4 พอดีเป๊ะ

ตอนที่ 2

1/3

"สวัสดีอีกครั้งค่ะ ชื่อน้ำค้าง เสมอเหมือน เรียกสั้น ๆ ว่าน้ำก็ได้ค่ะ อายุ 25 ปี"

"เดี๋ยว ๆ นี่ 25?"

เขายกมือขึ้นมาปราม นี่เธออายุแค่นี้จริง ๆ นะเหรอ อายุห่างกับเขาตั้งเจ็ดปีแหนะ แต่ดูสภาพแล้วเหมือนพี่สาวของแม่มากกว่า ตอนที่เข้ามาในห้องไม่เข้าใจผิดยกมือไหว้ก็ดีเท่าไรแล้ว

"ค่ะ 25 ต่อเลยนะคะ สถานภาพโสดค่ะ มีประสบการณ์ทำงานมาแล้วสามปี งานอดิเรก"

"พอครับ"

น้ำค้างเบรกเอี๊ยดหุบปากลงฉับ แล้วจ้องมองนาฬิกาแขวนเรือนใหญ่ด้านหลังชายหนุ่ม ขณะนี้เข็มวินาทีกำลังเดินต๊อกแต๊กใกล้ถึงเลขห้า

5..4..3...2...1

"ขออเมริกาโน่ร้อนครับ"

โห...พอดีเป๊ะ เป็นเหมือนที่ปัทมาพูดเอาไว้ไม่มีผิด น้ำค้างพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเดินออกมาแล้วตรงไปยังห้องพักเบรกพนักงาน หยิบกระปุกกาแฟที่อยู่ในตู้เปิดฝาดม แล้วค้นหาวิธีชงอเมริกาโน่จากอินเทอร์เน็ต เธองมอยู่นานและคาดว่านี่น่าจะเป็นสิ่งที่ชวิณต้องการ พอเสร็จแล้วก็ยกมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขา กาแฟร้อน ๆ ส่งกลิ่นอายหอมฟุ้งไปทั่วห้อง ชวิณยกขึ้นมาเป่าฟู่ ๆ ก่อนจะจิบแต่...

พรวด!

ละอองสีดำถูกพ่นออกมาจากปากกระจายไปทั่วโต๊ะ น้ำค้างกระโดดหลบแทบไม่ทัน พอพ่นออกมาแล้วเขาก็ไอแค่ก ๆ ไปหลายครั้ง เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่โหมดสงบ ชวิณเงยหน้าขึ้นมาจ้องเธออย่างเอาเรื่อง

"นี่มันเรียกว่าเอสเพรสโซ่ซ็อต"

"เอ่อ ขะ...ขอโทษค่ะ น้ำไม่เคยทำค่ะ งั้นท่านประธาน"

"เรียกคุณวิณ"

"คะ?"

"เรียกแค่คุณวิณก็พอ แล้วอีกอย่างท่านประธานน่ะพ่อผม"

น้ำค้างยิ้มแห้ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปหาผ้ามาเช็ดทำความสะอาดให้ไว เธอรุดออกจากห้องไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของแม่บ้าน ขณะที่กำลังกำลูกบิดได้มีเสียงคนคุยกันดังออกมาจากข้างใน

"นี่ป้าเจ้ย ได้ข่าวว่าคุณลิลลี่จะหมั้นกับคุณพีท จริง ๆ เหรอป้า"

"ชู่! นังแจ่ม เอ็งอย่าไปพูดแบบนี้ให้คุณวิณได้ยินนะเว้ย ไม่งั้นเอ็งตกงานข้าไม่รู้ด้วยนะ"

"เอ้า ถ้าแจ่มเป็นคุณลิลลี่แจ่มก็เลือกคุณพีทนะป้า หล่อ สุภาพ อบอุ่น เสียดายอย่างเดียวไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเมียน้อยคุณศรุตเลย"

"อีนังแจ่ม! บอกว่าอย่าพูด ๆ ไปทำงาน! อย่ามัวแต่นินทาเจ้านายอยู่เลย แต่ถ้าข้าเป็นคุณลิลลี่ก็เลือกคุณพีทเหมือนแกนั่นแหละโว้ย คริ ๆ"

"โอ้ยป้า แก่ปูนนี้แล้วอย่าไปอยากเป็นคุณลิลลี่เลย"

ทั้งสองหัวเราะคิกคักแล้วดันหลังกันเดินออกมา แต่ก็ต้องเจอกับน้ำค้างที่ยืนเซ่ออยู่หน้าห้อง พอเห็นหน้าเธอแม่บ้านทั้งสองทำหน้าเหมือนเห็นผี ตกใจส่งเสียงอุทานลั่น น้ำค้างเห็นฝั่งนั้นแหกปากร้องเธอก็ร้องตามอย่างลืมตัว แต่พอตั้งสติได้จึงรีบบอกไป

