บทที่ 6

กำราบรัก : ตอนที่ 5

ทั้งสามคนเดินออกไปตามคำบอกกล่าวของบอดีการ์ดหนุ่ม ตอนแรกไอรีนจะดึงตัวนินิวไปด้วยแต่เธออาสาช่วยธันวายกไปให้ที่โต๊ะ ทำให้ภายในห้องครัวเหลือแค่พริตตี้สาวกับบอดี้การ์ดหนุ่มอยู่กันตามลำพัง

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายขึ้นบนใบหน้าหวาน ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆชายหนุ่มอย่างจงใจ ถึงเขาจะทำเหมือนไม่สนใจเธอก็ตาม มือบางเอื้อมไปจับจานใบเดียวกับเขาอย่างตั้งใจเพื่อยื้อเขาไว้ไม่ให้เดินออกไป

"ยานั่นมันแรงดีน่ะ แต่เล่นทีเผลอแบบนี้มันไม่แมนไปหน่อยเหรอ"

"เอามือเธอออกไป" สายตาคมกริบมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆอย่างไม่พอใจ

"ตอบไม่ตรงคำถาม หรือจริงๆแล้วนายไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้" การแสดงออกของเขาทำให้เธอเริ่มไขว้เขว ถ้าเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงจริงคงมีหวั่นไหวบ้าง เพราะเธอโปรยเสน่ห์ขนาดนี้แถมเดรสรัดรูปสีใส่อยู่ตอนนี้ก็ทั้งสั้นและคอลึกจนเผยเนินเต้าอวบอิ่ม แต่เขายังนิ่งเฉยราวกับไม่มีอารมณ์กับเพศตรงข้าม

นิ้วเรียวยาวทำค่อยๆไต่ขึ้นมาตามท่อนแขนแกร่งอย่างไม่เกรงกลัว ยิ่งเขานิ่งเงียบมันเลยทำให้เธอกล้าที่จะท้าทาย

พรึบ

มือหนาปัดนิ้วเรียวยาวออกจากตัวเขาอย่างแรง เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มล้ำเส้นเขาเกินไป "อย่าทำให้ฉันทนไม่ไหว"

"ทนไม่ไหวแล้วเป็นแบบไหนละ คนอย่างฉันอย่างรู้ซะด้วยสิ"

"ถ้าเธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ อย่าล้ำเส้นเข้ามาให้มากนัก อย่าคิดว่าเธอเป็นเพื่อนนายหญิงแล้วฉันจะไม่กล้า" ธันวาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก การกระทำของเธอทำให้เขาต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก แต่ถ้าวันไหนที่เธอล้ำเส้นเขามากเกินไป เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่

"ฉันสามารถฆ่าคนได้โดยที่ไม่รู้สึกอะไร" สายตาคมกริบจ้องใบหน้าหวานอย่างคาดโทษก่อนจะเดินถือจานอาหารออกไป

"....." นินิวนิ่งไปกับสิ่งที่เขาพูดออกมา น้ำเสียงที่เขาพูดออกมามันทำให้เธอเสียวสันหลังวาบ การแสดงออกทางสีหน้าบ่งบอกว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง

ไม่นานนินิวก็เรียกสติตัวเองกลับมา และรีบออกไปร่วมโต๊ะอาหารราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยเธอต้องนั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวกับธันวาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"วันนี้ได้ดื่มไวน์ฟรี แถมยังได้ฟังคำขอโทษจากปากคนแถวนี้ มันชั่งพิเศษจังเลยนะ" นินิวพูดในตอนที่โนอาร์กำลังรินไวน์ใส่แก้วให้ทุกคน โดยมีหลานสาวตัวน้อยนั่งอยู่ในที่นั่งสำหรับเด็กเล็กมองตาแป๋วไม่งอแงหรืออ้อนแต่อย่างใด การเลี้ยงลูกของทั้งคู่จะออกแนวยุโรป ให้ลูกได้เห็นทุกอย่าง และเธอเชื่อว่าโตมาลีอาจะเป็นเด็กสาวที่แข็งแกร่งต่อโลกภายนอกแน่นอน

"หวังจะเอาไว้ดื่มกับเมียสองคน แต่ผุดขึ้นมาตั้งสองคนแบบไม่ได้รับเชิญ หึ"

"ผมถือว่าคำสั่งนายหญิงใหญ่ที่สุดครับ ดังนั้นผมไม่สามารถปฏิเสธได้ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ด้วยนะครับ" ธันวากระตุกยิ้มมุมปากกับคำพูดแดกดันของเจ้านายหนุ่ม แต่เขากลับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด

"อันนี้ฉันเห็นด้วย" นินิวพูดเสริมอย่างเห็นด้วย ไม่ได้สนใจคำพูดแดกดันของเจ้าของบ้านเลยสักนิดเพราะเธอรู้ว่าเพื่อนสาวเธอใหญ่สุดในบ้าน

