บทนำ

กำราบรัก : บทนำ

ปึง!

เสียงทุบโต๊ะอาหารเสียงดังลั่น ทำเอาทุกคนที่อยู่แถวนั้นสะดุ้งไปตามๆกัน

"เมื่อไหร่จะเลิกอาชีพเปลืองเนื้อเปลืองตัวสักที เวลาฉันเจอเพื่อนนักธุรกิจด้วยกันก็อายเขาจะแย่ แหวกนั่นโชว์นี่ไอ้พวกหัวงูมันอยากได้แกกันทั้งนั้น"

"ฉันพูดกับแกอยู่ ฟังฉันอยู่หรือเปล่า!"เสียงของชายวัยกลางคนตะคอกลั่น ยิ่งเห็นว่าตัวต้นเรื่องไม่สนใจยิ่งแผดเสียงดังทวีความโมโหมากกว่าเดิม

"คุณคะ ลูกก็อยู่ใกล้ๆแค่นี้จะเสียงดังทำไม" หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลห้ามปรามทันที

"ยัยนิว ฉันพูดกับแกอยู่ เลิกสนใจไอ้โทรศัพท์บ้าๆของแกสักที!"

"อย่าทำให้เสียบรรยากาศสิคุณ วันนี้ลูกอุตส่าห์กลับมาทานข้าวที่บ้าน"

"แล้วคุณดูลูกคุณทำเอาเองละกัน พ่อมันด่าเอาปาวๆแบบนี้มันยังก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ บนโต๊ะอาหารใครสั่งใครสอนให้เล่นโทรศัพท์ คุณเป็นแม่สอนยังไงให้ลูกเสียคนแบบนี้"

"บนโต๊ะอาหารก็ไม่ใช่ที่ด่าลูกตัวเองด้วยค่ะ พ่อลืมด่าตัวเองไปหรือเปล่าคะ" สุดท้ายคำพูดของพ่อก็ทำให้ฉันละความสนใจจากหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู เรียวปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ

ปึง! เสียงทุบโต๊ะเสียงดังลั่นอีกครั้ง ชายสูงวัยลุกขึ้นด้วยความไม่พอใจพร้อมกับใช้นิ้วชี้ว่าคนตรงหน้า

"นี่แกว่าพ่อตัวเองเหรอยัยนิว"

"คุณคะ หยุดเถอะค่ะ ทานข้าวกันดีกว่านะคะ นานๆจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักครั้ง ลูกกลับมาทีไรก็ทะเลาะกันทุกที ถือว่าฉันขอสักวันนะคะ" เมื่อเริ่มเลยเถิดเธอเลยต้องห้ามทั้งคู่ให้ใจเย็นลง

"ก็เพราะคุณให้ท้ายมันแบบนี้ไงถึงได้เสียคน และไอ้งานบ้าๆที่มันทำอยู่ไม่ได้ทำให้ตัวเองดูดีเลย พ่อมันเป็นถึงผู้บริหารบริษัทใหญ่โตแต่ลูกเป็นพริตตี้ อายเขาไปถึงไหน คุณเองก็เหมือนกันอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคอยสนับสนุนกันอยู่นะ แทนที่จะช่วยกันห้ามแต่กับส่งเสริม"

"แล้วไงคะ อาชีพที่นิวทำมันไม่ได้ฆ่าใครตายสักหน่อย ไม่ได้ขโมยเงินใครเขามาใช้ จะอายทำไมคะ แล้วอีกอย่างนิวก็หาเงินใช้เองมันน่าภูมิใจมากกว่าขอเงินพ่อแม่ใช้ไม่ใช่เหรอคะ"

"นินิวแม่ขอ" ผู้เป็นแม่พูดแทรกและส่งสายตาไปหาลูกสาวตัวเล็กของเธอประหนึ่งขอร้อง แค่เพียงหญิงสาวตัวเล็กเห็นก็ทำให้เธอยอมหยุดสงบปากสงบคำทันที

"อยากกินข้าวกันก็ตามสบายเลย ฉันกินไม่ลง มีลูกพูดไม่ฟังเอาแต่เถียงฉอดๆ หมดอารมณ์" พูดจบชายวัยกลางคนก็เดินปึงปังออกจากโต๊ะอาหารไปด้วยท่าทางฉุนเฉียวทันที

นินิวปรายตามองหลังผู้เป็นพ่อเล็กน้อยแต่กลับไม่ได้สนใจ เพราะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว แค่เธอก้าวขาเข้ามาในบ้านหลังนี้ก็จะเจอแต่คำบ่นเรื่องเดิม จริงๆเธอไม่ได้อยากกลับมาบ้านตัวเองสักเท่าไหร่ถ้าไม่ติดว่ามีแม่อยู่ แม่คือคนเดียวที่เข้าใจเธอทุกอย่าง สนับสนุนเธอทุกทาง สิ่งเดียวที่ทำให้เธอกลับมาบ้านหลังนี้คือแม่เท่านั้น

