ตอนที่  3.

ตอนที่  3.

          หล่อนอ่อนแอ และเข้มแข็งไม่ได้เท่ากับที่ใจต้องการเลย เมื่อได้สบตากับดวงตาสีสนิมทรงอำนาจของอองเดรใกล้ๆ แบบนี้

          “ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณท่านประธานมากค่ะ”

          หล่อนขยับตัว เตือนให้เขาปล่อยมือจากเอวคอด แต่อองเดรยังไม่ได้คลายมือออกไป เขาเอียงหน้า กวาดมองใบหน้าของหล่อนอย่างสำรวจตรวจตราเป็นครั้งแรก

          “ตาคุณสวยจัง ไม่น่าใส่แว่นปิดเอาไว้เลย”

          “เอ่อ... แพรสายตาสั้นน่ะค่ะ”

          เขาระบายยิ้ม ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวเล็กเหมือนเดิม

          “ผมไม่คิดว่าเอวคุณจะเล็กขนาดนี้ คงเพราะปกติคุณใส่แต่เสื้อผ้าตัวใหญ่ๆ นั่นแหละ”

          ถ่านร้อนๆ นาบแนบไปตามผิวสาว และมันก็มีผลให้เลือดในกายร้อนฉ่าจนแทบจะเกิดประกายไฟเลยทีเดียว

          “เอ่อ... มือท่านประธานใหญ่ต่างหากล่ะคะ เอวแพรหนาจะตายไป...”

          หล่อนขยับตัวอีกครั้ง และคราวนี้เขาก็ยอมปล่อยให้หล่อนถอยออกห่างแต่โดยดี ก่อนจะเดินไปหยิบแว่นหนามาส่งให้

          “ขอบคุณค่ะ”

          หล่อนกัดฟันข่มความรู้สึกตื่นเร้าในใจเอาไว้สุดกำลัง และจะก้าวออกไปจากห้องทำงาน แต่อองเดรหยุดหล่อนเอาไว้ด้วยคำพูดที่น่าตื่นตกใจเสียก่อน

          “คุณใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรหรือ ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก”

          “คือ... แพรไม่ได้ใช้น้ำหอมหรอกค่ะ”

          “แต่ตัวคุณหอมนะ หอมเย็นๆ ให้ความรู้สึกสดชื่นดี...”

          “แพรใช้แต่แป้งเด็กน่ะค่ะ เอ่อ... ขอตัวนะคะท่านประธาน”

          หล่อนกัดฟันยืนยิ้มให้กับอองเดร ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำคร่อมจังหวะ

          เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานของตัวเอง ก็หย่อนกายลงนั่งอย่างหมดแรง มือเล็กยกขึ้นกุมหัวใจเอาไว้ และก็รับรู้ได้ถึงจังหวะเต้นระทึกของก้อนเนื้อข้างในได้อย่างชัดเจน

          “ท่านประธานไม่ได้คิดอะไร แต่แพร... คิดไปไกลเหลือเกินค่ะ”

          สองพวงแก้มแดงระเรื่อ เมื่อความรู้สึกที่แท้จริงค่อยๆ โผล่ออกมาจากลิ้นชักหัวใจ โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนเพิ่งเดินหายเข้าลิฟต์ตัวใหญ่ไป

          “ฉันจะต้องทำให้ท่านประธานเห็นว่า แกไม่ใช่เลขายอดเยี่ยมอย่างที่สร้างภาพเอาไว้”

กานติมาคือคู่แข่งของชมพูแพร เพราะทั้งคู่เข้ามาสมัครตำแหน่งเดียวกันเมื่อห้าปีก่อน แต่ชมพูแพรได้ตำแหน่งเลขาฯ ของอองเดรไปครอง ส่วนกานติมาได้ทำงานในตำแหน่งเลขาฯ ของผู้จัดการฝ่ายขายแทน ซึ่งแน่นอนว่าเกรดต่ำกว่าชมพูแพร

กานติมาคิดเสมอมาว่าถ้าไม่มีชมพูแพรสักคน หล่อนจะได้เลื่อนขั้นมาเป็นเลขาฯ ของท่านประธานบริษัทฯ มีหน้ามีตามากกว่าทุกวันนี้ ดังนั้นหล่อนจึงหาทางกลั่นแกล้งชมพูแพรมาตลอดห้าปี แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง

แต่ครั้งนี้ หล่อนมั่นใจว่า แผนการร้ายของตัวเองจะต้องสำเร็จแน่นอน

“ฉันคงไม่แพ้แกไปตลอดชาติหรอกนังแพร”

กานติมากำมือแน่น สิ่งที่ได้ยินมาโดยบังเอิญจากหน้าห้องทำงานของอองเดร ทำให้หล่อนยิ้มไม่หุบ เพราะคิดว่าตอนนี้สวรรค์กำลังเข้าข้างตัวเอง

  

          เวลาสี่วันช่างผ่านไปรวดเร็วนัก เพราะในที่สุดวันศุกร์ก็เดินทางมาถึง

          ผู้หญิงนับร้อยคนที่หล่อนคัดชื่อทิ้งไป จนกระทั่งเหลือเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติตามที่อองเดรต้องการที่สุด

          แววดาว อาจารย์มหาวิทยาลัยคือคนที่ถูกหล่อนเลือกให้กับอองเดร

          “คืนนี้สองทุ่มตรงที่โรงแรม...”

          หล่อนบอกชื่อโรงแรมไปตามสายของแววดาว และคนปลายสาวก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาให้ตรงเวลา

          “คุณควรมาก่อนเวลาสักครึ่งชั่วโมง เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมค่ะ”

          หล่อนกำชับแววดาวไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกแทบจะขาดรอนๆ

          “ค่ะ”

          เมื่อคู่สนทนาตอบตกลงตามที่ต้องการแล้ว ชมพูแพรก็ตัดสาย และโทรหาโรงแรมเพื่อเช็คให้เรียบร้อยว่าห้องหรูที่จองเอาไว้พร้อมสำหรับกิจกรรมอุ้มบุญของเจ้านายในค่ำคืนนี้

          ทุกอย่างพร้อมแล้ว...

          หญิงสาววางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะอ่านหนังสือตรงหน้า แว่นหนาถูกถอดออก เผยให้เห็นดวงตากลมโตหวานฉ่ำที่กำลังเศร้าหมอง

          ทำไมนะ หล่อนต้องรู้สึกว่ากำลังจะเสียอองเดรไปด้วย

          หล่อนไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของเขา เป็นแค่เพียงเลขาฯ หน้าห้องที่เขาโปรดปรานเท่านั้น

          หยาดน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้ม แต่ก็รีบป้ายทิ้งจนแห้ง

          หากอยู่แต่ในห้องแบบนี้ หล่อนคงจะเศร้าหมองไม่เป็นอันกินอันนอน ดังนั้น... หล่อนจะต้องออกไปที่ไหนสักที่ ที่จะสามารถทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นได้

          ชมพูแพรตัดสินใจออกจากคอนโดที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ตอนค่ำ หลังจากตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เจ้านายครบครันหมดแล้ว

          ห้องหรู...

          สาวสวยที่เขาต้องการ...

          บางทีค่ำคืนนี้หล่อนอาจจะต้องใช้เหล้า เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดก็เป็นได้

หลังจากแอบเข้าห้องทำงานของอองเดรในตอนที่เขาเข้าประชุมพร้อมกับชมพูแพร และก็ได้ข้อมูลเกี่ยวกับแววดาวมาเรียบร้อยแล้ว กานติมาก็วางแผนเพื่อที่จะทำให้ชมพูแพรทำงานพลาด

“ดูสิว่าหากผู้หญิงที่แกเลือกไม่ได้ไปรอท่านประธานที่โรงแรม แกจะทำยังไง”

กานติมาเกลียดชมพูแพรเข้าไส้ ทั้งเกลียดทั้งอิจฉาริษยา

“คราวนี้แหละ แกจะไม่ได้เป็นเลขาฯ ยอดเยี่ยมของท่านประธานแล้ว”

รอยยิ้มพึงพอใจระบายบนใบหน้าที่แต้มแต่งด้วยเครื่องสำอางค์จนหนาของกานติมามากมาย แววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ร้าย ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาแววดาว และสวมรอยเป็นชมพูแพร

“สวัสดีค่ะคุณแววดาว พี่เป็นคนที่จะมารับคุณไปที่โรงแรมค่ะ”

“อ้าว ไหนบอกให้แววไปเองไงคะ”

“พอดีเจ้านายของพี่น่ะอยากอำนวยความสะดวกให้กับคุณแววดาวน่ะค่ะ”