บทที่ 60 ตอนพิเศษ

หนึ่งปีผ่านไป

ร่างอรชรของอดีตสปายสาวสวมชุดเดรสสั้นสีครีมสายเดี่ยวกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องโถงใหญ่ ในช่วงเวลาบ่ายกว่าเป็นเวลาที่ลูกชายของเขา โรลองด์ เด็กชายวัยหกเดือนกว่ากำลังหลับใหลอยู่ จึงทำให้ภายในคฤหาสน์ของราฟาเอลเงียบสงัดในช่วงเวลานี้ 

ในขณะที่เอวากำลังอ่านหนังสืออยู่ พี่เลี้ยงของลูกชายเธอก็ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่อย่างช้าๆ เอวาจึงผละสายตาออกจากหนังสือและช้อนดวงตากลมโตขึ้นไปมองหน้าพี่เลี้ยงอย่างช้าๆ

“มาดามค่ะ คุณชายตื่นแล้วค่ะ” พี่เลี้ยงที่ดูอายุประมาณสามสิบนิดๆ เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“ฝากไปอุ้มเขามาให้หน่อยได้ไหมคะ” เอวาตอบกลับไปอย่างสุภาพ ต่อให้เธอจะเข้ามาเป็นมาดามในคฤหาสน์หลังนี้ได้เป็นปีแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยปฏิบัติกับสาวใช้หรือบอดี้การ์ดไม่ดีเลยสักคน เพราะเธอไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นใครมาก่อน

“ค่ะมาดาม” พี่เลี้ยงตอบกลับพลางก้มศีรษะให้มาดามหนึ่งครั้ง ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินออกไปจากห้องโถงทันที

หลังจากที่พี่เลี้ยงเดินออกไปจากห้องแล้ว ชายหนุ่มร่างกำยำสง่างามหรือก็คือราฟาเอลนั่นเอง มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาในห้องโถงทันที

“กลับมาไวจัง” เอวาเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ตั้งแต่แต่งงานกันมา ราฟาเอลก็มักจะกลับคฤหาสน์ช่วงบ่ายหรือช่วงเย็นตลอด เขาจะไม่ทำงานจนดึกดื่นเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว 

“คิดถึงลูกกับเมียนะสิ” ชายหนุ่มก้าวขาตรงมาหาภรรยาคนสวยทันที เอวาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อสามีของเธอเดินมาหาเธอ ชายหนุ่มเข้ามากอดรัดร่างอวบอิ่มเอาไว้ทันที 

ราฟาเอลกอดหญิงสาวอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะผละออกจากร่างอรชร มือแกร่งจับไหล่แบบบางเอาไว้ทั้งสองข้างพลางมองหน้าหญิงสาว

“เป็นอะไรไป” ราฟาเอลสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูเป็นกังวลของหญิงสาว เขาจึงเอ่ยถาม ซึ่งแน่นอนว่าเขาพอคาดเดาได้อยู่แล้วว่าภรรยาของเขาครุ่นคิดเรื่องอะไรอยู่

“นี่ก็ผ่านมาปีหนึ่งแล้ว ยังไม่มีเบาะแสของอัญญาเลย” เอวาตอบกลับไป 

“ฉันขอโทษนะ” ราฟาเอลพยายามทำทุกทางแล้ว แต่ก็ไม่พบวี่แววน้องสาวภรรยาของเขาเลย 

“ไม่ใช่ความผิดของคุณเลย” 

“แล้วเธอไม่ติดต่อกลับมาเลยเหรอ” ราฟาเอลเอ่ยถามต่อ เพราะหลังจากที่เขาไปฮันนีมูนกลับมาแล้ว ลูกาก็เอาโทรศัพท์ที่เอวาใช้ติดต่อกับอัญญามาให้เขา แต่ทว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นก็เปิดไม่ติดเพราะว่ามันปิดเครื่องไปนานเกินไป ราฟาเอลจึงเอาไปซ่อมให้หญิงสาว แล้วหลังจากที่ซ่อมโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เอวาก็ใช้มันติดต่อหาน้องสาวทันที แต่ทว่าเวลาผ่านเลยมาเป็นปีแล้วก็ยังไม่มีการตอบกลับข้อความมาเลยสักนิด 

