All Chapters of กังหันเสน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

“ไหวไหมคะพี่น้ำผึ้ง” เฌอเอมเอ่ยถามอย่างเป็นคนขับรถ ซึ่งท่าทางอาการดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ด้วยเห็นมือเล็กที่จับพวงมาลัยรถเริ่มสั่นและจิกเกร็งจนเห็นเส้นเอ็นผุดขึ้นมาตามข้อ ดวงหน้าเรียวรูปไข่นวลเนียนแม้มีเครื่องสำอางปิดปังอยู่ ทว่าก็ยังสามารถมองทะลุไปเห็นความซีดของผิวหน้าได้ “ไหวจะ” สายน้ำผึ้งกัดฟันตอบกลับ นัยน์ตากลมโตขมวดนิ่ว เมื่อรอบบริเวณกระบอกตาร้าวคล้ายถูกลิ่มเหล็กตอกย้ำ จนเจ็บทะลุออกท้ายทอย เรื่องงานไม่ได้ทำให้เธอเครียดเลย หนักหนาแค่ไหนรับไหว แต่ไอ้เรื่องเครียดพาปวดศีรษะจนแทบแตกก็มาจาก...ผู้ชาย!บ้าชะมัด! ทำไมชีวิตเธอถึงได้ซวยหนักก็ไม่รู้ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ต้องผจญอยู่กับผู้ชายปากว่ามือถึงตลอด ตั้งแต่เรียนมัธยมจวบจนจบมหาวิทยาลัยก็นึกว่าจะพ้นเรื่องบ้าๆ นี่เสียที กลับยิ่งหนักกว่าเก่าเมื่อเข้าทำงาน แม้เธอสามารถดำรงตนคงเส้นคงวาไม่หลงไปในข้าวของที่ถูกหยิบยื่นให้ แล้วยังพาตัวเลี่ยงไปไม่ให้เกิดเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวได้อีก ทว่ามาบัดนี้...นอกจากความเบื่อหน่ายแล้วยังรำคาญถึงขั้นอยากหนีหายด้วยการลาออกไปซะ! ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หน้าตาท่าทางก็ดูดี สมาร์ต มาดแมนแอนด์แฮนซั่ม เรียกว่าถึงขั้นหล่อเ

แค่รองเท้าของคนที่ก้าวลงมาก็สะดุดตาเขาอย่างจังแล้ว ดวงตาสีนิลค่อนไปทางดุตวัดมองไล่ตั้งแต่รองเท้าส้นสูงลิ่วสีแดงสดขึ้นไปตามลำขาเสลาที่หลายคนเรียกว่าสีน้ำผึ้งนวลเนียน จนถึงชายกระโปรงยาวขึ้นเหนือเข่าเป็นคืบอวดท่อนขากลมกลึงน่ามอง จนลืมสถานะตัวเองไปเป็นการชั่วคราว นัยน์ตาเข้มเป็นประกายวามวาวขึ้นเล็กน้อย ‘ไม่ใช่ไม่รักษามารยาทนะ แต่มีของงามๆ ให้มอง ใครไม่มองก็โง่นะสิ’ แต่งตัวอย่างนี้ก็ต้องทำใจ พวกผู้ชายหน้าหม้อ ชอบนักละที่จะสอดส่ายสายตาซอกแซกมองราวกับค้นหาความลับ คิดเสียว่า ทำบุญทำทานให้กับพวกตายอดตายอยากไม่เคยเห็นของดี อยากมองก็มองไป ของของเธอยังไงก็ยังอยู่กับเธอ ไม่มีใครเอาไปได้ ทว่าวันนี้...มันก็เดิมๆ ถูกมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่ทำไมถึงได้ระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ก็ไม่รู้ หรือเป็นเพราะปวดศีรษะข้างเดียวผนวกเข้ากับถูกผู้ชายอีกคนก่อกวนอารมณ์มาก่อน ทำให้เพลิงโทสะคุกรุ่นอยู่แล้วถูกเติมเชื้อเพลิงซ้ำจนไฟลุกพรึบทันควันฟันซี่เล็กขบกัดจนแก้มนวลนุ่มขึ้นสัน ริ้วลมร้อนผ่าวไหลพล่านไปตามกระแสเลือดไปรวมตัวกันที่ดวงหน้าเรียวรูปไข่ จนเธอคิดว่าดวงหน้าขาวซีดแดงยิ่งกว่าผลขี้ก่าสุกแล้ว ดวงตาใสเป็นประกาย

