EP.06 เจ็บปวดซ้ำๆ

ในร้านอาหารชื่อดังย่านใจกลางเมือง เสียงพูดคุยเบาๆ ดังคลอไปกับเสียงดนตรีที่เปิดขับกล่อมลูกค้า เพราะการตกแต่งสไตล์เรียบหรูแต่ผ่อนคลาย ทำให้ร้านอาหารแห่งนี้เป็นที่นิยมในกลุ่มวัยรุ่นมีฐานะและกลุ่มนักธุรกิจ

ม่านบุษยานั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนเรียนสมัยมหาวิทยาลัย ที่นัดรวมตัวกันหลังเรียนจบตามวาระโอกาสที่อำนวย ด้วยต่างคนต่างมีงานทำ มีหน้าที่ มีโลกของตัวเอง แต่ก็ยังนัดเจอกันเพื่อย้อนคืนวันเก่า ๆ และถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

“บัวดูผอมลงนะ ทำงานหนักเหรอ?”

เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นขณะพนักงานเสิร์ฟเพิ่งวางจานสเต๊กลงตรงหน้า

“อืม... นิดหน่อยน่ะจ้ะ”

ม่านบุษยายิ้มบางๆ พยายามทำให้เสียงสดใสเท่าที่จะทำได้ ทุกครั้งที่เจอเพื่อน หล่อนมักเลี่ยงที่จะคุยเรื่องงาน เพราะงานของหล่อนไม่น่าพิสมัยนักหรอก

“พักผ่อนบ้างนะแก งานเยอะแค่ไหน ก็ต้องบำรุงบ้าง”

“ฉันก็พยายามอยู่ แต่ช่วงนี้ไม่อยากอาหารเลย” ก็จะอยากได้อย่างไร แค่เห็นข่าวเมื่อวาน อาหารก็ไม่ได้ตกถึงท้องอีกเลย

“ไม่อยากก็ต้องกินนะ นานๆ เจอกันที ไม่อยากเห็นแกป่วย”

          แค่คำอาทรห่วงใยของเพื่อนก็พานจะทำให้หล่อนน้ำตาไหลเสียตรงนี้ ทว่ากลุ่มเพื่อนกลับพากันทำหน้าตาทึ่งและมองไปที่ด้านหน้าร้าน

“บัวดูนั่นสิ”

เสียงตื่นเต้นของเพื่อนอีกคนทำให้หล่อนต้องหันไปมอง

ที่หน้าร้านผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินเคียงคู่มากับสาวสวยที่ใครๆ ก็ต่างพากันรู้จักเพราะเธอเป็นนางเอกละครชื่อดังที่กำลังมีผลงานซีรีส์ในแอปพลิเคชันข้ามชาติ

พนักงานของร้านรีบออกไปต้อนรับและทำท่าทางราวกับว่าทั้งคู่ได้จองที่นั่งไว้แล้ว ก็คงเป็นเช่นนั้น เพราะพนักงานผายมือไปยังโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล แต่กลับอยู่ในทิศทางของระดับสายตาหล่อนพอดี

แค่ทั้งคู่มาถึงโต๊ะ ก็มีไวน์รินไว้พร้อมดื่ม จากนั้นอาหารจานแรกก็ตามมา พร้อมกับเสียงเพลงดังคลอในร้านก็เปลี่ยนเป็นโหมดเพลงรักทันที บ่งบอกว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เป็นการจัดเตรียมมาแล้วเป็นอย่างดี

ใครล่ะจัดเตรียม ถ้าไม่ใช่เขา... พชร

ม่านบุษยามองบรรยากาศในร้าน ทุกอย่างดูลงตัว เหมาะเจาะ เหมาะสม ราวกับหล่อนกับเพื่อนๆ กำลังอยู่ในฉากของละคร ที่พระเอกรูปหล่อพานางเอกสาวสวยมารับประทานอาหาร ก็นั่นนางเอกละครจริงๆ นี่นา

‘วิกัญญา’ คู่หมั้นคู่หมายของเขา

ทั้งคู่ยกแก้วไวน์ขึ้นชนกัน และพูดบางอย่าง ใบหน้าหล่อเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

‘ยิ้ม’ ที่ไม่เคยเป็นของหล่อนเลยสักครั้ง

ม่านบุษยาหันกลับ ไม่กล้าหาญให้หัวใจได้เจ็บปวดซ้ำๆ บอกตัวเองว่าไม่เห็นจะดีกว่า แต่เพื่อนก็ไม่ปรานีหล่อนเลย

“ว้าว! ตัวจริงคุณเพชรหล่อกว่าที่คิดอีกแฮะ”

“เหมาะสมกันสุด ๆ เลยนะแก ผู้ชายก็หล่อมากกกกก... ผู้หญิงก็สวย เหมือนหลุดออกมาจากแม็กกาซีนเลยอะ”

“แหม... หล่อมากลากเสียงยาวเลยนะ”

“ก็คุณเพชรเขาหล่อจริงไรจริงนี่แก นี่ถ้าฉันได้เป็นเมียเขาสักคืนนะ จะไม่ลืมพระคุณเลย ให้ตายเถอะ”

“ว้าย! ยัยบ้า! คืนเดียวไม่พอย่ะ หล่อลากดินแบบนี้ต้องสักสองวันสามคืน ว่าไหมบัว”

“เอ่อ... พูดอะไรกันก็ไม่รู้”

ม่านบุษยาอึกอักไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เพราะสถานะของหล่อนตอนนี้ก็คือ ‘เมีย’ ของพชร แม้จะเป็นเมียเก็บก็ตาม

“ไปถามบัวแบบนั้นได้ไง เจ้านายบัวเขา”

“เออใช่ ฉันลืมไปว่าบัวทำงานอยู่บริษัทของคุณเพชร”

“บัวไปทักไหม เดี๋ยวคุณเพชรจะว่าเห็นแล้วไม่ทักนะ”

“ไม่ทักหรอกจ้ะ นี่เป็นเวลาส่วนตัวของคุณเพชร อีกอย่างพนักงานแปลเอกสารอย่างฉัน คุณเพชรก็ไม่ได้รู้จักหรอก แค่เคยเห็นหน้าบ้างเท่านั้นเอง”

เพราะสถานะระหว่างหล่อนกับพชรคือความลับขั้นสูงสุด เพื่อนๆ ต่างรู้แค่ว่าหล่อนทำงานที่บริษัทของพชร ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้ว หล่อนคือคนที่ต้องนอนในอ้อมกอดของเขาทุกคืน

แม้ก่อนหน้านี้จะเป็นแค่เมียเก็บ แต่ก็จะสุขตามที่ควรจะเป็น เพราะพชรโสด ดังนั้นสถานะเมียเก็บแม้จะเจ็บลึกๆ แต่หล่อนก็รับได้ เพราะนั่นคือเงื่อนไขในสัญญาที่หล่อนสมยอมด้วยตัวเอง