ログインEP.24 ข่มขู่
วันต่อมา “มีนควรจะดีใจนะที่โดนล่ามไว้ แทนที่จะโดนไอ้เมฆาฆ่าตาย อย่าทำหน้าเหมือนโลกจะแตก” “…”หญิงสาวหยิบกระเป๋าสะพายพาดบ่าเธอไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไร เนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาฝากไว้ มันน่าเจ็บใจที่เธอทำอะไรเขาไม่ได้เลยนอกจากออกไปจากห้องนี้ แต่การออกไปจากห้องเขาคงไม่ง่ายอย่างที่คิด “ผมว่าเราก็เข้ากันได้ดี” “อย่ามาขวาง ฉันเหนื่อย” “ผมใจดีแล้วนะที่ไม่กระแทกมีนทั้งคืนจนมีนไม่ได้นอน”แต่เขาก็ยังซุกไซ้ร่างกายเธอต่อ โดยนอนทับบนตัวเธอและล่ามเอาไว้ ร่องรอยบนตัวเด่นชัดจนต้องใช้เครื่องสำอางกลบไว้หนาๆ “มีนอยากให้ผมปรับตรงไหนไหม ชอบตรงไหน อยากให้ผมปรับยังไง ครั้งหน้ามีนอยากได้แบบไหน มีอุปกรณ์อีกได้ไหม” “…” “กินข้าวก่อนไหม” “เดี๋ยวฉันหากินเองได้” “ผมชอบกินสปาเก็ตตี้นะ อยากลองกินฝีมือมีนบ้าง” “ปกติคุณไม่ใช่คนพูดเยอะไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ชอบคนถามเยอะด้วยสิ น่ารำคาญ” “มีนชอบครางอย่างเดียวเหรอ” “ฉันอยากกลับไปพัก ฉันจะไปได้ยัง” “พรุ่งนี้มีนอยากไปไหนไหม” “ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้” ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาได้ทันเวลา เธอได้โอกาสเดินออกไปเพราะเขาต้องไปรับโทรศัพท์แต่เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้ก่อน มาเฟียหนุ่มคุยกับปลายสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พร้อมกับเปิดข่าวของมิลินที่มาแรงที่สุดในวันนี้ เขาจงใจเปิดมันเสียงดังให้เธอได้ยินด้วย “สร้างเรื่องไว้เยอะเชียวนะ”เขาจบบทสนทนาการพูดคุยกับปลายสายทันทีเพราะไม่พอใจเธออย่างมาก “เป็นอะไรอีกล่ะ”เธอกดปิดคลิปวิดีโออย่างถือวิสาสะ ไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับข่าวตัวเอง มันตอกย้ำถึงความผิดพลาดของเธออย่างมาก “กระแสตอนนี้ไม่ใช่แค่ในทีวีนะ มันส่งผลกระทบกับพวกเราโดยตรง เทรนตอนนี้ก็หนีไม่พ้น #แบนธุรกิจมิลิน #แบนสนามแข่งMARR ติดเทรนด์อันดับต้นๆเลยด้วย มันไม่ใช่แค่คำต่อว่าสนุกปากของชาวเน็ตแล้วนะ มันกระทบกับผมแล้ว” “แล้วไง คนพวกนี้มันทำอะไรคุณได้เหรอ”ผลกระทบจะน้อยจะมากต่อธุรกิจไม่อาจรู้ได้ แต่มันกระทบกับความรู้สึกเธอมากมายในตอนนี้ จะบอกว่าไม่แคร์เลยก็ไม่ใช่“มาเฟียอย่างคุณกลัวอะไรอ่ะ ก็จัดการสิ ว่าฉันทำไม ฟ้องแม่งให้หมดดิไอ้พวกนี้อ่ะ ถ้ามันทำให้คุณเสียหายอ่ะ” “…”ไร้คำพูดใดจากมาเฟียหนุ่ม เขาขบกรามแน่นจนเห็นชัดบนใบหน้าคม ค้อนสายตามองเธอราวกับศัตรูที่มีแต่ความโกรธเคืองกัน “จะมาว่าฉันคนเดียวไม่ได้นะ ก็มีคนปล่อยคลิปเอง พวกมันก็ล่าแม่มดกันเอง ใครจะไปคิดว่ามันจะลุกลามใหญ่โตล่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นักหรอก แค่แกล้งยัยตังเล่นๆอ่ะ” “มีนควรรู้ว่าทำอะไรต้องคิดมากกว่านี้ โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ ที่ทำเอาสนุก” “ด่าฉันแล้วมันมีอะไรดีขึ้นไหม เอาคำที่จะด่าฉันไปด่าตัวเองเถอะ” ปึง! ดวงตาคมกริบจ้องมองเธออย่างหาเรื่องเอาจริงเอาจัง เขาตบโต๊ะอย่างแรงจากนั้นปัดข้าวของบนโต๊ะบางส่วนกระจัดกระจายไปคนละทาง หญิงสาวถอยกรูดด้วยความหวาดระแวง หากเขาเป็นบ้ามากกว่านี้เธอคงเจ็บหนัก “จะขู่อะไรฉันอีกล่ะ” “มีนคงถามเรื่องของผมกับพระอาจารย์ที่มีนไปหามาแล้วใช่ไหม ปะติดปะต่อเรื่องราวเองได้มั้ง ว่าทำไมไอ้เมฆถึงไม่เห็นมีน” “คุณจะทำให้มันเป็นปริศนาธรรมไปทำไมกัน ทำไมคุณไม่บอกฉัน ดอกพิกุลจะร่วงจากปากเหรอ” “คงอย่างนั้น” “…” “ถ้าอยากรู้ก็จงนั่งรอจนกว่าผมอยากจะบอก” “อย่ามาทำตัวน่ารำคาญ แค่พูดมันยากนักเหรอ” “มีนนั่นแหละที่อย่ามาทำตัวน่ารำคาญ” “ถ้าฉันน่ารำคาญก็ปล่อยฉันไปสิ” “หมายถึงปล่อยให้มีนโดนไอ้เมฆาฆ่าตายน่ะเหรอ” “…” “เงียบทำไม คิดดีแล้วเหรอที่จะพูดแบบนี้อ่ะ” “…” “ตอบดิ!”เขาตวาดพร้อมกับตบโต๊ะเสียงดังอีกครั้ง “ตอบ!” “…” “หรืออยากโดนผมกระแทกจนเดินลงจากเตียงไม่ได้ถึงจะคิดได้อ่ะ” “…” “ตอบ!” “…” “ทำไมไม่ตอบ!ในตอนที่ผมหลงมีนผมให้ได้ทุกอย่าง แต่ถ้าผมเกลียดเมื่อไร รู้นะว่าจะเป็นยังไง!” “…” “ไปนั่งที่โซฟา อย่าไปไหนถ้าผมไม่อนุญาต” กรี๊ดดดดดด! เธอหงุดหงิดจนต้องระเบิดอารมณ์ออกมาผ่านการกรีดร้องให้ลั่น สงครามประสาทระหว่างเธอกับเขาคงเป็นเธอคงเดียวที่ปวดหัวและกำลังจะกลายเป็นบ้า “ถ้าไม่อยากให้ผมล่ามไว้อีก ก็ไปสงบสติอารมณ์ที่โซฟาซะ” กระฟัดกระเฟียดแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจคนเอาแต่ใจอย่างเธอ เท้าเล็กก้าวเดินไปที่โซฟาตามคำสั่ง หย่อนสะโพกลงนั่งรออย่างไม่มีทางเลือก “สงบสติอารมณ์ตัวเองซะ ผมไม่อยากคุยกับคนบ้า