บทที่ 5 บ้านใหญ่

 

บทที่ 5

บ้านใหญ่

สาวออฟฟิศเลิกงานตอนห้าโมงเย็นอย่างรุ เวลาปกติแล้วต้องนั่งรถเมล์กลับที่พัก เมื่อก่อนรุเองก็นั่งรถเมล์กลับเช่นกัน แต่พอได้เลื่อนสถานะมาเป็นแฟนของสาวไฮโซเงินหนา พ่อรวยอย่างโณ ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่เปลี่ยนไปมาก

ทำไมไม่ขอฉันเป็นแฟนตั้งแต่แรกนะ

“สวัสดีครับคุณรุ”

คบขับรถเลื่อนกระจกรถทักทาย รุเองก็ผงกศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อทักทายเขากลับไป

“สวัสดีค่ะคุณศักดิ์” เมื่อทักทายกันแล้วก็ก้าวขึ้นรถไป แต่แล้วผู้หญิงหน้าสวยที่นั่งอยู่ในรถก็ทำให้รุตกใจ “โณ ไหนว่ากลับพรุ่งนี้ไง”

โณไปทำงานที่ฮ่องกง เธอบอกกับรุว่าจะกลับวันพรุ่งนี้ รุจึงตกใจมากที่เห็นโณนั่งอยู่บนรถที่รับส่งเธอมาตั้งแต่ที่ทั้งคู่คบหาดูใจกัน

“เซอร์ไพรส์ไง ทำไม หรือว่ามีอะไรปกปิดฉัน”

รุรีบส่ายหน้าในทันที ทั้งยังงัดลูกอ้อนออกมาอ้อนแฟนสาว โดยที่ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าคนขับรถจะมองอยู่หรือไม่ เพราะอย่างไร เขาก็คือคนที่รู้เห็นเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่มาตลอด

“คุณโณจะให้ผมขับไปที่ไหนครับ”

“บ้านใหญ่ค่ะ”

ตอบสั้น ๆ คนขับรถก็ตรงดิ่งไปยังคฤหาสน์ซึ่งตั้งอยู่ชานเมือง กว่าจะฝ่ารถติดไปถึงที่นั่นได้ก็กินเวลากว่าสองชั่วโมง

“คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ อ้าว คุณรุก็มาด้วย”

แม่นมของโณเดินออกมาต้อนรับพร้อมทั้งช่วยคุณหนูของตนถือกระเป๋าด้วย ใบหน้าแสดงความดีใจเป็นอย่างมาก ด้วยไม่ได้เห็นหน้าคุณหนูมาเกือบเดือนแล้ว

“ค่ะนม คุณพ่ออยู่ที่ห้องทำงานไหมคะ โณอยากรายงานเรื่องงานก่อนจะไปพักผ่อน”

“ค่ะ คุณท่านอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่กลับมาจากสนามบินแล้วค่ะ”

“โอเคค่ะ งั้นพารุไปพักผ่อนก่อนได้เลยนะคะ...เดี๋ยวฉันมานะ”

ประโยคตอนต้นเอ่ยบอกแม่นมประโยคหลังหันไปบอกรุ จากนั้นโณก็เดินขึ้นไปยังห้องทำงานทางปีกซ้ายของคฤหาสถน์ ซึ่งห้องนอนส่วนตัวของโณอยู่ทางฝั่งปีกขวาของ

“คุณรุไม่ได้มาค้างที่นี่นานเลยนะคะ”

อย่างที่บอกว่ารุกับโณคบเป็นเพื่อนกันมานานมากแล้ว แน่นอนว่ารุย่อมเคยมาค้างที่บ้านใหญ่หลายครั้ง

“ใช่ค่ะ คิดถึงนมมากเลยนะคะ”

“นมก็คิดถึงคุณรุค่ะ”

เสียงพูดคุยของสตรีทั้งสองทำให้ ‘เน’ น้องชายวัย 19 ปีของโณได้ยินเข้า เขาเดินออกมาจากห้องของตนเองหลังจากที่สองเสียงนั้นเดินห่างออกไปไกล ดวงตาฉายความดีใจขึ้นมาในทันที

“นั่นเพื่อนตัวน้อยของพี่โณนี่”

เนมีเครื่องหน้าได้รูปไม่ต่างจากโณ นั่นหมายความว่าเขาหล่อมาก และที่สำคัญเขาเป็นวัยรุ่นที่กำลังคลั่งไคล้ ‘เรื่องอย่างว่า’ ตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยมา สาว ๆ ไม่ซ้ำหน้ากันเลยสักคน และเขาก็แอบเล็งเพื่อนพี่สาวคนนี้มานานหลายปีแล้ว

ไม่รอช้า เพียงแค่แม่นมเดินจากไป ร่างสูงในชุดนักศึกษาชายเสื้อหลุดลุ่ยก็เดินตรงไปยังห้องของโณพร้อมทั้งยกมือขึ้นเคาะ

