chapter 12

กล้ามเนื้อหน้าท้องแบนราบเรียบขมวดมุ่น สั่นสะท้านไหวยะเยือกไปทั้งกาย ทั้งความเย็นราวถูกเกล็ดหิมะพัดมาแตะต้องเรือนกายพร้อมกับไฟร้อนผ่าวโอบรายรอบ ก้อนเนื้อนุ่มไหวราวต้นหญ้าที่โบกสะบัดพลิ้วไหวไปตามกระแสลม ปลายยอดทับทิมหดเกร็งตามเรียวลิ้นอุ่นชื้นที่ลากไล้ทั่ว 

“ไม่นะคุณ! หยุด ฉันยอมแล้ว” สายน้ำผึ้งเอ่ยตอบไปอย่างลนลาน รับปากไปก่อน เพื่อพาตัวออกจากเหตุระทึกชวนหวั่นไหวพาทำอะไรไม่ถูกนี่แล้วค่อยหนี แต่นั่นต้องเป็นหลังจากที่เธอเอาคืนไอ้ผู้ชายสารเลว ที่ยังไม่ทันฟังอะไรก็ยัดเยียดข้อกล่าวหาที่ไม่ได้ทำให้หน้าด้านๆ 

“มาพูดตอนนี้ มันสายไปแล้วล่ะ...เผอิญฉันกำลังมีความต้องการ อยากสนองความ...!”

สายน้ำผึ้งน้ำตาตกไหลย้อนกลับไปในอก มีคนไม่ชอบมากมายที่พูดจาหยาบคายใส่หน้า แต่ไม่เคยถึงขั้นถูกด่าใส่หน้าจนเย็นเป็นชา น้ำตาเริ่มร่วงพรูลงมาราวกับน้ำไหลจากก๊อก เล็บแหลมยาวจิกลงไปในผิวเนื้อนุ่ม แต่ก็ไม่เจ็บเท่าหัวใจที่ถูกเหยียดหยาม จะไม่ว่าเลยถ้าเขารู้จักเธอดีพอ แต่นี่ไม่รู้จักกันสักนิด กลับกล่าวหาและมองเธอเป็นของสกปรกโสโครก

“ไม่!!!”

เสียงห้ามกลายเป็นเสียงกระอึกกระอักในลำคอ เมื่อมีกระแสลมอุ่นๆ เคลื่อนไหวกึ่งกลางช่องท้อง ก่อนพุ่งลิ่วราวจรวดไหลลามไปทั่วกาย จนเธอต้องรีบขบกัดฟันบนกลีบปาก เพราะไม่ต้องการให้มีเสียงแปลกๆ หลุดออกไป ศีรษะทุยสะบัดแรงๆ จนเส้นผมที่ขมวดไว้อย่างดีหลุดลุ่ยออกจากมวย พยายามบังคับตัวเองไม่ให้รู้สึกหวั่นไหวไปกับสัมผัสร้อนผ่าวคลุกเคล้าด้วยความวาบหวามซาบซ่าน ทว่าแผ่นหลังแบบบางกลับแอ่นโค้งเข้าหาอุ้งปากร้อนผ่าวที่ขบเคลื่อนดื่มด่ำกับปลายยอดเชอร์รี่รสหวานนุ่ม

“อือ... ‘ไม่นะ!!’

“อยู่เฉยๆ ซิ...” เขาลืมไปได้ยังไง ยังไม่มีการแนะนำตัวกันเลยนี่น่า ชายหนุ่มเลยปล่อยให้สองทรวงกลมกลึงให้เป็นอิสระชั่วคราว ขบเคลื่อนปากไล่ไปตามผิวเนื้อนวลเนียนนุ่มหอม 

“อยากรู้ชื่อฉันใช่ไหม...บอกชื่อเธอมาก่อนสิ ชื่ออะไร” ไม่ได้สะเพร่า แต่เพราะไม่สนใจว่าผู้หญิงหน้าหนาที่ชอบแย่งสามีชาวบ้านชื่ออะไรต่างหาก มาถึงตอนนี้ก็ให้ชักเสียดายขึ้นมามิใช่น้อย 