"เอ่อ...มาหาผ้าเช็ดโต๊ะอ่าค่ะ พอจะมีสักผืนมั้ยคะ จะเอาไปเช็ดโต๊ะทำงานให้คุณวิณ"

"หนูเป็นเลขาคนใหม่ของคุณวิณเหรอลูก"

ป้าแม่บ้านอาวุโสถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ส่วนแม่บ้านอีกคนก็ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ รอฟัง

"จ้ะ หนูชื่อน้ำ เป็นลาเข เอ้ย! เลขาใหม่ของคุณวิณจ้ะ"

"เอ ปกติคุณวิณไม่เคยรับเลขาอายุเกินสามสิบห้าเข้าทำงานมาก่อนเลยนะป้า"

แม่บ้านที่ชื่อแจ่มหันไปกระซิบแม่บ้านที่ชื่อเจ้ย แล้วค่อยหันกลับมาหัวเราะแหะ ๆ ให้น้ำค้าง น้ำค้างยกยิ้มตอบกลับปากสั่นดิก ๆ อยากบอกเหลือเกินว่าเธอเพิ่งยี่สิบห้าโว้ย คนยี่สิบห้านี่ถือว่ายังสาว ไม่ใช่สาวใหญ่ด้วยนะ เป็นสาวกำลังพอดีกินเข้าใจไหม!

"เอ่อ แล้วเมื่อกี้นี้หนูบอกจะเอาอะไรนะ"

"ผ้าจ้ะ ผ้าสักหนึ่งผืน เมื่อกี้นี้คุณวิณพ่นกาแฟหกเลอะโต๊ะทำงาน"

"ป้า ๆ ปกติจะเห็นแต่คุณวิณเวอร์ชันพ่นไฟ วันนี้คุณวิณพ่นกาแฟด้วยแฮะ"

แม่บ้านแจ่มยังไม่หยุดกระซิบกระซาบ เป็นการกระซิบที่ได้ยินกันครบทุกคนไม่เว้นแม้แต่น้ำค้าง เธอหัวเราะทั้งที่หน้ายังชาอยู่ เสียงลือเสียงเล่าอ้างเรื่องความร้ายกาจของเจ้านายคงไม่ใช่เล่น ๆ แม้แต่แม่บ้านที่ไม่ได้ทำงานคลุกคลีกับชวิณยังรู้เรื่องเขามากมายขนาดนี้

"เดี๋ยวป้าเอามาให้นะหนู รอแป๊ป"

แล้วป้าแม่บ้านอาวุโสก็เดินกลับเข้าไปในห้อง จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดโต๊ะสะอาดผืนหนึ่งออกมาให้

พอน้ำค้างได้ผ้าแล้วก็เดินกลับมาห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม เห็นชวิณกำลังตรวจสอบอีเมลสีหน้าเคร่งเครียด เธอค่อย ๆ ย้ายเอกสารบนโต๊ะออกไปวางที่อื่น แล้วค่อยเช็ดโต๊ะทำงานให้เขาจนสะอาดดี พอโต๊ะสะอาดแล้วก็ขนของเดิมกลับมาวาง

"ไม่มีเอกสารรายงานก่อสร้าง"

"คะ?"

"ให้เวลาแค่ 3 นาที ไม่พูดซ้ำ"

เป็นอันต้องวิ่งแจ้นออกมาพริ้นต์เอกสารรายงานการก่อสร้าง ด้วยเวลาที่กระชั้นชิดทำให้น้ำค้างเหงื่อตก เธอรีบเร่งมือสุดชีวิต ทว่าห้องถ่ายเอกสารอยู่ห่างจากห้องทำงานของชวิณหนึ่งห้อง พอได้เอกสารดังกล่าวมาแล้วก็ยื่นให้เขา เขารับเอกสารแล้วก็เงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ยืนหอบแฮก ๆ ก่อนจะถอนหายใจส่ายหน้าไปมา

"ผมเป็นคนค่อนข้างตรงต่อเวลา เสพติดความสมบูรณ์แบบมาก"

...ยกเว้นตอนเมาสินะพ่อคุณ

น้ำค้างค้านอยู่ในใจเผลอแสยะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว พอเขาเห็นเธอยกยิ้มก็ย่นคิ้วเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ ในตอนที่เขากำลังพูดหรืออธิบายอะไรให้ฟังห้ามยิ้มแบบนี้เด็ดขาด ชวิณไม่ชอบ!

เอาล่ะ...ถูกหมายหัวแล้วหนึ่ง

"ยิ้มอะไร"

"คะ?"

พอรู้ตัวก็อยากตีปากตัวเองจริง ๆ เชียว น้ำค้างกลอกตาไปมาก่อนจะตอบเพื่อเอาใจเขา

"ขอโทษค่ะ คุณวิณดูดีจนมองเพลิน ปากมันก็เลยยิ้มไปเอง"

"ไม่ใช่คนแรกหรอกนะที่คิดแบบนี้"

เอ้า...หลงตัวเองไปอีก