บทที่ 47 เก็บทุกอย่างที่พังเพื่อทิ้งมันไปรวมถึงหัวใจและความรู้สึกของเธอด้วย

เบลจึงเริ่มเก็บกวาดห้อง เก็บทุกอย่างที่พังเพื่อทิ้งมันไปรวมถึงหัวใจและความรู้สึกของเธอด้วย เบลมองไปที่เขา เขายังนอนอยู่ เธอไม่รู้ว่าเขาหลับไปตอนไหน แต่ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้สึกตัวเพราะเขาดื่มไปไม่น้อยและตอนนี้ก็ยังเช้ามาก

ทุกอย่างที่พังอยู่ในถุงดำ เบลยกมันไปวางที่ประตูทางออกจนครบทุกถุง กึก กึกกึก เบลเปิดมันไม่ออก ทำไมเธอจึงเปิดประตูไม่ได้ และเธอก็เจอกับสายคมของเขาที่มองมาจากโซฟา

เขาเดินมาและล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาใช้กุญแจไขประตู แต่ยังไม่เปิดประตู “ถอยไป เดี๋ยวฉันจัดการเอง” เบลทำตามนั้น และมองเขารวบถุงขยะออกจากห้องไป คุณกลางออกไปทิ้งขยะ เขากลับมารวบถุงขยะรอบที่สอง และเขาก็กลับเข้ามาใช้กุญแจล็อกประตูและเขาก็กลับไปนอนต่อ

เบลกลับเข้าไปแต่งตัวเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษา แต่เธอออกจากห้องไม่ได้ เพราะคุณกลางยังไม่ตื่นแต่เธอต้องไปแล้ว “คุณกลาง คุณกลางค่ะ” พรึ่บ กลางลืมตาขึ้นมา เขาใช้สายตาขวางๆมองเธอ บอกชัดเจนว่าเขาไม่พอใจ

“ไม่ต้องไป” แค่มองเครื่องแบบชุดนักศึกษาเขาก็รู้ได้อย่างไม่ต้องถาม แต่คำพูดและการกระทำของเขาทำให้เบลคิดว่าเขาล้ำเส้น เธอไม่จำเป็นต้อง