บทที่ 15

รอยยิ้มยังประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา แม้กระทั่งตอนที่ลงจากรถและหิ้วข้าวกล่องมาตามทางเดิน กันต์ธียอมรับว่าตัวเองเป็นคนใช้ชีวิตระมัดระวังพอสมควร ทุกอย่างอยู่ภายใต้กรอบและแบบแผนที่ชัดเจน การตัดสินใจเมื่อเช้านี้จึงถือเป็นเรื่องที่บ้าระห่ำและไร้กฎเกณฑ์ในรอบหลายปีตั้งแต่เขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

หมอหนุ่มไหวไหล่เบาๆ บางทีการได้เห็นทารกน้อยที่หน้าตาถอดแบบมาจากข้าวหวาน ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่บนโลกใบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องแย่ เผลอๆ คงออกมาเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักที่สุดในจักรวาลด้วยกระมัง

ถ้ามีลูกขึ้นมาจริงๆ ยายเด็กไฮโซคนสวยอาจจะชื่นบานขึ้น ความสุขของเธอก็จะได้ถูกแบ่งเบาไปอยู่ที่ลูกบ้าง ไม่ต้องมาวอแวกวนใจเขาให้ปวดหัวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน มันอาจฟังดูเป็นวิธีแก้ปัญหาที่พิลึกพิลั่นไปสักนิด แต่เขาก็ดันลั่นปากบอกไปแล้วว่าไม่ต้องให้หญิงสาวคุมกำเนิดอีก

มาคิดกลับคำก็ไม่ทันแล้วล่ะ หลังจากนี้นายแพทย์กันต์ธีต้องใช้สอยให้ประหยัดมากขึ้น เก็บเงินไว้ซื้อแพมเพิร์สให้ลูกดีกว่า ชายหนุ่มหัวเราะขำตัวเอง ก่อนจะก้มลงมองกล่องสี่เหลี่ยมในมือ ยังไงซะก็ยังมีข้าวกินแหละวะ ไอ้ที่จะยกเลิกผูกปิ่นโตก็เป็นอันจบไปก่อน อย่างที่บอกเขาต้องประหยัด

“อเมริกาโนเย็นไหมคะหมอกันต์”

จู่ๆ ก็มีมือขาวสะอาดแตะเบาๆ บนข้อมือแกร่งของเขาระหว่างทางแยก กันต์ธีชะงักไปครู่ก่อนจะหันไปมองนีรา ซูเปอร์ไวเซอร์สาวของบริษัทยารายใหญ่ เธอยื่นแก้วกาแฟแบรนด์ดังที่คนกำลังต่อคิวยาวเหยียดให้เขาถึงมือ

“ขอบคุณครับ” ไม่มีประโยชน์ที่จะแสดงอาการปั้นปึ่ง แม้คราแรกที่ได้พบเขาจะทำหน้าไม่ถูกไปบ้าง แต่เมื่อลองสำรวจความรู้สึกภายใน ชายหนุ่มก็รู้ว่าความเสียใจทุรนทุรายไม่มีหลงเหลืออยู่แล้ว บางทีอาวุธที่ชื่อว่าเวลาก็มีอานุภาพน่ากลัวจริงๆ มันสามารถลบล้างความรู้สึกที่เคยลึกซึ้งให้เหลือเพียงผิวเผินอย่างคนรู้จัก ในขณะเดียวกันเวลาก็สามารถกัดเซาะคนที่เราไม่เคยคิดจะรักใคร่ให้ค่อยๆ จมและหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ

“วันนี้นิมาออร์โธค่ะ คู่ปรับวอร์ดศัลย์” หญิงสาวถือโอกาสเดินเคียงคู่ไปกับนายแพทย์หนุ่ม เมื่อเห็นเขาไม่ได้มีท่าทางเย็นชาเหมือนก่อนหน้า

“ออร์โธน่าจะขวัญใจดีเทลเลยนะ ยิงยากระจาย”

“หมอกันต์ก็ปรานีบริษัทนิบ้างแล้วกันนะคะ”

“ผมซื้อเท่าที่ขาดอยู่แล้วครับ งบน้อย”

เห็นชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ นีราก็ส่งเสียงหัวเราะตามไปบ้าง เธอลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่แสนหล่อเหลาของกันต์ธีด้วยความเสียดาย มือเล็กๆ กำแน่นจนเล็บคมจิกบนกลางฝ่ามือ นึกเคืองแค้นทุกคนที่เคยร่วมกันพรากเขา ไม่อย่างนั้นวันนี้เธอคงมีความสุข เป็นภรรยาที่เขาหวงแหน ไม่ต้องมายืนรอพบหมอตั้งแต่ตีสี่ตีห้า ทำตัวเหมือนหมาล่าเนื้อ เพื่อแลกกับรายได้ในแต่ละเดือน ทั้งหมดนี้มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลยจริงๆ

“นิเพิ่งกลับมาได้สองสามเดือน ยังปรับตัวไม่ค่อยได้เลยค่ะ” นีราเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา ถือโอกาสชักนำชายหนุ่มเข้าเรื่องส่วนตัว

“แล้วทำไมถึงกลับมาล่ะ” ครั้งที่ตัดขาดความสัมพันธ์ นีรายืนยันหนักแน่นว่าเขากับเธอคงไม่มีทางบรรจบกันได้อีก หญิงสาวมีฝันและความต้องการที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ ส่วนเขามีภาระหน้าที่ต้องดูแลครอบครัว

นีราใช้สายตาทอดอ่อนส่งไปยังชายหนุ่มแทนคำตอบ ก่อนจะเอ่ยปากเสียงเศร้า “นิคิดถึงอะไรหลายอย่างที่นี่ค่ะ คิดถึงเพื่อน คิดถึงอาหาร แล้วก็คิดถึงคน”

