EP.02 นกในกรงทอง

ห้องชุดสุดหรูไม่ต่างจากห้องพักในโรงแรมห้าดาว ตั้งอยู่ในทำเลที่ดีที่สุดใจกลางกรุงเทพมหานคร ทั้งกว้างขวาง สะอาด และให้ความสะดวกสบายทุกอย่าง แต่กลับไร้กลิ่นอายของคำว่า ‘บ้าน’ ไปมาก

‘ม่านบุษยา’ หรือ ‘บัว’ หญิงสาววัย 24 ปี นั่งนิ่งอยู่บนโซฟายี่ห้อแสนแพง ดวงตาสวยหวานแต่มีความเด็ดเดี่ยวปนเศร้า ทอดมองแสงแดดยามเย็นที่ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาฉาบไล้อยู่บนพื้นห้อง

ตามองตรงไปแต่ไม่ได้จดจ่อ เพราะสิ่งที่รบกวนจิตใจทำให้หล่อนไม่อาจทำตัวสบายๆ และมีความสุขดั่งที่เคยเป็นได้อีกแล้ว

ม่านบุษยาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองสิ่งที่อยู่รอบตัว จริงอยู่ที่หล่อนอาศัยอยู่ในห้องนี้มานานกว่า 6 ปี จนจำได้แม่นว่าทุกผนัง ทุกมุมห้อง ล้วนไม่ต่างจากกรงทองที่ทำหน้าที่กักกันนกตัวน้อยๆ ไม่ให้บินออกไปได้

          แต่... นั่นหล่อนเลือกเอง

          ‘ไปกับฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่าง’

          คำชวนของคนแปลกหน้าเมื่อ 6 ปีก่อน แต่หล่อนกลับตกปากรับคำและจดปากกาเซ็นสัญญา

          หล่อนยินยอมที่จะเป็นนกในกรงทองของเขา ‘พชร ธาราธร’ หรือ ‘คุณเพชร’ ชื่อเล่นที่หล่อนภูมิใจทุกครั้งที่ได้เรียกอย่างสนิทเสน่หา แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว

ม่านบุษยาปรายตามองโทรศัพท์บนโต๊ะกระจกด้านหน้า ภาพข่าวที่เห็นเมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน คล้ายยังวิ่งวนอยู่ในหัวไม่จบสิ้น จนหล่อนไม่กล้าที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอีกเลย

[นักแสดงสาวดาวรุ่ง ‘วิกัญญา พงษ์พิพัฒน์’ เตรียมเข้าพิธีวิวาห์กับนักธุรกิจพันล้าน ‘พชร ธาราธร’ เจ้าของบริษัทในเครือ ‘ธาราธรกรุ๊ป’ ซึ่งเป็นบริษัทส่งออกอาหารทะเลระดับแนวหน้าของประเทศ โดยงานแต่งจะจัดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า ณ โรงแรมหรูระดับ 7 ดาว]

“สามเดือน”

เสียงพึมพำแหบพร่า เบาหวิว ราวกับเอ่ยออกมาแค่จะย้ำให้แน่ใจ ว่าไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ไม่ได้ฝัน แต่เป็นเรื่องจริงที่หล่อนต้องยอมรับ

ทว่าเสียงเปิดประตูจากด้านหน้าห้อง พร้อมฝีเท้าหนักๆ ที่หล่อนจำได้แม่นว่าเป็นใคร ก็ทำให้ตื่นจากภวังค์

ม่านบุษยากลั้นก้อนสะอื้นที่กำลังสะท้านในอกลงโดยเร็ว หลับตา ขบฟันแน่น สะกดกลั้นทุกสิ่งทุกอย่าง แย้มยิ้มเล็กน้อยเพื่อให้สีหน้าดีขึ้น ไม่ใช่ใบหน้าของคนใกล้ตายที่สะท้อนให้เห็นจากหน้าจอดำมืดของทีวี แต่มันก็ไม่ได้ดีมาก ก้อนสะอื้นน้อยๆ แม้ไม่มีน้ำตาสักหยดยังคงตีรวน แต่หล่อนต้องลุกขึ้นไปทำหน้าที่

เจ้าของร่างสูงสง่าในชุดสูทแบรนด์เนมเดินเข้ามาพร้อมยื่นกระเป๋าเอกสารให้ ม่านบุษยารับมาถือไว้ แต่ไม่ได้เดินนำไปเก็บที่ห้องทำงานอย่างที่เคยทำทุกวัน

พชรที่กำลังจะเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ชะงักเท้าหยุดเดิน สายตาของเขาที่มองมา ไม่ต่างจากกำแพงล่องหนที่แบ่งแยกชนชั้นได้อย่างชัดเจน

แววเหยียดที่คุ้นเคยบ่งบอกว่าหล่อนไม่มีทางอยู่ในชนชั้นเดียวกับเขาได้แน่ แต่ก็ทนมาได้จนถึงวันนี้

“มีเรื่องจะคุยไหม?”

เสียงทุ้มต่ำของเขาถามสั้น ๆ ขณะมองไปทางอื่นพร้อมเริ่มต้นถอดสูท เหมือนไม่ได้สนใจหล่อนมากไปกว่าถามเพื่อตัดความรำคาญ

ม่านบุษยากลั้นลมหายใจ คิดทบทวนคำพูดนับสิบหน จนเห็นท่าทางหงุดหงิดที่พชรเริ่มแสดงออก จึงตัดสินใจพูดออกไป

“คุณเพชรคะ… เราคุยกันหน่อยได้ไหมคะ”

เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะยื่นเสื้อสูทให้และเดินไปนั่งที่โซฟา หยิบรีโมตกดเปิดทีวี ที่หล่อนมองรู้ว่าเขาก็แค่ทำไปแบบนั้น เพราะคนอย่างพชร ไม่เคยสนใจอะไรกับสิ่งบันเทิง ชีวิตแต่ละวันของเขามีแค่ งาน เงิน และเซ็กซ์!

แน่นอนว่าที่หล่อนให้เขาได้ก็คือ เซ็กซ์!

“อยากได้อะไรเพิ่ม เงิน ทอง เครื่องเพชร หรือว่าอยากได้รถใหม่?”

“บัวอยากคุยเรื่องงานแต่งของคุณค่ะ”

สิ้นสุดคำตอบ สายตาคมกริบที่จ้องหน้าจอแบบสบายๆ ก็ตวัดขึ้นมองหล่อนอย่างแรง แววโทสะคุกรุ่นแบบที่พชรไม่ต้องยับยั้งสักนิด

“ใครให้เธอยุ่งเรื่องนี้”