“อือ ฉันส่งข้อความไปทางช่องทางที่เราติดต่อกันทุกวันแล้ว..แต่ก็ไร้วี่แวว” เอวาจะใช้เวลาก่อนนอนในการส่งข้อความทิ้งไว้หาน้องสาวทุกวัน จนตอนนี้ข้อความที่เธอส่งทิ้งไว้มีเป็นร้อยกว่าข้อความแล้ว

“ฉันให้คนพยายามตามจีพีเอสเครื่องนั้นแล้ว แต่เธอไม่ได้เปิดเครื่องเลย มันก็เลยจับไม่ได้”

“ไม่เป็นไร” หญิงสาวส่งยิ้มเบาๆ ให้สามี เธอไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของราฟาเอลเลยสักนิด สามีของเธอพยายามทุกทางแล้ว แม้กระทั่งไปคุยกับเพื่อนรักอย่างลูเซียโน่ แต่ลูเซียโน่ก็บอกเขาแค่ว่าครั้งสุดท้ายที่ปล่อยตัวเธอไปก็คือในเมืองหลวงของฝรั่งเศสนั่นแหละ

“เดี๋ยวสักวันเราต้องเจอเธอแน่ๆ” มาเฟียหนุ่มปลอบประโลมภรรยาคนสวยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อือ” ใบหน้าหวานพยักหน้าให้ชายหนุ่มเล็กน้อย

“กินข้าวหรือยัง” ราฟาเอลเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะไม่อยากให้ภรรยาเคร่งเครียดจนเกินไป

“รอคุณกลับมากินด้วยกัน”

“งั้นไปกินข้าวกัน” พูดจบ ราฟาเอลก็ตั้งท่าจะพามาดามของคฤหาสน์เดินตรงไปยังห้องทานอาหาร แต่ทว่าพี่เลี้ยงของลูกชายก็อุ้มเด็กชายเข้ามาในห้องโถงพอดิบพอดี

“ตื่นแล้วเหรอลูกชายพ่อ” ราฟาเอลเอ่ยขึ้นมาในขณะที่พี่เลี้ยงกำลังก้าวเดินตรงมายังพวกเขา

“แกร้องไห้หรือเปล่า” เอวาเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ไม่ร้องเลยค่ะมาดาม” พี่เลี้ยงต้องการพร้อมกับตั้งท่าจะอุ้มให้มาดามต่อ เอวาเอื้อมมือไปเตรียมจะโอบอุ้มลูกชายเอาไว้ ทว่าเสียงของราฟาเอลก็ดังขึ้นมาเสียก่อน 

“เอามานี่ ฉันอุ้มเอง” ราฟาเอลไม่อยากให้ภรรยาเหนื่อย ลำพังแค่เธอเลี้ยงลูกคนเดียวในช่วงเช้า เขาก็รู้สึกว่าเธอเหนื่อยมากแล้ว ถึงจะมีพี่เลี้ยงอยู่ก็เถอะ 

“ค่ะท่าน” 

พี่เลี้ยงอุ้มเด็กทารกตัวเล็กแก้มขาวเนียนอมชมพูให้กับราฟาเอล เนื่องจากชายหนุ่มช่วยภรรยาเลี้ยงลูกอยู่ตลอดเขาจึงเรียนรู้วิธีการอุ้มเด็กทารกอย่างปลอดภัย

หลังจากที่อุ้มลูกชายไว้ตรงอกแกร่งเรียบร้อยแล้ว ราฟาเอลไม่ลืมที่จะเคลื่อนมือแกร่งอีกข้างไปกอบกุมมือของภรรยาเอาไว้ เอวาส่งยิ้มให้ราฟาเอลเบาๆ ก่อนที่สองสามีภรรยากับลูกน้อยจะพากันตรงไปที่ห้องอาหารอย่างช้าๆ 

