ตอนที่ 7

ราเชนทร์เดินตามมะนาวจนมาถึงร้าน เมื่อเข้ามาในร้านเขาก็หยุดหน้าเคาน์เตอร์เพราะเธอเดินเข้าไปช่องพนักงานแล้วหยิบเงินทอนมาให้เขา

"จ่ายเงินมาค่ะ คุณลูกค้าฉันจะได้ทอนเงินให้"

มะนาวพูดกับราเชนทร์ด้วยน้ำเสียงประชดจนราเชนทร์ยกยิ้มชอบใจกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเธอ

"หึ มาถึงร้านขนาดนี้สแกนก็ได้นิ"

"อ้าว! แล้วทำไมนายไม่บอกตั้งแต่แรก ฉันจะได้ไม่ต้องเปิดเอาเงินทอน"

มะนาวพูดอย่างอารมณ์เสียเมื่อโดนคนตัวโตปั่นหัว

"ก็เธอไม่ได้ถามฉันนิ โอนแล้วนะ"

ราเชนทร์พูดขึ้นพร้อมกับโชว์สลิปในโทรศัพท์เขาให้เธอดู

"อือ โอนแล้วก็ไปสิ"

"นี่ไล่ลูกค้าแบบนี้เลยหรอ ฉันฟ้องเจ้าของร้านนะ"

ราเชนทร์เอ่ยพูดกวนๆ จนมะนาวได้แต่มองค้อนใส่

"แล้วนายจะอยู่ทำไม กาแฟนายก็ส่งให้แล้วนิ"

"กาแฟนั่นเธอทำเองหรอ"

"อืม ถามทำไม"

"งั้นเอากาแฟดำเย็นให้ใหม่อีกแก้วสิ แก้วนั้นคงละลายแล้ว"

"นายเพิ่งเดินตามฉันมาจะมาละลายเร็วได้ไง"

มะนาวเอ่ยถามราเชนทร์ด้วยท่าทางหงุดหงิดเพราะดูท่าเขาจะไม่ยอมไปง่ายๆ

"ฉันซื้อเพิ่มมันก็ดีไม่ใช่หรอ หรือไม่รับออเดอร์ฉันจะได้ไปซื้อที่อื่น"

"เดี๋ยวสิ กาแฟดำเย็นใช่มั้ยรอสักครู่นะคะคุณลูกค้า"

มะนาวกัดฟันพูดกับราเชนทร์ แล้วหันไปทำเครื่องดื่มให้เขา ส่วนราเชนทร์ก็นั่งรอยังโต๊ะหน้าเคาน์เตอร์มองเธอทำเครื่องดื่มอย่างคล่องแคล่ว อยู่ๆ ก็คิดถึงคำพูดป้าบ้านตรงข้ามเธอ ยิ่งสังเกตดีๆ ก็เห็นว่าแววตาเธอมันไม่ได้ร่าเริงเลยแม้แต่น้อย ถึงจะเห็นเธอยิ้มให้กับคนที่เธอเรียกว่าพี่ฝนแต่ก็ยังดูเหมือนเธอไม่ได้ยิ้มจริงๆ ด้วยซ้ำ ราเชนทร์ส่ายหน้าเรียกสติตัวเองเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเผลอคิดอะไรเกินไปแล้ว ซักพักมะนาวก็วางเครื่องดื่มไว้ต่อหน้าเขา

"นายชิมดูก่อนนะ ถ้ามันขมมากฉันจะเปลี่ยนให้ เมื่อกี๊ลืมถามว่าชอบความขมประมาณไหน"

มะนาวเอ่ยถามราเชนทร์ด้วยน้ำเสียงปกติ ถึงเธอจะไม่ชอบหน้าเขาแต่เรื่องบริการก็อีกเรื่อง เธอไม่ใช่คนเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน เมื่อราเชนทร์เห็นว่ามะนาวพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงปกติไม่โวยวายไม่ด่าเขา ก็ทำหน้าสงสัยทันที

"นี่เธอผีเข้ารึเปล่า ทำไมพูดดีกับฉัน"

มะนาวได้แต่มองตาขวางยอมใจกับคำถามของราเชนทร์

"ฉันแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออก ที่ถามเพราะถามในฐานะพนักงานร้าน ถึงฉันจะไม่ชอบนายยังไง ฉันก็ไม่อยากให้งานมาเสีย อีกอย่างเผื่อกาแฟมันขมไปนายก็จะว่าฉันแกล้งอีก ลองชิมดูถ้าไม่โอเคเดี๋ยวฉันทำให้ใหม่"

ราเชนทร์อมยิ้มพอใจกับคำพูดของเธอถือว่าเธอก็เป็นตรงๆ ราเชนทร์ยกแก้วขึ้นมาดูดหลอดชิมนิดนึงก็มองหน้ามะนาวนิ่งๆ

"เป็นยังไง โอเคมั้ยหรือว่าขมไป"

มะนาวเอ่ยถามด้วยสีหน้าลุ้นเพราะเธอจะใส่ใจเครื่องดื่มทุกอย่างในร้าน

"ขมพอดีแล้ว ฉันชอบรสแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวสแกนจ่ายเหมือนเดิมนะ"

ในขณะที่ราเชนทร์กำลังจะสแกนจ่ายเขาจึงหันไปมองหน้าเธอก็ต้องชะงักนิ่งเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานครั้งแรก รอยยิ้มที่มันส่งมาทั้งทางหน้าและแววตา ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้มให้เขา ทำเอาราเชนทร์ทำตัวไม่ถูกกับรอยยิ้มหวานนี้