“ก็อีตาบ้านั่นน่ะสิเอม ด่าพี่ซะเสียๆ หายๆ เลย แล้วยังไม่ยอมเคลียร์ หนีหน้าไปซะเฉยๆ บ้าหรือเปล่าก็ไม่รู้” เอ่ยตอบกลับแทบเป็นผรุสวาท ยกสองมือเท้าสะเอวก่อนทาบบนขมับ “อุ้ย!!” เฌอเอมร้องอุทาน นัยน์ตาเบิกกว้างเมื่อจำชายที่เดินจากไปอย่างเร็วไวได้ “นั่นมัน...” ยกมือชี้ไปที่ร่างหนาก่อนย้อนกลับมาปิดปากตัวเอง “ใคร...เอมรู้จักเหรอ” กัดฟันถามเฌอเอมพยักหน้ารับหงึกๆ ส่งยิ้มแหยๆ ให้กับพี่สาวคนบ้านเดียวกัน “ค่ะ รู้จักค่ะ” รับคำเสียงแผ่วเบา“บอกพี่มาสิ อีตาหมีควายนั่นเป็นใคร” ถามเสียงเข้มดุ แม้พยายามระงับอารมณ์โกรธอย่างที่สุดแล้ว แต่ก็ทำได้อยากเย็นเหลือเกิน ในศีรษะคล้ายยังมีเสียงหวึ่งๆ หวี่ๆ ของแมลงมอดไม้ชอนไชอยู่ “ค่ะ...” เฌอเอมหน้าเหวอ เมื่อเจอสรรพนามที่สายน้ำผึ้งเรียกอาจารย์หนุ่มเจ้าเสน่ห์ ซึ่งเจ้าตัวเองก็เคยเอ่ยชมเชยยามเธอเล่าให้ฟังเรื่องนิสิตสาวแต่งกายด้วยเสื้อรัดติ้วจนกระดุมแทบหลุดปลิวใส่หน้าคนอื่น กระโปรงหรือก็สั้นเต่อจนปิดแค่แก้มก้นนิดเดียว จนถูกเตือนหยิกแกมหยอก ที่สาวๆ หลายคนฟังแล้วถึงกับหน้าชา ไม่กล้าใส่กระโปรงสั้นและเสื้อรัดติ้วในวันที่มีวิชาเรียนของอาจารย์หนุ่ม ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องความเจ้

“ท่านสั่งงานไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญคุณน้ำผึ้งทางนี้” พนักงานเอ่ยบอกเสียงหวาน ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งพาสายน้ำผึ้งเดินผ่านพนักงานสาวอีกสามสี่คนซึ่งนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขะมักเขม้นไปที่ประตูกระจกใส “คุณเดินตามเส้นทางนี้ไป สุดปลายทางก็ให้เดินขึ้นบันไดไปชั้นสองห้องแรก ห้องประชุมเล็กนะคะ” สายน้ำผึ้งมองตามร่างโปร่งที่สะบัดหน้าเชิดเดินกลับไปทางเดิม ไหล่กว้างเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจกับความไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายส่งมาให้ รีบก้าวเดินฉับๆ ไปตามเส้นทางที่ได้รู้ ทว่า...“บ้าจริง! ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า วันนี้มันวันซวยอะไรของเธอนะ ถึงได้เจอแต่อุปสรรคตลอดเลย” บ่นพึมพำขณะก้มลงเก็บเอกสารที่หลุดร่วงออกจากอ้อมแขนและรีบเดินไปยังห้องประชุมเล็กอย่างเร็ว ​“เชิญ” เอ่ยอนุญาตเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู โดยที่ยังก้มหน้ามองดูเอกสารในมืออย่างขะมักเขม้น คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน มือแกร่งยื่นไปคว้าปากกามากดและทำเครื่องหมายในเอกสารที่เขาเห็นรายละเอียดปลีกย่อยไม่ชัดเจน พร้อมเขียนซ้ำด้วยว่าต้องการให้เป็นยังไง “ช่วยล็อกห้องให้ด้วย” เอ่ยสั่งโดยไม่หันไปมองคนที่เข้ามา ด้วยเขาต้องการความเป็นส่วนตัว ไม่อยากให้มีใครเข้ามาขัดจังห

“อุ้ย!! คุณนี่ปากหมา...เฮ้ย! ไม่ใช่ๆ ปากหวานจริงๆ เลยนะคะยังไม่ทันได้ชิมเลย มาพูดอย่างนี้ได้ยังไงละคะคุณขา ใครจะไปรู้ล่ะ เกิดคุณได้...” ยกนิ้วยาวเรียวทาบบนปากอิ่มนุ่ม “จูบฉันแล้วอาจเปลี่ยนใจ รีบจับมัดพาขึ้นเตียงก็ได้ ไม่มีใครรู้อนาคตนี่น่า จริงไหม” อยากรู้นัก จะทนเธอยั่วยวนได้สักกี่น้ำ แต่เชอะ...ผู้ชายปากเสียอย่างนี้ เธอไม่ยอมพลาดท่าเสียทีให้แอ้มฟรีๆ หรอกยะ หนังหน้าเธอยังไม่หนาและด้านพอปากหนาคลี่ยิ้ม มีความมั่นใจในตัวเองนะดี แต่มากมายเกินอย่างนี้มันน่าสมเพช ยิ่งเกี่ยวกับเสนอตัวให้ผู้ชายนี่...ติดน่ารังเกียจและชวนสะอิดสะเอียนเชียวล่ะ อีกอย่างถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจเปลี่ยนใจลิ้มลองดู มีดีแค่ไหนถึงได้ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งถึงกับแทบเป็นบ้า แต่กับผู้หญิงตรงหน้านี่...เขาว่า ได้ไม่คุ้มเสีย “ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากถูกหนอนเกาะและชอนไชไปในร่าง” “แหม...เสียดายจัง” ยิ้มทั้งที่หัวใจเจ็บจี๊ดและใบหน้าถึงกับชาไปเป็นแถบๆ กับคำด่าเนิบนาบเยือกเย็นจากชายหนุ่มไม่รู้จักมักจี่กันมาก่อน ไหล่กว้างเลิกขึ้นอย่างไม่แคร์ หนังตาอ่อนๆ หลุบลงปกปิดดวงตาที่ฉายความเจ็บปวดและหนังหน้าที่มันชา ก็เคยถูกสับเละแทบเป็นเลาะหน้าอย่างนี้เส