บทที่ 51 ความรู้สึกของการเป็นพ่อคน

โรงพยาบาลเอกชน

เอวากับราฟาเอลมาถึงโรงพยาบาลที่เอวามาฝากครรภ์เอาไว้ โดยมีลูกากับบอดี้การ์ดร่างใหญ่อีกคนหนึ่งเดินตามพวกเขามาติดๆ ในคราแรกที่เอวาเจอกับลูกา ลูกาก็ส่งยิ้มให้กับเธอด้วยความดีใจเมื่อเจ้านายของเขาได้สมหวังในความรักเสียที

ชายหญิงทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันเข้ามาภายในโรงพยาบาล สายตาหลายคู่จับจ้องมายังพวกเขาทั้งสองคนเพราะความสง่างามของพวกเขาทั้งคู่ที่เตะตาผู้คนที่เดินผ่านไปมาภายในโรงพยาบาล

เอวาพาราฟาเอลเดินมายังแผนกสูตินรีเวช หญิงสาวเดินไปจัดการเรื่องต่างๆตรงเคาน์เตอร์โดยมีราฟาเอลกับบอดี้การ์ดสองคนเดินตามติดเอวาอยู่ตลอดเวลา ร่างอรชรดูไม่ได้เหมือนคนท้องมากสักเท่าไหร่เพราะหน้าท้องของเธอยังไม่ได้นูนเด่นออกมามากนัก เมื่อหญิงสาวแจ้งชื่อนามสกุลที่เคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว เอวาเดินมานั่งลงหน้าห้องตรวจเพื่อรอให้คุณหมอเรียกชื่อของเธอ

ดวงตากลมโตเหลือบไปมองชายหนุ่มข้างกายที่ดูท่าทางจะตื่นเต้นกว่าเธอเสียอีก ก่อนที่หญิงสาวจะมองไปยังลูกน้องของชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ราฟาเอลด้วยใบหน้านิ่งเรียบ 

“ให้ลูกน้องของคุณมานั่งลงเถอะ” เอวาบอกกล่าวกับชายหนุ่ม

“ทำไมล่ะ” ราฟาเอลหันไปมองลูกน้องทั้งสองคนเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหันมาเอ่ยถามหญิงสาวต่อ

“มายืนรอแบบนี้มันแปลกๆ นะสิ ที่นี่ไม่ใช่ประเทศของคุณนะ” 

“เข้าใจแล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับ ก่อนที่เขาจะหันไปออกคำสั่งกับลูกน้อง

“ลูกา พวกมึงมานั่งลง” 

“ครับนาย” ลูกาตอบกลับ จากนั้นมือขวาของราฟาเอลก็หันไปส่งสัญญาณให้เพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ บอดี้การ์ดทั้งสองคนเดินมานั่งลงตรงที่นั่งด้านหลังของราฟาเอลกับเอวา 

ดวงตาคมกริบของมาเฟียหนุ่มมองไปรอบโรงพยาบาล เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านพวกเขาไปพอดี แต่ทว่าสายตาของผู้ชายคนนั้นกลับเอาแต่จ้องมองเอวาไม่ละสายตา ราฟาเอลจึงนั่งเอนกายไปกับพนักพิงของเก้าอี้พลางใช้วงแขนแกร่งพาดไปวางไว้บนพนักพิงเก้าอี้ของหญิงสาวเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ถ้าที่นี่คือประเทศของเขานะ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันได้กินกระสุนของเขาไปแล้วล่ะ

พวกเขาทั้งสี่คนนั่งรออยู่ไม่นานสักเท่าไหร่ พยาบาลสาวชุดสีขาวก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขาพร้อมกับถือกระดานสีดำที่มีกระดาษสีขาววางอยู่บนนั้น พยาบาลสาวก้มมองกระดาษในมือก่อนที่พยาบาลจะเอ่ยเรียกชื่อคนไข้คนต่อไป

“คุณเอวา วรินทร์ธาราค่ะ” 

“ค่ะ” เอวาตอบกลับทันทีที่เธอได้ยินชื่อของตัวเอง พยาบาลสาวก้าวเดินมาใกล้เอวา 

“คุณพ่อหรือเปล่าคะ” พยาบาลชุดขาวเอ่ยถามเอวา

“เอ่อออ..ค่ะ” อดีตสปายสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเล็กน้อย ก่อนที่เอวาจะตอบกลับพยาบาลออกไป

“ไม่เห็นคุณแม่แจ้งไว้เลยก่อนหน้านี้” 

