4. ไปจับตัวมา

สองพี่น้องก็นั่งฟังภาริตาเล่นเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าภาริตาจะเจอเหตุการณ์แบบนี้

"เนี่ย..ต่อไปนะเจ้เบนก็อย่าใจร้อนไปไหนคนเดียวอีก ทีนี้ก็รอผมด้วย ไม่ใช่แอบตามไปคนเดียวแบบนี้อีก มันอันตรายรู้ไหมเจ้...อย่างน้อยมีผมไปด้วยเวลาเกิดอะไรขึ้น ผมก็ยังช่วยเจ้ได้” โก้พูดบอกไปแบบเป็นห่วง

“เออ ฉันรู้แล้วน่า รอบบนี้ฉันไม่คิดว่าคุณแพมเขาจะไปกับพวกมาเฟียนิ ถ้ารู้ฉันก็ไม่ตามไปให้ชีวิตตัวเองเสี่ยงหรอก เป็นดาราดีๆไม่ชอบ ชอบไปยุ่งกับมาเฟียแบบนั้นได้ยังไง น่ากลัวจะตายไป” ภาริตาพูดบอกไปอย่างอดไม่ได้

“ก็เขาได้เงินไหมล่ะเจ้ พวกมาเฟียกระเป๋าหนักกว่าพวกไฮโซอีกล่ะมั้ง...คุณแพมเขาจะไปด้วยมันก็ไม่แปลกหรอก...ไว้เราค่อยโอกาศตามข่าวคุณแพมเขาใหม่ก็ได้ ถ้าเขารับงานแบบนี้จริงๆ ยังไงเราก็ต้องได้ข่าวคุณแพมเขาสักวันนั่นแหละ...ตอนนี้ห่วงความปลอดภัยของเจ้ก่อนเถอะ” โก้พูดออกไปเพราะตอนนี้คงพอก่อน จะให้ภาริตาเสี่ยงอีกไม่ได้

“อืม ก็จริงอย่างที่โก้พูดนะ ตอนนี้แกพักเรื่องข่าวของคุณแพมไปก่อน รอเขาห่างจากพวกมาเฟียพวกนี้แล้วค่อยไปตามทำข่าวใหม่ ฉันเองก็ไม่อยากจะให้แกไปเสี่ยง...ส่วนเรื่องรถของแกเดี๋ยวฉันจะซ้อมในนามบริษัทให้เอง...” ลันนาพูดบอกไปอย่างรับผิดชอบในฐานะเจ้านายของเพื่อนสาว

“อือ...ขอบคุณนะแก แกนี่สมกับเป็นสุดที่รักของฉันเลย...” ภาริตาพูดไปก็ยิ้มอย่างออดอ้อนเพื่อนสาวเลย

“มัวแต่อ้อนอยู่นั่นแหละ ลืมไปหรือเปล่าว่าโทรศัพท์ของเจ้ก็โดนยึดไปน่ะ ขอให้พี่สาวผมซื้อให้ด้วยเลยสิ เจ้อยากเสียเงินเองหรือไงหึ” โก้พูดบอกไปตรงๆ เพราะเขาจำได้ว่าเธอบอกว่าโดนยึดโทรศัพท์ไปด้วย

“จริงสิ ลืมไปเลย ยังมีโทรศัพท์อีกเครื่องนะแก...ใจดีกับฉันหน่อยนะ ฉันโดนยึดไปเพราะปฎิบัติหน้าที่เลยนะ...” ภาริตาพูดไปก็ทำหน้าอ้อนแล้วกระพริบตาถี่ๆใส่เพื่อนสาวไป

“เฮ้อ...เออๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปซื้อใหม่...แล้วเครื่องที่โดนยึดไปมีอะไรสำคัญไหม ถ้าพวกนั้นเปิดขึ้นมาแย่เลยนะ...แกนึกดูดีๆนะยัยเบน” ลันนาพูดบอกไปก่อนจะเอ่ยถามให้แน่ใจ

“ก็มีเฟสมีไอจีมีรูปของฉันเท่านั้นแหละ แต่ฉันบอกรหัสผู้ชายคนนั้นไปแค่ครั้งเดียวเอง เขาคงจำไม่ได้หรอกแก...” ภาริตาพูดไปแล้วคิดในแง่ดี