แล้วถ้ายังพยศไม่เลิกผมจะส่งมีนไปให้เมฆากระทืบเล่น” ร่างบางทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวเบา สะบัดไล่ความฉุนเฉียวที่ทำให้จิตใจขุ่นมัว มีความคิดมากมายที่ต้องทบทวนในช่วงเวลาที่มีแต่ความเงียบ แต่คิดอะไรไม่ออก หากไปตายเอาดาบหน้าคราวนี้คงตายของจริง คงต้องจำยอมตามสถานการณ์ไปก่อน หวังว่าเขาจะไม่ผิดคำพูด มาเฟียหนุ่มนั่งทำงานอย่างใจเย็น ไม่กดดันที่สายตาของเธอเพ่งมองอย่างอยากรู้คำตอบ แม้ว่าเวลาจะผ่านมาเกือบชั่วโมง เธอก็ยังไม่ได้คำตอบอะไร นอกจากเสียเวลาเปล่าที่รอเขา “จะบอกฉันได้ยัง” “เรื่องอะไร” “เรื่องเมฆา” “เมฆาทำไม” “อย่ากวนประสาทฉันนะ”จากที่อารมณ์เกือบจะดีก็กลับมาหงุดหงิดอย่างเก่า เธอลุกจากโซฟาไปกดดันเขาที่โต๊ะทำงานแทน “ก็ผมยังไม่อยากเล่า แล้วมีนเองก็ไม่ตอบคำถามผมเหมือนกัน”มาเฟียหนุ่มพ่นควันบุหรี่สีขาวคลุ้งออกจากปากอย่างใจเย็น ก่อนจะยื่นมันไปใส่ในมือเธอ“ดูดมันต่อจากผมสิ บุหรี่นี้ไม่มีขายในท้องตลาดนะ อาจทำให้อารมณ์ดีและใจเย็น รอผมอีกสามชั่วโมงก็ไม่หงุดหงิด” มิลินคาบไว้ที่ปากลิ้มรสบุหรี่ให้เต็มปอด ความรู้สึกไม่ต่างจากบุหรี่ทั่วไปที่มีขายในท้องตลาด ไม่ได้มีอะไรพิเศษ และไม่ได้ทำให้ใจเย็นลงสักนิด “ผมอยากให้มีนดูดของผม เมื่อคืนมีนขัดขืนนะ” “ฉันขัดขืนตรงไหน”คำพูดสองแง่สองง่ามบวกกับสายตาลามก ทำให้หญิงสาวกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ มือเรียวลูบไล้หน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างยั่วยวน แต่ในตอนนี้มีความต้องการไม่ตรงกับเขา ถึงอย่างนั้นก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกโดยไล่จากด้านล่างสองเม็ดตอนพิเศษ 4 ปัจจุบันที่สวยงามปัจจุบัน@หลายเดือนต่อมา“เรื่องที่มีนเล่าโคตรสะใจเลย”“เรื่องที่ตินเล่าก็ทำให้มีนรักตินมากขึ้นนะ แบบมากๆเลยนะ เสียดายมากนะ วันนั้นตินน่าจะอยู่รอมีนฟื้น เราจะได้เจอกันเร็วขึ้นกว่านี้”“หลังจากที่มีนฟื้นมาจากการจมน้ำช่วงนั้นผมยุ่งมากเลย ทำให้ไม่ได้ตามมีนต่อ ผมโคตรเป็นห่วงมีนเลย ต่อมาเจอมีนอีกทีมีนก็กลายเป็นยักษ์ขมูขีไปแล้ว”“ฮ่าๆๆ มีนชอบตัวเองตอนนั้นมาก ตอนนี้ความรู้สึกที่เล่าให้ตินฟังมันสะใจมากไม่ได้เจ็บปวดแล้วนะ”“นี่สิมิลินคนแกร่งของผม”“มีนยังร้ายอยู่นะแต่ซ่อนพิษตัวเองไว้ ซึ่งตอนนี้มีนเป็นนางฟ้าสุดสวยของตินนะ มีนจะไม่ใช้ความร้ายกาจกับตินอีก”“ครับ แม่นางฟ้าคนสวยของผม ผมก็จะไม่ทำให้พิษที่มีนซ่อนไว้เผยออกมาอีกแน่นอน”คนคลั่งรักกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนโซฟา กอดกันกลมอย่างมีความสุข โดยได้ยินเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของลูกชายซึ่งเล่นกับทวดของเขาเสียงดังเล็ดลอดมาในห้องที่ปิดประตูไม่ค่อยสนิทนัก แต่ทั้งสองก็ยังคงหยอกล้อกันด้วยความมันเขี้ยว เติมความหวานให้กันในช่วงที่มีเวลา“มีนรักตินมากเลยอ่ะ ขอบคุณที่ตอนนั้นช่วยมีน คอยเอาเสบียงมาส่ง คอยตามดูมีนอยู่ห่างๆนะ”มิลิ
ตอนพิเศษ 3 คลุ้มคลั่งมาเฟียหนุ่มเปียกโซกหนาวสั่น เขายืนดูกู้ภัยปั๊มหัวใจของมิลินด้วยความห่วงใย ญาติของมิลินตามมาในทันที เขาจึงต้องหลีกออกไปเล็กน้อยเพื่อเปิดทางแต่ก็ชะเง้อมองดูห่างๆ“ผมว่าผู้หญิงคนนี้ต้องปลอดภัย นายกลับกรุงเทพเถอะครับ เดี๋ยวไม่ทันการ” โอภาสพยายามดึงมาร์ตินออกมา หากช้าไปกว่าเวลาที่กำหนดงานจะมีปัญหาหนักกว่าเก่า“แต่กูยังไม่อยากกลับ”“เดี๋ยวเธอก็ถึงมือหมอ ไปก่อนเถอะครับ”มาร์ตินจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดห่วงหน้าพะวงหลัง หากไปตอนนี้เขาก็คงไม่มีอารมณ์คุยงาน แต่ทางเลือกมีไม่มาก เขาต้องตัดใจจากมิลิน ปล่อยให้กู้ภัยช่วยชีวิตมิลินต่อ ส่วนตัวเขาต้องกลับไปทำงานต่อทันที@โรงพยาบาลมิลินเหม่อมองเพดานขาวโพลนของห้องพักผู้ป่วยอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอไม่รู้ว่าเธอจะมีชีวิตต่อไปทำไม ทำไมกู้ภัยต้องช่วยเธอไว้ หากรอดไปได้เธอคงโดนแม่บ่นจนหูชา ความรู้สึกตอนนี้คือเธออยากจะหนีออกจากโรงพยบาลและหายไปไม่อยากพบหน้าใคร“อยากออกไปจากที่นี่ ได้ยินไหม! ใครก็ได้ปล่อยฉันที!”มิลินขยับได้ยากลำบากเพราะมือและเท้าถูกมัดไว้กับเตียง แต่เธอก็พยายามดิ้นให้ถึงที่สุด“น้องคลุ้มคลั่งพี่จำเป็นต้องทำอย่างนี้นะ”พยาบ
ตอนพิเศษ2 ความเจ็บปวด@คอนโดโอมเมื่อเท้าเล็กก้าวพ้นขอบประตูเข้ามาในห้องโอม การฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของมิลินก็หยุดลงทันที ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องกระทบกายบ่งบอกว่าโอมอยู่ในห้อง เธอจะนำน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ที่ซื้อมาระหว่างทางไปเทใส่แก้วให้โอม เท้าเล็กดันไปเหยียบกับอะไรบางอย่างหน้าห้องเสียก่อน“ระ…รองเท้าใคร”ตั้งคำถามขึ้นมาแต่หัวใจดวงน้อยดันสั่นระรัว รองเท้าส้นสูงคู่นี้ไม่ใช่ของเธอแน่นอน แต่มันคุ้นตาเธอมากเสียจนเธอคิดในแง่ดีต่อไปไม่ได้ มือเรียวที่สั่นเทาหยิบขึ้นมาดู เธอต้องการคำตอบของความสงสัยทั้งหมดจึงรีบเดินไปหาโอม“…!”