EP.07 ตายแล้วแปลว่าไม่มีตัวตน

แต่ในเวลานี้ไม่ต่างกับร้อนรนอยู่ในนรก เพราะเขากำลังกลายเป็นคนมีเจ้าของ และหล่อนก็กำลังเปลี่ยนสถานะจากเมียเก็บเป็น ‘เมียน้อย’ เมื่อหัวใจไม่ยอม แต่ร่างกายถูกบังคับ หล่อนก็ต้องรับทั้งความรุนแรง คำดูถูก และต้องซ่อนน้ำตาเอาไว้ใต้รอยยิ้ม

“บัวว่าไหม?”

“ว่า... ว่าอะไรเหรอ”

“งื้อ... ไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม เหม่ออีกแล้ว”

“ขอโทษจ้ะ พอดีมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยนะ”

“ฉันบอกแล้วว่าอย่าไปถามบัว ถามฉันนี่ ฉันตอบเอง”

“ไม่เอา แกชอบคิดต่าง”

“เอ๊ะ! ยัยนี่ จะเอาแต่คนคิดเหมือนเหรอ”

“ก็ใช่สิยะ ไม่งั้นคุยไม่แซ่บ”

และที่เพื่อนถามก็คือ

“ฉันว่ายายลูกแก้วท้องแล้วแน่เลย ถึงได้รีบแต่งแบบนี้ บัวว่าไหม”

ม่านบุษยายิ้มอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่ในใจยิ่งกว่าสายฟ้าฟาดลงมาตรงๆ เสียอีก

          “บอกแล้วไงว่าไม่ต้องไปถามบัว ฉันตอบให้เอง ท้องไม่ท้องไม่รู้ รู้แต่ว่ายายลูกแก้วได้ของแซ่บไปครอง”

          “แล้วถ้าไม่แซ่บ”

          “ว้ายแก! เชื่อสายตาฉันเถอะ แบบนี้แซ่บมาก... ทั้งคืนไม่มีพัก”

          “ว้ายยยยย...”

          เสียงเพื่อนที่ป้องปากหัวเราะวี้ดว้ายแทบจะไม่ได้เข้าไปในสมองของม่านบุษยาเลย เพราะในหัวสิ่งที่วิ่งวนอยู่ก็คือ ‘ท้อง’ กับ ‘ไม่ท้อง’ แน่นอนว่า ‘ไม่ท้อง’ คือหล่อน เพราะนั่นเป็นหนึ่งในสัญญา

          ‘สัญญาข้อ 5 ห้ามตั้งครรภ์โดยเด็ดขาด หากฝ่าฝืนจะต้องยุติการตั้งครรภ์และสัญญาจะต้องสิ้นสุด’

          แต่กับผู้หญิงคนที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย เขาอนุญาตให้มีได้

          หัวใจสั่นไหวเหลือเกิน หล่อนก็ไม่ได้อยากตั้งท้อง เพราะรู้ดีว่าการฝ่าฝืนสัญญาจะเป็นอย่างไร

2-3 ปีแรกที่อยู่กับเขา ก็เพราะต้องการเงินส่งเสียเลี้ยงดูแม่กับน้องให้มากที่สุด แต่หลังจากนั้น มันเป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ เพราะรักเขา

รักผู้ชายตัวสูงๆ ที่เรียกหล่อนเข้าไปยื่นข้อเสนอ รักตั้งแต่แรกพบ ก็ใครกันจะไม่รัก พชรหล่อบาดใจขนาดนั้น เด็กที่เพิ่งเป็นสาวอย่างหล่อน แค่คนหล่อแบบนั้นมาคุยด้วย ก็สั่นจนไปไม่เป็นแล้ว

ดังนั้นที่รับเงื่อนไข ส่วนสำคัญคือเพื่อแม่กับน้อง แต่ส่วนที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือ ‘รัก’ หรือในเวลานั้นอาจจะเรียกว่า ‘หลงเสน่ห์’ ‘หลงรูป’ ก็ได้

เพราะแบบนี้ หล่อนเลยไม่กล้าทำอะไรที่ฝ่าฝืนสัญญาเลยสักอย่าง เพราะกลัวว่าเขาจะให้หล่อนไปให้พ้น ทว่าตอนนี้เป็นเขาที่ละเมิดสัญญา รั้งไม่ให้หล่อนไป

          ม่านบุษยาอยากจะสะอื้นและเปล่งเสียงร้องไห้โฮ ให้เขาได้รู้ว่าใจหล่อนมันบอบช้ำแค่ไหน

          หล่อนรักเขาก็จริง แต่หล่อนไม่อยากเป็นเมียน้อยใคร

          “มีข่าวซุบซิบว่าคุณเพชรเลี้ยงเด็กนักศึกษาไว้นะ”

          ม่านบุษยาตกใจมองหน้าเพื่อน ดวงตากลมโตเบิกกว้างเพราะไม่คิดว่าเรื่องนี้จะมีใครรู้

          “แกรู้ได้ไง ดูหน้าบัวสิ บัวก็ไม่รู้ใช่ไหม”

          เพื่อนหันมองหน้า แต่ไม่ได้รอคำตอบ

          “เห็นไหมบัวยังไม่รู้เลย แกรู้ได้ไง”

          “ก็ญาติฉันน่ะทำงานที่คอนโดฯ คุณเพชร บอกว่าคุณเพชรเลี้ยงนักศึกษาไว้หลายปีแล้วนะแก ตั้งแต่ยายนั่นเรียนมหาลัย จนตอนนี้เรียนจบแล้ว ก็ยังอยู่ด้วยกัน”

          “อ้าว! แล้วยายนั่นไม่วีนเหรอ ที่คุณเพชรจะแต่งงานกับยายลูกแก้วน่ะ”

          “จะกล้าวีนอะไรล่ะ คุณเพชรรวยซะขนาดนี้ นางจะกล้าเสียอู่ข้าวอู่น้ำไปเหรอ อยู่มาตั้งหลายปี คงโกยได้เยอะล่ะ”

          “อย่างว่าล่ะเนอะแก ของตายก็เป็นของตายวันยังค่ำล่ะ จะกล้ามาดิ้นรนเรียกร้องอะไร ว่าไหมบัว”

          ม่านบุษยาไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนถามหรอก เพราะในหัวมีแต่คำว่า ‘ของตาย’ สิ่งของที่แปลว่า ‘ไม่มีชีวิต’ แล้วใช่ไหม จะจับ จูง หิ้ว หรือยกไปวางตรงไหนก็ได้

พูดไม่ได้เพราะ... ตายแล้ว

เรียกร้องบอกใครก็ไม่ได้เพราะ... ตายแล้ว

          ‘ตายแล้ว’ แปลว่า ‘ไม่มีตัวตน’

หยาดน้ำเหมือนจะพวยพุ่งสู่ขอบตาจนอายร้อนผ่าวเริ่มเอ่อล้น และในจังหวะนั้น คนในฝั่งตรงกันข้ามก็มองมา เขาเห็นหล่อนแล้ว

แต่เขากลับทำเหมือนไม่เห็น ไม่รู้จัก และไม่เคยมีความเกี่ยวพันกันเลย

ม่านบุษยายิ้มขื่นที่สุดในชีวิต หันมาตอบคำถามเพื่อนยิ้มๆ