“รหัสผ่านแกง่ายอย่างกับปลอกกล้วยแบบนั้น ฉันยังจำได้เลย 4321 ใครมันจะจำไม่ได้บ้างห้ะ...แกเอาโทรศัพท์ของฉันไปล็อคอินเข้าไอเคาน์ของเขาแกเลย แล้วยกเลิกออกจากโทรศัพท์ทุกเครื่องที่เลยไป อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้พวกนั้นได้ข้อมูลแกไป” ลันนาพูดบอกไปก็ยื่นโทรศัพท์ไอโฟนให้เพื่อนสาวไป เพราะโทรศัพท์ยี่ห้อนี้มันสามารถปลดล็อคข้อมูลออกจากเครื่องอื่นๆได้ หากล็อคอินเข้าเครื่องใหม่

“พี่นี่ฉลาดเหมือนเดิมเลย สมกับเป็นพี่สาวของผมจริงๆ ต่างจากเจ้เบนจริงๆ...สวยแต่ไม่มีสมอง...เฮ้อ..” โก้พูดออกไปแล้วส่ายหน้าไปมาทันที

“เดี๋ยวเถอะไอ้โก้ แกจะโดนไม่ใช่น้อยเลย มาหลอกด่าฉันได้ยังไง ชิ” ภาริตาทำมือจะตีโก้แบบขู่ๆออกไป

“ยัยเบน หยุดเล่นได้แล้ว รีบจัดการเร็วเข้า...อ่ะ เอาไป” ลันนาพูดบอกไปก็ยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนสาวไป

“โอเคๆ ทำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ภาริตาพูดจบก็รับโทรศัพท์มาแล้วเธอก็กดออกจากบัญชีของเพื่อนสาว

แล้วเธอก็ทำการล็อคอินเข้าไอเคาน์ของเธอทันที ก่อนจะเข้าไปกดยกเลิกบัญชีในเครื่องอื่นๆที่เธอลงชื่อไว้ จากนั้นก็เข้าไปเปลี่ยนรหัสเฟสบุ๊ค ไอจี และอีเมล์ของเธอเพื่อความปลอดภัยตามที่เพื่อนสาวแนะนำ พอทุกอย่างเสร็จเรียบแล้วทั้งสามก็รู้สึกโล่งอกมากขึ้น

“เสร็จแล้วก็ไปนอนกันเถอะ ดึกมากแล้วเนี่ย พรุ่งนี้ฉันต้องไปประชุมแต่เช้าอีก...แกไปนอนที่ห้องรับแขกนะ...เสื้อผ้าของแกอยู่ในกล่องสีครีมเหมือนเดิม” ลันนาพูดบอกไป เพราะเพื่อนสาวยังไม่ได้อายน้ำเลย ดังนั้นนอนที่ห้องรับแขกไปก่อน เพราะเธอจะนอนแล้ว

“อืม...ฝันดีนะแก...จุ๊บ...” ภาริตาพยักหน้าตอบรับแล้วเธอก็บอกเพื่อนสาวด้วยความน่ารัก ก่อนจะทำท่าจุ๊บไปหา

“ฝันดีแก จุ๊บ...” ลันนาก็ตอบมาแบบน่ารักเช่นกัน เพราะพวกเธอเป็นแบบนี้กันมาตั้งแต่เรียนด้วยกันแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังทำตัวน่ารักใส่กันอยู่อีก จากนั้นลันนาก็เดินขึ้นชั้นสองของบ้านไป

“ทำไมผมต้องมาเห็นอะไรที่มันง้องแง้แบบนี้ด้วยนะ...ขนลุกเลยแม่ง...” โก้ที่มองอยู่พูดบ่นออกมาอย่างทนไม่ไหว เพราะตอนที่ทำงานทั้งสองไม่ได้เป็นแบบนี้เลยสักนิด แต่พออยู่ด้วยกันที่ไม่ใช่ที่ทำงานแล้วอย่างกับเด็กสามขวบไม่รู้จักโต จนเขารับไม่ได้เลยเวลาที่สองสาวทำใส่กันแบบนี้

“ขนลุกอะไรของแกหึไอ้โก้ ไปเลยไป ขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนได้แล้วไป...อย่ามากวนประสาทฉัน” ภาริตามองหน้าน้องชายเพื่อนที่เธอรู้จักมาแต่เด็กๆแล้วก็ทำหน้าดุๆใส่ แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องนอนรับแขกที่อยู่ด้านหน้าทันที ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดประตูห้องไป

