อองเดรเอียงคอมองหล่อน และก็อมยิ้มออกมาบางๆ
“คุณสมกับเป็นเลขาคนโปรดของผมจริงๆ รู้ใจผมไปหมด”
ชมพูแพรปั้นยิ้มน้อมรับคำชื่นชมจากปากของผู้ชายที่ตัวเองแอบรัก
“ก็สีหน้าท่านประธานบอกนี่คะว่ากำลังสับสนหาทางออกไม่เจอ”
อองเดรถอนใจออกมาเบาๆ จ้องหน้าเลขาฯ สาวคู่ใจ ก่อนจะพูดออกมา
“คุณอยู่กับผมมานาน คงรู้ใช่ไหมว่าผมไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงานมาก่อน”
“แพรทราบดีค่ะ”
หล่อนตอบรับออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซ่อนความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ภายใต้แว่นหนา
“ผมไม่ชอบคำว่าครอบครัว มันดูผูกมัด และน่าอึดอัด”
“แพรทราบดีค่ะ” หล่อนตอบออกไปด้วยคำพูดเดิม
“แต่ผมอยากมีลูก”
แววตาใต้แว่นหนาของชมพูแพรถูกความประหลาดใจรุกราน
“ท่านประธานอยากมีลูก?”
“ใช่ ผมอยากมีลูก แต่ผมไม่ต้องการเมีย”
หล่อนตอบรับด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ท่านประธานต้องการไปขอเด็กมาเลี้ยงใช่ไหมคะ”
“ไม่ใช่”
“หรือว่าท่านประธานจะแต่งงานคะ”
อองเดรส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเอ่ยแซวเลขาฯ ของตัวเอง
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่คุณเดาใจผมผิด ชมพูแพร”
หล่อนมองเขาด้วยความแปลกใจ หากสิ่งที่หล่อนคาดเดาผิดพลาดไป แล้วอองเดรต้องการอะไรกันนะ
“แพรนี่แย่จังเลยค่ะ”
“คุณไม่ได้แย่หรือทำงานไม่ดีหรอก แต่ผมว่าตัวเองมีความคิดซับซ้อนสำหรับเรื่องนี้เกินไปต่างหากล่ะ”
“...”
“ผมคิดเรื่องนี้มาสองอาทิตย์กว่าแล้ว ก่อนจะตัดสินใจได้ว่าควรจะทำยังไง”
“ท่านประธานจะทำยังไงเหรอคะ”
หากอองเดรไม่ต้องการขอเด็กมาเลี้ยง ไม่ต้องการแต่งงานเพื่อมีทายาท แล้วเขาจะใช้วิธีการไหนกันนะเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ
มุมปากหยักสวยสีแดงระเรื่อของอองเดรยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ แววตาสีสนิมฉายความเจ้าเล่ห์ไม่แยแสผู้ใด
“ผมต้องการให้คุณหาผู้หญิงโปรไฟล์ยอดเยี่ยมสักคนมาอุ้มบุญให้กับลูกของผม”
“ท่าน... ประธาน...?”
