ตอนที่27. เสียงเศร้า

เสียงเศร้าสุดอาดูรลอยออกมาจากริมฝีปากซีด แม้ลมหายใจของเธออ่อนแรงมาก แต่ความปรารถนาในใจของช่างแรงกล้ามากนัก

“มนุษย์หนอมนุษย์ ที่เต็มไปด้วย รัก โลภ โกรธ หลง ในบรรดากิเลส 4 ตัวนี้ รัก เป็นสิ่งที่ทำให้ดวงจิตมนุษย์ทุกข์ทรมานที่สุด แต่มนุษย์กลับต้องการมันมากที่สุดเช่นกัน มิอาจหลุดพ้น มิอาจหลุดพ้น”

ยมทูตผู้ฝึกสอนได้แค่ส่ายหน้าอย่างระอา ในบรรดาสัตว์นรกที่ถูกลงทัณฑ์เพราะความรักบังตาจนเป็นเหตุให้ก่อกรรมชั่วนั้นมีมากกว่าครึ่งหนึ่งของเมืองนรก

“สุริยคราสใกล้จะเต็มดวงแล้ว เราต้องเร่งลงมือตอนนี้เลย”

ยมทูตฝึกหัดพนมมือขึ้น พร้อมกับท่องบทสวดเปลี่ยนชะตาฟ้า  ที่เขาเพิ่งอ่านเจอในตำรามืดที่ถูกทิ้งไว้ในชั้นหนังสือเก่าแก่ แม้เป็นครั้งแรกของการปฏิบัติจริง แต่เขาพยายามทำมันให้เต็มที่

เสียงสวดคาถานอกรีตดังกังวานขึ้นเรื่อย ๆ หน้าผากของยมทูตน้อยมีเหงื่อผุดพราย ไอสีขาวจาง ๆ จากตัวของอิงดาวลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือร่างของเธอ ท้องฟ้าด้านนอกค่อย ๆ มืดสลัวลง นกกาบินว่อนเต็มท้องฟ้า ส่งเสียงกู่ร้องอลหม่าน แดนมนุษย์กำลังสับสนวุ่นวายเพราะแยกไม่ออกว่ากลางวันหรือกลางคืน

24 ตุลาคม 2538    เวลา 09:00 น

“รองศาสตราจารย์ธาวินขอรับ สนใจขึ้นไปดูสุริยุปราคากับกระผมหรือไม่ขอรับ”

ดอกเตอร์ประชาถือแว่นตาสำหรับดูปรากฏการณ์สุริยุปราคาเต็มดวงเดินเข้ามาหาเพื่อนอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้มหาวิทยาลัยสั่งงดการเรียนการสอนครึ่งวันเพื่อให้คณาจารย์ และเหล่านักศึกษาได้เห็นเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์ที่ต้องรอนานถึง 40 ปี จึงจะปรากฏขึ้นครั้งหนึ่ง

การสังเกตการณ์นี้หากมองดวงอาทิตย์โดยไม่มีอุปกรณ์ป้องกันดวงตา อาจจะทำให้เกิดอันตรายมาสู่ต่อดวงตาถึงขั้นทำให้ตาบอดได้ ดังนั้น ทางคณะวิศวกรรมศาสตร์จึงแจกแว่นตากรองแสงให้กับทุกคน

“ไปสิ แต่เพิ่งจะเก้าโมงเองนะ รออีกสักหน่อยค่อยไปก็ได้ ฉันขอตอบจดหมายโปรเฟสเซอร์จากญี่ปุ่นเสียก่อน”

ธาวินตอบกลับเพื่อนโดยไม่เสียเวลาหันไปมองแม้สักนิด ในขณะที่สายตาจับจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวยาวกำลังรัวลงบนคีย์บอร์ด เขาจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยฮอกไกโด ประเทศญี่ปุ่นจึงทำให้มีโอกาสทำการวิจัยระดับนานาชาติอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังสามารถเชิญผู้เชี่ยวชาญจากต่างมาบรรยายพิเศษให้นักศึกษาฟังเพื่อเพิ่มพูนความรู้

“ครับ ท่านว่าที่ศาสตราจารย์ ผู้เห็นหน้าที่การงานมาเป็นอันดับหนึ่ง ลมหายใจเข้าออกคืองานวิจัย และสอน ระวังเถอะจะค้างสต๊อกนะขอรับ”

ดร.ประชา ทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก็เดินหายออกไปจากห้อง ทิ้งให้อาจารย์หนุ่มละเลงนิ้วลงบนคีย์บอร์ดโดยไม่สนใจคำกระเซ้าเย้าแหย่ของเพื่อน

เวลา 10.30 น.

“ทำงานจนถึงวินาทีสุดท้ายจริง ๆ เลยนะครับ  ท่านว่าที่ศาสตราจารย์”

ดร.ประชาส่งแว่นตาดูสุริยคราสให้ร่างสูงทันทีที่เขามายืนข้าง ๆ พวกเขาอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึก EN6 คณะวิศวกรรมศาสตร์

“อีกไม่กี่นาทีก็จะเต็มดวงแล้ว ดูสิเงาของดวงจันทร์บัง                   ดวงอาทิตย์จะหมดแล้ว”

ดร.ประชา เงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มสลัวลง คล้ายกับ    มีเงามืดกำลังปกคลุมทั้งแผ่นดิน

“พวกเราโชคดีมากเลยที่ได้มีโอกาสเห็นจะสุริยุปราคาเต็มดวง ในปีนี้ ถ้าพลาดก็ต้องรออีกสี่สิบปี กันว่าพวกเราต้องตายก่อนได้ดูแน่ ๆ ว่ะ”

