บทที่ 38 ต้องการเอาชนะ

สองอาทิตย์ต่อมา

ร่างกำยำของราฟาเอลสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงสีเข้ากัน ใบหน้าหล่อเข้มนิ่งเรียบจนไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของชายหนุ่มได้ ราฟาเอลก้าวลงมาจากเครื่องบินส่วนตัวอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคงในทุกฝีก้าว มาเฟียหนุ่มมาถึงประเทศไทยในช่วงสายของวัน ประเทศที่เขาไม่ค่อยได้มาสักเท่าไหร่ถ้าหากเขาไม่มีธุระจำเป็นจริงๆ

“มาคนเดียวเหรอวะ” เสียงของฮาเดสเอ่ยทักทายขึ้นมาทันที เมื่อราฟาเอลลงมาจากเครื่องบินส่วนตัว

ฮาเดส อัลโตแมร์ ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มและดูดุดันน่าเกรงขาม เขาเป็นมาเฟียประจำที่ประเทศไทย ครั้งหนึ่งฮาเดสเคยเป็นเพื่อนในกลุ่มของชายหนุ่มทั้งสี่คนมาก่อน แต่ทว่าเหตุการณ์บางอย่างก็ทำให้เขาไม่ลงรอยกับวินเซนต์และทะเลาะกันจนกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต ฮาเดสจึงแยกตัวออกมาคนเดียว ส่วนกฎเหล็กของพวกเขาก็คือพวกเขาจะไม่รุกล้ำพื้นที่ของกันและกัน ยกเว้นถ้าพวกเขามีธุระต้องไปประเทศนั้นจริงๆ ก็ต้องมีการพูดคุยกันอย่างจริงจังก่อน แต่กับวินเซนต์นั้น ฮาเดสไม่ให้เขาเข้ามาในประเทศของเขา และแน่นอนว่าเขาเองก็ไม่สามารถเข้าไปในประเทศอิตาลีได้เช่นกัน หากฮาเดสมีธุระในประเทศของวินเซนต์เขาก็ต้องส่งคนอื่นไปแทน

“อือ มาคนเดียว” ราฟาเอลตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“อยู่กี่วัน” ฮาเดสเอ่ยถามต่อ

“ไม่นาน เดี๋ยวบอกอีกที” ราฟาเอลคิดว่าเขาคงอยู่ไม่นานสักเท่าไหร่ เมื่องานของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็คงบินกลับเลย

“อือ กลับ!” ฮาเดสขานรับราฟาเอลในลำคอ ก่อนที่เขาจะหันไปบอกกล่าวกับบอดี้การ์ดของเขาให้กลับ

ราฟาเอลมองฮาเดสอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเขาก็เดินตรงไปยังรถยนต์ของตัวเองทันที ราฟาเอลตรงมายังห้องพักภายในโรงแรมหรูของตัวเองโดยมีลูกากับบอดี้การ์ดอีกสี่คนที่คอยคุ้มกันเจ้านายอยู่ ห้องพักของลูกากับลูกน้องคนอื่นก็อยู่ภายในชั้นเดียวกันกับราฟาเอล

เมื่อมาเฟียหนุ่มมาถึงห้องพักบนตึกสูง เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากลางห้องและเอาแล็ปท็อปออกมานั่งทำงานทันที ราฟาเอลพยายามทำงานให้หนักมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้ตัวเองไม่มีเวลาไปคิดถึงสปายสาวที่เคยอยู่กับเขา แต่สุดท้ายในทุกคืนก่อนที่เขาจะหลับลงไป ในสมองของเขาก็คิดถึงเธอขึ้นมาอยู่ดี

ในระหว่างที่ราฟาเอลกำลังทำงานอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงของลูกาที่เอ่ยลอดผ่านประตูเข้ามา 

“นายครับ ร้านชุดมาแล้วครับ”

“ให้เข้ามาเลย” ราฟาเอลตอบกลับไป

หลังจากนั้นประตูห้องของเขาก็ถูกเปิดแง้มออกมาอย่างช้าๆ ลูกาเข้ามาในห้องพักของราฟาเอลพร้อมกับสาวสวยอีกสองคนที่มีราวเสื้อผ้าหรูเข็นเข้ามาให้มาเฟียหนุ่มเลือกไปงานในวันนี้อีกด้วย

ราฟาเอลเอื้อมมือไปปิดแล็ปท็อปของตัวเองลงพลางปรายตามองไปยังหญิงสาวทั้งสองคนด้วยสายตานิ่งเรียบและดุดัน จึงทำให้พวกเธอก้มหน้าลงด้วยความกลัว