“อิเจ้เบน...มานอนบ้านเขาแล้วยังจะมาดุใส่อีกนะ...ดุอย่างกับหมาแบบนี้ไงถึงไม่มีผัวกับเขาสักที ผมขอให้เจ้อยู่ขึ้นคานคู่กับพี่ลันนาไปนานๆเลย เอาให้แก่ด้วยกันไปเลย สาธุ...” โก้แกล้งแช่งไปแบบอดไม่ได้ เพราะสองสาวนั้นราวกับเป็นแม่ของเขาอีกคน

เช้าวันใหม่

พอดาราสาวได้เงินค่าตอบแทนในค่ำคืนที่ผ่านมาแล้วเธอก็กลับไปแต่โดยดี และเธอก็หวังว่ามาเฟียหนุ่มรูปหล่อคนนี้จะเรียกใช้เธออีก เพราะเซ็กส์ของเขามันร้อนแรงสุดๆจนเธออยากจะมาดูแลเขาอีก ส่วนลูก้าที่นอนอยู่บนเตียงนั้นก็ลุกไปอาบน้ำ จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้านนอกพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำเท่านั้น

“ไปเอาตัวคนที่มันตามตัวฉันเมื่อคืนมา ฉันอยากจะรู้ว่ามันตามฉันมาทำไม” ลูก้าพูดด้วยเสียงเข้มไปแล้วเขาก็เดินไปนั่งที่โซฟา

“อ่อนายครับ...เมื่อวานผมจับตัวคนที่ตามนายได้แล้วครับ แต่ลูกน้องที่ผมให้เฝ้าเขาไว้ชะล่าใจจนเขาหนีไปได้ครับ...แต่เขาเป็นแค่นักข่าวที่ตามมาทำข่าวของผู้หญิงที่นายพามานอนเมื่อคืนครับ...ผมว่าคงไมใช่พวกคู่แข่งของนายหรอกครับ” บรูโน่ยืนอธิบายกับเจ้านายด้วยเสียงสั่น เพราะกลัวเจ้านายจะไม่พอใจที่เขาทำให้ผู้หญิงคนนั้นหนีไปได้

“กับอีแค่คนคนเดียวแกไม่มีปัญหาจับเอาไว้แล้วฉันจะไว้ใจให้แกทำงานอะไรได้อีกวะ...แล้วแกแน่ใจได้ยังไงว่ามันไม่ใช่คนที่คู่แข่งของฉันส่งมาน่ะ...” ลูก้าได้ยินแบบนั้นก็หันหน้าไปมองบรูโน่แบบจดจ้องเลย เพราะมันทำงานที่เขามอบหมายพลาดอีกแล้ว

“เมื่อวานผมยึดโทรศัพท์ของเขามาได้ก่อนที่เขาจะหนีไปครับ..ผมตรวจสอบข้อมูลของผู้หญิงคนนี้แล้วเธอเป็นนักข่าวจริงๆครับนาย...ไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไร...” บรูโน่บอกไปตามตรงและมั่นใจว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คู่แข่งของเจ้านายเขาแน่นอน

“แค่ผู้หญิงคนเดียวแกก็ปล่อยให้หนีไปได้เหรอวะ ไหนเอาโทรศัพท์ของผู้หญิงคนนั้นมาดูสิ” ลูก้าพูดด้วยเสียงเข้มออกไปเพราะจะชะล่าใจปล่อยไปง่ายๆไม่ได้

“รีบเอาให้นายดูสิวะ...มัวแต่ยืนอึ้งอยู่ได้...เร็วสิวะ” เปาโลที่ยืนอยู่ข้างๆเพื่อนรีบเอามือสะกิดเพื่อนให้เอาให้เจานายดู

“อ่อ นี่ครับนาย...ผมลบรูปกับคลิปของนายแล้วก็ผู้หญิงเมื่อวานแล้วนะครับ...” บรูโน่พูดรายงานไปแล้วเขาก็กดปลดล็อคหน้าจอตามรหัสของเธอที่เขาจำได้ เพราะมันง่ายๆมากๆ