"ขอบคุณนะที่อุดหนุน"

"อืม"

ในขณะที่ราเชนทร์กำลังจะเดินออกจากร้านก็ต้องหยุดหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเธอเรียก

"เดี๋ยวก่อนนาย"

"อะไร"

ราเชนทร์ทำหน้าสงสัยเมื่ออยู่ๆ มะนาวก็เดินมาตรงหน้าเขาแล้วแบมือมายังตรงหน้าเขา

"นายบอกไม่ได้ขายตัว งั้นก็คืนเงินห้าร้อยฉันมาสิ"

"ห๊ะ นี่เอาจริงหรอเนี่ย"

ราเชนทร์เอ่ยถามด้วยความตกใจที่เห็นเธอกล้ามาขอเงินเธอคืน

"เอาจริงสิ ฉันไม่ได้รวยนะเงินห้าร้อยนั่นฉันอยู่ได้เกือบครึ่งเดือนเชียวนะ"

คำตอบของมะนาวทำเอาราเชนทร์อึ้ง เพราะเงินแค่นั้นไม่พอสำหรับเขาด้วยซ้ำ เมื่อเห็นเธอทำหน้าจริงจังจึงหยิบกระเป๋าเงินแล้วยื่นแบงค์พันให้เธอไปหนึ่งหมื่นเพื่อลองใจเธอว่าเธอจะรับไว้มั้ย ถ้าเธอรับไว้ก็แปลว่าเธอก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงที่ผ่านมาของเขา

"อะไรของนาย เอาเงินออกมาทำไมเยอะแยะ"

มะนาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ก็คืนเงินเธอไง ถือว่าเป็นค่าเสียเวลาเธอด้วย"

"งั้นรอแป๊บนะ"

ราเชนทร์ได้แต่ยืนมองด้วยความสงสัยเมื่อเธอวิ่งไปหลังร้านซักพักก็วิ่งกลับมา

"อ่ะ เงินทอน ถึงฉันจนก็ไม่ได้คิดจะเอาเงินใครฟรีๆ หรอก"

การกระทำของมะนาวทำเอาราเชนทร์ตกใจเพราะเธอวิ่งไปเอาเงินห้าร้อยมา จากนั้นเธอก็หยิบเงินแบงค์พันจากมือเขาแค่แบงค์เดียวแล้วยื่นแบงค์ห้าร้อยให้เขา จากตกใจก็ยิ้มมุมปากถูกใจการกระทำของเธอไม่น้อย

"นายไปได้แล้วเพื่อนๆ ถามหาแล้วมั้ง ฉันจะทำงาน"

"อืม แล้วเจอกันใหม่นะยัยตัวแสบ"

พูดจบราเชนทร์ก็เดินออกไปจากร้านทันที ปล่อยให้มะนาวได้แต่ยืนงงกับคำพูดส่งท้ายของเขา

"หมายความว่าไง เจอกันใหม่ นี่คิดจะกลับมากวนประสาตฉันอีกรึไง"

มะนาวเอ่ยบ่นเบาๆ จากนั้นก็ตั้งใจทำงานต่อ ทางด้านราเชนทร์เมื่อเดินมาถึงลานคณะที่เพื่อนเขาอยู่ก็นั่งลงข้างดินแดนและมาวิน นั่งกินกาแฟอย่างอารมณ์ดีจนดินแดนเอ่ยแซวขึ้น

"ไปซะนานนะมึง คิดว่าไปช่วยเค้าขายกาแฟซะแล้ว"

"พูดอะไรของมึง กุแค่ไปเอาเงินทอน"

ราเชนทร์เอ่ยพูดเสียงเรียบเก็บอาการของตัวเองไว้

"ไปเอาเงินแต่ได้กาแฟมาอีกแก้วครับ แก้วนี้ก็ยังไม่ละลายนะไอ้เชนทร์ มึงยอมรับมาว่ามึงชอบสาวสวยคนนั้นใช่มั้ย"

"กูไม่ได้ชอบ"

ราเชนทร์ตอบไปสั้นๆ ด้วยท่าทางโมโห

"หึ ไม่ชอบแต่เดินตามเค้าต้อยๆ"

"พูดอะไรของมึงไอ้สัสวิน กูเดินตามตรงไหนอย่าใส่ร้ายกู"

ราเชนทร์โวยวายใส่เพื่อนจนดินแดนและมาวินยกยิ้มกวนๆ ใส่

"มึงไม่ชอบก็ดี ไอ้เมฆมันบอกว่าชอบเธออยู่แต่มันคิดว่าเธอเป็นเด็กของมึง มันก็เลยจะตัดใจ งั้นกูไปบอกมันดีกว่า มันจะได้ไม่เข้าใจผิด"

ดินแดนพูดขึ้นพร้อมกับดูท่าทีของราเชนทร์ว่าจะเป็นยังไง เขาแค่กุเรื่องขึ้นมาลองใจเพื่อนแค่นั้น

"มันเข้าใจว่ายังไงก็ปล่อยมันไป มึงอย่าเสือกครับไอ้สัสแดน"

ราเชนทร์พูดตอบอย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่ามีคนชอบยัยตัวแสบของเขา เมื่อได้ยินคำตอบดินแดนก็ได้แต่ยิ้มกวนๆ ใส่ราเชนทร์เพราะดูท่าคนนี้จะพิเศษสำหรับเพื่อนเขา ดินแดนไม่ได้พูดอะไรต่อหันไปสนใจงานที่ประชุมกัน รวมถึงมาวินและราเชนทร์ที่เข้าโหมดจริงจังเวลาคุยงานเหมือนกัน