“แต่งแค่หน้ากับทำผมพอ ที่เหลือฉันจะจัดการเอง” เสียงทุ้มทรงพลังของราฟาเอลเอ่ยขึ้นมา

“ครับนาย” ลูกาตอบกลับ ก่อนที่เขาจะหันไปพยักหน้าเพื่อส่งสัญญาณให้กับช่างแต่งหน้าทำผมทั้งสองคน ช่างทั้งสองคนจึงเริ่มแต่งหน้าทำผมให้มาเฟียหนุ่มทันที และเมื่อราฟาเอลแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ให้ช่างทั้งสองคนออกไปจากห้อง จากนั้นชายหนุ่มก็แต่งตัวด้วยชุดสูทเต็มยศดูสง่างามมากกว่าทุกๆ วัน เนื่องจากปกติราฟาเอลจะไม่ค่อยชอบสวมสูทสักเท่าไหร่ ส่วนมากเขาจะใส่เพียงแค่เสื้อเชิ้ตเท่านั้น

ราฟาเอลกับลูกามาถึงลานประมูลรถที่มีเหล่ามหาเศรษฐีหลายคนกำลังย่างกรายเข้าไปในงานด้วยชุดหรูหราราคาแพง และเนื่องจากว่ากฎหมายในประเทศนี้ไม่ได้เหมือนประเทศของราฟาเอล สถานที่แห่งนี้จึงไม่ได้เคร่งเรื่องการปกปิดใบหน้าหรือตัวตนสักเท่าไหร่

มาเฟียหนุ่มก้าวเดินเข้าไปภายในงานโดยมีลูกาเดินตามหลังมาติดๆ สายตาของหญิงสาวหลายคู่ต่างจับจ้องมายังราฟาเอลด้วยสายตาที่ยั่วยวน แต่ทว่ามาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้สนใจสายตาของพวกหล่อนเลยสักนิด จนกระทั่งเขาเดินเข้ามานั่งลงตรงโซฟาหรูที่เรียงรายเป็นระเบียบเตรียมเอาไว้ให้คนรวยที่จะมาประมูลรถในวันนี้ มหาเศรษฐีหลายคนต่างก็มานั่งลงเช่นกัน

จากนั้นเสียงพิธีกรสองคนของงานก็ดังขึ้น า คนหนึ่งกล่าวเปิดงานเปิดภาษาไทย ส่วนอีกคนหนึ่งก็กล่าวเป็นภาษาอังกฤษ แล้วงานประมูลก็เริ่มขึ้นมาอย่างเป็นทางการ รถหรูหลายคันถูกนำออกมาให้เหล่าคนรวยได้ชมและเลือกสรรกันอย่างสนุกสนานตามประสาคนรวย 

ราฟาเอลยังไม่ได้ประมูลรถเลยสักคันเพราะเขายังไม่ได้รู้สึกถูกใจและยังไม่มีคันที่ตรงกับรุ่นที่พูดคุยกับกลุ่มเพื่อนของเขาเอาไว้ จนกระทั่ง…

“รถรุ่นนี้เป็นรุ่นที่มีเพียงสองคันในประเทศเท่านั้นนะครับ เราจะเปิดประมูลที่สองร้อยล้านบาทครับ” เสียงของพิธีกรเอ่ยขึ้นมาเป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับรถสปอร์ตคันหรูสีดำที่ถูกนำออกมา และแน่นอนว่าราฟาเอลรู้สึกถูกใจคันนี้มากกว่าคันที่ผ่านๆ มา

“สองร้อยห้าสิบล้านบาทครับ” พิธีกรชี้ไปยังชายแก่คนหนึ่งที่นั่งอยู่ห่างจากโต๊ะของราฟาเอลเพียงสองโต๊ะเท่านั้น ชายแก่ยกป้ายประมูลขึ้นมา จากนั้นก็มีชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ราฟาเอลที่ยกป้ายขึ้นมาต่อ ทำให้พิธีกรต้องเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“สามร้อยล้านบาทครับ” 

การประมูลรถสปอร์ตเริ่มดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งที่อยู่ถัดจากชายแก่ไปยกป้ายประมูลขึ้นมาด้วยท่าทางที่นิ่งเรียบและสุขุม

“สามร้อยห้าสิบล้านบาท” เสียงของพิธีกรดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับชี้ไปทางชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนั้น 