ลูก้าก็รับโทรศัพท์มาแล้วเขาก็กดเข้าไปดูภาพทันที ก่อนจะเห็นเหลือแค่ภาพของผู้หญิงคนนั้นแค่ไม่กี่ภาพเท่านั้น แล้วเขาก็มองแบบจดจ้องเลยเพราะผู้หญิงคนนี้สวยมาก สวยจนเขาอยากจะเจอเธอตัวเป็นๆ ดูสิว่าเธอจะสวยแค่ไหน

“ไปเอาตัวผู้หญิงคนนี้มาให้ฉัน...ฉันอยากได้ผู้หญิงคนนี้...คืนนี้!” ลูก้าพูดบอกไปตรงๆ เพราะสวยจับใจเขาขนาดนี้เขาจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไงล่ะ

“ห้ะคืนนี้เลยเหรอครับ..ที่นี่มันไม่ใช่อิตาลีนะครับนาย เราจะจับคนไปเรื่อยไม่ได้นะครับ..เมื่อวานผู้หญิงคนนั้นโดนจับได้ ผมว่าเธอต้องยิ่งระวังตัวแน่นอนครับ...” บรูโน่พูดออกไปเพราะให้ตามหาภายในวันนี้มันยากอยู่นะ ให้เวลาเขาหน่อยก็ไม่ได้

“แล้วไง..แกคิดว่าฉันแคร์งั้นเหรอ...แกทำให้ผู้หญิงคนนี้หนีไปได้ แกก็ต้องไปจับตัวเขากลับมาให้ฉัน...ไม่งั้นแกนั่นแหละที่จะเดือดร้อน เข้าใจไหมบรูโน่” ลูก้าพูดไปก็ชี้หน้าลูกน้องแบบคาดโทษเลย

“ครับนาย ผมจะรีบไปตามหาตัวผู้หญิงคนนี้เดี๋ยวนี้เลยครับ...ขอโทรศัพท์หน่อยครับนาย” บรูโน่พูดบอกไปแบบตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะยื่นมือไปเพื่อเอาโทรศัพท์ของผู้หญิงคนนั้นคืนมา เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยให้เขาตามหาตัวเธอได้

“อ่ะ...เอาไป” ลูก้าโยนใส่มือของลูกน้องของเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิด แล้วเขาก็นั่งทำหน้าตึงๆออกมา แล้วมองบรูโน่เดินออกไปจากห้องพักของเขา

“อ่อ นายดื่มกาแฟก่อนดีกว่านะครับ...เดี๋ยวเรื่องนี้บรูโน่มันจัดการได้แน่นอนครับ..” เปาโลพูดเสริมไปก็เอากาแฟไปวางให้เจ้านายแบบเอาใจเพื่อช่วยเพื่อนหนุ่มที่พึ่งโดนดุไป

“ให้มันแน่เถอะ แค่จับตัวผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวไว้มันยังปล่อยให้หนีไปได้ ถ้าวันนี้มันตามมาไม่ได้ ฉันนี่แหละจะจัดการมันเอง...แล้วเรื่องนายราเชนเป็นยังไงบ้าง...นายจัดการโอนเงินให้มันหรือยัง” ลูก้าพูดไปด้วยเสียงเข้ม

“โอนไปเรียบร้อยแล้วครับนาย...คุณราเชนต้องการเลี้ยงข้าวนายเย็นนี้อีก นายจะไปเจอเขาอีกไหมครับ” เปาโลบอกไปตามงานที่เขาได้รับ

“ไม่...ตกลงงานกันแล้วนิ ฉันไม่อยากจะเสียเวลาให้คนมาประจบเอาใจอีก มันน่ารำคาญ...เดี๋ยวนายส่งคนของเราแฝงตัวเข้าไปทำงานกับนายราเชนด้วยละกัน...อย่าให้พลาดล่ะ งานนี้ฉันลงทุนกับมันไปเยอะ...” ลูก้าพูดบอกไปด้วยสีหน้าตึงๆ เพราะที่ไทยการพนันยังไม่ถูกกฎหมาย ดังนั้นเขาแอบเปิดเว็ปพนันออนไลน์จึงเป็นทางเดียวที่เขาจะเข้ามาขยายธุรกิจในประเทศนี้

