ตอนที่ 2

เช้าวันต่อมา

มะนาวรีบตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปเรียน ในขณะที่เธอกำลังจะออกไปเรียนนั้นก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของแม่ตัวเอง

"เดี๋ยวก่อนนังมะนาว"

"มีอะไรแม่ นาวรีบนะเดี๋ยวไม่ทันรถเมย์"

มะนาวเอ่ยถามแม่พร้อมกับก้มใส่รองเท้าผ้าใบ

"เอาเงินมาหน่อยสามพัน กูจะไปซื้อของใช้"

"ของใช้อะไรกันแม่ เมื่อวานนาวเพิ่งให้แม่ไปสี่พันเองนะ"

มะนาวเอ่ยถามแม่ตัวเองด้วยสีหน้าสงสัยเพราะเธอเพิ่งให้เงินแม่ไป

"เมื่อวานก็ใช้หมดแล้วสิวะ ถ้ากูมีจะมาขอมึงอีกหรอ"

"แม่ประหยัดเงินช่วยนาวหน่อยไม่ได้หรอ ทุกวันนี้นาวทั้งเรียนทั้งทำงานกว่าจะได้พักนาวเหนื่อยมากนะแม่"

"อีมะนาว มึงเป็นลูกต้องมีหน้าที่หาเงินมาให้แม่อย่างกูใช้ ถ้ามึงเรียนแล้วเหนื่อยมึงก็เลิกเรียนแล้วมาทำงานอย่างเดียวสิวะ สวยๆ อย่างมึงไปขายตัวยังได้เลย อย่าสะเออะมาสอนกู เอาเงินมาซะแล้วมึงจะไปไหนก็ไป"

คำพูดของแม่ทำให้มะนาวน้ำตาคลอเบ้าพยายามเข้มแข็งไม่ให้ตัวเองร้องออกมา ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องมาโดนอะไรแบบนี้เรียกได้ว่าเกือบทุกวัน มะนาวหยิบเงินแบงค์พันสามใบสุดท้ายในกระเป๋าออกมาให้แม่ตัวเอง เงินนั่นเธอสามารถใช้ได้เป็นเดือนแต่ไม่ใช่สำหรับแม่เธอ ถ้าเธอไม่ให้แม่เธอก็จะไปรื้อข้าวของในห้องนอนเธอทำลายข้าวของจนเสียหายทุกครั้ง เธอจึงยอมให้เงินไปจะได้ไม่มีปัญหากัน

"ดุลูกทำไมเมียจ๋า ลูกให้เงินแล้วก็ปล่อยให้ลูกไปเรียนเถอะ"

มะนาวมองพ่อเลี้ยงตัวเองอย่างรังเกียจ เพราะสายตาและท่าทางของพ่อเลี้ยงไม่ได้มองเธอว่าเป็นลูก พยายามลวนลามเธอทุกครั้งเมื่อมีโอกาส เธอจึงระวังตัวตลอดเวลาอาบน้ำเธอก็เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนและพกเครื่องช็อตไฟฟ้าติดตัวไปด้วย เพราะมีครั้งหนึ่งเธอไม่ได้เอะใจว่าพ่อเลี้ยงจะคิดไม่ซื่อเลยไม่ได้ระวังตัว พ่อเลี้ยงก็เข้ามากอดเธอจากข้างหลังทำให้เธอตกใจรีบคว้าขวดเหล้าฟาดเข้าจนหัวพ่อเลี้ยงเธอแตก แต่สิ่งที่ทำให้เธอเสียใจมากที่สุดคือแม่ของเธอดันเข้าข้างพ่อเลี้ยงตัวเองหาว่าเธอใส่ร้ายสามีถึงขั้นตบหน้าเธอครั้งแรก นั่นจึงทำให้เธอได้แต่เพิ่งพาตนเอง

"เอ้า! มึงจะมายืนอ่อยผัวกูทำไม ไหนมึงรีบก็ไปสิ"

แม่ของมะนาวเอ่ยไล่เธออย่างไม่มีเยื่อใย มะนาวได้แต่ข่มอารมณ์น้อยใจตัวเองไว้แล้วรีบเดินออกจากบ้านไปทันที

"เฮ้ออ ยังดีที่เหลือเงินพอค่ารถค่าข้าวอยู่ จะอยู่ได้ถึงกี่วันกันมะนาว จะอดตายก่อนเรียนจบมั้ยเนี่ย"

มะนาวเอ่ยบ่นกับตัวเองโชคดีที่เธอจ่ายค่าเช่าบ้านค่าไฟของเดือนนี้ไปแล้ว แต่โชคร้ายคือเงินติดตัวเธอตอนนี้เหลือแค่หนึ่งพันที่เธอซ่อนแม่ไว้อีกกระเป๋าหนึ่ง เพราะถ้าแม่เธอเห็นว่าในกระเป๋ามีเงินเท่าไหร่ก็จะเอาหมดทั้งที่เพิ่งต้นเดือนด้วยซ้ำ มะนาวปรับอารมณ์ตัวเองให้มีสติเพื่อเตรียมสมองไปเรียนถึงเธอจะเหนื่อยล้าแค่ไหน เธอก็ไม่ละเลยการเรียนแถมยังตั้งใจเรียนด้วยซ้ำ

"ยัยนาว ทางนี้แก"

เมื่อมะนาวมาถึงมหาลัยก็ได้ยินเสียงเรียกจากอิงฟ้าเพื่อนสนิทของเธอ เธอจึงเดินไปหาเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่โต๊ะประจำของพวกเธอ มะนาวมีเพื่อนสนิทสองคนคืออิงฟ้าและเชอรี่

"ทำไมแกมาสายจังมะนาว"

เชอรี่เอ่ยถามเพื่อนขึ้นเพราะปกติคนที่มาเช้าสุดคือมะนาว

"ฉันตื่นสายน่ะแก มาไม่ทันรถสายแรก"

มะนาวเอ่ยบอกเหตุผลเพื่อนไป เธอไม่อยากบอกว่าทะเลาะกับแม่เพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง

"แกจะทำงานแบบนี้จนเรียนจบเลยหรอมะนาว ฉันเห็นแล้วเหนื่อยแทนว่ะ"

อิงฟ้าเอ่ยถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง

"จริงแก ทำไมแกต้องทนแม่ที่ดูจะไม่ได้รักแกด้วยอ่ะ เป็นฉันหนีไปอยู่คนเดียวแล้วนะ มีแม่แบบนี้ฉันไม่ไหวเลย"

เชอรี่เอ่ยเสริมเพื่อนอีกคน

"ถึงฉันหนีได้แม่ก็มาตามดักรอฉันที่มหาลัยอยู่ดี แกสองคนลืมแล้วหรอว่าตอนปี2 ขนาดฉันไปค้างห้องยัยอิงแค่คืนเดียวแม่ฉันก็มาอาละวาดที่มหาลัยจนคนมองไปหมด"

มะนาวบอกเพื่อนอย่างเอือมๆ ทำไมเธอจะไม่อยากหนี แต่เพราะเธออยากเรียนให้จบก่อนถึงจะคิดเรื่องนั้นอีกที

"เฮ้ออ ทำไมคนดีๆ แบบแกต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนาะ หาผัวรวยๆ ทรงมาเฟียซักคนมั้ยแก เค้าจะได้ดูแลคุ้มครองแกได้ไง"

คำพูดของอิงฟ้าทำเอามะนาวได้แต่หัวเราะ เพราะสีหน้าเพื่อนตอนนี้ดูจริงจังเหลือเกิน

"แกก็เข้าใจแนะนำฉันเนาะยัยอิง สภาพอย่างฉันใครเค้าอยากจะมาเอาเป็นเมียกัน ฐานะฉันไม่มีคนรวยที่ไหนกล้ายกยอให้เป็นเมียหรอก อย่างน้อยคงเป็นได้แค่เด็กเลี้ยงไม่ก็เมียน้อยนั่นล่ะ"

มะนาวพูดทีเล่นทีจริง เพราะเธอไม่ได้คิดหวังจะจับคนรวย คนอย่างเธอถึงจะจนแค่ไหนแต่ก็รักศักดิ์ศรีตัวเอง มะนาวจัดได้ว่าเป็นสาวสวยอันดับต้นๆ ของมหาลัยเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่ปี 1 จนถึง ปี 3 มีคนมาจีบเธอเยอะ แต่มะนาวมักจะเปิดใจให้แค่รอบละคน เธอเคยมีแฟนตอนอยู่ปี 2 แต่ด้วยความที่เธอยังกลัวเรื่องเซ็กส์จึงไม่ยอมมีอะไรกับแฟนตัวเอง คบได้แค่ห้าเดือนก็ต้องเลิกกันเพราะเธอดันจับได้คาหนังคาเขาเห็นแฟนตัวเองไปเอากับคนอื่น เธอจึงบอกเลิกแล้วไม่ติดต่อกับเขาอีกเลย

