EP.08 ถือดี

เพราะฝนตกหนักและมีเสียงฟ้าดังก้องทำให้ม่านบุษยาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินเช็ดผมที่เพิ่งสระออกมานอกห้อง เพื่อตรวจดูว่ากระจกระเบียงปิดเรียบร้อยแล้วหรือไม่ แต่กลับพบพชรยืนอยู่กลางห้องรับแขก

เขาวางกุญแจรถที่ถาดรอง ก่อนจะก้าวเข้ามาช้าๆ บวกกับบรรยากาศฝนฟ้าคะนองและฟ้าแลบแปล๊บ ช่างทำให้รอบตัวของหล่อนอึดอัดเหลือเกิน

ม่านบุษยาพยายามข่มใจให้นิ่ง ทำทีเป็นเช็ดผมและเดินไปที่กระจกระเบียง ตรวจดูกลอนล็อกให้แน่นหนา

“ทำไมไปที่ร้านอาหาร”

เสียงทุ้มที่ฟังรู้ว่าเป็นประโยคคำถาม แต่ช่างเป็นคำถามที่คุกคามเหลือเกิน

“บัวแค่ไปกินข้าวกับเพื่อน และขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าคุณเพชรจะไปที่ร้านนั้น”

พชรเดินเข้ามาใกล้ กระชากมือที่กุมผ้าเช็ดผมออก พร้อมบีบข้อมือแน่น

“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นในร้าน”

“บัวไม่ได้ทำหน้าอะไรเลยนะคะ”

“เธอจ้องฉัน! เหมือนจะให้คนอื่นรู้”

“เหรอคะ! แต่บัวจำได้ว่าบัวไม่ได้ทำอะไรเลย”

“เธอทำ!”

          เสียงคุกคามและมือก็บีบแน่นจนหล่อนเจ็บ แต่มันยังน้อยไปกว่าใจ ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากถูกบีบและขยี้ซ้ำๆ

“โอเคค่ะ บัวทำก็ได้”

“ไม่ต้องมาประชด”

“คุณเพชรจะเอายังไงคะ พอบัวบอกว่าบัวไม่ได้ทำ คุณเพชรก็จะให้บัวทำ พอบัวบอกว่าทำ คุณเพชรก็หาว่าบัวประชด”

“ไม่ต้องมาเล่นลิ้นเลย บัว... เธอไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ”

“ใช่ค่ะ! บัวไม่เคยเป็นแบบนี้ และไม่คิดจะเป็นด้วย เป็นคุณเพชรนั่นแหละ ที่ทำให้บัวเป็นแบบนี้”

“ก็ฉันบอกให้เธออยู่เฉยๆ ไง ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง ทำไม! การเป็นเมียฉันเงียบๆ มันลำบากมากนักหรือไง ทีอีตอนอยากได้เงินฉัน อะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ ก็นี่ไง! ฉันจะให้เงินเธอ จะเอาอีกกี่ล้าน บอกมา! ห้าล้าน สิบล้านพอไหม แลกกับให้เธอเงียบ”

เงียบ... ม่านบุษยาเงียบไปจริงๆ ก็หล่อนจะพูดอะไรได้อีก ในเมื่อพชรพูดมันออกมาหมดแล้ว เขาแค่ต้องการให้หล่อนเป็นเมียเก็บ เมียน้อย เป็นของตายของเขาต่อไป ก็เท่านั้น

อยู่ที่ตัวหล่อนเองว่าจะไปทางไหนต่อ จะยอมเป็นของตายที่เขาเลี้ยงด้วยเงิน โดยให้เหตุผลกับตัวเองว่ารักเขา หรือจะไปจากที่นี่ด้วยเหตุผลว่าหล่อนรักตัวเอง

ม่านบุษยาสั่นสะอื้นน้อยๆ ทั้งที่ไม่มีน้ำตาสักหยด

ก็คำตอบหล่อนรู้อยู่แก่ใจนานแล้ว

ไม่มีทางที่จะยอมเป็นของตาย แม้จะต้องตายก็ตามเถอะ

พชรหัวเสีย เมื่อเห็นท่าทีอึ้งไปของม่านบุษยา วันนี้เขาเห็นหล่อนที่ร้านอาหารตั้งแต่เดินเข้ามา แต่พยายามทำเป็นไม่เห็น เพราะไม่อยากให้หล่อนรู้สึกแย่ที่เขาเห็นแต่แสดงออกอะไรไม่ได้ แต่เพราะม่านบุษยาจ้องเขาไม่หยุด นั่นทำให้เขาต้องมองปราม

เขาไม่ได้อยากไปที่ร้านอาหารนั่น เพราะเรื่องเขากับม่านบุษยายังเปราะบาง ไม่อยากให้มีอะไรกระทบอีก แต่เพราะวิกัญญาโทร.มา ขอให้ไปปรากฏตัวด้วยกันในที่สาธารณะ เพราะจะช่วยทำให้เรตติ้งซีรีส์ของหล่อนที่กำลังออนแอร์ดีขึ้น

ซึ่งถ้าเขารู้มาก่อนว่าจะไปเจอม่านบุษยาที่นั่น เขาจะไม่ไปเด็ดขาด

แล้วนี่พอส่งวิกัญญาเสร็จ เขาก็เรียบขับรถฝ่าสายฝนมา แต่กลับมาเจอม่านบุษยาทำหน้าเฉยเมยใส่อีก แล้วตอนนี้หล่อนก็เงียบ ไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้า บิดมือออกจากมือเขา

“หึ... เงียบอีกแล้ว พอเถียงไม่ได้ก็เงียบ”

เขาเห็นม่านบุษยากัดริมฝีปากตัวเองแน่นก่อนจะเงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่รู้ดีว่าหล่อนจะไม่มีวันให้มันไหลออกมา

เขาเกลียดท่าทางถือดีแบบนี้ของม่านบุษยาที่สุด

‘มีอะไรดี ถึงได้ถือดีแบบนั้น’

แต่แล้วใบหน้าสวยก็เปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มที่เขาเห็นรอยเลือดที่ริมฝีปาก

“แล้วคุณเพชรอยากให้บัวพูดอะไรคะ”

น้ำเสียงสุภาพ แต่ยิ่งทำให้เขาโมโห  

“พูดอะไรก็ได้ ที่ไม่ได้มาจากท่าทีจองหอง อวดดีแบบนี้”

“ค่ะ”

ม่านบุษยารับคำเบาๆ อกอวบอิ่มกระเพื่อมขึ้นน้อยๆ อย่างคนสั่นสะอื้น หล่อนมองเขา ยิ้มอย่างอ่อนโยนที่สุด

“จะไม่มีเหตุการณ์แบบวันนี้เกิดขึ้นอีกค่ะ บัวขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”