ตอนที่28.  ขอบคุณท่านยมทูตมาก

“เศษกรรมของเจ้ากับเขายังพอหลงเหลืออยู่ บัดนี้คนที่เจ้ารักมาถึงแล้ว เจ้าไปหาเขาเถอะ ก่อนที่เวลาจะหมดลงเสียก่อน”

“ขอบคุณท่านยมทูตมาก”

เสียงใส ๆ ดุจระฆังแก้วของอิงดาวเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างระหงจะรีบสาวเท้าลงไปหาเจ้าของรถที่จอดรอเธออยู่หน้าบ้าน

ตลอดทางเดินที่อิงดาวเดินผ่านแปรเปลี่ยนไปจากบ้านห้องแถวไม้ผุ ๆ กลายเป็นเรือนทรงไทยไม้ศักดิ์หลังใหญ่ มีสนามหญ้าและสวนดอกไม้หน้าบ้าน รถยุโรปสีเงินวาวของอาจารย์ธาวินจอดรอที่ประตูรั้ว

เมื่อร่างบางก้าวพ้นประตู ร่างสูงสง่าของอาจารย์ธาวินก็ก้าวลงจากรถ อิงดาวหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แล้วมองเขาอย่างพินิจ

ผู้ชายที่เธอแอบรักมาเนิ่นนานยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ร่างสูงสง่านั้นที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวทุกครั้งที่เจอ แววตาภายใต้กรอบแว่นที่แสนอบอุ่นนั่นกำลังมองเธอ  รอยยิ้มที่ชวนหลงใหลเกิดจากริมฝีปากบางของเขา เสียงทุ้มน่าฟังกว่าเสียงของสรรพสิ่งใด ๆ ในโลกกำลังเรียกชื่อเธอ

“อิงดาว”

- เขาเรียกชื่อฉันจริง ๆ –

น้ำใส ๆ รื้อขึ้นจนคลอเต็มหน่วยในดวงตาของหญิงสาว เธอรอวันนี้มาแสนนาน วันที่เขาไม่เดินหนี วันที่เขามองเห็นเธออยู่ในสายตาสักครั้ง

“อาจารย์ ธะ ธาวิน”

 อิงดาวเรียกชื่อเขาเจือเสียงสะอื้น มือบางสั่นระริกขณะที่ยกขึ้นหมายจะสัมผัสคนตรงหน้าเพื่อให้รู้แน่ชัดว่าใช่เขาจริง ๆ หรือไม่ แต่กลับชะงักค้างเพราะรู้สึกว่ามิอาจเอื้อม

“อิงดาว พี่บอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้เรียกอาจารย์”

รอยยิ้มของเขายังสว่างกระจ่างอยู่เช่นเดิม มือใหญ่ประคองมือของอิงดาวที่ชะงักค้างเมื่อครู่ให้แนบลงที่แก้มอุ่น ๆ ของเขา น้ำตาของเธอที่รื้อขึ้นมาเมื่อสักครู่จึงไหลออกมาเป็นสาย

“อาจารย์ธาวินจริง ๆ ด้วย”

อิงดาวกลั้นสะอื้น เธอไม่ได้ฝันไป ผู้ชายที่เธอคิดถึงทุกลมหายใจ ผู้ชายที่เธออยากจะใช้ชีวิตร่วมกัน ผู้ชายที่เธอจะรักจนวันตาย ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วจริง ๆ ผลบุญกุศลทั้งหมดที่เธอตั้งจิตอธิษฐานขอให้ได้พูดคุยกับเขาสักครั้งบรรลุผล

“เด็กขี้แยเลิกร้องได้แล้ว”

ธาวินใช้ฝ่ามือสองข้างประคองดวงหน้าหญิงสาวที่เอาแต่ร้องไห้เอาไว้ ดวงตาของเธอแดงก่ำไปหมดคล้ายกับคนร้องไห้มาอย่างหนัก จากนั้นก็ใช้นิ้วโป้งกรีดน้ำตาออกจากพวงแก้มเนียน พลางเอ่ยว่า

“ก็พี่ธาวินของอิงดาวไงจะใครอีก พี่บอกแล้วไงว่า -อาจารย์- เอาไว้ให้คนอื่นเรียก ส่วนอิงดาวให้เรียกว่า พี่”

อิงดาวพยักหน้ารับรู้ สองแก้มนุ่มของเธอสัมผัสกับฝ่ามือใหญ่แสนอุ่นของเขา

“อิงรักพี่วินค่ะ”

หล่อนบอกไปอย่างที่ใจคิด เธอจะไม่รอช้าที่จะบอกเขาอีกแล้ว เธออยากให้เขารู้ว่าหล่อนรักเขามากแค่ไหน และรักมากเพียงใด

เขามองสบตาเธอ ดวงตาเขามีประกายล้ำลึก

“รักพี่วินมากที่สุด”

หล่อนย้ำอีกครั้ง อยากจะบอกรักเขาสักพันครั้ง หมื่นครั้ง          แสนครั้ง ก็ยังไม่มากมายเท่ากับความรู้สึกรักที่อัดแน่นอยู่ในใจนี้

“รู้แล้วครับ”

“รัก  รัก  รักพี่วินได้ยินไหม”

เพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากอุ่นของอาจารย์ธาวินก็ทาบทับลงบนริมฝีปากของหญิงสาวกลืนกินคำรักที่หล่อนเอ่ยออกมาทั้งหมด               ทั้งหอมหวาน ทั้งลึกซึ้ง ไออุ่นจากริมฝีปากของเขาไหลแผ่ซ่านไปทั่วทั้งสรรพางค์ของหญิงสาว วันเวลาดูเหมือนว่าจะหยุดลงไปชั่วนิรันดร์

