5 เอามาหักคะแนน

ตอนที่ 2

2/3

"ต่อนะครับ ผมเสพติดความสมบูรณ์แบบ ชนิดที่เรียกได้ว่าต้องเป็นคนย้ำคิดย้ำทำถึงจะร่วมงานกับผมได้ ถ้ายังไงป้า...เอ่อ ถ้ายังไงคุณก็ช่วยละเอียดรอบคอบมากหน่อย ประเมินทดลองงาน 4 เดือน ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ผมเอาออกเข้าใจนะ?"

"ขะ เข้าใจค่ะ"

"เมื่อครู่ที่ผมสำลักกาแฟ ขอเอามาหักคะแนนในการประเมินทดลองงานด้วยแล้วกัน"

"ห้ะ เอ่อ...เรื่องนั้น"

แบบนี้ก็ได้เหรอ? ตัวเองเป็นคนดื่มเองสำลักเองแท้ ๆ เชื่อแล้วว่าคุณวิณไม่ธรรมดาเหมือนที่ข้างนอกพูดกัน น้ำค้างคิดหนักกลืนน้ำลายลงคอฝืด ๆ จำใจต้องเออออไปตามเรื่องตามราว เธอน่ะหรือจะกล้าเถียง ขืนเถียงออกไปสักครึ่งคำมีหวังต้องถูดเฉดหัวออกไปหางานใหม่

"ค่ะ น้ำจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก"

หลังจากบอกกล่าวแล้วชวิณก็ค่อย ๆ เปิดเอกสารที่เธอนำมาดูทีละหน้า ดูไปก็ทำหน้าเครียดไป น้ำค้างยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขาไม่ไปไหน เธอกลัวว่าถ้าหากเขาเรียกใช้แล้วจะหาเธอไม่เจอ พอเห็นว่าเธอยืนค้ำหัวอยู่ชวิณก็เงยหน้าขึ้นมาสบตา ทว่าเจอกับใบหน้าแป้นแล้นที่กำลังยิ้มแฉ่ง

"ไปครับ"

"คุณวิณจะไปคุยงานกับลูกค้าข้างนอกเหรอคะ"

"คุณน่ะ..." ชวิณอยากพูดแรง ๆ ว่าให้ไสหัวออกไปแต่ก็ยั้งปากได้ทัน เขาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ๆ พยายามใจเย็นให้ถึงที่สุด "คุณน่ะ ออกไปข้างนอกได้แล้ว"

"แต่ถ้าคุณวิณอยากจะเรียกใช้ล่ะคะ"

"ที่โต๊ะเลขามีโทรศัพท์สำนักงานวางอยู่ หากคุณได้ยินเสียงมันดังก็ช่วยยกขึ้นมาแนบหู แล้วพูดกรอกสายไปว่าสวัสดีค่ะตามด้วยชื่อของคุณ ผมจะได้แน่ใจว่าไม่ได้ต่อเบอร์ภายในผิด"

เขาไม่ใช่คนพูดเยอะ และไม่เคยพูดเยอะกับใครเท่านี้มาก่อน นี่ไม่ใช่นิสัยของเขาเลยแม้แต่น้อย ปกติชวิณไม่ได้พบปะหรือพูดจาสนิทสนมกับใครเกินความจำเป็น น้ำค้างเป็นคนแรกที่เขาต้องเอ่ยปากสั่งการให้เมื่อยปาก

ชายหนุ่มทำท่าทางพยักเพยิดหน้าให้เธอเดินออกไปจากห้อง แต่น้ำค้างยังยืนหน้าซีดเซียวอยู่ เธอเปล่งเสียงกระอ้อมกระแอ้มออกมาช้า ๆ

"คุ...คุณวิณคะ เมื่อครู่นี้บอกให้รับสายโทรศัพท์แล้วตามด้วยชื่อตัวเอง น้ำขอลองทำให้ดูได้มั้ยคะจะได้รู้ว่าทำถูกมั้ย"

โอ้ย เขาจะบ้า! ชวิณหลับตานับหนึ่งถึงสิบในใจ ลืมตามาอีกทีก็เห็นน้ำค้างกำลังเอื้อมมือออกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วยกขึ้นแนบหู ทำท่าทำทางเหมือนว่ามีคนโทรเข้า

"สวัสดีค่ะ น้ำค้าง เสมอเหมือน รับสายค่ะ...ถูกต้องมั้ยคะ"