มิลินอ้าปากค้าง ชุดชั้นในของผู้หญิงกองเรี่ยราดอยู่เต็มพื้น เธอเดินตามมันไปก็พบเจ้าของของมันนอนอยู่บนเตียงเดียวกับโอมโดยทั้งสองปราศจากเสื้อผ้าห่อหุ้มร่างกาย มีเพียงผ้าห่มที่ปกปิดท่อนล่างไว้ ผู้หญิงที่นอนกับโอมก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเพื่อนที่คบกันมานานหลายปี เป็นคนที่เธอไว้ใจ เป็นเพื่อนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต น้ำตาไหลเอ่อออกมาอย่างไม่อาจกลั้นได้ หัวใจดวงน้อยเจ็บปวดคล้ายมันกำลังถูกทุบอย่างรุนแรงจนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แทบจะยืนไม่ไหว ชาไปทั่งร่างกรี๊ดดดดดดดด
ตอนพิเศษ1 อดีต@หลายปีก่อนหน้ามิลินในชุดนักศึกษาถูกระเบียบก้าวเท้าเข้ามาในสนามบาสเกตบอลในช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียน เธอมองซ้ายมองขวามองหาโอมซึ่งเป็นแฟนหนุ่มของเธอ เขาเป็นนักบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัย เธอจึงนำน้ำและขนมติดไม้ติดมือมาฝากเขาด้วยเพื่อจะได้ให้เขามีแรงซ้อมและทุกครั้งที่มา มักจะเจอเพื่อนนักบาสของโอมซ้อมอยู่ก่อนแล้วในสนาม ซึ่งหากเจอผู้ชายคนอื่นเธอไม่อยากเข้าใกล้ เพราะเธอมักจะถูกพวกผู้ชายเหล่านั้นแซวเล่นหรือไม่ก็ถูกกลั่นแกล้ง“ไงจ๊ะ น้องมีน เอาเสบียงมาให้ไอ้โอมเหรอ”สิ่งที่เธอไม่ชอบก็เกิดขึ้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ชายทั้งสี่คนเดินเข้ามาหาเธอ พวกเขามีจุดประสงค์จะมาเอาน้ำและขนมที่เธอซื้อมาให้โอมไปทาน บางครั้งเธอเลยต้องซื้อมาฝากพวกเขาด้วยเพื่อตัดปัญหา แต่วันนี้เธอตั้งใจนำมันมาให้โอมเพียงคนเดียวจึงรีบวิ่งหนี“จะหนีไปไหน เห้ย!พวกมึงตามดิ๊”“พวกพี่อย่ามายุ่งกับมีนสิ มีนเอาของมาให้พี่โอม ไม่ได้เอามาให้พวกพี่”“เป็นคนหวงกินตั้งแต่เมื่อไร”“พวกพี่มีตังก็ไปซื้อเองสิ อย่ามาแย่งของมีนนะ”“ใจร้ายจังครับคนสวย”“พี่ๆอย่ามายุ่งกับมีนนะ”ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสี่มายืนล้อมเธอหมายจะกลั่