"ก็ไม่แน่นะแก เผื่อดวงแกจะได้ผัวรวยๆ อิอิ"

เชอรี่เอ่ยแซวมะนาว ทั้งสามนั่งคุยกันซักพักก็เดินไปเข้าเรียน เมื่อเข้ามาในห้องเรียนซักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามาโดยคาบนี้พวกเธอเรียนกับอาจารย์ที่ปรึกษาตัวเอง

"สวัสดีค่ะ นักศึกษาทุกคน ก่อนจะเรียนอาจารย์มีเรื่องจะแจ้ง 1 เรื่องนะคะ เดือนหน้าเรามีทำโปรเจคทำกิจกรรมจิตอาสาที่เชียงใหม่นะจ้ะ"

เมื่อได้ยินที่ปรึกษาแจ้งว่าจะได้ไปเชียงใหม่นักศึกษาทั้งห้องก็ร้องเสียงเฮด้วยความตื่นเต้น แต่ต้องเงียบเสียงเมื่ออาจารย์เอ่ยพูดต่อ

"อย่าเพิ่งดีใจจ้า อาจารย์ยังพูดไม่จบเลย แน่นอนทุกปีห้องเราจะออกทำจิตอาสาอย่างน้อยหนึ่งครั้งและปกติจะไปแค่เราใช่มั้ย แต่ปีนี้มีคณะอื่นจะไปด้วยจ้า"

"คณะไหนหรอคะ ขอหนุ่มๆ เยอะๆ นะคะอาจารย์"

เชอรี่เอ่ยถามอาจารย์ด้วยท่าทางตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าไม่ได้ไปแค่ห้องตัวเอง ห้องเธอเรียกได้ว่าผู้ชายน้อยมาก และส่วนมากก็ไม่แมนร้อยเปอร์เซ็น เลยไม่แปลกที่เชอรี่อยากให้คณะที่มีผู้ชายแท้ไปด้วย

"แน่นอนว่ามีแต่ผู้ชายล้วนเลยจ้ะ เพราะเป็นคณะวิศวะและอีกอย่างไม่ใช่มหาลัยเราด้วย"

คำตอบของอาจารย์ทำเอานักศึกษาทุกคนทำหน้าสงสัย

"คืออาจารย์มีเพื่อนสนิทที่เป็นอาจารย์มหาลัยเอกชนใกล้เราแล้วทางนั้นก็ทำจิตอาสาทุกปีเหมือนกัน ปีนี้อาจารย์กับเพื่อนเลยตกลงกันว่าจะไปทำกิจกรรมพร้อมกันจ้า เพราะที่ที่เราจะไปทำจิตอาสาคือไปซ่อมแซมอาคารเรียนและไปให้ความรู้เด็กๆ เราจะอยู่ที่นั่นหนึ่งอาทิตย์อาจารย์ทำเรื่องขอมหาลัยผ่านเรียบร้อยแล้ว ทางนั้นก็เหมือนกัน"

นักศึกษาทุกคนนั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจ โดยเฉพาะมะนาวที่ดูสนใจกิจกรรมนี้เป็นพิเศษไม่ใช่เพราะจะมีคณะอื่นไปด้วย แต่เพราะเธอชอบกิจกรรมจิตอาสาต่างหาก

"อาจารย์คะ มหาลัยนั้นวิศวะปีไหนไปหรอคะ"

เชอรี่ยังเอ่ยถามอาจารย์เหมือนเดิม

"ปี 3 เหมือนเราจ้ะ เตรียมตัวให้พร้อมนะทุกคน เดี๋ยววันเวลาอาจารย์จะแจ้งในกลุ่มไลน์นะคะ ตอนนี้เรามาเริ่มเรียนกันก่อนเนาะ"

เมื่อพูดจบอาจารย์ก็เริ่มสอนแต่คนที่ไม่สนใจเรียนตอนนี้คือเชอรี่ที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนอิงฟ้าอดถามไม่ได้

"แกเป็นอะไรยัยเชอนั่งยิ้มอยู่คนเดียว"

"งือออ ตื่นเต้นแก จะได้เจอหนุ่มหล่อวิศวะ"