"สวัสดีค่ะ น้ำค้างรับสายค่ะ ไม่ต้องบอกนามสกุล ไม่อยากฟัง"

"เข้าใจแล้วค่ะ งั้นน้ำจะรอรับสายคุณวิณนะคะ"

ชวิณชะงักกัดฟันกรอด ที่เขาบอกว่าจะโทรหาแปลว่าอาจจะโทรไปหรือไม่โทรไปก็ได้ เพิ่งเคยเห็นใครซื่อจนบื้อได้ขนาดนี้ หากอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ ไม่แน่ว่าคนปวดหัวอาจจะเป็นเขา ถ้าจะเอาเธอออกวันนี้ชวิณก็ไม่ใช่พวกชอบตัดโอกาสใครไปซะด้วยสิ

ไม่ใช่หรอก...เขาไม่ใช่คนดีขนาดนั้น ชวิณนี่แหละคือนักตัดโอกาสตัวยง ในมือถือกรรไกรทิพย์เตรียมไว้รอแล้ว และพร้อมที่จะตัดฉับ ๆ ได้ทุกเมื่อที่มีโอกาส

ถ้าเอาออกได้เขาอยากเอายัยน้ำค้างออกไปเลยไกล ๆ แต่ติดที่ว่านอกจากเธอคนนี้ก็ไม่มีใครทำงานร่วมกับเขาได้ นี่ยังถือว่าน้ำค้างอยู่ได้โดยที่ยังไม่วิ่งแจ้นออกไปร้องไห้ขี้มูกโป่ง นั่นก็นับว่าเธอมีความอดทนดีไม่แพ้เขา

น้ำค้างออกมานั่งโต๊ะประจำตำแหน่งที่หน้าห้องชวิณ เธอเริ่มเปิดคอมพิวเตอร์แล้วดูข้อมูลต่าง ๆ นานาที่ปัทมาส่งเข้าอีเมล มีทั้งแผนงานและวาระประชุมที่ต้องคอยเตือนความจำให้เขา

เมื่อเปิดเข้าไปในไฟล์งานหนึ่ง เป็นตารางงานประจำวันของเจ้านายหนุ่ม เธออยากพริ้นต์ออกมาเก็บไว้ดูเพื่อเตรียมความพร้อม จึงรีบกดพริ้นต์โดยทันที แล้วลุกไปรอเอาที่ห้องถ่ายเอกสาร

ทว่าที่เครื่องถ่ายเอกสารมีใครคนหนึ่งยืนอยู่ก่อนแล้ว เป็นชายหุ่นทรงรูปร่างใกล้เคียงกับเจ้านายของเธอ ถ้ามองจากข้างหลังน้ำค้างยังคิดว่าเป็นคนเดียวกันซะอีก เสียแต่ว่าเขาใส่สูทสีดำไม่ใช่สูทสีแดงเลือดหมู เธอจึงหยุดยืนห่าง ๆ เพื่อรอคิว

เมื่อชายคนนั้นหันมาน้ำค้างก็เบิกตาโตด้วยความตกใจ เขาคือพศิน ชายหนุ่มที่มีหน้าโชว์ในปกนิตยสารธุรกิจยอดนิยมสามปีซ้อน

พศิน เลิศดำรงเกียรติ

นั่นคือชื่อเต็มนามสกุลเต็มที่น้ำค้างจำได้แม่น เขาเป็นหนุ่มในฝันของสาวหลายคน และเธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ในตอนแรกที่เธอก้าวเท้าเข้ามาสมัครงานที่บริษัทแห่งนี้ก็ยังคุ้น ๆ นามสกุลของผู้บริหาร อาจเป็นเพราะตอนดูข้อมูลน้ำค้างไม่ได้ดูอย่างละเอียดก็เลยไม่เจอชื่อนี้ผ่านตา เห็นทีว่าจะต้องกลับไปดูใหม่ให้ถี่ถ้วน

ขณะที่เธอกำลังยืนตัวแข็งทื่อเพราะทำอะไรไม่ถูก พศินก็หยิบกระดาษที่เธอเพิ่งสั่งพริ้นต์มายื่นให้ น้ำค้างเอาแต่จ้องหน้าเขาจนไม่ทันได้ยื่นมือออกไปรับมา ฝ่ายนั้นจึงพูดขึ้นว่า...