กับดักรัก นายวิศวะเพลย์บอย

"พี่เชนทร์คะ อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอคะ มายทำให้พี่ก็ได้น๊า"

"ไม่ล่ะครับ"

ราเชนทร์เอ่ยปฏิเสธสาวสวยรุ่นน้องต่างมหาลัยหลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียงไปเรียบร้อยแล้ว

"พี่มีงานด่วนหรอคะถึงไม่อยากต่ออีกรอบ งั้นไม่เป็นไรค่ะพรุ่งนี้เดี๋ยวมายไปหาพี่ที่คอนโดก็ได้"

สาวสวยพูดขึ้นในขณะที่มือยังลูบไล้แผงอกขาวแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเพื่อยั่วยวนเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดที่คาดไม่ถึง

"ที่บอกไม่ คือไม่สานสัมพันธ์ต่อครับ ครั้งเดียวแล้วแยกย้ายดีกว่านะ"

ราเชนทร์เอ่ยปฏิเสธหญิงสาวตรงหน้าไปตรงๆ โดยไม่มีเยื่อใย เขาไม่ได้คิดจะจริงจังกับผู้หญิงตรงหน้าหรือกับผู้หญิงหลายๆ คนที่เขาควง สาวๆ หลายๆ คนต่างรู้จักเขาเพราะเขาคือ ราเชนทร์ รัชชนันท์ วราเจริญภิวัฒน์ คณะวิศวะเครื่องกล ปี3 หนุ่มหล่ออันดับ 2 ของมหาลัยเอกชนชื่อดัง ฉายาหนุ่มเพลย์บอยวิศวะ สาวๆ หลาย คนต่างหมายปองเขาไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงที่ชื่อมายคนนี้ที่เขาดันไปเจอในร้านเหล้าแล้วดีลมาเพราะเรื่องบนเตียงแค่นั้นเอง

"มะ...หมายความว่าไงคะ นี่พี่คิดจะฟันมายแล้วทิ้งหรอ กรี๊ดด มายไม่ยอมนะ พี่ได้มายแล้วพี่ต้องเป็นแฟนมายนะ"

"หึ ผมว่าก่อนที่จะเอากันเราตกลงกันแล้วนะครับ"

ราเชนทร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ เพราะก่อนที่เขาและเธอจะมาที่โรงแรม เขาได้บอกเธอไปแล้วว่าครั้งเดียวแล้วแยกย้ายไม่สานสัมพันธ์ ไม่มีสถานะให้ ถ้ารับข้อตกลงนี้ไม่ได้เขาก็จะไม่ไปต่อกับเธอ เพราะเขาไม่คิดจะเอาผู้หญิงใจง่ายแบบนี้มาเป็นแฟนอยู่แล้ว ราเชนทร์เริ่มหัวเสียไม่น้อยเมื่อสาวน้อยไม่ยอมทำตามข้อตกลง

"มายชอบพี่เชนทร์จริงๆ นะคะ ถึงจะอยู่คนละมหาลัยแต่มายติดตามพี่เชนทร์ทุกช่องทางเลย ไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้ค่ะ กินกันแบบลับๆ ก็ได้"

"ผมให้สองหมื่นแล้วแยกย้าย แต่ถ้าคุณยังดื้อดึงคุณจะไม่ได้อะไรเลย คิดดีๆ นะครับ"

ราเชนทร์ยื่นข้อเสนอให้หญิงสาวตรงหน้า เธอนิ่งซักพักก็ยอมตกลงรับเงินแล้วออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสีย ทางด้านราเชนทร์เมื่อหญิงสาวออกไปแล้วก็ทำน่าเบื่อหน่ายขึ้นมาทันที

"ผู้หญิงแม่งใจง่ายแบบนี้ทุกคนเลยรึไงวะ"

ราเชนทร์สะบดออกมาคนเดียว ถ้าเอาจริงๆ เขาไม่ได้คิดอยากจะมาเป็นหนุ่มเพลย์บอยแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะด้วยความที่เขาทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังเฟรนลี่กับทุกคนเลยเป็นจุดที่ทำให้ผู้หญิงหลายๆ คนต่างเข้ามาอ่อยเขา ราเชนทร์ไม่เคยเข้าหาใครก่อน ผู้หญิงที่เขานอนด้วยล้วนแต่เป็นฝ่ายเข้ามาหาก่อนแล้วก็จบแค่ครั้งเดียวทุกราย หลังจากราเชนทร์แต่งตัวเสร็จก็ขับรถกลับคอนโดในตอนดึกทันทีเพราะเขาไม่ชอบค้างที่อื่นนอกจากคอนโดตัวเอง บ้าน และผับของเขา

เอี๊ยดดดด

"เฮ้ยยยย"