"เอาของว่างไปให้คุณผู้ชายหน่อยนะน่าจะเข้าไปห้องทำงานเหมือนเดิม ยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้า" หญิงวัยกลางคนหันไปสั่งคนรับใช้ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ได้ค่ะคุณผู้หญิง"

"เราก็ชอบไปเถียงพ่อเขาแบบนั้น ไฟกับไฟปะทะกันทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที ปล่อยให้เขาบ่นไปเดี๋ยวเหนื่อยก็หยุดเอง"หญิงวัยกลางคนพูดพลางส่ายหัวเนืองๆอย่างปลงตก

"แต่พ่อเขาว่าแม่นี่คะ แม่สอนนิวดีทุกอย่าง ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยสักนิด พ่อจะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก นิวไม่ยอมหรอกค่ะ" ฉันไม่ยอมให้ใครมาว่าแม่ตัวเอง ต่อให้คนนั้นจะเป็นพ่อก็ตาม "แม่ขาา...นิวหิวข้าวแล้ว"

"จริงๆเลยนะเรา อ้อนแต่แม่ แต่กับพ่อก็แยกเขี้ยวใส่กันตลอด"

"วันนี้อาหารน่าทานมากเลยค่ะ แม่ทำเองเลยใช่ไหม" นินิวเปลี่ยนเรื่องคุยและทำตาลุกวาวที่จะได้กินอาหารฝีมือแม่ตัวเอง

"ลูกสาวคนสวยของแม่นานๆจะกลับมาบ้านทั้งที แม่ก็ต้องทำเองสิจ๊ะ ของโปรดเด็กแสบทั้งนั้นเลย ทานเยอะๆ"

"นิวจะทานให้พุงกางเลย หอบกลับคอนโดด้วย ไม่ให้ใครทานฝีมือสุดอร่อยของแม่หรอกค่ะ" นินิวพูดด้วยรอยยิ้มและทำท่าทางเป็นเด็กสาวหวงของกินจนทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้มออกมาได้

"เฮ้อ...ต่อให้ตัวจะโตแค่ไหนก็ยังเป็นเด็กน้อยของแม่เสมอนะเรา"

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง รอยยิ้มของสองคนแม่ลูกส่งให้กันอย่างมีความสุขราวกับไม่ได้เกิดเรื่องก่อนหน้านี้ ทั้งคู่นั่งกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป....

"โอ๊ย...อิ่มจังเลย ไม่ได้กินข้าวเยอะแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ฝีมือแม่ทำให้น้ำหนักขึ้นแน่เลย" นินิวลูบพุงตัวเองปอยๆ ชุดที่ใส่มาแทบปริเพราะกับข้าวฝีมือแม่

"อิ่มก็บ่น หิวก็บ่นนะเด็กแสบ"

"แหะๆ"

"แล้วงานเป็นไงบ้างละลูก เหนื่อยก็เพลาๆบ้างนะ"

"นี่ก็พึ่งจะจบงานมอเตอร์โชว์ไป เดี๋ยวก็มีงานอื่นอีกเรื่อยๆ สนุกดีค่ะไม่เหนื่อยเลย"

"ทำงานใช้เงินให้ความสุขกับตัวเองบ้างนะ ไม่ใช่ทำงานแล้วเอามารักษาตัวเอง"

"รู้แล้วค๊าาา...นิวก็มีวันพักผ่อน ไม่ได้ทำงานหามรุ่งหามค่ำขนาดนั้น ก็ยังเที่ยวยังช็อปปิ้งเหมือนเดิม บางครั้งก็นัดเจอไอรีนบ้าง แม่ไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะคะ"

"ดีแล้วละ ว่าแต่...มีหนุ่มมาจีบลูกสาวของแม่บ้างไหมน๊า" ผู้เป็นแม่หรี่ตามองลูกสาวคนสวยพยายามจับผิด

"ลูกสาวแม่สวยขนาดนี้คิดว่ามีไหมคะ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายขึ้นบนใบหน้าเรียวสวยทันที ดวงตากลมโตกะพริบตาถี่ๆพยายามพรีเซนต์ความสวยของตัวเอง

"ฮ่า ฮ่า...แม่ไม่เคยห้ามถ้าลูกจะมีหนุ่ม เพราะแม่เชื่อว่าลูกสาวของแม่ต้องสแกนมาอย่างดีแล้ว"