บทที่ 10

วิลล์แปลกใจเล็กน้อยที่เจ้านายเดินออกมาจากเพนท์เฮ้าส์เพียงคนเดียว และดูท่าทางอารมณ์ดีกว่าตอนแรก ไม่รู้ว่าในนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่นับว่าเป็นเรื่องดีเพราะเขาไม่อยากถูกบอสกินหัว

“คุณไอรินไม่มาส่งบอสเหรอครับ” อดถามออกไปไม่ได้ ไอรินเป็นเลขา ถึงครั้งนี้จะบินไปอิตาลีด้วยไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ควรมาส่งเจ้านาย

“เธอพักผ่อนอยู่ อย่าให้ใครเข้าไปรบกวน บอกป้าปานด้วยว่าอย่าปลุกเธอ”

“ไม่สบายหรือเปล่าครับ ให้ผมตามหมอให้ไหม”

“แค่อ่อนเพลีย” พลชตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินนำลูกน้องไปที่ลิฟต์โดยสาร ไม่เปิดโอกาสให้วิลล์ได้ถามให้มากความอีก

มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงสภาพของเลขาคนสวยที่แทบไม่มีแรงยืนเพราะถูกเขารังแกซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลชเหลือเวลาก่อนไปสนามบินชั่วโมงกว่า และเขาใช้เวลาช่วงนั้นสัมผัสไอรินจนเธอน้ำตานอง ร้องขอเสียงสั่นให้เขาหยุดก่อนที่เธอจะขาดใจ

ผู้หญิงอะไร ขนาดมีอารมณ์ยังสวยไม่สร่าง ยิ่งพอมีอารมณ์แล้วใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำเยิ้ม ร้องขอเสียงสั่นให้หยุด มันยิ่งทำให้เขาอยากรังแกเธอซ้ำ ๆ

วิลล์ปิดปากเงียบทั้ง ๆ ที่เห็นว่าบอสหลุดยิ้มออกมาคนเดียว เขาไม่กล้าสอดปากถาม ได้แต่เดาไปเองว่าคุณไอรินคงถูกใจบอสมาก

วิลล์ไม่รู้เลยว่าเขาจะเดาได้ถูกเผง

พลชล้วงมือเข้าไปในกางเกง นึกถึงแผนการของตัวเองที่ตั้งใจทิ้งร่องรอยวาบหวามไว้บนร่างกายไร้เดียงสาของหญิงสาว ตัวอยู่ไกล แต่เขาจะไม่ยอมให้ไอรินลืมสัมผัสของเขาเด็ดขาด

กลับมาเมื่อไหร่ เขาจะไม่ปล่อยเธอไว้อีกแล้ว

.

.

ไอรินเผลอหลับบนโซฟาจนตะวันตกดิน ร่างบางขยับขึ้นนั่งเพื่อคลายความเมื่อยขบ มองไปรอบ ๆ เพนท์เฮ้าส์ที่เงียบสนิทแต่ยังมีไฟเปิดไว้ ก้มมองผ้าห่มที่คลุมเนื้อตัวท่อนล่างแล้วเม้มริมฝีปากเบา ๆ

“ร้ายกาจ”

รังแกเธอจนลุกไม่ไหวแล้วหนีไปดื้อ ๆ ทิ้งความร้อนผ่าวและสัมผัสวาบหวามไว้ตามร่างกาย ขนาดตัวไม่อยู่แล้วเธอยังจดจำทุกพื้นที่ที่ปลายนิ้วร้ายกาจนั้นแตะต้องได้ พลชไม่ใช่คนที่จะต่อกรได้ง่าย ๆ เทียบกับเขาแล้วเธอเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง

“คุณไอริน ตื่นแล้วเหรอคะ”

แม่บ้านที่มีหน้าที่ดูแลเพนท์เฮ้าส์ร้องทักเลขาคนสวย เธอพาเด็ก ๆ เข้ามาทำความสะอาดตั้งแต่เจ้านายออกไปได้ราวครึ่งชั่วโมง เห็นไอรินกำลังนอนหลับสบายบนโซฟาในห้องรับแขกก็ไม่กล้าปลุก ปล่อยให้เธอพักผ่อนแล้วเลี่ยงไปทำความสะอาดส่วนอื่นก่อน

“คุณป้าคือ...”