“สวย ฉลาด มีมันสมอง การศึกษาอย่างน้อยๆ ต้องระดับปริญญาโท ไม่เอานะพวกนมโต ร่อนเก่งน่ะ สาวพวกนั้นเหมาะแค่เอามาสนุกบนเตียงเท่านั้น”
“นี่ท่านประธาน... พูดจริงเหรอคะ”
เขาเอียงหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจของเลขาฯ คนโปรด
“มองตาผมสิ แล้วคุณลองตอบมาสิว่าผมพูดเล่นหรือเปล่า”
หล่อนมองตาเขา แล้วก็เหมือนกับถูกดึงดูดเข้าไปในนั้น
พระเจ้า กว่าจะพาตัวเองกระโจนออกมาจากเสน่ห์สุดแสนเซ็กซี่ของอองเดรได้ หล่อนก็ต้องเสียแรงกายแรงใจไปไม่น้อย
“ไงล่ะ คุณยังคิดว่าผมพูดเล่นอยู่อีกหรือเปล่า ชมพูแพร”
“ไม่ได้พูดเล่นแล้วค่ะ”
ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สองแขนเท้ากับโต๊ะทำงาน และยื่นหน้าออกไปหาเลขาฯ คนโปรด พร้อมกับอมยิ้มล้อเล่น
“แต่สีหน้าคุณยังดูตกใจอยู่เลยนะ ชมพูแพร”
เจ้าของชื่อยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แพรก็แค่ยังแปลกใจกับความคิดของท่านประธานน่ะค่ะ”
“ไม่เห็นต้องแปลกใจอะไรเลย ผมอยากได้ลูก แต่ไม่อยากได้เมีย”
“ค่ะ”
อองเดรพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ในขณะที่หล่อนรู้สึกเศร้าใจเหลือเกิน
“คุณสมบัติของแม่พันธุ์ที่ผมบอกไป คุณพอจะหาได้ไหม”
“แพรจะหาให้ท่านประธานให้ได้ค่ะ ว่าแต่ท่านประธานมีเวลาให้แพรกี่วันคะ”
“ผมอยากได้เร็วที่สุด สักวันศุกร์นี้คุณไหวไหม”
ชมพูแพรนับนิ้วก่อนจะตอบรับออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ได้ค่ะ”
“คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลยสักครั้ง ชมพูแพร”
หล่อนทำได้แค่ยิ้มรับกับคำชื่นชมของอองเดร แต่หัวใจกลับปวดร้าวเหลือเกิน
อยากจะให้มีสักครั้ง แต่นาทีเดียวก็ได้ ที่
อองเดรจะมองหล่อนเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่เลขาฯ ทำงานยอดเยี่ยมแบบที่เคยมอง“งั้นแพรขอตัวไปเตรียมเอกสารประชุมต่อให้เสร็จก่อนนะคะ นี่ก็ใกล้เวลาประชุมเต็มที่แล้ว”
หล่อนจำได้ว่าตัวเองก้าวเดินออกไปจนเกือบถึงประตูห้องแล้ว แต่ก็ถูกเรียกเอาไว้อีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อน ผมนึกได้อีกอย่าง”
“คะ? ท่านประธาน”
อองเดรเดินอ้อมโต๊ะและก้าวมาหยุดตรงหน้าของหล่อน
เขาสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ในขณะที่หล่อนสูงแค่ร้อยหกสิบสามเซนติเมตรเท่านั้น ทำให้เวลายืนเผชิญหน้ากัน เขาต่อโน้มศีรษะต่ำลงมาเล็กน้อย เพื่อที่จะสบตากับหล่อน
หัวใจสาวเต้นแรงเหมือนทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับ
อองเดร แต่ก็โชคดีที่แว่นหนาช่วยอำพรางความรู้สึกอ่อนไหวเอาไว้มิดชิด“ผมไม่เอาสาวบริสุทธิ์นะ”
“คะ?”
“ผมไม่ต้องการผู้หญิงบริสุทธิ์มาอุ้มบุญให้กับผม เข้าใจนะคุณแพร”
“ทะ ทำไมล่ะคะ”
“เพราะผมไม่ต้องการให้ตอนจบมีปัญหายังไงล่ะ”
เมื่อเห็นเครื่องหมายคำถามยังคงเกลื่อนใบหน้าของเลขาฯ เขาจึงอธิบายต่อ
“ถ้าเป็นผู้หญิงที่โชกโชนเรื่องบนเตียงมาก่อน จะไม่มีปัญหาอะไร หากเธอจะต้องทิ้งลูกให้กับผม และไม่เกี่ยวข้องด้วยอีก”
“ค่ะ แพรจะจัดการตามที่ท่านประธานต้องการทุกอย่างค่ะ”
“ขอบใจมาก”
หล่อนยิ้มให้กับชายหนุ่มสุดหล่อทิ้งท้ายก่อนจะหมุนตัวเพื่อที่จะออกไปจากห้องทำงานโอ่อ่า แต่คงเพราะสมองจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อองเดรต้องการเกินไป ทำให้หล่อนซุ่มซ่ามสะดุดเท้าของตัวเอง
“อ๊ะ...”