“พอดีตอนนั้นเขาไปทำงานที่ต่างประเทศค่ะ ไม่มีกำหนดการกลับมาเลยไม่ได้แจ้งเอาไว้ค่ะ” เอวาตอบกลับ

“คุณพ่ออยากเข้าไปด้วยไหมคะ” 

“คุณพยาบาลถามว่าคุณอยากเข้าไปด้วยไหม” เอวาหันไปเอ่ยถามชายหนุ่มเป็นภาษาฝรั่งเศส

“อยาก” ราฟาเอลตอบกลับหญิงสาวทันที

“ค่ะ เขาอยากเข้าไปค่ะ” หญิงสาวจึงหันกลับมาบอกกล่าวพยาบาลต่อ

“เชิญค่ะ” 

หลังจากนั้น พยาบาลสาวชุดขาวเดินนำพวกเขาเข้าไปในห้องตรวจก่อน เอวากับราฟาเอลลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วก้าวเดินตามพยาบาลไปอย่างช้าๆ มือแกร่งเอื้อมมือมาจับมือเล็กของเอวาเอาไว้ แต่มือของเขากลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“ตื่นเต้นเหรอ” เอวาหันมาเอ่ยถามชายหนุ่ม

“ใช่ นี่ลูกคนแรกของฉันเลยนะ” ราฟาเอลตอบกลับ เขายอมรับว่าตัวเองตื่นเต้นมากๆ ที่ตัวเองจะได้รู้เพศของลูกในวันนี้ เขาเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของการเป็นพ่อคนก็ตอนนี้แหละ

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็เข้ามาในห้องตรวจที่มีคุณหมอนั่งรออยู่ คุณหมอเอ่ยทักทายพวกเขาทั้งสองคนก่อนที่เอวาจะขึ้นไปนอนบนเตียง คุณหมอดำเนินการตามลำดับขึ้นตอนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงเวลาที่หมอต้องใช้หัวอัลตร้าซาวด์ถูวนตรงหน้าท้องของหญิงสาวที่มีเจลใสทาเอาไว้ก่อนหน้านี้

“เดี๋ยวหมอจะค่อยๆ เลื่อนให้ดูนะคะ ถ้าน้องอ้าขาก็จะเห็นชัดค่ะ เดี๋ยวต้องมาลุ้นกันว่าน้องจะอ้าขาให้ดูหรือเปล่านะคะ”

ราฟาเอลนั่งอยู่ข้างเตียงของเอวาที่นอนเปิดหน้าท้องให้คุณหมออยู่ ชายหนุ่มมองหน้าจอแสดงผลอย่างตั้งอกตั้งใจ มือแกร่งเลื่อนไปกอบกุมมือเล็กเอาไว้ หญิงสาวจึงช้อนสายตาขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนที่พวกเขาจะหันไปมองยังหน้าจอแสดงผลพร้อมกัน

“นี่ค่ะ เห็นชัดเจนเลยค่ะ” เสียงของคุณหมอทำให้ชายหนุ่มใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ มือแกร่งกระชับบีบมือแม่ของลูกเอาไว้แน่น 

“น้องเป็นผู้ชายนะคะ” หมอคนสวยชี้ไปตรงหน้าจอที่แสดงผลให้ทั้งสองคนดู

“ผู้ชาย” ราฟาเอลเอ่ยย้ำอีกครั้ง

“ใช่ค่ะ ผู้ชายค่ะ..ตรงนี้เป็นอวัยวะเพศของน้องนะคะ” คุณหมอบอกกล่าวทั้งสองคนพร้อมกับวงตรงอวัยวะของทารกในครรภ์ให้คุณพ่อคุณแม่ดู 

มาเฟียหนุ่มยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับมืออีกข้างหนึ่งเคลื่อนไปลูบไล้เรือนผมของภรรยา ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตหน้าผากมนอย่างรวดเร็ว

“ดีใจอะไรขนาดนั้นล่ะคุณ” เอวาบ่นชายหนุ่มอย่างไม่ได้จริงจังมากนัก เธอก็ดีใจเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าราฟาเอลจะดีใจจนออกอาการมากกว่าเธอเสียอีก

หลังจากที่พูดคุยกับคุณหมออยู่สักพักหนึ่ง ราฟาเอลกับเอวาออกมาจากห้องตรวจในเวลาต่อมา ลูกากับบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งลุกขึ้นยืนจากที่นั่งและรีบเดินตรงมาหาเจ้านายทันที

“เป็นยังไงบ้างครับนาย” ลูกาเอ่ยถามราฟาเอลที่กำลังโอบประคองเอวาอยู่หน้าห้องตรวจด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

