บทที่ 11

.

“ไอริน”

“คะ”

“ห้ามลืมสัมผัสของผมเด็ดขาด”

“ทำไมคะ”

“ถ้าลืม ผมจะกลับมาตอกย้ำจนกว่าคุณจะจำได้ แบบนี้”

“อ๊า บอสขา”

.

เฮือก!

ไอรินสะดุ้งตื่น ดวงตาคู่งามเปิดกว้างแล้วมองไปรอบ ๆ ห้องน้ำกว้างใหญ่ ที่มีเธอเพียงคนเดียวเหมือนเดิม แต่ทำไมเสียงของบอสมันถึงได้ชัดเจนเหมือนเขามาพูดอยู่ข้าง ๆ หูขนาดนั้น

แค่ฝันเอง..

หญิงสาวขยับตัวขึ้นนั่งกอดเข่า น้ำอุ่นจัดในตอนแรกเริ่มเย็นลง ทว่าร่างกายเธอกลับร้อนผ่าวขึ้นอย่างไร้สาเหตุ โดยเฉพาะส่วนเร้นลับที่ถูกมือใหญ่บีบคลึงนานนับชั่วโมงเมื่อตอนเย็น

มันเหมือนว่ามือของเขายังอยู่ตรงนี้ ยังสัมผัสเธออย่างร้อนแรงไม่ได้หายไปไหน แม้ว่าตอนนี้ตัวตนของเขาจะอยู่ไกลแค่ไหนก็ตาม

“คนเจ้าแผนการ”

พลชจงใจสัมผัสเธอก่อนไปอิตาลี เขาอยากให้เธอลืมเขาไม่ลง และเอาแต่คิดถึงสัมผัสจากเขาเหมือนคนบ้า มันคือแผนการของเขาตั้งแต่แรก และมันดันได้ผลดีมากจนน่าหงุดหงิด

เธอคิดถึงสัมผัสของเขา

อยากให้เขาสัมผัสเธอเหมือนเมื่อเย็น มอบความสุขสมที่แสนทรมานแบบนั้นให้อีกหลาย ๆ ครั้ง

“เมื่อไหร่คุณจะกลับมา”

.

.

“หน้าบูดเป็นตูดลิง” เจ้าบ่าวในชุดขาวแต่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสักเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิท ตั้งแต่มาถึงพลชเอาแต่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคน

“สำบัดสำนวนภาษาไทยของมึงยังดีเหมือนเดิม” พลชอดแขวะไม่ได้ “อ้อ จะมีเมียเป็นคนไทยเลยต้องเก่งภาษาไทยสินะ”

“เมียกูพูดอิตาลีได้น้ำไหลไฟแล่บ กูไม่จำเป็นต้องพูดไทยได้ก็ได้ แต่ที่กูยังต้องพูดได้เพราะกลัวว่ามึงกับไอ้หมอจะแอบด่าแล้วฟังไม่ออก”

“น่าภูมิใจซะไม่มี” พลชยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ บ่งบอกว่าเขาไม่ได้ภูมิใจกับมันจริง ๆ

สองร่างที่สูงพอ ๆ กันยืนมองสวนจากระเบียงคฤหาสน์หรู ด้านล่างถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงามสำหรับงานเลี้ยงเย็นนี้ พลชมาถึงอิตาลีตั้งแต่เมื่อวาน ผ่านพิธีเอ่ยคำสาบานในโบสถ์เมื่อเช้าเรียบร้อย ตอนนี้เหลือแค่งานเลี้ยงที่เพื่อนรบเร้าให้อยู่ต่อแล้วค่อยบินกลับไทย

น่าเบื่อจะตาย

“ทำไมถึงอยากกลับไทยนัก”

ราฟาเอลตั้งคำถาม ตั้งแต่มาถึงเพื่อนสนิทก็เอาแต่ถามว่าเมื่อไหร่จะได้กลับไทยไม่หยุด ทำเหมือนว่าซุกใครไว้ที่นั่นยังไงยังงั้น

“หรือว่ามึงซุกเมียไว้ที่ไทย”

“พอเลย กูไม่ใช่มึง” พลชรีบยกมือห้าม เอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง เขาไม่ได้โกหก เพราะเขาไม่ได้ซุกเมียไว้จริง ๆ มีแต่เลขา..