“ครับนาย....” เปาโลพยักหน้าตอบรับไป แล้วเขาก็เดินออกไปทันที เพราะต้องไปสั่งงานลูกน้องให้ส่งคนของพวกเขาแฝงตัวเข้าไปทำงานกับพวกราเชนตามที่เจ้านายสั่ง

ณ บ้านของธำรง นักการเมืองใหญ่

“อ่าว เด็กๆหายไปไหนกันหมดล่ะคุณ ทำไมวันนี้ไม่มีใครมาทานข้าวเช้ากับเราเลยล่ะ...ลูกๆเราไปไหนกันหมด” เสียงของธำรงเอ่ยถามภรรยาคนสวยของเขา เมื่อเข้ามาในห้องอาหารแล้วเจอแค่ภรรยาของเขา

“เมื่อคืนคุณเชนกลับดึกมาก เช้านี้คงตื่นมาไม่ทันทานข้าวค่ะฉันก็เลยไม่ได้ให้แม่บ้านไปปลุก ส่วนคุณโยยังไม่กลับจากฝรั่งเศสเลยค่ะ เห็นว่าจะกลับมาวันมะรืนนี้นะคะ” เยาวเรสพูดบอกสามีไปด้วยรอยยิ้ม เพราะลูกเลี้ยงทั้งสองคนของเธอนั้นอยู่ไม่ค่อยติดบ้านกันเท่าไหร่

“อืม...แล้วหนูเบนล่ะเป็นยังไงบ้าง...ผมไม่เห็นลูกกลับบ้านเลยนะช่วงนี้ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า..” ธำรงเอ่ยถามถึงลูกเลี้ยงของเขาไป

เพราะภาริตาคือลูกติดของเยาวเรสก่อนที่จะมาแต่งงานอยู่กินกับเขา ซึ่งเขาก็รับหน้าที่ดูแลในฐานะพ่อเลี้ยงมาอย่างดี แต่ติดที่ลูกๆของเขาไม่ค่อยลงรอยกับภาริตาเท่าไหร่ โดยเฉพาะโยษิตาที่เจอกันทีไรก็มักจะกระแนะกระแหนใส่กันทุกทีจนอยู่บ้านหลังเดียวกันแทบไม่ได้

“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ วันก่อนลูกมาขอฉันย้ายไปอยู่ที่คอนโด ฉันเห็นว่ามันสะดวกดีก็เลยให้ลูกย้ายไปอยู่ที่นั่นน่ะค่ะ..จะได้ไปทำงานสะดวกหน่อย...คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ...” เยาวเรสพูดบอกไป ทั้งที่จริงเธอไม่อยากจะให้ลูกเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้เลย เพราะเธอกลัวว่าราเชนลูกชายของสามีเธอจะทำอะไรไม่ดีกับลูกสาวของเธอน่ะสิ เพราะสายตาที่ราเชนมองลูกสาวของเธอนั้น มันทำให้เธอไม่ไว้ใจเขาเลยสักนิด เธอเลยเลือกที่จะให้ลูกสาวอยู่ข้างนอก เพื่อความปลอดภัยของลูกสาวคนเดียวของเธอ แต่เธอก็เกร็งใจธำรงเพราะเขาก็ดีกับเธอและลูกจริงๆ

“อืม...ถ้าคุณอนุญาติลูกแล้วผมจะว่าอะไรได้ล่ะ ผมก็ต้องตามใจคุณนั่นแหละ ลูกโตแล้วก็คงจะอยากใช้ชีวิตส่วนตัวนั่นแหละ ผมเข้าใจ...แต่ถ้าลูกมีปัญหาอะไรคุณบอกผมได้เลยนะ ผมจะช่วยลูกทุกอย่าง” ธำรงพูดบอกไปแล้วยิ้มให้ภรรยาของเขา เพราะลูกของเธอก็เหมือนลูกของเขา เขาก็อยากจะดูแลให้ดีที่สุด

“ขอบคุณนะคะ” เยาวเรสพูดขอบคุณสามีด้วยรอยยิ้มเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจและหวังดีของเขาที่มีต่อเธอและลูก ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาตลอดสิบปีมานี้ เขาก็ดูแลเธอและลูกมาอย่างดีมาตลอด เธอเองก็ไม่มีอะไรจะตอบแทนเขานอกจากดูแลเขาและลูกๆของเขา ถึงแม้ว่าลูกๆของเขาจะไม่ชอบเธอก็ตาม