ดร.ประชาชวนคุยไปเรื่อย ๆ ตามประสาคนช่างพูด

ส่วนอาจารย์ธาวินนั้นเพียงแค่ส่งเสียงในลำคอให้เพื่อนรับรู้เท่านั้นว่าตนยังฟังอยู่

รอบ ๆ ตัวพวกเขามีนักศึกษาของคณะกำลังเฝ้าสังเกตการณ์การเกิดสุริยุปราคา แต่นักศึกษาสาวบางกลุ่มกำลังสนใจอาจารย์หนุ่มดีกรีว่าที่ศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุดมากกว่าสุริยคราสเต็มดวง 

ทันทีที่ร่างสูงของอาจารย์ธาวินปรากฏขึ้นที่ดาดฟ้า สายตาของสาว ๆ ทั้งนักศึกษาและอาจารย์ต่างมองเขาเป็นตาเดียว ผิวพรรณที่ขาวผ่องยิ่งกว่าผู้หญิง แม้ใบหน้าเรียวจะสวมแว่นตา แต่ก็มิอาจบดบังความหล่อคมดุจเทพบุตรมาจุติของเขาได้ ยามที่เขาเดินผ่านกลุ่มสาว ๆ พวกเธอเหล่านั้นก็แทบจะลืมหายใจกันไปเสียสิ้น

ในที่สุดทั่วทั้งแผ่นดินก็ถูกเงามืดปกคลุมสุริยคราสได้เต็มดวง คล้ายกับมีผ้าห่มสีเทาห่อหุ้มโลกเอาไว้ เกิดความเงียบสงัดขึ้นโดยฉับพลัน คล้ายกับห้วงเวลาหนึ่งได้หยุดลง และเมื่อดวงจันทร์ได้เคลื่อนตัวออกจากเส้นทางวงโคจรระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ แสงสว่างก็ค่อย ๆ กลับคืน

ร่างสูงของอาจารย์ธาวินขยับไหว คล้ายถูกพลังบางอย่างเข้าจู่โจมอย่างกะทันหัน จากนั้น เขาก็สาวเท้าเดินจากไป จนเพื่อนที่ยืนข้าง ๆต้องรีบตะโกนถาม

“อ่าวเฮ้ย ! วินจะรีบไปไหนวะ”

ดร.ประชาตกใจที่อยู่ ๆ เพื่อนก็เดินออกไปเสียดื้อ ๆ เขาจึงเผลอเรียกชื่อเพื่อนอย่างสนิทสนม

“มีนัดกับแฟน”

เสียงแข็ง ๆ นั้นลอยออกมาโดยที่ร่างของอาจารย์ธาวินยังคง   มุ่งหน้าไปเรื่อย ๆ

“แกไปมีแฟนตอนไหนวะ”

ดร.ประชามองตามเพื่อนพร้อมกับพึมพำออกมา

ทันทีที่ยมทูตตัวเล็กสวดบทสวดคาถาร่ายเวทขณะที่สุริยคราสกำลังจะเต็มดวง ไอสีขาวลอยขึ้นเหนือร่างของหญิงสาวบนเตียง แล้วเมื่อ  สุริยคราสเต็มดวงทั่วทั้งห้องก็สว่างเจิดจ้า

“อร้ายยยยยยยยยย”

อิงดาวกรีดร้องออกมาสุดเสียง ความเจ็บปวดพุ่งโจมตีเธออย่างแสนสาหัสเหมือนร่างกายระเบิดออก แล้วถูกแรงดูดมหาศาลให้รวมกลับเข้าไปใหม่

“สำเร็จ”

เสียงของยมทูตร่างใหญ่ทำให้อิงดาวลืมตาขึ้น และเธอก็พบว่าอยู่ในร่างของหญิงสาวอีกคน ที่กำลังยืนมองตนเองอยู่ข้างเตียง

“นะ นี่คือฉันเหรอ”

อิงดาวลูบคลำตัวเองไปทั่วทั้งร่าง แล้ววิ่งไปดูตนเองที่หน้ากระจก เธอเห็นหญิงสาวแสนสวย ใบหน้าเรียวเล็ก ผมที่เคยหยิกหย็องบัดนี้ยาวสลวย ผิวที่เคยกระด่างกระดำบัดนี้ขาวผ่องเป็นยองใย เสื้อผ้าที่เคยเก่าจนแทบจะมองสีไม่ออกว่าคือสีอะไรบัดนี้กลายเป็นชุดเดรสสีหวานคาดเข็มขัดเส้นโตตามสมัยนิยม สิ่งที่เธอพอจะจำตนเองได้ก็คือดวงตากลมโตสีดำขลับที่ไม่เคยเปลี่ยน

“ใช่ นี่คือเรือนร่างของเจ้าที่เกิดจากการเอาแต้มบุญทั้งหมดมาหลอมรวมวิญญาณจนเกิดเป็นกายทิพย์นี้ กายทิพย์นี้จะมีอายุอยู่ได้เพียงแค่วันนี้เท่านั้น เมื่อพระจันทร์คืนนี้ขึ้นตรงศีรษะเมื่อไหร่ กายทิพย์นี้จะสลายไปทันที”

ยมทูตฝึกหัดอธิบาย ใบหน้าเขาหมองคล้ำลงเพราะใช้พลังบุญไปกับการฝืนชะตาให้กับหญิงสาว

ปี๊น ๆ   ปี๊น ๆ

แตรเสียงทุ้มจากรถยุโรปดังขึ้นติด ๆ กันที่หน้าบ้านของอิงดาว

ยมทูตฝึกหัดจึงบอกกับอิงดาวว่า