วันหนึ่งเขาต้องมีเมีย ต้องแต่งงานเพื่อมีทายาทกับผู้หญิงที่เหมาะสม แต่ไม่ใช่ตอนนี้ และถึงมีเขาก็ไม่มีทางคลั่งเมียแบบมันแน่นอน

“แล้วทำไมต้องทำท่าทางเหมือนอยากกลับไทยขนาดนั้นด้วย”

“กูแค่มีเรื่องต้องทำ ไม่ได้ว่างงานเหมือนมึง”

“อย่าให้รู้นะ” ราฟาเอลชี้หน้าเพื่อน กลับไทยเมื่อไหร่เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเพื่อนแอบซุกใครไว้หรือเปล่า

“ไม่ต้องมาจับผิดกู มึงไม่ใช่เมียกู”

“แต่กูอยากเห็นหน้าเมียมึงนะ เมื่อไหร่”

พลชถอนหายใจ “ตอนที่พ่อกับแม่ต้องการ”

ราฟาเอลไม่ได้ถามอะไรต่อ เขากับพลชเป็นเพื่อนสนิทที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว พลชเป็นทายาทตระกูลดัง แม็กซ์เวลคือตระกูลที่สืบทอดสายเลือดมาจากขุนนางชั้นสูงในอดีต ส่วนรอสซีเป็นแค่ตระกูลไร้ชื่อเสียงที่ดันมือขึ้น ทำธุรกิจสีเทาจนร่ำรวย ไม่ต้องพูดถึงการอบรมสั่งสอน ในขณะที่คุณชายอย่างพลชกำลังเรียนเต้นรำเพื่อเข้าสังคมชั้นสูง ตัวเขาก็กำลังต่อยตีกับคนอื่น

แต่ข้อดีของรอสซีคือไม่บังคับเรื่องคู่ครอง จะเป็นใครก็ได้ ต่างจากแม็กซ์เวลที่ต้องเป็นคนที่คู่ควรเท่านั้น

“นายครับ ถึงเวลางานเลี้ยงแล้วครับ พวกมันมากันแล้ว”

บอดี้การ์ดของมาเฟียหนุ่มเข้ามาแจ้งข่าวสำคัญ ราฟาเอลมองหน้าเพื่อนสนิทวูบเดียว ก่อนจะแยกตัวออกมาเพื่อไปรับแขกที่มาใหม่ด้วยตัวเอง

แขกที่เจ้าของงานไม่ได้เชื้อเชิญมา แต่พวกมันถือวิสาสะมากันเอง

พลชไม่ได้สนใจเรื่องของเพื่อนเท่าไหร่ เขารู้มาบ้างว่าราฟาเอลมีศัตรูเต็มไปหมด ชนิดที่ว่างานแต่งก็อาจจะมีการนองเลือดได้ถ้าไม่ดูแลอย่างรัดกุม โชคดีที่ช่วงพิธีสาบานตนผ่านมาได้ด้วยดี แต่เย็นนี้คงมีเรื่องน่าตื่นเต้นไม่น้อย

ดวงตาคมละจากภาพเพื่อนสนิทกับกลุ่มชายอีกฝั่งที่มาในชุดดำเต็มยศ แสดงออกชัดเจนว่าไม่ให้เกียรติงานแต่งของมาเฟียใหญ่แห่งอิตาลีเลย เขาหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาคนที่อยู่อีกซีกโลก ต่อสายตรงหาเลขาสาวด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก

(สวัสดีค่ะ)

“ไอริน ผมเอง”

(บอสเหรอคะ)

“อืม”

(บอสโทรหารินมีเรื่องอะไรสำคัญเหรอคะ)

น้ำเสียงไอรินเต็มไปด้วยความแปลกใจ พลชยกยิ้มมุมปาก ไม่แปลกใจสิแปลก เพราะนอกจากเพื่อนและครอบครัวแล้ว เขาไม่เคยติดต่อใครเป็นการส่วนตัวโดยไม่ผ่านวิลล์หรือไมค์แม้แต่ครั้งเดียว

ตอนแรกไอรินถึงไม่รู้ว่าเขาเป็นคนโทรหา เบอร์ส่วนตัวของพลชไม่ได้ให้ใครง่าย ๆ มีคนรู้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น

“ไม่มี”

(คะ?)

“ไม่มีเรื่องสำคัญอะไร” น้ำทุ้มเน้นย้ำทีละคำช้า ๆ “แค่อยากให้คุณรู้เบอร์ส่วนตัวของผมเอาไว้ เผื่อติดต่อเรื่องงาน”

(รินก็ติดต่อผ่านคุณวิลล์คุณไมค์อยู่แล้วนี่คะ)

“ไอริน”

(คะ)

“อย่าดื้อ”

(ริน รินไม่ได้ดื้อนะคะ) ปลายสายเถียงเสียงอุบอิบกลับมา

“ผมใกล้จะกลับแล้ว คุณลืมสัมผัสผมไปหรือยัง ไอริน” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง นี่คือเหตุผลหลักที่เขาโทรหาไอริน พลชอยากรู้ว่าเธอลืมสัมผัสที่เขาจงใจฝากไว้หรือยัง

เพราะถ้าลืม กลับไปเขาจะทบทวนให้อย่างหนักหน่วงจนเธอไม่กล้าลืมมันอีกแน่นอน

.

.

.

.

.

TBC