EP.25 รูปภาพ

EP.25 รูปภาพ

มิลินคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะใช้บุหรี่ขยี้ไปที่หน้าท้องแกร่ง “จะบอกฉันได้ยัง”

“ซี๊ดดด”สีหน้าเขาบ่งบอกว่าพอใจไม่ได้เจ็บอย่างที่เธออยากให้เป็น บุหรี่ดับลงพร้อมกับที่เขาได้แผลเป็นรอยไหม้ เขาปัดมันออกเพราะเธอยังกดแช่ไว้ แย่งบุหรี่ที่ดับแล้วโยนใส่ถังขยะไปทันที “นี่สิค่อยสมกับเป็นมิลินหน่อย ฮ่าๆๆๆ”

“โรคจิตเหรอต้องมีอะไรมากระตุ้น”

“อาจจะน้อยกว่ามีน”

“ใส่เสื้อซะ”ไม่อยากต่อความยาวกับเขา เธอมานั่งกอดอกบนโต๊ะทำงานของเขา รอฟังในสิ่งที่ต้องการรับรู้ บาดแผลเล็กน้อยไม่ได้ทำให้เขาเจ็บจนถึงขั้นต้องหาอุปกรณ์มาทำแผล

“ผมยอมให้มีนทำร้ายขนาดนี้ มีนคงต้องอมให้ผมต่อแล้วมั้ง”

“ถ้าฉันยังไม่หายข้องใจก็ไม่ทำให้”

“แลกเปลี่ยนได้ดี”

“อย่ามาทำสายตาแบบนี้กับฉัน”สายตามาเฟียหนุ่มยังโฟกัสที่ใบหน้าสวยเป็นประกาย มือเรียวตีแก้มสากมาเฟียหนุ่มให้หันไปทางอื่น

“ผมจะทำ เมื่อคืนผมก็ทำ”

ก่อนที่หญิงสาวจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ มาเฟียหนุ่มเอื้อมไปหยิบรูปภาพชายวัยชราที่ตั้งบนโต๊ะทำงานขึ้นมา แต่เขากลับไม่ได้มองรูปในมือ

“มีนรู้ไว้แค่ว่าที่ไอ้เมฆมันมองไม่เห็นมีนเพราะปู่ผม”

“ปู่คุณ?”

“หากบังเอิญเจอไอ้เมฆาอีกอย่าเข้าไปใกล้ อันตรายมาก ผมไม่รับประกันความปลอดภัย”

เธอพยักหน้าเบาๆเพื่อบ่งบอกว่ารับรู้ มือเรียวเอื้อมหยิบภาพที่มาร์ตินยื่นมาให้มาถือไว้ เป็นภาพของชายคนหนึ่ง บุคคลในรูปเธอไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างภายใต้รูปที่ดูขลัง เพราะมันทำให้เธอขนลุกขนพองเมื่อเห็นหน้าชายคนนั้นในวินาทีแรก

“นี่ปู่ผม”

“…”ยังดูไม่แก่ อาจจะเป็นภาพที่ถ่ายไว้นานแล้ว เธอพลิกไปพลิกมาสำรวจให้ทั่วรูปภาพ พบอักขระโบราณที่เขียนไว้ข้างหลังซึ่งเธออ่านแล้วไม่เข้าใจ คงเป็นชื่อเฉพาะบุคคล

“นั่นชื่อปู่ผม ปู่ผมชื่อตรรกวิท เรียกสั้นๆว่าวิท เมื่อก่อนแกชื่อ ทองทับ เปลี่ยนชื่อหนีอริ”

“แค่เปลี่ยนชื่อเนี่ยนะ จะหนีได้เหรอ”

“เปลี่ยนหน้าด้วย และก็เปลี่ยนอาชีพจากเสือที่เป็นหัวหน้าโจรฆ่ารันฟันแทงไปทั่วมาเป็นศัลยแพทย์”

“เสือทองทับ? ไม่เคยได้ยินชื่อ”

“ปู่ผมก็มีเรื่องที่โด่งดังทุกช่วงวัย ตอนวัยรุ่นแกลองไปเรื่อยจนขึ้นชื่อว่าตายยากยิ่งกว่าแมวเก้าชีวิต โชกโชนเรื่องทะเลาะวิวาทเป็นลำดับสอง อันดับหนึ่งคือชอบลองของและทำคุณไสยใส่คนอื่นเป็นว่าเล่น”

“ลองของ”เธอทวนซ้ำพรางจินตนาการถึงความเก่งกาจของปู่มาร์ติน“แล้วมันจะมีคนที่เก่งกว่าปู่คุณไหม แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ไหม พวกอาจารย์ที่สอนปู่คุณมาน่ะ”เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ท่าทางอยากรู้ของเธอทำให้เขาคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แต่คนโดนมองรู้ตัวจึงสงวนท่าทีไว้เล็กน้อย แม้ในใจจะอยากรู้อยากเห็นไปหมด

“ถามทำไม”

“ก็แค่อยากรู้”

“เอาแค่ผลงานดีๆของปู่ดีกว่า ปู่ผมเป็นหมอที่เชี่ยวชาญด้านการรักษาคนทั้งทางวิทยาศาสตร์และทางไสยศาสตร์ ศาสตร์ด้านมืด สิ่งที่มองไม่เห็น คนที่มารักษากับปู่ผมอะไรที่หาคำตอบทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้ เขาก็สามารถรักษาให้หายได้เป็นปลิดทิ้ง ผมไม่รู้ว่าแกได้วิชาพวกนี้มาจากไหน”

“เสือกลับใจงั้นเหรอ เขาดูไม่น่าใช่คนดี”

“ไม่ได้กลับใจหรอก แกแค่ลองไปเรื่อย แกเป็นหมอได้แค่ไม่กี่ปี ก็กลับไปทำเหมือนเดิม”

“ นี่ก็แปลว่าคนที่ช่วยฉันให้รอดพ้นจากความตายคือปู่ของคุณงั้นสิ”

“…”มาเฟียหนุ่มยักคิ้วแทนคำตอบ

ถ้าไม่ได้มีการเตี๊ยมกันก็ตรงตามกับที่พระอาจารย์บอกเธอวันนั้น“…แล้วคุณได้วิชาอะไรจากปู่มาบ้าง”

“ไม่มี”

“จริง?”

