EP.03 ของเล่นหมดอายุ

“ไม่มีใครให้บัวยุ่งค่ะ แต่บัวเห็นข่าว แล้ว... แล้วบัว... บัวไม่สบายใจ”

“แค่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องวุ่นวายก็พอ”

“แต่บัวไม่อยากทำลายชีวิตแต่งงานของใครนะคะ”

“ไม่อยากทำลาย เธอก็แค่อยู่เฉยๆ เหมือนเดิม ก็แค่นั้น”

“คุณเพชร...”

แม้จะรู้ว่าข่าวแต่งงานอาจทำให้ม่านบุษยาน้อยใจ แต่เขาคิดว่าจัดการได้ เพราะระหว่างเขากับวิกัญญามันเป็นความพึงพอใจของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย พ่อแม่เขากับท่านวรุต พ่อของวิกัญญาเคยมีบุญคุณต่อกัน เมื่อท่านอยากให้แต่งเขาก็แต่ง ส่วนจะแต่งแล้วอยู่กันยืดไหม เขาว่ามันเป็นเรื่องของการจัดการ เขาที่บริหารคนงานได้หลายพันคน กับแค่เมียทำไมจะบริหารไม่ได้ และจากที่เห็นวิกัญญาก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร

“ไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีก เก็บของเสร็จแล้วตามไปถูหลังให้ฉันด้วย”

เขาพูดตัดบท ลุกขึ้นยืนโดยไม่มองหน้าหล่อนด้วยซ้ำ แต่หล่อนจะไม่ยอมให้เขาเดินจากไปง่ายๆ แบบนี้

“บัวไม่อยากทำให้ผู้หญิงคนนั้น ต้องรู้สึกเหมือนที่บัวรู้สึก”

พชรหัวเราะเสียงเย็น แต่นั่นมันจะต่างอะไรกับเสียงหัวเราะของมัจจุราช เพราะแค่เขาปรายตามองมา หล่อนก็ขาอ่อนแรง

“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร”

“บัวรู้ค่ะ ว่าบัวเป็นแค่ของเล่นของคุณเพชร”

ม่านบุษยาพยายามแล้วที่จะไม่ให้เสียงสั่น แต่หล่อนก็ทนไม่ไหว เพราะสายตาเขาไม่ต่างจากหล่อนเป็นของไร้ค่า

แม้จะไร้ค่าสำหรับเขา แต่ไม่ใช่กับตัวเอง

“แต่ของเล่นคนนี้ก็มีหัวใจนะคะ และตอนนี้หัวใจบัวก็เจ็บมาก มากจนบัวไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วค่ะ”

สายตามองแรงที่ปรายมา กลายเป็นความดุดันที่หันมาจ้องตรงๆ

ม่านบุษยายอมรับว่า ‘กลัว’

ใช่ หล่อนกลัวมาก กลัวสายตานี้จะแผดเผาหล่อนให้มอดไหม้

พชรไม่เคยมองหล่อนแบบนี้มาก่อน หากไม่ถูกใจ แค่คิ้วเขาขมวด หล่อนก็ต้องรีบแก้ไขสถานการณ์ ไม่ให้ลุกลาม ดังนั้นความสัมพันธ์ของเขากับหล่อนไม่เคยเดินมาถึงจุดนี้ แต่ตอนนี้มันทะลุจุดเดือดไปแล้ว

“หมายความว่ายังไง”

น้ำเสียงคุกคามพร้อมร่างสูงใหญ่ที่ค่อยๆ ก้าวเข้าหา ยิ่งทำให้ใจกระตุก ทั้งร่างสะท้าน สะบัดร้อนสะบัดหนาว แต่หล่อนจะไม่ถอย

ม่านบุษยามองเขาอย่างไม่คิดจะหลบหลีก “ตามสัญญาค่ะ ของเล่นหมดอายุแล้ว” ทว่าเสียงที่เค้นออกมาก็เบาหวิว

“จะไป?”

“ค่ะ”

“ไม่ให้ไป”

คำตอบจากเสียงทุ้มต่ำของเขาเหมือนปีศาจร้ายที่กำลังล่อลวงเหยื่อให้ตายใจ ก่อนจะกัดกินไม่เหลือ

พชรกำลังทำให้หล่อนรู้สึกแบบนั้น เขากำลังข่มขู่ให้กลัวจากเสียงและจากร่างกายสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาใกล้ ทำให้อายอำมหิตที่แผ่ออกมากระตุ้นความกลัวในใจหล่อน

ซึ่งหล่อนกลัวจริงๆ แต่ไม่เปลี่ยนใจ

“คุณเพชรบอกไว้เอง ถ้าวันหนึ่งคุณแต่งงาน หรือวันที่บัวพร้อมจะไป บัวก็มีสิทธิ์เลือกได้”

“ฉันยังไม่ได้แต่งงาน”

“แต่คุณกำหนดวันแล้วนี่คะ ข่าวออกทั่วประเทศ”

“แต่ฉันยังไม่ได้แต่ง”

น้ำเสียงเรียบแต่ดุ รวมทั้งแววตาที่มองมาไม่ต่างจากคำสั่งให้หล่อนหยุดพูด

ม่านบุษยาสะอื้นในอก มองใบหน้าหล่อจัดของผู้ชายคนแรกและคนเดียวในชีวิต  

แรกเริ่มที่เห็นข่าว หล่อนแทบขาดใจ เมื่อคิดว่าจะต้องพูดเรื่องนี้กับเขา และจะต้องไปจากที่นี่ก่อนวันที่เขาจะแต่งงาน เพราะคงทนไม่ได้ที่จะต้องอยู่ในสถานะใหม่

ความรู้สึกจะขาดใจนั้น มาจากที่ต้องไปจากเขา มาจากที่คาดคิดไว้ว่าเขาคงปล่อยหล่อนไปตามสัญญาแบบง่ายๆ เพราะเขากำลังจะมีครอบครัว มีผู้หญิงที่เขาจะกกกอดได้ทั้งกลางวันและกลางคืน ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีสถานะเป็นเพียง ‘เมียเก็บ’ เป็น ‘ของเล่น’ ที่เขาซื้อมาด้วยราคาแสนแพง รวมทั้งปรนเปรอทุกอย่างที่คิดว่าหล่อนอยากได้ เพียงเพื่อที่เขากลับมากินซ้ำได้ทุกค่ำคืน แลกกับต้องอยู่อย่างไร้ตัวตน ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนไม่ได้สำคัญสักนิด หากจะจากไป