“อ๋อ ป้าเป็นแม่บ้านที่คอยดูแลที่นี่ค่ะ ชื่อปาน เรียกปานเฉย ๆ ก็ได้ค่ะคุณไอริน”

“ค่ะ ป้าปาน”

แม่บ้านวัยห้าสิบกว่ายิ้มกว้าง ตอนแรกแอบเกร็งเล็กน้อยเพราะเลขาของคุณชายสวยขนาดนี้ คิดไปเองว่าต้องหยิ่งมากแน่ ๆ แต่พอได้พูดคุยแค่สั้น ๆ ก็พอจะมองออกว่าไอรินไม่ได้หยิ่งอะไร

ดูน่ารักกว่าที่คิดไว้ด้วยซ้ำ

แม่บ้านอาวุโสยิ้มกว้าง อย่างน้อย ๆ มาทำงานวันนี้ก็ได้เรื่องน่าสนใจไปเล่าให้คุณหญิงฟังแล้ว

ที่จริงปานไม่ใช่แม่บ้านธรรมดาทั่วไป เธอเป็นแม่นมของคุณชาย เลี้ยงดูพลชมาตั้งแต่แบเบาะ พอชายหนุ่มย้ายออกมาอยู่ที่นี่ก็อาสาตามมาดูแล แต่พลชอยากอยู่ตามลำพังจึงให้เธอไปกลับแทน อนุญาตให้พาเด็กรับใช้เข้ามาทำความสะอาดได้เฉพาะเวลาที่เขาไม่อยู่เท่านั้น

“คุณไอรินอยากพักผ่อนต่อไหมคะ เด็ก ๆ ทำความสะอาดห้องนอนคุณเสร็จแล้ว”

“ไม่ดีกว่าค่ะ รินว่าจะทำมื้อเย็นทาน”

“เอ๋ ทำมื้อเย็นเหรอคะ” ปานเอียงคอเล็กน้อย “คุณไอรินทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ”

“นิดหน่อยค่ะป้าปาน แค่พอเอาชีวิตรอดได้”

“แบบนี้นี่เอง มิน่าป้าถึงเห็นของสดในตู้เย็น อย่างนั้นก็ตามสบายเลยนะคะ ขาดเหลืออะไรบอกป้าได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวยกมือไหว้อย่างไม่ถือตัว ก่อนจะเลี่ยงไปที่ครัวเพื่อทำมื้อเย็นให้ตัวเอง

ตอนที่ป้าปานบอกว่าเห็นของสดในตู้เย็น ไอรินคิดว่าคงมีไก่สักแพ็ค ผักสดสักกำ แต่พอเปิดประตูตู้เย็นออกก็ทำเอาเธอตะลึงงัน ตู้เย็นขนาดใหญ่อัดแน่นไปด้วยของสดที่มีประโยชน์มากมาย ทั้งผัก ผลไม้ เนื้อสัตว์ และเครื่องปรุงต่าง ๆ นานา

ไหนบอสบอกว่าสั่งอาหารจากโรงแรมมาทานประจำ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่น่าจะมีข้าวของสำหรับทำอาหารมากมายขนาดนี้

“ปกติไม่มีของพวกนี้หรอกค่ะ” ป้าปานที่ผ่านมาเห็นเฉลย “ป้ายังแปลกใจว่าทำไมคุณชายให้คนเอาของสดมาใส่ตู้เย็นเยอะขนาดนี้ ปกติห้องครัวก็แทบไม่ได้ใช้ด้วยซ้ำ”

ไอรินนึกไปถึงวันที่เธอบอกพลชว่าจะทำอาหารให้เขาทาน ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าบอสสั่งของพวกนี้มาให้เธอ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ก็อดรู้สึกดีไม่ได้

มีเจ้านายดีเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง

หญิงสาวทำมื้อเย็นอย่างอารมณ์ดี เป็นสลัดอกไก่ง่าย ๆ เพราะเธอไม่มีเวลามากนักและต้องรีบเข้านอน ถึงบอสจะไม่อยู่แต่เลขาอย่างเธอก็ยังต้องทำงานเหมือนเดิมไม่ได้หยุดพัก

หลังจากจัดการมื้อเย็นที่ค่อนไปทางดึกเสร็จ ไอรินก็ไม่เห็นคนอื่น ๆ ในเพนท์เฮ้าส์แล้ว หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ถอดเสื้อผ้าออกเพื่อเตรียมอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย

เธอเลือกแช่ตัวในอ่างเพราะยังไม่ดึกมาก ชุดคลุมสีขาวสะอาดถูกปลดออกจากร่างกายแล้วพาดไว้อย่างเป็นระเบียบ ขาเรียวก้าวข้ามขอบอ่างจากุชชี่ลงไปนั่งแช่ตัวในน้ำอุ่นที่ไหลวน เหมือนกำลังถูกสายน้ำบีบนวดร่างกายจากความเมื่อยล้า

“อืม สบายจัง”

สวัสดิการจากพลชดียิ่งกว่าอะไรทั้งหมด คอนโดของเธอถึงจะมีอ่างอาบน้ำ แต่ก็เป็นแค่อ่างธรรมดาและมีขนาดเล็กแคบ ไม่ใช่อ่างจากุชชี่ที่ลงมาแช่ได้สองสามคนแบบนี้ ไอรินไม่ใช่คนรักสบาย แต่บางครั้งเวลาที่ทำงานมาหนัก ๆ เธอก็อยากบำบัดตัวเองบ้าง

หญิงสาวหลับตาลง ปล่อยร่างกายให้ผ่อนคลายกับสายน้ำอุ่นที่ไหลวนรอบตัวจนเคลิ้มหลับไป