“ได้ยิน แล้วอิงดาวล่ะ รู้รึยังว่าพี่รักอิงมากเช่นกัน”

เขามองสบตาเธอ ดวงตาของเขาลึกซึ้ง มองหล่อนคล้ายอยากจะกลืนกินลงไปทั้งตัว

ดวงตาของอิงดาวสั่นไหวอย่างรุนแรงก่อนที่จะโผล่เข้ากอดร่างสูงด้วยความโหยหามาเนิ่นนาน

อาจารย์ธาวินบอกกับอิงดาวว่า วันนี้เป็นวันครบรอบ 3 ปีที่        คบกัน  ในวันพิเศษเช่นนี้ เขาจึงพาไปเที่ยวทะเลตามที่ได้สัญญากันเอาไว้ คงจะเป็นมนต์วิเศษที่หล่อนใช้แต้มบุญแลกมา จิตใต้สำนึกของเขาจึงคิดว่าหล่อนเป็นแฟน

กว่าพวกเขาจะเดินทางมาถึงจังหวัดชลบุรีก็เลยเวลาอาหารเที่ยงแล้ว อาจารย์ธาวินจึงพาอิงดาวพักรับประทานอาหารเที่ยงกันที่อ่างเก็บน้ำบางพระ ในอำเภอศรีราชา เพราะพื้นที่บริเวณรอบ ๆ อ่างเก็บน้ำเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ให้ร่มเงาอยู่ตลอดเส้นทาง

ทั้งคู่นั่งบนเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่บนเนินหญ้า กินของคาวหวานจากตะกร้าปิกนิก เมื่อหนังท้องตึง หนังตาเริ่มหย่อน พลขับอย่างอาจารย์หนุ่มก็ถือวิสาสะเอนกายลงนอนหนุนตักของคนรัก

อิงดาวเฝ้ามองรูปหน้าคมคาย หลับตาพริ้ม จมูกโด่งเป็นสันโดดเด่นเป็นสัญลักษณ์ของบุรุษผู้องอาจ ริมฝีปากบางเม้มสนิท ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ยิ่งมอง เธอก็ยิ่งพบว่ารักเขามากขึ้นเรื่อย ๆ รักจนไม่สามารถหักห้ามใจได้

– เหตุใดการเจอกันแค่ครั้งเดียว จึงทำให้เธอรักเขาได้มากมายถึงเพียงนี้ –

นี่เป็นคำถามที่มักจะผุดขึ้นมาในใจหล่อนเสมอ และเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ

คิ้วดกดำของอาจารย์หนุ่มย่นเข้าหากัน เจ้าของตักนุ่มจึงใช้นิ้วเรียวของตนกดนวดที่หว่างคิ้วเขาเบา ๆ เพื่อคลายความกังวลนั้น   เธออยากจะคอยดูแลและห่วงใยเขาไปทั้งชีวิต แบ่งปันทุกข์สุขตลอดไป   แต่สุดท้ายกลับทำได้เพียงแค่เฝ้ามอง และอีกไม่นานเวลาของเธอที่จะได้ใกล้ชิดเขาเช่นนี้กำลังจะหมดลง

คนที่คล้ายจะหลับอยู่ฉวยเอามือนิ่มมาจุมพิต จากนั้นก็นำมันมาวางที่หน้าอกข้างซ้ายของตน

"พี่วินกังวลเรื่องงานอยู่หรือคะ"

เสียงใสดุจระฆังแก้วเอ่ยถามด้วยความห่วงใย การที่เธอใช้แต้มบุญชักนำเขามาในวันนี้จักทำให้เขาเสียการเสียงานหรือไม่  และก่อนที่เธอจะตำหนิตัวเองไปมากกว่านี้ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นทั้งที่เขายังหลับตาว่า

"เปล่าครับ พี่กำลังคิดเรื่องของเราต่างหาก"

"เรื่องของเรา มีอะไรให้กังวลคะ"

อิงดาวเอียงคอถาม มือของเธอที่วางลงบนหน้าอกของเขา  รับรู้ได้ถึงแรงเต้นของหัวใจที่อยู่ภายใต้กล้ามเนื้อแกร่งนั้น มันเต้นรัวแรงเหมือนกันกับเธอ

"พี่แค่คิดว่า ไม่ง่ายเลยกว่าเราจะได้รักกัน และได้อยู่ด้วยกันเช่นวันนี้"

คำตอบของเขาดังสะเทือนเข้าไปในใจหล่อน ริมฝีปากบางจึงหลุดคำพูดออกมาผะแผ่วว่า   

"ใช่ค่ะ ไม่ง่ายเลย"

กว่าที่เธอจะมีวันนี้ ต้องแลกมาด้วยแต้มบุญทั้งหมด จนไม่อาจจะเกิดเป็นมนุษย์ได้อีกแล้ว  อิงดาวรีบปาดน้ำตาออกจากแก้ม ก่อนที่มันจะหยดลงบนใบหน้าชายคนรัก

"ไม่เอาดีกว่า เลิกพูดเรื่องนี้เถอะค่ะ  พี่วินไปเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่น  ตั้งนาน เล่าให้ฟังหน่อยสิคะเป็นไงบ้าง"

หล่อนเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะไม่อยากให้เวลาที่เหลืออยู่อัน น้อยนิด ต้องจมอยู่กับความเศร้าหมอง