใจอะไรกับเขานักหนา จะว่าเขาเคยช่วยเธอในช่วงวัยแรกรุ่นตอนประสบอุบัติเหตุ นั่นก็เป็นเพียงการช่วยเหลือตามหลักมนุษยธรรมเท่านั้น แล้วต่อไปหากมีคนอื่นยื่นมือเข้าช่วยเธออีก ภรรยาเขาจะหลงรักและทุ่มหัวใจลงไปหรือเปล่า พอคิดถึงตรงนี้ก็เกิดไม่ชอบใจขึ้นมาเหมือนกัน

ข้าวหวานที่แสนจะบอบบางน่าทะนุถนอม คงมีคนรอจะช่วยเหลือเธออยู่มากมายก่ายกองนั่นแหละ

“วันนี้จะไปไหนหรือเปล่า” นายแพทย์หนุ่มสังเกตการแต่งตัวของภรรยา ปกติคุณครูข้าวหวานจะมีคลาสสอนดนตรีในช่วงบ่ายสัปดาห์ละสองสามครั้ง ฉะนั้นช่วงเช้าก่อนเขาไปทำงาน ข้าวหวานจะอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเตรียมตัวส่งสามีขึ้นรถแทบทุกวัน เพียงแต่วันนี้เธอแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมออกจากบ้านแล้วเช่นกัน

“วันนี้หวานจะไปโรงพยาบาลด้วยค่ะ” มีประกายสลดแวบผ่านเข้ามาแล้วจางไปวูบเดียว

“ไปทำอะไร ไม่สบายเหรอ” ฝ่ามือหนาใหญ่ยกวางบนหน้าผากกลมกลึงทันที “ก็ปกตินี่ ไม่ได้มีไข้” คิ้วเข้มดำเป็นปื้นขมวดอยู่ระหว่างรอคำตอบ

“ครบรอบวันฉีดยาคุมค่ะ” ข้าวหวานตอบกลับเสียงราบเรียบ กันต์ธีเป็นคนเลือกวิธีคุมกำเนิดนี้ให้เธอเอง ในช่วงแรกๆ เขาถึงกับตั้งเวลาเตือนความจำไว้ในสมาร์ตโฟน นี่คงเป็นสาเหตุที่ไม่ยอมให้เธอใช้ยาเม็ดคุมกำเนิด คงกังวลถึงความผิดพลาดจากการลืมหรือไม่ก็ไม่ไว้ใจกลัวเธอจะปล่อยให้ท้องในขณะที่เขาไม่ต้องการ ฉีดยาคุมกำเนิดทุกสามเดือนแลดูจะเป็นเรื่องที่ปลอดภัยที่สุด เพราะอยู่ในสายตาและการควบคุมของเขา

“ยังไม่ต้องไปหรอก”

“คะ” ภรรยาสาวเอียงคอถามก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนมาปัดดูตารางนัดหมาย แล้วก็พลิกหน้าจอกลับมาให้ฝ่ายสามีดู “นัดวันนี้ค่ะ”

“ผมแค่จะบอกว่าไม่ต้องคุมแล้ว”

“หมายความว่าไงคะพี่กันต์” หญิงสาวเสียงสูงขึ้น ความคาดหวังพุ่งทะยาน จนสะท้อนออกบนดวงตาอันพร่างพราวของเธอ

ชิ… จะทำหน้าดีใจอะไรกันขนาดนั้น นายแพทย์กันต์ธีทำเสียงหึๆ อยู่ในลำคอ เพียงแต่การแสดงออกของเขาคือตีหน้านิ่ง ใช้น้ำเสียงจริงจังเหมือนกำลังสอนนักศึกษาแพทย์ไม่มีผิด “เมื่อคืนคุณปู่เรียกไปคุยเรื่องงาน แล้วก็เรื่องลูก”

“แล้วยังไงคะ” ไฮโซสาวเขย่าร่างหนาของสามี รอคอยให้เขาพูดประโยคถัดไป

“ผมเห็นใจท่านหรอกน่า เลยบอกว่าจะลองพยายามดู”

หลังคำพูดนั้นนายแพทย์กันต์ธีก็ได้เห็นภาพภรรยาสาวยกสองมือแนบไปที่ขมับ พยายามจะเปล่งเสียงกรี๊ดลั่นแต่เก็บกลั้นไว้ได้ก่อน จากนั้นก็กระโดดเข้ามากอดเขา จับจูงมือหนาใหญ่กางออกกว้างคล้ายชวนกันเต้นลีลาศไปมาอยู่บนฟลอร์ เธอเหมือนตัวการ์ตูนที่แสดงอารมณ์ล้นๆ ไม่ต่างจากเด็กเล็ก สุดท้ายเขาก็ต้องหัวเราะเบาๆ ด้วยอารมณ์อะไรก็ไม่รู้ที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน

รู้แต่ว่ามัน อุ่นๆ หวานๆ นวลๆ แปลกๆ

“จะดีใจอะไรขนาดนั้นคุณข้าวหวาน” นายแพทย์หนุ่มกลับมาตีหน้านิ่งเสียงแข็งขึ้นอีกครั้ง ทั้งที่ต้องกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม “ดีใจเรื่องไหนกันแน่เนี่ย”

“ดีใจสิคะ ก็หวานอยากมีลูกกับพี่กันต์นี่”