"ไหนๆก็ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านอยู่แล้ว กินกันให้เต็มที่ ในตู้เก็บไวน์ยังมีอีกหลายขวด หลายยี่ห้อ"

"ขอบคุณครับ งั้นผมไปหยิบมารอเลยละกัน" ธันวาทำท่าทางจะลุกออกไปตามคำบอกกล่าวของเจ้านายหนุ่ม

"กูประชดไอ้เวร! ถ้าไม่ติดว่ามึงต้องทำงานแทนกู รับรองว่าตอนนี้มึงได้เลือดกบปากไปแล้วไอ้ธัน"

"งั้นตอนนี้ผมก็มีบุญคุณสำหรับนายมากเลยใช่ไหมครับ"

"ฮ่า ฮ่า...." ไอรีนหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"ตอนนี้หัวเราะเยาะผัวไปเถอะ รู้ไว้ซะด้วยว่าหลังจากที่สองคนนี้กลับโนว์จะเอาคืนให้สาสม เตรียมตัวได้เลย! กลั้นเสียงให้อยู่ล่ะ อย่าให้ลูกตื่นกลางดึก" โนอาร์พูดอย่างคาดโทษกับเมียตัวเอง ไม่สนใจว่าคนที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยจะคิดอย่างไร เพราะเขารู้ดีว่าสองคนนี้ไม่ใช่เด็กๆกับเรื่องแบบนี้ ถึงลูกน้อยจะนั่งอยู่ใกล้ๆแต่ลีอาก็ยังไม่เข้าใจความหมายทำให้เขากล้าพูดออกมาต่อหน้าลูก

"เลิกพูด แล้วมาดื่มกันดีกว่า เนื่องในโอกาสที่เราได้เจอกันอีกละกัน" นินิวยกแก้วไวน์ขึ้นมาก่อนที่ทุกคนจะยกตามมาชนพร้อมกัน ดวงตากลมโตเหล่มองคนข้างๆเป็นการบอกกลายๆว่าฉลองได้เจอเขาอีกครั้งอย่างท้าทาย

Cheers~

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างเรียบง่ายต่างพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่สิ่งที่เรียกรอยยิ้มให้กับทุกคนก็หนีไม่พ้นเด็กสาวตัวน้อยที่ทำท่าทางทะเล้น ดวงตากลมโตมองภาพครอบครัวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ถึงความรักของทั้งคู่จะไม่ค่อยเข้าร่องเข้ารอยแต่สุดท้ายโนอาร์ก็เป็นสามีที่ดีของไอรีน และเป็นพ่อที่ดีของลีอา ทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยจริงๆ

สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจกับวันนี้คือคนข้างๆ ค่อนข้างพูดเยอะกว่าทุกครั้ง ถึงเขาจะไม่พูดเล่นกับเธอเลยก็ตาม

"ขี้เก๊กชะมัด" ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ทำให้คนข้างๆได้ยิน

"....." สายตาคมกริบปรายตามองคนข้างๆเล็กน้อยอย่างไม่สนใจ

หลายชั่วโมงผ่านไป…

ดวงตากลมโตมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาหยาดเยิ้ม เพราะตอนนี้ล่วงเลยมาเกือบจะเที่ยงคืน ไวน์ราคาแพงถูกเปิดเป็นขวดที่สามแล้วเช่นกัน ต่อให้คำพูดของเจ้าของบ้านไม่พอใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไปหยิบไวน์มาให้ทั้งเธอและธันวาดื่มจนหนำใจ

โนอาร์ได้พาลูกสาวตัวน้อยไปกล่อมหลับในห้องนอนทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่สามคนที่ยังนั่งดื่มอยู่ โดยไอรีนเปลี่ยนเป็นดื่มน้ำเปล่าแทนตั้งแต่หมดไวน์แก้วแรก ด้วยเหตุผลที่ว่ายังให้นมลูกอยู่

ถึงเวลาจะล่วงเลยมาหลายชั่วโมงแต่ก็มีเรื่องให้พูดคุยกันตลอด ส่วนชายหนุ่มที่นั่งข้างๆไม่ค่อยมีปากมีเสียงอะไรแต่เขาก็ยังนั่งดื่มเป็นเพื่อนไม่ลุกหนีไปไหน

"หมดแก้วนี้ฉันกลับแล้วนะ พรุ่งนี้มีงาน ทุกทีฉันไม่ชอบดื่มตอนมีงานเช้า แต่เห็นแกชวนก็ห้ามใจตัวเองไม่อยู่" นินิวยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นมาโชว์ให้ทุกคนดู ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์ของไวน์ราคาแพง

"อืม ฉันก็อยากให้แกหยุดตั้งนานแล้ว สภาพแกไม่น่าจะรอดตั้งแต่ขวดสอง แล้วนี่จะขับรถกลับเองเหรอไง"

