ตอนที่ 4 ผู้ปกครองใจดี

 

การเรียนในช่วงสัปดาห์แรกแม้จะมีอุปสรรคอยู่บ้างเพราะบงกชยังปรับตัวกับการสอนของอาจารย์ไม่ค่อยได้ เนื่องจากอาจารย์สอนค่อนข้างจะเร็วมากๆ แต่ก็โชคดีว่ามีเพื่อนคอยช่วยให้คำแนะนำอีกอย่างเธอก็พอจะมีพื้นฐานจากการเรียนพิเศษมาในช่วงปิดเทอม

เย็นวันศุกร์บัวบงกชโทรศัพท์ไปหาธัญวดีเพื่อขออนุญาตออกไปเที่ยวกับเพื่อนในบ่ายวันเสาร์แต่ธัญวดีก็ไม่กล้าอนุญาตเธอจึงต้องโทรศัพท์ไปหาเธียรธวัชเอง

“สวัสดีค่ะคุณเธียร บัวโทรมารบกวนหรือเปล่าคะ”

“ไม่หรอกว่าแต่ไปอยู่หอแล้วเป็นยังไงบ้างพอจะอยู่ได้ไหม” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้คุยกับบัวบงกชตั้งแต่เธอไปอยู่หอพัก แต่ก็แอบถามน้องสาวอยู่ตลอดเพราบัวบงกชจะสนิทกับธัญวดีมากกว่าตนเอง

“อยู่ได้ค่ะ ที่นี่สบายกว่าอยู่บ้านเดเมเยอะเลยค่ะ”

“แล้วโทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่า หรือว่าอยากกลับบ้าน” เขาถามเพราะนี่เป้นเย็นวันศุกร์

“ไม่ใช่หรอกค่ะ ศุกร์นี้ไม่ใช่กำหนดกลับบ้าน”

“ถ้าไม่ใช่กำหนดแต่ถ้าเธออยากจะกลับก็ทำเรื่องไว้ฉันจะให้คนไปรับ” ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงและกลัวว่าเด็กสาวจะปรับตัวกับการอยู่หอและเพื่อนใหม่ไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เธออยู่ที่บ้านก็จะลำบากในการเดินทางไปโรงเรียน อีกอย่างเขาเองก็ไม่ค่อยมีเวลาดูแลเธอเพราะอีกไม่กี่เดือนธัญวดีก็จะต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ การไปอยู่หอพักของบัวบงกชจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

เรื่องนี้เธียรธวัชคุยกับคุณยายของเธอไว้ล่วงหน้าแล้ว ยายพิกุลก็เห็นด้วยแต่ตอนนั้นเขาไม่ได้บอกยายของเธอว่าจะให้เข้าเรียนที่โรงเรียนเอกชนเพราะรู้ว่ายายจะต้องเกรงใจและไม่เห็นด้วยแน่ๆ

“บัวอยากกลับตามกำหนดมากกว่าค่ะ ที่บัวโทรมาหาคุณเธียรวันนี้ก้อยากขออนุญาตออกไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ”

“เที่ยวเหรอ”

“ค่ะบ่ายวันเสาร์เพื่อนจะออกไปเที่ยวที่ศูยย์การค้าใกล้ๆ โรงเรียนค่ะ”

“ครูเขาให้ออกไปได้เหรอ”

“ได้ค่ะ แต่ต้องกลับมาก่อนเวลาหกโมงเย็นค่ะ”

“แล้วจะกันยังไงให้รถที่บ้านไปรับไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราจะเรียนรถมารับที่หอค่ะ”

“ไปกันหลายคนไหม”

“หลายคนค่ะ กลุ่มของบัวมีกันสี่คนส่วนกลุ่มอื่นก็ไปกันอีกหลายคน คุณเธียรให้บัวไปกับเพื่อนได้ไหมคะ”

“ได้สิ เดี๋ยวฉันโอนเงินไปเพิ่มให้นะเผื่อมีของอะไรที่อยากได้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะที่คุณเธียรให้มาก็เยอะแล้ว” หญิงสาวรู้สึกเกรงใจเขามากเพราะตอนเปิดเทอมเขาก็โอนเงอนมาให้เธอแล้ว

“ฉันไม่รู้ว่าเด็กวัยรุ่นเขาต้องใช้จ่ายอะไรบ้าง โอนไว้เยอะๆ มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอถ้าอยากได้เพิ่มก็โทรมาบอกฉันหรือไม่ก็บอกคุณชุก็ได้ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายหรอกนะบัว”

“แต่มันมากเกินไปเงินหนึ่งหมื่นนั่นบัวใช่ได้หลายเดือนเลย”

“เธอคิดว่าที่ฉันให้เธอตอนเปิดเทอมนั้นคือให้เธอใช้หลายเดือนเหรอ”

“ค่ะ”

“นั้นมันคือเงินเดือนนะบัว ตอนนี้เธออยู่หอพักฉันให้เธอหนึ่งหมื่นแต่ถ้าออกมาเรียนมาหาวิทยาลัยก็จะให้เท่ากับที่เพิ่ม”