กันต์ธีหลุบเปลือกตาลงมองริมฝีปากสีชมพูตามธรรมชาติ มันขยับออเซาะออดอ้อน ดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเธอก็หวานหยดย้อย ชายหนุ่มแกล้งกระแอมกระไอในลำคอก่อนจะกดเสียงให้แข็งขึ้นสักนิด “ทีเรื่องงานการล่ะไม่เคยเห็นสนใจ”

“หวานรักพี่กันต์ค่ะ รักมากๆ แล้วก็จะรักลูกของเราด้วย” คนตื่นเต้นเอ่ยบอกรักสามีซ้ำแล้วซ้ำเล่า บอกอย่างไม่อายปาก และยิ่งตื้นตันเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มเริ่มใจอ่อน เขากำลังยอมรับให้เธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต การรักข้างเดียวที่แสนยาวนานเป็นเรื่องที่ทรมานจิตใจอยู่ไม่น้อย เธอเหมือนคนเดินทางไกลกลางทะเลทรายที่เกิดความท้อระหว่างทางอยู่บ่อยครั้ง จวนเจียนจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ จู่ๆ ก็มีฝนห่าใหญ่ตกลงมาราวกับปาฏิหาริย์

“จะมีลูกก็ต้องดูแลสุขภาพ เลิกนอนดึก เลิกแอบไปร้องไห้ได้แล้ว”

“ไม่ร้องแล้ว รักพี่กันต์ค่ะ” หญิงสาวกอดเอวหนาไว้แน่น เกลือกหน้าถูไถไปกับอกกว้าง กันต์ธีที่เป็นแบบนี้ เธอจะตัดใจจากเขาลงได้ยังไง

“ดื้อ” ดื้อมาก เด็กอะไรก็ไม่รู้ “ต่อไปเป็นแม่คน จะงอแงไม่ได้แล้วนะข้าวหวาน”

คนงอแงเงยหน้าขึ้น ยกแขนเรียวคล้องรอบคอสามีหน้าดุ เขย่งปลายเท้าส่งจูบประทับบนคางสากของนายแพทย์หนุ่มเบาๆ ก่อนจะทำน้ำเสียงออดอ้อนช่างฉอเลาะ “แล้วพี่กันต์จะเลี้ยงลูกได้เหรอคะ พี่กันต์บอกไม่ชอบเด็กนี่”

“หึ นั่นสิ”

“จะไม่รักลูกของเราเหรอ” ข้าวหวานยังคาดคั้นต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนยวบ

“ผมจะไปทำงานแล้ว” ชายหนุ่มแกะแขนที่กอดรัด รางนุ่มนิ่มที่ซบอยู่บนตัวก็คลายออก เขายังเสียดายนิดๆ แต่ก็รู้สึกเก้อกระดากไปเสียหมด ใบหูเริ่มเห่อร้อน ตอบคำถามรุกรานของยายไฮโซนี่ไม่ถูกอยู่เหมือนกัน

“รักหน่อยไม่ได้เหรอคะ”

“ไม่รู้ๆ”

นายแพทย์ขี้อายสาวเท้าหนีลงมาด้านล่าง อีกฝ่ายก็ยังวิ่งตามไม่ยอมหยุด พร้อมกับส่งเสียงระรื่นใส่ “รักหน่อยน้า รักหน่อย”

กันต์ธีไม่ลืมคว้ากล่องข้าวติดมือมาด้วย เดินกึ่งวิ่งผลุบหายเข้าไปในรถ ทว่าเสียงหวานแหววก็ยังไม่วายตามมากระเซ้าเย้าแหย่ ถามหาความรักไม่หยุดหย่อน ข้าวหวานเหมือนอันธพาลริมถนนไม่มีผิด ก๋ากั่นใหญ่แล้วเมียเขา

“รักหวานกับลูกเยอะๆ นะคะ” สุภาพสตรีอันธพาลเกาะขอบหน้าต่างรถ พลางทำหน้าบ้องแบ๊วกะพริบตาปริบๆ อ้อนนายแพทย์หนุ่ม ตาฝาดไปหรือเปล่าไม่รู้ที่เห็นกันต์ธีหน้าติดสีแดงขึ้น แต่พอมองอีกครั้งมันก็กลับมาเป็นสีเดิมแล้ว แถมเจ้าตัวยังชี้นิ้วแบบคาดโทษ ภรรยาสาวเลยต้องแกล้งสลดซะหน่อย

คุณหมอกันต์ธีได้แต่แอบกลอกตามองบน ก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า การเป็นพ่อแม่เลี้ยงเด็กสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็นะ จะไปยากอะไรถ้าได้เกิดมาเป็นลูกของนายแพทย์กันต์ธีกับไฮโซข้าวหวาน ชีวิตก็คงไม่ลำบากมากนักหรอก ใครๆ ก็อยากให้เขามีลูกกันดีนัก ลองดูสักตั้งก็ได้วะ

“อาทิตย์หน้าผมมีวันว่างสักสี่ห้าวัน อยากไปไหนไหม ผมจะพาไป”

“ล่องเรือสำราญค่ะ” หญิงสาวตาโตเป็นประกาย ตอบคำถามชัดถ้อยชัดคำ

“...” ล่องเรืออีกแล้ว และเขาก็ปฏิเสธเธอทุกครั้ง

“น้า นะคะ”

พอนัยน์ตาเป็นประกายของเธอหม่นลง ภูติผีมือไวก็โผล่ออกมาง้างปากเขาให้ตอบรับว่า “อืม”