"ฉันนินิวนะ ผับก็เที่ยวเหล้าก็ดื่ม อย่ามองว่าฉันอ่อนหัดแบบนั้นสิ แค่นี้ยังไม่สะท้านคนอย่างฉันเลย" ไม่พูดเปล่า เธอรีบจัดการกระดกไวน์ราคาแพงเข้าปากรวดเดียวจนหมด "อ๊า…หมดแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ เอาไว้ว่างๆฉันจะเป็นเจ้ามือบ้าง"

ร่างบางลุกขึ้นอย่างโอนเอน ต้องรีบใช้มือเกาะโต๊ะไว้แน่นไม่ให้ตัวเองล้ม ทำเอาเพื่อนที่มองอยู่ถึงกับส่ายหัว

"ฉันให้ธันวาไปส่งแกจะดีกว่านะ สภาพแกไม่น่ารอดถึงประตูลิฟต์"

"ฉันไหว ไปละ ฝากขอบคุณสามีแกด้วย ฉันไม่ได้โกรธหรอก แต่แค่อยากเอาชนะเท่านั้นเอง" นินิวเดินออกจากเพ้นท์เฮ้าส์ของเพื่อนหลังจากบอกลาเรียบร้อยแล้ว เธอยังพอมีสติและควบคุมตัวเองได้ ไม่ได้เมาจนเกินลิมิตตัวเอง

@ลานจอดรถของเพ้นท์เฮ้าส์

ร่างบางเดินออกจากลิฟต์เมื่อมาถึงชั้นที่เธอจอดรถไว้ ความเงียบในช่วงค่ำคืนทำให้ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงขอฃตัวเองดังกระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

พรึบ

"อ๊ะ" นินิวร้องเสียงหลงเมื่อถูกกระชากแขนอย่างแรงในตอนที่เธอเดินมาใกล้ถึงรถยนต์คันหรูของตัวเอง ใบหน้าหวานหันมองตามแรงกระชากทันที ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา "ติดใจฉันเหรอไงถึงตามมา"

"นายหญิงให้ฉันไปส่งเธอ"

"ไม่ต้อง ฉันขับรถมาเองก็ขับกลับเองได้"

"ฉันทำตามคำสั่งของนายหญิง อย่าเล่นตัวเยอะเพราะฉันไม่ได้ว่างมาก หรือจริงๆแล้วกลัวจะโดนเหมือนวันนั้น"

"หึ สุดท้ายนายก็ยอมรับแล้วสินะ" ริมฝีปากบางยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากชายหนุ่ม เธอโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจผสมกับกลิ่นตลบอบอวลของไวน์ราคาแพง

"ถอยออกไป!" ธันวาใช้น้ำเสียงเข้มออกคำสั่ง เพราะแววตาหยาดเยิ้มของเธอทำให้เลือดในตัวสูบฉีดอย่างหนักเมื่อผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เขาพึ่งดื่มไป

"ไม่ชอบหรือไม่กล้ากันแน่" ใบหน้าหวานเลื่อนไปกระซิบที่ข้างใบหูของชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงกระเส่า

"ชอบท้าทายฉันนักใช่ไหม" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยมีใครได้เห็นเผยขึ้นบนใบหน้าคมคาย

ปึก!

ท่อนแขนแกร่งรั้งตัวเธอไว้และดันให้เธอชนกับเสาขนาดใหญ่ที่สามารถซ่อนตัวได้อย่างมิดชิดและเป็นมุมลับตาคน

"นายจะทำอะไร" ความว่องไวของเขาทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หลังตัวเองติดกับผนังเสาเรียบร้อยแล้ว

สายตาคมกริบมองคนตรงหน้าด้วยแววตาคาดโทษ สายตาแบบนี้เขามักจะใช้กับพวกศัตรูที่จะฆ่าทิ้งเท่านั้น เมื่อความอดทนหมดลง ก็ไม่จำเป็นต้องเห็นใจเธออีกต่อไป

"ฉันเป็นพวกไม่ชอบพูดซ้ำหลายๆรอบ ในเมื่อฉันเตือนเธอแล้ว แต่เธอไม่ฟังมันก็ต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบจริงไหม"

"อะ ออกไป"

"หึ คำนี้ฉันพูดเตือนเธอไปแล้ว แต่เธอยังท้าทายฉันไม่หยุด หลังจากนี้ฉันก็จะสนองความท้าทายให้เธอเอง" ฝ่ามือหนาจับท้ายทอยเธอไว้ไม่ให้ขยับไปไหนก่อนจะ…

"อึก! อื้อ...." เสียงร้องท้วงดังเล็ดลอดออกมาจากในลำคอของนินิวทันทีเมื่อเขาใช้ริมฝีปากหนาจู่โจมเข้าหาเธอทันทีที่พูดจบ