แชะ!เสียงกดชัตเตอร์จากกล้องถ่ายรูปราคาแพงทำให้มิลินที่นั่งอยู่บนรถไหวตัวด้วยความตกใจ แต่เมื่อเธอหันมาเห็นกล้องจึงโพสต์ท่าให้ตากล้องส่วนตัวถ่ายทุกอิริยาบถของเธอเก็บไว้ “ดึงเกาะอกขึ้นนิดนึง มันจะเห็นทั้งเต้าละนะครับ”“อย่างนี้เหรอ”เธอดึงลงมาอย่างยั่วยวน เผยความเซ็กซี่ให้เขาเห็นโดยไม่ปิดบัง“อยากโดนอีกรอบเหรอครับ”เขาเข้ามาดึงเกาะอกให้กลับที่เดิม“มีนชอบยั่วตินเฉยๆ”“ชุดมีนมันจะแหวกกี่ที่ครับ”“ก็ชอบแบบนี้ รูปที่ตินถ่ายออกมามันก็ดูไม่ได้โป๊นะ”ภาพที่เขาถ่ายให้มันถูกใจเธออีกเช่นเคย จนอดใจที่จะเก็บไว้ดูคนเดียวไม่ได้ต้องโพสต์ภาพลงโซเชียลส่วนตัว‘คุณแม่แซ่บมากเลย เกาะอกจริงๆ เซ็กซี่มากแม่’‘คนท้องที่แซ่บที่สุดอยู่ตรงนี้ ใครอย่ามาเทียบเคียงหญิงมีนของฉันนะยะ’‘นางแบบสวยที่สุด ตากล้องรู้ใจสุด อยากได้ตากล้องส่วนตัวแบบนี้บ้าง’‘ถ่ายหนึ่งได้ถึงสอง อวดความสวย อวดผัวที่ถ่ายรูปเก่ง น่าอิจฉา’ มิลินคลี่ยิ้มกว้างด้วยความสดใส ยื่นโทรศัพท์ไปให้มาร์ตินดูคำชมของคนในโซเชียล เธอไม่รู้ว่ามีใครอิจฉาเธออย่างที่พูดรึเปล่า แต่ตอนนี้เธออิจฉาตัวเองที่มีความสุขมากขึ้นทุกวัน“ตินเคยไปเรียนถ่ายรูปจริงจังไ
EP.74“มองเหี้ยอะไรนักหนา”เสียงของโอภาสดังขัดจังหวะสวีทหวานของเจ้านาย เขาไม่อาจทนเพื่อรักษาบรรยากาศได้เพราะเตชินท์กวนประสาทและตั้งใจหาเรื่องเขาก่อน“มึงนั่นแหละมองอะไรวะ”ผั๊วะ!เตชินท์เป็นฝ่ายเริ่มปล่อยหมัดหนักๆใส่โอภาส โอภาสจึงไม่ยอมง่ายๆกระทำแบบเดียวกันคืน จากนั้นทั้งสองก็ปล่อยหมัดใส่กันไม่ยั้งมิลินกับมาร์ตินยืนมองนักมวยมือสมัครเล่นอย่างเอือมระอา ปล่อยให้ทั้งสองก่นด่าและต่อยกันคนละหมัดจนมีรอยแผลบนใบหน้าคนละแผล“หยุด!”มาร์ตินใช้น้ำในแจกันดอกไม้มาสาดใส่ทั้งสองจนเปียกปอนทำให้ทั้งสองแยกตัวออกห่างจากกันได้ “เป็นหมารึไง อยู่บ้านเดียวกันจะทะเลาะกันทำไม”“…”“ตอบ!”“…”ไร้คำตอบจากปากของทั้งคู่มีเพียงการก้มหน้ารับผิดที่ไม่อาจรู้ได้ว่าสำนึกจริงๆรึเปล่า“มึงจะทะเลาะกันทำไม”“ตินคืนนี้ฉันอยากให้ลูกน้องเราทั้งสองนอนด้วยกัน จะได้ละลายพฤติกรรมกัน และรักกันมากขึ้น”“โถ่นายหญิง ไม่เอาครับ”เตชินท์รีบปฏิเสธทันที คงจะอยู่ร่วมห้องกับคนที่ไม่ชอบไม่ได้“ผมเห็นด้วยนะ”มาร์ตินยกนิ้วโป้ง เห็นด้วยกับความคิดมิลินเสียงจิ๊ปากของโอภาสดังพอๆกับเสียงถอนหายใจของเตชินท์ คงไม่อาจหนีได้ ผู้เป็นนายสั่งอย่า