“มันเยอะไปแล้วค่ะคุณเธียร ค่าข้าวที่โรงอาหารมื้อหนึ่งก็แค่ห้าสิบบาทเองค่ะ”

“แต่เธอจะกินแค่ข้าวอย่างเดียวเหรอบัว ฉันว่าเด็กอย่างเธอต้องกินเยอะๆ”

“แต่บัวก็มีเงินแต่เงินที่ได้จากคุณยายตั้งสองแสนนะคะ”

“มันแค่สสองแสนเองนะบัว เงินจำนวนนั้นฉันว่าเธอเก็บไว้ใช้สาวนตัวเถอะ ส่วนค่าใช่จ่ายเรื่องเรียนในชีวิตประจำวันฉันจะจัดการเอง เอาล่ะเดี๋ยวฉันจะโอนเงินเพิ่มให้นะ”

“ขอบคุณค่ะคุณเธียร” เมื่อวางสายแล้วบัวบงกชก็เดินมาหาเพื่อนที่ห้องดูทีวีของหอพักซึ่งในห้องมีเพื่อนมานั่งดูทีวีอยู่หลายกลุ่ม กลุ่มของเธอกำลังนั่งกินขนมอยู่ที่มุมห้อง

“ว่าไงบ้างบัวผู้ปกครองให้ออกไปกับพวกเราไหม”

“อือ พรุ่งนี้เราจะไปทำอะไรกันบ้าง”

“โอปออยากไปกินอาหารญี่ปุ่นมีใครจะกินกับเราไหม”

“ได้สิแล้วบัวล่ะจะกินกับพวกเราไหม ขอโทษนะบัวผักบุ้งขอถามได้ไหมว่าคุณเขาให้เงินบัวใช่เดือนละเท่าไหร่ ที่ถามไม่ใช่จะดูถูกบัวนะ แต่เราเป็นเพื่อนกันถ้าบัวไม่พร้อมจ่ายเราพวกเราอีกสามคนจะเลี้ยงบัวเอง”

“เขาให้เดือนละหมื่นนะแต่เมื่อกี้ตอนนี้บัวโทรไปบอกว่าจะออกมาเที่ยวกับเพื่อนเข้าก็ให้เพิ่มมาอีกหมื่นหนึ่ง”

“บัวได้เท่ากับใยไหมเลย”

“ใยไหมใช้หมดไหม”

“ถ้าซื้อแค่อาหารที่โรงเรียนก็ไม่หมดหรอกแต่ถ้าซื้อของออนไลน์ด้วยก็เกือบไม่พอ” ใยไหมพูดแล้วหัวเราะเพราะบางครั้งเธอก็เอาเงินไปซื้อของจนแทบไม่เหลือตอนสิ้นเดือน

“พวกเราได้เงินเท่าๆ กันเลยแบบนี้เวลาจะซื้อของหรือกินอะไรก็ต้องเตือนกันหน่อยนะ เดี๋ยวพอสิ้นเดือนจะมาลำบากอดข้าวกันอีก” เมื่อโอปอพูดจบเพื่อนทั้งสี่คนพากันหัวเราะ

บัวบงกชเคยคิดว่าการมาอยู่ที่นี่จะทำให้ตนเองนั้นแตกต่างจากคนอื่นเพราะไม่ได้มากจากครอบครัวที่ร่ำรวยแต่เธียรธวัชก็มาทำให้ช่องว่างของความแตงต่างนั้นลดลง ข้าวของเครื่องใช้ทุกชิ้นหญิงสาวมีเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ การเรียนออนไลน์เสริมก็ได้เรียนเหมือนเพื่อนหลายคนในห้อง แม้กระทั่งค่าใช่จ่ายรายเดือนเขาก็ให้เธอเท่ากับคนอื่น

“ผู้ปกครองของบัวเขาใจดีมากเลยนะ”

“บัวก็คิดว่าชื่อคุณเธียรเขาใจดีมากแต่บัวกับเขาไม่ค่อยสนิทกันหรอก บัวจะสนิทกับพี่ธัญญ่าน้องสาวของเขามากกว่า”

“แล้วตอนนี้บัวเริ่มชินกับการอยู่หอหรือยัง” ผักบุ้งถามเพราะตอนที่ตนเองมาอยู่ก็ใช้เวลาปรับตัวไม่กี่วันก็คุ้นเคยกับเพื่อนจนแทบไม่อยากจะกลับบ้าน

“เริ่มชินแล้วล่ะ บัวต้องขอบคุณทุกคนมากเลยที่ทำให้บัวไม่เหงา ตอนแรกบัวกังวลมากเลยเพราะบัวมาจากบ้านนอก บัวกลัวว่าจะไม่มีคนคุยกับบัว”

“พวกเราไม่เคยคิดแบบนั้นเลย”

“บัวโชคดีมากที่ได้เจอเพื่อนที่ดีๆ”

“พวกเรารีบเก็บของเข้านอนกันเถอะจะได้เก็บแรงไว้เดินเที่ยวพรุ่งนี้”