“ก็เป็นธรรมดาแหละครับ” กันต์ธีตอบเพียงสั้นๆ ไม่ออกปากแสดงความคิดเห็นใดๆ ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความนัยที่หญิงสาวพยายามส่งให้ การพบกันในวันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพียงแต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันสายเกินกว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้

“มันไม่ธรรมดาหรอกค่ะ เพราะนิเลือกทิ้งทุกอย่างแล้วกลับมา ความรู้สึกของนิมันจริงจัง”

“แต่ก็เก่งนะ กลับมาถึงก็เป็นซูเปอร์ไวเซอร์ได้เลย” นายแพทย์หนุ่มเสเปลี่ยนเรื่องไปทางอื่น เขารู้จักนีราดีพอๆ กับที่รู้จักตัวเอง เธอเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย เป็นผู้หญิงยุคใหม่ เป็นคนเข้มแข็งแบบที่เขานึกชื่นชมมาโดยตลอด เพียงแต่คงต้องเป็นการชื่นชมอยู่ห่างๆ ตลอดไป ไม่มีสิทธิ์เป็นอะไรได้มากกว่านั้นอีก

“เก่งเหรอคะ คงไม่จริงหรอก” นีราแกล้งทำเสียงเย้ยหยันในลำคอ “ความจริงนิจะได้เป็นผู้จัดการภาคบริษัทเครื่องมือแพทย์ของครอบครัวภรรยาหมอ แต่อยู่ๆ ทางนั้นก็บอกเลิกสัญญา ลอยแพกันดื้อๆ”

“ทำไม”

“นั่นสิ ภรรยาหมอไม่บอกอะไรเลยเหรอคะ”

“ข้าวหวานเขาไม่ได้เข้าไปอยู่ในทีมบริหารด้วย คงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก” นายแพทย์กันต์ธีออกปากอธิบายแทนภรรยา

ยิ่งได้ฟังผู้ชายที่เคยรักเธอสุดขั้วหัวใจ กำลังกางปีกปกป้องหญิงอื่น ในอกก็เหมือนมีลูกไฟที่เผาไหม้จนทุรนทุรายไปทั่วร่าง ผู้หญิงที่ชื่อข้าวหวานคนนั้นใช้วิธีสกปรกขโมยคนรักของเธอไปแท้ๆ ทั้งที่ก่อนหน้าได้รับรู้มาว่ากันต์ธีไม่ค่อยรักใคร่กลมเกลียวกับภรรยา แต่จากสภาพการณ์ตอนนี้ มันกลายเป็นว่าใครก็แตะไฮโซสาวคนนั้นไม่ได้เลย

“ถ้าอย่างงั้นก็คงเป็นเพราะนิมีคุณสมบัติไม่พอเองมั้งคะ นิอาจจะคิดมากไป คิดแบบคนขี้แพ้ที่ต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่าง”

“ไว้ผมจะลองถามให้ก็แล้วกันครับ” หมอหนุ่มเลือกตอบเฉพาะเรื่องงาน เขาไม่อยากสานต่อประเด็นดรามาใดๆ ทั้งนั้น แต่จากที่ฟังก็น่าจะมีเค้าอยู่ลางๆ ว่าครอบครัวของข้าวหวานจะเลือกตัดหนทางของนีราเพียงเพราะเรื่องส่วนตัว หากทั้งหมดเกี่ยวพันมาจากตัวเขามันก็ไม่ยุติธรรมเลยสำหรับหญิงสาวที่ต้องมาเสียโอกาสทั้งที่ความสามารถของเธอไปถึง

“อย่าเลยค่ะ นิไม่อยากให้หมอมีปัญหากับภรรยา”

“ข้าวหวานไม่ใช่คนใจร้ายหรอก ถ้าคุณถูกกลั่นแกล้งจริง ผมมั่นใจว่าเขาต้องช่วยคุณแน่นอน”

“ภรรยาหมอกันต์คงเป็นคนดีแล้วก็น่ารักมากสินะคะ”

“ก็สไตล์ข้าวหวานนั่นแหละ” บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าน่ารักไหม น่ารักเป็นครั้งคราวก็แล้วกัน บางทีก็ดื้อรั้น บ้างก็งอแง แต่แค่คิดถึงท่าทางกระดี๊กระด๊าเป็นปลากระดี่ของเธอเมื่อเช้า ดวงตาเรียบนิ่งของเขาก็ทอประกายอบอุ่นขึ้น

มันอ่อนโยนลงจนคนที่ลอบมองอยู่แอบกัดปากได้รสเลือด

นีราเก็บกลั้นความริษยา ก่อนจะปั้นยิ้มสะอาดตาแบบเป็นมิตรให้กับนายแพทย์หนุ่ม “บ่ายนี้หมอกันต์ว่างไหมคะ นิอยากจะเลี้ยงข้าวสักมื้อเป็นการตอบแทนออร์เดอร์เมื่อวานค่ะ”

“ขอบคุณมาก”

“ร้านไหนดี” ซูเปอร์ไวเซอร์สาวสวยเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

กันต์ธียกกล่องในมือให้สูงขึ้น แกว่งมันเบาๆ กลิ่นหอมฉุยของอาหารก็โชยออกมาเตะจมูก ดวงตาที่แต่งแต้มด้วยอายไลน์เนอร์จนคมกริบยิ่งร้อนผะผ่าวเมื่อได้ฟังคำตอบหน้าระรื่นเคล้าเสียงหัวเราะของอดีตคนรัก

“แต่ไม่ต้องเลี้ยงข้าวผมหรอก ผมผูกปิ่นโตกับภรรยาแล้วครับ”