ราฟาเอลจึงหันไปมองตามที่พิธีกรชี้ไปเล็กน้อย และผู้ชายคนที่กำลังยกป้ายขึ้นก็คือผู้ชายที่ติดอยู่ในความทรงจำของเขาในวันนั้น ราฟาเอลจำผู้ชายคนที่จูบหน้าผากอันนาได้เป็นอย่างดี เพราะภาพในวันนั้นมันยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างไม่มีทางเลือนหายออกไปได้ง่ายๆ

“มีอะไรหรือเปล่าครับนาย” ลูกาเอ่ยถามพร้อมกับหันไปมองตามราฟาเอลด้วยความสงสัย 

“นั่นมัน..คนที่มาเอาตัวคุณอันนาไปใช่ไหมครับ” มือขวาของมาเฟียหนุ่มเอ่ยต่อ

“เออ” ราฟาเอลกระแทกเสียงตอบกลับลูกน้องด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่เขาจะยกป้ายประมูลขึ้นเช่นกัน

“สี่ร้อยล้านบาทครับ” พิธีกรเอ่ยพร้อมกับชี้มาทางราฟาเอล 

และในครานี้ก็เป็นเอเธนส์ที่หันกลับมามองยังราฟาเอลบ้าง เอเธนส์ยกยิ้มมุมปากด้วยใบหน้าที่ยียวนกวนประสาท เขารับรู้ได้ทันทีว่าราฟาเอลกำลังจะเล่นสงครามประสาทเพื่อเอาชนะเขา เอเธนส์จึงยกป้ายขึ้นอีกครั้งเพื่อเอาชนะราฟาเอลเช่นกัน

“ห้าร้อยล้านบาทครับ” 

“ห้าร้อยห้าสิบล้านบาทครับ”

“หกร้อยล้านบาทครับ” 

ทั้งสองคนต่างพากันยกป้ายขึ้นลงแข่งกันจนพิธีกรแทบจะไม่ได้หายใจเลยสักนิด ราฟาเอลยกค้างไว้เป็นคนสุดท้าย และเมื่อเอเธนส์รู้สึกว่าเขาได้ปั่นประสาทก็ราฟาเอลจนพอใจแล้ว เอเธนส์จึงไม่ได้ยกป้ายขึ้นมาสู้กับราฟาเอลต่อ

“หกร้อยล้านบาทครั้งที่หนึ่ง..หกร้อยล้านบาทครั้งที่สอง..หกร้อยล้านบาทครั้งที่สามครับ ปิดประมูลไปที่หกร้อยล้านบาทนะครับ” เสียงของพิธีกรดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายคนที่ชนะในครั้งนี้ก็คือราฟาเอล ที่จริงแล้วมาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้ต้องการรถสปอร์ตคันนี้สักเท่าไหร่ แต่เขาแค่ต้องการเอาชนะเอเธนส์ก็เพียงเท่านั้น เพราะถึงจะไม่ได้คันนี้มันก็ยังมีอีกหลายคันให้เขาเลือกโดยที่ไม่ต้องมาแย่งกับคนอื่นให้เสียเวลาแบบนี้ แต่เพราะเขาเห็นว่าเอเธนส์อยากได้ ราฟาเอลจึงไม่ยอมง่ายๆ

“หึ! นิสัยเด็กน้อยชะมัด” เอเธนส์แสยะยิ้มพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง

ชายหนุ่มทั้งสองคนมองตากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกันให้ได้ ส่วนงานประมูลก็ดำเนินการไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจบงาน เอเธนส์ไม่ได้รถกลับไปสักคันเพราะโดนราฟาเอลแย่งตลอด แต่เอเธนส์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักเขาแค่รู้สึกว่าราฟาเอลงี่เง่าและทำตัวเป็นเด็กที่ต้องแย่งของคนอื่นไปให้ได้

เมื่องานประมูลจบลง ทุกคนต่างก็พากันเดินออกจากงานมาอย่างช้าๆ เอเธนส์กับราฟาเอลเองก็เช่นกัน พวกเขาทั้งสองคนออกกันคนละประตู แต่สุดท้ายพวกเขาก็เดินมาเจอกันที่ลานจอดรถอยู่ดี 

ราฟาเอลมองหน้าเอเธนส์ด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้น ส่วนเอเธนส์กลับยิ้มเยาะเย้ยใส่มาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางกวนประสาท แต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปประจันหน้ากัน ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเอเธนส์เสียก่อน แอลจึงหันมาคุยกับเธอก่อน และราฟาเอลก็ชะงักไปเล็กน้อยพร้อมกับยืนมองสถานการณ์อยู่อย่างเงียบๆ