สองสามีภรรยาทานอาหารด้วยกันจนเสร็จสรรพ ก่อนที่ราฟาเอลจะปลีกตัวไปทำงานที่ห้องทำงานภายในคฤหาสน์เพื่อทำงานต่อ ส่วนคุณแม่ลูกอ่อนนั้นก็พาลูกชายไปเล่นในห้องของเขาที่ราฟาเอลทำเอาไว้ให้ติดห้องของราฟาเอลกับเอวา

หญิงสาวกลับมาที่ห้องของตัวเองในเวลาต่อมา เธอใช้เวลาอาบน้ำชำระร่างกายและทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย จนกระทั่งเวลาสองทุ่ม สามีของเธอก็กลับขึ้นมายังห้องนอน

ราฟาเอลหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่สักพักหนึ่ง เอวาจึงเดินมาหยิบโทรศัพท์ในลิ้นชักข้างหัวเตียงเครื่องที่เธอเคยใช้ติดต่อกับน้องสาวขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง และเธอก็พบว่ายังไม่มีการตอบกลับมาเมื่อดั่งเช่นทุกครั้ง แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยังคงหวังอยู่ทุกวัน 

“จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างนะน้องสาวพี่” เอวาบ่นพึมพำอยู่กับตัวเอง ในใจของเธอได้แต่เฝ้าภาวนาให้น้องสาวของเธอปลอดภัยดี 

ร่างอรชรทิ้งกายนั่งลงบนเตียงนุ่มด้วยสีหน้าที่หมดหวัง ก่อนที่เธอจะกดส่งข้อความไปหาน้องสาวของเธอทิ้งเอาไว้เหมือนดั่งเช่นทุกวัน หลังจากนั้นเอวาก็ตั้งท่าจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์เครื่องเก่าเครื่องนี้ แต่ทว่าบางอย่างที่แสดงขึ้นมาบนหน้าจอก็ทำให้เธอชะงักไปเสียก่อน

ข้อความทั้งหมดของเธอที่ส่งไปหาน้องสาวขึ้นมาว่าถูกอ่านแล้ว ใจดวงน้อยเต้นระรัวขึ้นมาทันที เป็นครั้งแรกในรอบปีที่เธอรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง มือบางสั่นระริกจนไม่สามารถห้ามตัวเองได้ ก่อนที่ข้อความบางอย่างจะถูกส่งกลับมาจากน้องสาวของเธอ 

เอวาเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตื่นตกใจ เธออ่านข้อความของอัญญาที่ส่งมา ก่อนที่เอวาจะรีบกดพิมพ์ข้อความตอบกลับเธอไปด้วยมือไม้ที่สั่นด้วยความตื่นเต้น

“คุณ! คุณ! ราฟาเอล!!” เอวาตะโกนเรียกสามีที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำเสียงดังลั่นห้อง 

“มาแล้วๆ มีอะไรหรือเปล่า” ราฟาเอลออกมาจากห้องน้ำโดยที่เนื้อตัวของเขายังมีหยดน้ำเกาะอยู่ ยังดีที่ชายหนุ่มคว้าผ้าขนหนูมาปกปิดท่อนล่างของเขาเอาไว้ทัน

“อัญญา..เธอตอบกลับข้อความของฉันมาแล้วค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นโทรศัพท์เครื่องเก่าให้ชายหนุ่มดูข้อความที่น้องสาวตอบกลับมา

“จริงเหรอ” 

“อือ” ใบหน้าสวยคมพยักหน้าให้ชายหนุ่มพร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่ม

“เธอว่าไงบ้าง” ราฟาเอลเอ่ยถามต่อ 

“เธออยู่ที่ฝรั่งเศสค่ะ” 

“เราจะไปรับเธอกลับมากันนะ” มือแกร่งเอื้อมมาจับไหล่แบบบางของภรรยาเอาไว้พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมั่นคง 

 (จบบริบูรณ์แล้วค่าาา ติดตามกันต่อในเรื่องของน้องอัญญานะคะ)