“ไม่!!” สายน้ำผึ้งเบี่ยงหน้าหนี ใช่...ตอนแรกเธอคิดยั่วยวนเมื่อเห็นเขาไม่สนใจ ทว่าต้องมาเจอโดนดูถูก ด่าว่าเสียๆ หายๆ ต่อให้เธอถูกตำหนิ ถูกภาคทัณฑ์ ลดเงินเดือนหรือแม้ต้องออกจากงาน เธอยอมทั้งนั้น ขอเพียงอย่างเดี๋ยว อย่าได้เจอผู้ชายหน้าไม่อาย รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้นี่อีกเลย 

“หืม...” ศีรษะทุยผงกขึ้นเล็กน้อย “ฉันจำได้วันก่อนเธอขอนามบัตร อยากรู้ฉันเป็นใคร ทำอะไรอยู่ที่ไหน เมื่อกี้ก็ถามอีก...ทำไมตอนนี้ถึงไม่อยากรู้เสียล่ะ” 

“ไม่อยากรู้จักผู้ชายหน้าไม่อาย รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้อย่างคุณ!” 

“อืม...ยังปากดีได้อีก” พยักหน้าหงึกๆ ลูบไล้ฝ่ามือใหญ่ไปบนผิวเนื้อนวลเนียนนุ่ม ก่อนรัดรอบเอวคอดกิ่วดึงร่างเพรียวอ้อนแอ้นมาแนบชิด พลางมือใหญ่เลื่อนไล้ไปกดรั้งศีรษะทุยให้ก้มลงมา “ฉันชักอยากรู้แล้วซิ ปากอิ่มแดงสดราวกับเชอร์รี่นี่จะหวานสักแค่ไหน” 

“ไอ้คนทุเรศ ไอ้คนหน้าไม่อาย ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อรังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้” สายน้ำผึ้งก่นด่าและพยายามส่ายศีรษะหนี แต่ต้องหรี่ตาด้วยความเจ็บจากมือใหญ่ที่บีบเต็มแรง 

“ขอบใจที่ชม แล้วอย่าลืมไปอัพลงในสต๊อกเธอด้วยล่ะ ไอ้ผู้ชายทุเรศคนนี้ได้เบียดกระแซะปั๊ม...ตรงไหนบนร่างเธอบ้าง” บดเบียดกายแนบชิดกับเนินเนื้ออ่อนไหว “แล้วปั๊ม...เป็นคนที่เท่าไหร่” 

“ไอ้...” 

“อ๊ะ...ถ้าด่าฉันอีกคำเดียวนะยาหยี เธอเตรียมตัวลงนรกได้เลย” ไม่ได้ขู่...นิ้วยาวสอดดันกระโปรงเลิกขึ้น ใบหน้าคมเข้มซ่อนยิ้มเคลือบใบมีดคมๆ มองสบตาดวงตากลมโตที่ฉายแววขลาดกลัวเมื่อเจอคนจริง

ราวสายฝนเคลือบน้ำแข็งตกลงมากระทบผิวกาย หนาวเหน็บจนฟันกระทบกันกึกๆ ไม่แพ้หัวใจที่เต้นไหวระทึกราวกับยืนอยู่บนดาบคมๆ ตากลมโตมองนิ้วที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่าง “แล้วคุณจะเอาไงกับฉัน” กัดฟันถามเสียงสั่นด้วยโกรธตัวเองที่ถูกรังแกแต่เอาคืนไม่ได้ 

“อืม...เอาไงดีล่ะ” เล่นลิ้นถาม พลางหัวเราะหึหึในลำคอ เมื่ออีกฝ่ายโกรธจนหน้าดำหน้าแดง “เอาชื่อเธอก่อน” 

“สายน้ำผึ้ง” หญิงสาวตอบกลับเสียงเขียวอย่างเสียมิได้ อึดอัดคับแค้นใจจนอยากร้องตะโกนดังๆ ทว่าก็ได้แต่มอง...ในอกร้อนด้วยเพลิงโทสะที่เผาไหม้ ฟันขาวขบกัดจนเสียงดังกรอดๆ ถ้ามือว่างเมื่อไหร่จะบีบคอให้หักหมุนได้สามร้อยหกสิบองศาเลยเชียว 