"แกรู้ได้ไงว่าพวกเค้าหล่อ"

อิงฟ้ายังเอ่ยถามเชอรี่ด้วยความสงสัย ส่วนมะนาวก็ไม่ได้สนใจบทสนทนาของเพื่อนเลยเพราะตอนนี้เธอสนใจอาจารย์สอนข้างหน้าอยู่

"ก็หนุ่มวิศวะปี 3 มหาลัยนั่นมีหนุ่มหล่อชื่อดัง 3 อันดับเลยนะ แกไม่รู้จัก มาวิน ราเชนทร์ และดินแดนหรอ"

อิงฟ้าเบิกตากว้างตกใจกับสิ่งที่เพื่อนพูดทำไมเธอจะไม่รู้จักสามคนนี้ ถึงจะอยู่คนละมหาลัยแต่สามคนนี้ก็เป็นหนุ่มฮอตตามเพจมหาลัยอื่นไปด้วย

"จริงหรอแก อร้ายยย ฉันตื่นเต้น แต่ได้ยินข่าวว่ามาวินและดินแดนเพิ่งเปิดตัวแฟนไปนิ โดยเฉพาะมาวินดูคลั่งรักแฟนจนน่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นเลยแก"

อิงฟ้าพูดขึ้นด้วยความเสียดาย

"หึ ฉันไม่ได้สนใจคนมีแฟนหรอก อย่าลืมว่าหนุ่มฮอตอันดับ2 อย่างราเชนทร์โสดนะจ้ะ แถมยังเป็นเดือนมหาลัยด้วย คนนี้ฉันเล็งไว้ตั้งนานแล้ว ตื่นเต้นเลยแกอยากเจอตัวจริงใจจะขาด อิอิ"

เชอรี่พูดขึ้นด้วยท่าทางระริกระรี้เพราะดีใจจะได้เจอชายที่แอบชอบมานาน

"ฮัลโหลยัยมะนาว ตั้งใจเรียนเกินไปมั้ยจ้ะ สนใจเรื่องผู้บ้างจ้ะเพื่อนเผื่อไปจิตอาสาครั้งแกจะได้แฟนกลับมา"

มะนาวหันไปส่ายหน้าให้อิงฟ้าแป๊บเดียวก็หันกลับไปสนใจอาจารย์ต่อจนเพื่อนทั้งสองยอมใจในความตั้งใจเรียนเกินของเธอ

ณ มหาลัยเอกชนชื่อดัง

"คืนนี้มึงเข้าผับมั้ยไอ้วิน"

ราเชนทร์เอ่ยถามเพื่อนหลังเรียนคาบสุดท้ายเสร็จ

"ไม่เข้า"

มาวินตอบราเชนทร์สั้นๆ ตามประสาคนพูดน้อย

"สัส ห่างน้องเพลงบ้างก็ได้ครับ มึงจะคลั่งรักเกินไปแล้วนะ แล้วมึงล่ะไอ้แดนวันนี้เข้ามั้ยครับ"

ราเชนทร์บ่นให้มาวินเสร็จก็หันไปถามดินแดนต่อ

"วันนี้กูก็ไม่เข้า เมย์ไม่ค่อยสบาย นี่ก็จะรีบกลับไปดูแลเมียว่ะ"

คำตอบของเพื่อนทั้งสองทำเอาราเชนทร์หัวร้อน

"แม่ง กูเบื่อคนคลั่งเมียอย่างพวกมึงจริงๆ หลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วพวกมึงนิ"

"หึ เมื่อไหร่ที่มึงเจอคนที่มึงรักจริงๆ กูจะคอยดูว่ามึงจะเป็นเหมือนพวกกูมั้ย"

ดินแดนเอ่ยแซวราเชนทร์จนราเชนทร์มองค้อนใส่เพื่อน

"ฝันไปเถอะ คนอย่างราเชนทร์ถ้ามีเมียไม่มีวันที่จะเดินตามเมียต้อยๆ เหมือนพวกมึงหรอกครับ"

ราเชนทร์พูดขึ้นด้วยท่าทีกวนๆ

"แล้วพวกกูจะคอยดู อย่าพลาดนะมึงไอ้เชนทร์ ฮ่าๆ"

"ไม่มีวันครับ"

ราเชนทร์ตอบดินแดนพร้อมยักไหล่ไปแบบกวนๆ สักพักก็แยกย้ายกลับคอนโดตัวเอง