ในขณะที่ราเชนทร์ขับรถกลับอยู่นั้นระหว่างทางก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาตัดหน้ารถเขา โชคดีที่เขาไม่ขับรถเร็ว

"คุณช่วยฉันด้วยค่ะ"

ราเชนทร์หันไปมองกระจกข้างที่ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นวิ่งมาเคาะกระจกรถเขาพร้อมกับขอความช่วยเหลือ เขาจึงลดกระจกลงทันที

"เกิดอะไรขึ้นครับ"

ราเชนทร์เอ่ยถามผู้หญิงคนนั้นเมื่อได้มองหน้าเธอชัดๆ ก็ทำเอาเขาชะงักนิ่งทันที เพราะได้เห็นใบหน้าสวยชัดๆ เธอสวมเสื้อยืดรัดรูปกับกางเกงยีนส์ขายาว หุ่นอวบนิดๆ เอวคอด ทั้งหน้าอกและก้นถือว่าแม่ให้มาเยอะพอสมควร ใบหน้าหวานตากลมโตปากนิดจมูกหน่อยทำเอาราเชนทร์ถึงกับทำตัวไม่ถูก

"ขอฉันขึ้นรถไปลงป้ายรถเมย์ข้างหน้าได้มั้ยคะ ขอร้อง พอดีมีผู้ชายสามคนนั้นเดินตามฉันมาค่ะ"

มะนาวเอ่ยขอความช่วยเหลือชายตรงหน้า เพราะในขณะที่เธอเลิกงานจากการเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าเธอต้องเดินกลับบ้านแบบนี้ทุกวัน แต่วันนี้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเพราะผู้ชายสามคนนั้นคือลูกค้าที่ร้านที่เธอทำงาน พวกเขาตามเธอมาตั้งแต่ออกจากร้านเธอจึงตัดสินใจวิ่งตัดหน้ารถหรูที่ขับมาไม่เร็วมาก

"ขอฉันขึ้นแป๊บเดียวนะคะ ถ้าพ้นสายตาพวกนั้นแล้วค่อยจอดให้ฉันลงก็ได้ค่ะ ขอร้อง"

"ขึ้นมาสิ"

ราเชนทร์หันมองกระจกหลังแล้วเรียกหญิงสาวขึ้นรถเพราะเป็นอยากที่เธอบอกจริงๆ ทันทีที่เห็นเธอคุยกับเขา ผู้ชายกลุ่มนั้นก็หยุดมองเหมือนกัน เมื่อเจ้าของรถอนุญาตมะนาวก็รีบวิ่งไปขึ้นรถอีกฝั่ง เมื่อหญิงสาวขึ้นรถแล้วเขาก็ขับรถไปทันที

"ขอบคุณนะคะที่ช่วย ไม่ต้องขับไปไกลหรอกค่ะ พ้นสายตาพวกนั้นแล้วคุณจอดเลยก็ได้"

เมื่อราเชนทร์ขับรถมาได้ซักพักมะนาวก็ขอให้จอดให้เธอลงเพราะรู้สึกว่าพ้นสายตาคนพวกนั้นไปแล้ว

"บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง"

มะนาวคิ้วขมวดทันที เมื่อคนข้างๆ เอ่ยถามขึ้น

"จอดให้ฉันลงตรงนี้ล่ะค่ะ"

"เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านเอง"

"เอ๊ะ! นี่คุณ พูดไม่รู้เรื่องหรอคะ ฉันบอกให้จอดไงไม่ต้องไปส่ง ฉันกลับเองได้"

มะนาวตวาดเสียงใส่ราเชนทร์ด้วยความไม่พอใจ เธอได้แต่คิดว่าตัวเองคิดผิดแล้วที่มาขอให้ผู้ชายคนนี้ช่วยท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย หนีเสื้อปะจระเข้แท้ๆ

"หึ ถ้ากลับเองได้แล้วจะขอให้ผมช่วยทำไมล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกนะเพราะผมไม่ได้พิศวาสอะไรคุณ เห็นหน้าก็หมดอารมณ์ทางเพศแล้ว"

ราเชนทร์เอ่ยพูดกวนๆ จนมะนาวรู้สึกโมโห เธอออกจะสวยแต่เขากลับมาพูดแบบนี้

"ถ้าไม่ได้พิศวาสฉันก็จอดค่ะ ที่ให้ช่วยเพราะฉันเห็นหน้าคุณแล้วเหมือนคุณไม่ใช่ชายแท้ หน้าหวานขนาดนี้คงหมดเงินหลายบาท อ๊ะ! นี่คุณเป็นบ้าหรอคิดจะจอดก็จอดดื้อๆ เลยซื้อใบขับขี่มารึไง"

มะนาวโวยวายใส่คนข้างๆ ทันทีเมื่ออยู่ดีๆ เขาก็เบรกรถกะทันหันจนหน้าเธอเกือบชนคอนโซลหน้ารถดีที่รัดเข็มขัดนิรภัยไว้