หล่อนคงล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้นแล้ว หากไม่มีมือแข็งแรงของอองเดรมาคว้าเอาไว้เสียก่อน
ร่างของหล่อนถลาเข้าสู่อ้อมอกแข็งแกร่งโดยไม่อาจจะขืนตัวเอาไว้ได้ พร้อมกับแว่นตาที่กระเด็นหลุดออกไปจากใบหน้า
“เป็นอะไรไหมคุณแพร”
หล่อนเผยอปากครางตกใจ และมองหน้าเขา ซึ่งเขาก็จ้องมองมาพอดิบพอดี สองดวงตาสบประสานกันโดยที่ไม่มีแว่นหนามาขวางกั้นเอาไว้เหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา
ความรู้สึกแท้จริงในหัวใจแทบจะไหลออกมากองรวมกันในแววตาเสียให้ได้
ตอนที่ 28. ตอนอวสาน “ท่านประธาน... จะทำอะไรคะ” หล่อนกระซิบกระซาบถามเขาเบาๆ แต่อองเดรเพียงแค่ยิ้มหวานตอบมาเท่านั้น “ผมมีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนทราบ” น้ำเสียงของอองเดรทรงพลัง มีอำนาจ และเต็มไปด้วยความเป็นผู้นำ ชมพูแพรมองเหล่าพนักงานที่นั่งนิ่งบนเก้าอี้สีน้ำเงินที่ตั้งเรียงรายเบื้องหน้าด้วยความหวาดหวั่นไม่น้อย “ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ชมพูแพรจะสิ้นสุดหน้าที่ในตำแหน่งเลขาฯ ของผม” ชมพูแพรเงยหน้าขึ้นมองคนที่สูงกว่ามากด้วยดวงตาที่เบิ่งกว้างตกใจ เสียงฮือฮาเซ่งแซ่ดังกังวานในกลุ่มของพนักงานเหล่านั้น แต่ไม่ช้าก็ต้องเงียบกริบลง เมื่ออองเดรพูดออกมาอีก “แต่เธอจะถูกเลื่อนขั้นให้ขึ้นมาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมแทน” คราวนี้เสียงเซ่งแซ่ดังกังวานยิ่งกว่าเดิม ทุกคนคงตกใจ แปลกใจ และเหลือเชื่อ ซึ่งก็ไม่ต่างจากหล่อนเลยสักนิด “ท่าน... ประธานพูดอะไรคะเนี่ย” อองเดรมองหน้าหล่อน เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วก็หยิบแหวนเพชรออกมา “แต่งงานกับผมนะ ชมพูแพร” คราวนี้เสียงเซ่งแซ่เปลี่ยนเป็นเสียง
ตอนที่ 27. “ไม่ใช่แค่เลขาฯ แต่คุณเป็นมากกว่านั้น” “ท่านประธาน... พูดอะไรคะ...” หล่อนถามกลับเสียงเบาหวิว หัวใจเต้นโครมครามลั่นอก “แม้ผมจะรู้ตัวช้าไปสักนิดว่าคุณมีค่ากับผมแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้สายเกินไป จริงไหม...” คราวนี้เป้าหมายของอองเดรคือปากของหล่อน เขาจูบอย่างดูดดื่ม จูบราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้สึกที่มีอยู่ล้นอกให้หล่อนรู้ “อย่าแม้แต่จะคิดไปจากผม... จำเอาไว้นะชมพูแพร ตั้งแต่วันแรกที่คุณเข้ามาทำงานกับผม ชีวิตของคุณก็เป็นของผมแล้ว...” “ท่านประธาน...” นี่เขากำลังทำให้หล่อนหัวใจเต้นแรงมาก และก็ทำให้หล่อนคาดหวังในสิ่งที่ยากจะเป็นไปได้ “ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปไหน เพราะคุณเป็นของผม ผู้หญิงของผม...” “ถึงท่านประธานไม่พูดแบบนี้ แพร... ก็จะทำหน้าที่อุ้มบุญให้ดีที่สุดค่ะ” “มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย เพราะสิ่งที่ผมกำลังพูด มันคือความรู้สึกที่อยู่นอกเหนือจากหน้าที่ใดๆ ทั้งปวง” หัวใจของหล่อนเต้นแรงมากจนแทบจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว “ผมพูดขนาดนี้แล้ว คุณยังต้องให้ผมพูดอะไรต่ออีกไหม”
ตอนที่ 26.“มันไม่มีทางเป็นไปได้ ผมเอาคุณแทบจะครบร้อยครั้งแล้วมั้ง ถ้ายังไม่ท้อง ไม่คุณก็ผมคงมีใครเป็นหมันแน่ๆ”“แพร... คิดว่า... แพรจะหาผู้หญิงคนใหม่มาอุ้มบุญให้กับท่านประธาน”“โน หยุดพูดเรื่องนี้เลย เพราะผมไม่ต้องการใครนอกจากคุณ”“แต่คุณแววดาวเธอยังพร้อมจะทำงานอยู่นะคะ แพรเพิ่งคุยกับเธอไป...”หล่อนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกอองเดรเค้นเสียงเหี้ยมเกรียมใส่“ผมบอกแล้วไง ว่านอกจากคุณแล้วผมไม่ต้องการใครอีก”เพราะดวงตาของเขาดุมาก และน้ำเสียงก็เดือดดาล ทำให้ชมพูแพรไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกอองเดรสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ข่มโทสะ ก่อนจะพูดออกมา“เจอกันเย็นนี้นะ”“ค่ะ”อองเดรเดินจากไปโดยไม่จูบล่ำลาใดๆ คงเพราะเขาโมโหกับคำพูดของหล่อนนั่นเองชมพูแพรขยับตัวลุกขึ้นนั่ง รู้สึกทรมานเหลือเกิน น้ำตาเอ่อล้นขอบตา“แพร... ไม่คู่ควรกับท่านประธานหรอกค่ะ”หล่อนก้าวลงจากเตียง เดินไปหยุดที่หน้าต่างห้อง มองท้ายรถหรูของอองเดรที่หายวับออกไปนอกรั้วใหญ่ผ่านม่านน้ำตา บริษัทที่หล่อนถูกเรียกมาสัมภาษณ์เป็นบริษัทเล็กหากเทียบกับบริษัทของอองเดร ชมพูแพรก้าวเดินตรงเข้าไปในห้องประชุม ซึ่งมีผู้ชายวัยใกล้เคียงกันกับอองเด
ตอนที่ 25. “ไม่... เป็นไรค่ะ แพรค่อยยังชั่วแล้ว” หล่อนเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงาน โดยมีเขาเดินตามมาประชิดตัว “อย่าทำหน้าเศร้าแบบนี้สิ” มือใหญ่ดึงแว่นหนาออกจากใบหน้าของหล่อน และจ้องมองเข้ามาในดวงตาอย่างพิจารณา “ยิ้มให้ผมหน่อยสิ ผมจะได้มีแรงทำงานต่อ” หล่อนฝืนยิ้มให้กับอองเดร พยายามที่จะยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุด และก็ทำได้เยี่ยมเลยทีเดียว อองเดรระบายยิ้ม เอามือหนาสอดใต้ท้ายทอยของหล่อน ก่อนจะประกบปากลงมาหา บดจูบอย่างดูดดื่มเต็มไปด้วยอารมณ์หวาม ความเศร้าใจค่อยๆ จางหายไป เมื่อถูกความหวานฉ่ำของอองเดรเติมเต็มเข้ามาในความรู้สึก มือเล็กยกขึ้นโอบลำคอแกร่ง และหล่อนก็ลุกขึ้นยืน เผยอปากจูบตอบเขาด้วยอารมณ์เดียวกัน “อืมมม...” อองเดรจูบจนปากหล่อนบวมช้ำ ก็ผละออกห่าง ก่อนจะพูดเสียงพร่า “ต้องแบบนี้สิ ถึงจะเป็นเลขาคนเก่งของผม” หล่อนแก้มแดงก่ำ เม้มปากเบาๆ กำลังจะนั่งลง แต่ก็ถูกอองเดรเอื้อมมือมากุมเอวคอดเอาไว้ พร้อมกับยกหล่อนลอยข้ามโต๊ะทำงานไปเลยทีเดียว “อ๊ะ... ท่านประธาน” เขา