“ผู้ชาย” ราฟาเอลตอบกลับด้วยใบหน้าอมยิ้ม

“เย้! ผมจะได้เลี้ยงนายน้อยแล้ว!” ลูกา คนสนิทของราฟาเอลเอ่ยขึ้นมาด้วยความดีใจ 

“ดีใจกว่ากูอีกนะมึง” มาเฟียหนุ่มเอ่ยทีเล่นทีจริงใส่ลูกน้อง ลูกาอยู่กับราฟาเอลมาทุกสถานการณ์ จึงทำให้ราฟาเอลกับลูกาผูกพันกันมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง ราฟาเอลมองลูกาเปรียบเสมือนน้องชายของเขาคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

“ขอโทษครับนาย” ถึงแม้ว่าปากจะเอ่ยขอโทษเจ้านาย แต่ทว่าสีหน้าของมือขวาคนสนิทก็ยังคงยิ้มกว้างออกมาอยู่ตลอดเวลา

“กลับบ้านกันได้แล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว” เอวาเอ่ยขึ้นมา ชายหนุ่มทั้งสองคนจึงเลิกแสดงท่าทางดีอกดีใจจนออกนอกหน้า

“งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ” ราฟาเอลบอกกล่าวหญิงสาวพร้อมกับมือแกร่งโอบประคองเอวาเตรียมจะก้าวเดินต่อ

“จะมาประคองฉันทำไม” เอวาชะงักเรียวขาเล็กเอาไว้พลางเอ่ยถามชายหนุ่มออกไป

“ก็ฉันเป็นห่วงเธอกับลูก”

“ฉันเดินเองได้”

ถึงแม้ว่าเอวาจะพูดแบบนั้นออกมา แต่คนหน้ามึนอย่างราฟาเอลก็ไม่ยอมอยู่ดี ชายหนุ่มโอบประคองไหล่แบบบางมาจนที่จอดรถของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ 

มือแกร่งเอื้อมไปเปิดประตูรถให้หญิงสาวทันทีเมื่อพวกเขาเดินมาถึงรถยนต์คันหรูสีดำเงา เอวาขึ้นไปนั่งบนรถหลังเบาะคนขับเรียบร้อยแล้ว ราฟาเอลจึงปิดประตูรถให้เธออย่างแผ่วเบา 

“ลูกา” ราฟาเอลเอ่ยเรียกคนสนิท และเนื่องจากพวกเขาทำงานด้วยกันมาอย่างยาวนานจึงทำให้ลูการับรู้ได้ว่าเจ้านายต้องมีเรื่องอะไรที่จะให้เขาทำอย่างแน่นอน ลูกาเดินมาใกล้เจ้านาย

“มึงไปทำบางอย่างให้กูหน่อย” มาเฟียหนุ่มเอ่ยต่ออย่างท่าทางมีลับลมคมใน

“อะไรเหรอครับนาย” 

ราฟาเอลใช้เวลาคุยกับลูกาไม่นานสักเท่าไหร่ ลูกน้องคนสนิทก็แยกตัวออกไปทำตามคำสั่งของเจ้านาย บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งจึงมาประจำตำแหน่งคนขับรถแทน

มาเฟียหนุ่มขึ้นรถมานั่งข้างหญิงสาวในเวลาต่อมาพร้อมกับบอดี้การ์ดที่ขึ้นมาประจำตำแหน่งคนขับรถพอดี เอวามองด้วยความแปลกใจเล็กน้อย 

“ลูกน้องของคุณไปไหนแล้ว” เสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายของเธอ

“ให้มันไปทำงานนิดหน่อยนะ” ราฟาเอลตอบกลับไปด้วยท่าทางปกติ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยถามคนตัวเล็กต่อ

“หิวไหม เราไปหาอะไรกินกันที่อื่นบ้างไหม หรือว่าอยากนอนพักแล้ว” 

“ฉันอยากนอนพักผ่อนแล้ว”

“ได้..งั้นกลับบ้านกัน” มือแกร่งเอื้อมมาลูบไล้ต้นขาหญิงสาวผ่านกางเกงสีเข้มขายาวของเธออย่างอ่อนโยน 

หลังจากนั้นรถยนต์คันหรูสีดำเงาก็ค่อยๆ ขับเคลื่อนออกจากลานจอดรถของโรงพยาบาลอย่างช้าๆ แล้วมุ่งตรงกลับไปยังบ้านเรือนไทยริมน้ำของเอวาทันที