"หาว่าผมไม่ใช่ชายแท้คุณเคยลองกับผมแล้วหรอ ซักยกมั้ยจะได้รู้ว่าแมนมั้ย"

ราเชนทร์พูดขึ้นอย่างหัวเสีย เขาไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนมาว่าขนาดนี้ หล่อเข้มขนาดนี้มาว่าหน้าหวานได้ยังไง

"ไม่อยากลองเพราะเห็นหน้าคุณแล้วก็ไม่มีอารมณ์ ชิ อ๊ะ! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า"

"โอ้ยยย"

เมื่อพูดจบมะนาวก็เปิดประตูจะลงรถแต่ก็โดนมือหนาจับแขนเธอไว้ ด้วยความตกใจมะนาวจึงใช้กระเป๋าของเธอฟาดหน้าราเชนทร์จนเขาร้องเจ็บขึ้นมาแล้วปล่อยมือเธอ จังหวะที่เขาปล่อยมือมะนาวก็รีบลงรถแล้ววิ่งไปข้างหน้าทันที

"แม่ง ผู้หญิงอะไรมือหนักชะมัด ซี๊ดด"

ราเชนทร์เมื่อตั้งสติได้ก็มองไปทางหญิงสาวที่กำลังวิ่งเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆ ไป เขาจึงขับรถตามเธอไปแล้วจอดรถหน้าซอยนั้นโดยไม่เลี้ยวเข้าไป ก็เห็นเธอกำลังเปิดประตูเข้าไปบ้านหลังเล็กๆ จึงถอนหายใจออกเหมือนโล่งอกที่เห็นเธอถึงบ้าน

"แล้วมึงจะตามเค้ามาทำไมวะไอ้เชนทร์"

ราเชนทร์บ่นตัวเองเบาๆ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะขับรถตามผู้หญิงปากจัดคนนั้นมาทำไม นั่งเถียงกับตัวเองซักพักราเชนทร์ก็ขับรถกลับคอนโดของเขา ทางด้านมะนาวขณะที่วิ่งมาถึงหน้าบ้านตัวเองก็บ่นให้คนที่เธอเพิ่งทำเขาเจ็บมา

"ผู้ชายอะไรกวนประสาทจริงๆ ฟาดหน้าเค้าไปขนาดนี้ขออย่าให้เจอเค้าอีกเลย สาธุ"

ในขณะที่มะนาวกำลังพูดกับตัวเองก็รีบเปิดประตูบ้านเข้าไป เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านก็ได้แต่ถอนหายใจเอือมระอาเมื่อสภาพบ้านเต็มไปด้วยขวดเหล้าแถมข้าวของก็วางกระจัดกระจายไปทั่วไร้วี่แววแม่และพ่อเลี้ยงของเธอเพราะคงเข้านอนในห้องแล้ว บ้านที่เธออยู่เป็นบ้านเช่าหลังเก่าๆ มีแค่สองห้องนอนแถมห้องน้ำก็มีห้องเดียว หลังจากพ่อเธอเสียก็เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของเธอ เมื่อแม่แท้ๆ ดันไปมีสามีใหม่แถมยังทิ้งภาระให้เธอทุกอย่าง แม่และพ่อเลี้ยงเธอไม่ยอมทำงานเอาแต่กินเหล้าเล่นการพนันไปวันๆ มะนาวต้องออกไปหาทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองและครอบครัว ในขณะที่ตอนนี้เธอเรียนอยู่มหาลัยปี 3 แล้ว มะนาวสอบชิงทุนเรียนได้ทั้งมหาลัยเอกชนและมหาลัยรัฐเพราะเธอเป็นคนที่เรียนเก่ง แต่เธอก็เลือกเรียนมหาลัยรัฐเพราะถึงจะไม่ได้จ่ายค่าเทอมก็ต้องมีค่าใช้จ่ายรายวัน ถ้าเธอเรียนเอกชนก็กลัวต้องจ่ายหลายทางจึงเลือกเรียนมหาลัยที่ตัวเองไหวดีกว่า มะนาวเดินเก็บของให้เป็นที่เป็นทางได้แต่น้อยใจในโชคชะตาตัวเองไม่รู้ชาติก่อนทำอะไรไว้ถึงได้อับจนขนาดนี้ เช้าเธอต้องไปเรียนตกเย็นเธอก็ต้องไปทำงานที่ร้านเหล้า เสาร์อาทิตย์ก็ทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านคาเฟ่ตรงข้ามมหาลัยเอกชนชื่อดัง มะนาวเก็บของจนเสร็จก็รีบอาบน้ำแล้วเข้านอนด้วยความเหนื่อยล้าเพราะทั้งเรียนและทำงานดึกจึงทำให้เธอหลับทันทีเมื่อหัวถึงหมอน