“อือ ชื่อท่าทางหวานดี...แต่ไม่รู้ว่าร่างนี้จะหวานเหมือนชื่อหรือเปล่านะ หนทางเดียวที่ฉันจะได้รู้ ก็คือชิมเธอจนหมดทั้งตัวไม่ให้เหลือแม้กระทั่งกระดูกใช่ไหม...สายน้ำผึ้ง” 

“บ้าแล้ว...คุณมันบ้า ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า ไอ้คนสติไม่เต็มเต็ง” 

“ใช่เลย ฉันเป็นอย่างที่เธอว่าทุกอย่าง อย่างนี้เธอควรกลัวฉันใช่ไหม” ทาบมือบนลำคอระหง นิ้วยาวไล้คลึงเส้นเอ็นที่เต้นตุบๆ อยู่ “เพราะคนสติไม่ดีทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งบีบคอเธอทิ้ง!”

เธอเพียงแค่คิด แต่เป็นเขามีสิทธิ์ทำก่อน แม้กลัวจนหัวใจหล่นกองที่ปลายเท้า ทว่าสายน้ำผึ้งยังพยายามเรียกความกล้าในตัวขึ้นมารับมือกับไอ้บ้าหน้าตัวเมียให้จั๋งหนับ ก่อนเผ่นแนบหายเข้ากลีบเมฆ

“ก็เอาซิ คุกตะรางไม่ได้มีไว้ขังไอ้ด่างสี่ขา แต่ขังคนหมาๆ หน้าไม่อายอย่างคุณ!”

“เธอนี่เก่งนะ โดนขนาดนี้ยังปากกล้า ฉันอยากรู้ซะแล้วซิ ถ้าฉันทำอย่างที่คิดไว้ อย่างเธอจะกล้าเอาเรื่องน่าอับอายไปป่าวประกาศบอกใครเขา เวลาเขาถาม...เธอถูกฉันทำอะไรบ้าง ตรงไหนบ้าง ถ้าไม่ชอบใจแล้วทำไมถึงไม่ขัดขืน ทำไมต้องยอมให้ฉัน...” 

“เพราะฉันถูกหมาบ้าอย่างคุณกัดเอาต่างหากล่ะ สู้คุณไปเห็นแต่จะเจ็บตัวอย่างเดียว ฉันเลยต้องกัดฟันยอมทำตัวเป็นท่อนไม้ให้คุณข่มเหงรังแก!”

“อย่างนี้แหละ เขาถึงเรียกว่า เกลือจิ้มเกลือ เธอไปทำร้ายคนอื่นเขาก่อน ก็ต้องยอมรับเวลาเขามาเอาคืน” 

“ไม่จริง! คุณฟังความข้างเดียว ไม่คิดตรวจสอบความจริงให้ชัด ก็มาทำร้ายคนอื่น” 

“พูดไปคนหน้าหนาอย่างเธอก็ไม่ยอมรับ ยังโยนความผิดให้กับคนอื่น” 

“ใช่แล้วไง ฉันมันคนไม่ดี คนดีๆ อย่างคุณก็รีบถอยห่างไปซิ มายุ่งเกี่ยวอะไรด้วย” 

“เพราะฉันดันอยากรู้ ผู้หญิงหน้าหนาชอบแย่งผัวชาวบ้านจะรสชาติเป็นยังไงน่ะซิ จะเปรี้ยวจี๊ดปนขมปี๋จนชิมครั้งเดียวแล้วต้องอัปเปหิไปไกลๆ หรือหวานฉ่ำจนฉันต้องหม่ำกินจนไม่เหลือแม้แต่เศษซาก” ใบหน้าคมเข้มซุกไซ้คลอเคลียซอกคอระหง ไต่เคลื่อนปากร้อนผ่าวไปทีละนิด ขบเม้มสลับห่อเรียวลิ้นอุ่นชื้นสอดกระหวัดหยอกเย้ากับช่องหูนุ่ม โลมไล้ทรวงอกกลมกลึงจรดปลายยอดหดเกร็งไหวสู้มือ