ตอนที่ 24. “ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อนเลย เป็นอะไร ไหนบอกผมสิ” “แพรสบายดีจริงๆ ค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรเลย” หล่อนพยายามยิ้มกว้างขึ้น แต่กระนั้นคนตัวโตก็ยังคงไม่เชื่อ “หรือว่าเพราะผมเข้าประชุมนานไป คุณก็เลยคิดถึงมาก...” “อาจ... จะเป็นอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” หล่อนคิดว่าหากตัวเองยอมรับออกไปตามที่เขาคิด จะทำให้อองเดรเชื่อง่ายขึ้น แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น เพราะมันยิ่งทำให้อองเดรแคลงใจมากขึ้นต่างหาก “คุณเอาน้ำอะไร ผมจะไปซื้อให้” “แพร... ไปซื้อให้ท่านประธานดีกว่าค่ะ” หล่อนจะลุก แต่เขาเอามือวางบนฝ่ามือของหล่อนและกดเอาไว้ “ผมไปเองดีกว่า” ชมพูแพรหันมองไปรอบๆ ก็พบว่าตอนนี้สายตาของพนักงานทุกคนในโรงอาหาร ไม่เว้นแม้แต่คนขายอาหารก็มองมาที่หล่อน หล่อนจำต้องรีบดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของอองเดรเร็วที่สุด “เอา... น้ำเปล่าค่ะ” “แต่ผมว่าคุณควรจะดื่มน้ำส้มนะ” “ก็... ได้ค่ะ” อองเดรยิ้มใส่ตาของหล่อน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังร้านน้ำ หล่อนก้มหน้าซ่อนความอดสูเอาไว
ตอนที่ 23. “แม้คนพวกนั้นจะทำได้แค่มอง แต่ผมก็ไม่ต้องการให้ใครมองคุณ” คำพูดของคนที่เพิ่งเดินออกไป มันทำให้หล่อนรู้สึกราวกับกำลังลอยสูงขึ้นไปสัมผัสกับปุยเมฆขาวสะอาดบนท้องฟ้า มือเล็กยกขึ้นทาบหน้าอกเอาไว้ เพื่อไม่ให้ก้อนเนื้อที่กำลังเต้นระส่ำโครมครามกระดอนตกลงมากระแทกพื้นห้อง “ทำไมท่านประธาน... พูดเหมือนหวงแพรแบบนี้นะ...” หากเขาหวงหล่อนจริงๆ ก็คงจะดีไม่น้อย หญิงสาวระบายยิ้มบางๆ ออกมา ก่อนจะรีบดึงตัวเองกลับไปในโลกของความจริง เสียงโทรศัพท์พื้นฐานบนโต๊ะทำงานดังขึ้น หล่อนจำต้องรีบเอื้อมมือไปคว้ามาแนบหู “สวัสดีค่ะ ชมพูแพรพูดค่ะ” “พี่นกเองนะ มีเรื่องจะถามหน่อยน่ะ” นก หรือ นวรัตน์ ผู้จัดการฝ่ายบุคคลของบริษัท ซึ่งก็ค่อนข้างจะสนิทกับหล่อน “พี่นกมีอะไรเหรอคะ” “คืออย่างนี้นะ ในกรุ๊ปไลน์ของบริษัทน่ะ มีคลิปของแพรอยู่ในนั้น”น้ำเสียงของคนพูดดูกระอักกระอ่วนไม่น้อย และก็ทำให้ชมพูแพรแปลกใจมาก “คลิป? คลิปอะไรเหรอคะพี่นก” “แพรก็ลองเข้าไปในกรุ๊ปไลน์สิ” “แปบนะคะพี่นก”