“ปู่ผมหวงวิชา ไม่ค่อยถ่ายทอดให้ใคร”

“กับหลานด้วยน่ะเหรอ”

เขาไหวไหล่เบาๆ ก่อนจะดึงรูปปู่จากมือเธอไปตั้งที่เดิม“คนที่อยากสืบทอดวิชาจากปู่ ถ้าบารมีไม่ถึงก็อยู่ไม่ได้”

“อยู่ไม่ได้นี่คือตาย?”

“รวมเป็นบ้าด้วย”

“มันจะขนาดนั้นเลยเหรอ”คำพูดคล้ายท้าทายสิ่งที่มองไม่เห็น ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายกระตุกสั่นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว อยากจะตีปากตัวเองก็ตอนนี้“นี่ก็แปลว่าสิ่งที่ปู่คุณมีก็ไม่สามารถมีใครสืบทอดมันได้ ถ้าปู่คุณเสีย มันจะหายไปพร้อมปู่คุณงั้นดิ”

“ยังตอบไม่ได้ ตอนนี้ปู่ผมอายุ87ปี ผมว่าท่านแข็งแรงมากถ้าเทียบกับคนวัยเดียวกัน การช่วยชีวิตคนที่กำลังจะตายให้รอดพ้นมาได้ มันทำให้อายุขัยท่านสั้นลง”

“คุณกำลังจะบอกอะไรฉัน หรือคุณกำลังทวงบุญคุณฉันอีกแล้ว”

“ผมเคยได้ยินมาแบบนี้ การช่วยชุบชีวิตมันเสี่ยง แต่ถ้าปู่ผมเป็นอะไรไปตอนนี้ก็คงเพราะแกอายุมากแล้ว”

“ฟังดูแปลกๆแฮะ จะพูดว่าฉันเป็นต้นเหตุก็พูดมา”

“ไม่หรอก เรื่องปกติ ปู่ผมไม่ได้ช่วยมีนคนแรกหรอก”

“หมายถึงปู่คุณชุบชีวิตคนไข้ใกล้ตายทุกคนเหรอ”

“ไม่จำเป็นนะ”

“แล้วคือยังไง”

“เขาเล่ามางี้ก็รู้แค่นี้ มากกว่านี้ไม่รู้”

“เออ”เธอตอบเสียงแข็งคล้ายประชดแม้จะกดดันทางสายตาเขาก็ไม่เล่าต่อ “งั้นฝากขอบคุณปู่คุณด้วยที่เสี่ยงชีวิตเพื่อฉัน”

“อยากไปเจอปู่ผมไหม ท่านอยากเจอมีนนะ มีนควรไปขอบคุณเขาเอง”

“ไม่อ่ะ ฉันไม่พร้อมตอบคำถามอะไรผู้ใหญ่”

“ปู่ผมใจดี ถ้าไม่อยากตอบอะไรผมจะไม่ให้ปู่ชวนคุยเลย”

“บอกว่าไม่ก็คือไม่ เข้าใจยากตรงไหนไหม”

“ก็ตามใจ”

หวังว่าคำพูดของเขาจะเชื่อถือได้ เธอมองไปที่รูปภาพที่ตั้งบนโต๊ะอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมเวลามองรูปภาพถึงได้รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายมองอยู่เช่นกัน

“มีนทำแผลให้ได้ไหม”

“ไปเอากล่องพยาบาลมาดิ”

“รอแป๊บ”มาร์ตินเดินออกไปจากห้องไปเอาของที่โอภาส ระหว่างรอเธอจึงมาเก็บหนังสือที่หล่นอยู่ที่พื้นซึ่งมันหล่นลงมาทำให้หัวไหล่เธอเจ็บ จนถึงตอนนี้มันยังอยู่ที่เดิมตั้งแต่เมื่อวาน หยิบมันมาเปิดดูอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะเอาไปวางไว้ที่ชั้นที่มันตกลงมา

ปลายเท้าเขย่งเพื่อให้ถึงชั้นนั้น มือเรียวสอดหนังสือเก็บเข้าไปที่เดิม สายตาดันเหลือบมองเห็นสันปกของหนังสือบางอย่างที่มีอักขระโบราณแบบเดียวกับที่เธอเคยเห็นจากตัวของกุหลาบซ่อนพิษที่เธอมี ทั้งตกใจและตื่นเต้นที่ได้เห็น ซึ่งมันอยู่ในสุดของชั้นเธอพยายามที่จะเอื้อมมือไปหยิบมัน

“พี่ติน!”

เสียงของมาตังทำให้มิลินไหวตัวด้วยความตกใจจนทำให้หนังสือเล่มเดิมที่เธอวางไปแล้วหล่นลงมาที่เธออีกรอบ แต่รอบนี้รับได้ไม่เจ็บตัว เธอวางมันเก็บที่เดิมอีกครั้งก่อนจะเดินไปหามาตัง