ก๊อก ก๊อก

เพียงเคาะไม่กี่ทีเท่านั้นประตูห้องก็เปิดออกแล้ว เรียกรอยยิ้มมุมปากจากเนได้เป็นอย่างดี

“โณ ทำมาเร็ว...อ้าว! น้องเน”

ใบหน้ายิ้มแย้มของรุเปลี่ยนไปในทันทีเมื่อเห็นร่างสูงยืนล้วงกระเป๋าให้เธออยู่ รุจะไม่อคติเลย ถ้าหากทั้งคู่ไม่มีประเด็นกันในอดีต

เมื่อสามปีก่อนตอนที่เนอายุ 16 เขาเคยสารภาพรักกับเธอ ทั้งยังจุ๊บริมฝีปากเธอแบบที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวด้วย ซึ่งเรื่องนี้รุไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยแม้กระทั่งโณ

“ไง พี่สาวคนสวย ไปคุยกันหน่อยไหม”

“น้องเนมีอะไรจะพูดกับพี่ก็พูดได้เลยนะคะ พี่รอฟังอยู่ค่ะ” รุพยายามประคองรอยยิ้มไว้บนใบหน้าเพื่อกลบความหวาดหวั่น

เนยิ้มมุมปาก เขารู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้ง่าย

“พอดีผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่เป็นการส่วนตัวหน่อย ห้องผมก็คงไม่เหมาะ งั้นห้องพี่โณเลยแล้วกัน”

กล่าวจบก็ดันตัวรุเข้าไปในห้อง มิหนำซ้ำยังจัดการล็อคกลอนประตูเอาไว้เสร็จสรรพ เดิมทีการอยู่กับผู้ชายในที่ลับตาคนก็เพียงพอจะทำให้รุใจไม่ดีแล้ว แต่นี่ยังมาอยู่ในห้องโณอีก คิดดูเถอะว่าเธอจะอึดอัดใจแค่ไหน

“น้องเน แบบนี้ไม่เหมาะนะคะ ถ้าน้องเนอยากคุยกับพี่ อย่างเช่นห้องรับแขกจะเหมาะกว่าไหม”

เนยิ้มกว้างกว่าเดิม การทำให้ใครรนรานเสียอาการได้เป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุด และยิ่งชอบเข้าไปอีกเมื่อพี่สาวคนสวยผู้เป็นรักแรกของเขาแสดงท่าทีตื่นกลัวออกมาเช่นนี้

“เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว แค่เห็นจากรูปร่างภายนอกแบบนี้พี่ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าผมโตขึ้นมาก ไม่ใช่เด็ก ม.ปลาย แบบในอดีตที่พี่จะหักหน้าผมได้ง่าย ๆ อีกแล้ว”

คำว่า ‘หักหน้า’ ของเนบ่งบอกว่าเขายังคงถือสาเรื่องที่รุปฏิเสธเขาเมื่อหลายปีก่อน รุชักหวั่นใจแล้วว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะทำการอะไรที่ ‘เอาคืน’ เธอหรือไม่

“เนดูโกรธพี่รุนะคะ ถ้าตอนนั้นพี่ทำให้เนรู้สึกเสียหน้า พี่ขอโทษน้องเนตอนนี้ยังทันไหม”

เนส่ายหน้าช้า ๆ “คำ ‘ขอโทษ’ ก็แค่คำพูดที่ออกมาจากลมปากเท่านั้น ไม่ได้แสดงความจริงใจอะไรเลย ทำไมพี่ไม่พิสูจน์ด้วยการกระทำล่ะครับ”

ใจของรุหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเนดึงเธอเข้ามากอด ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น สายตาจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเธอไม่ไปไหน ยิ่งเธอถอยห่างเท่าไร เข้าก็ยิ่งก้มหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นจนรุสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน

“พี่กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”

จากตอนแรกที่เขาตั้งใจจะแกล้งเล่นเท่านั้น มาตอนนี้กลับไม่นึกสนุกแล้ว เมื่อรักแรกของเขาเนื้อตัวสั่นระริก ดวงตาปิดสนิทเม้มปากแน่น

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้รุลืมตาขึ้น ตกใจจนงัดเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดมาผลักเนออกห่างได้ เธอกระวนกระวาย กลัวว่าคนที่เคาะประตูจะเป็นโณ

“รุ นี่ฉันเอง”

แล้วสิ่งที่เธอไม่ปรารถนาก็เกิดขึ้นจนได้ คนที่เคาะประตูก็คือโณ รุจึงกระวนกระวายเพราะไม่อยากให้แฟนสาวเห็นว่าเธออยู่สองต่อสองกับน้องชายแฟน

“น้องเน ไปซ่อนที่ระเบียงก่อน”

เนขืนตัวเอาไว้ เพราะไม่เห็นความจำเป็นใดที่จะต้องซ่อนตัว ต่อให้พี่สาวเปิดประตูมาแล้วเห็นเขาแนบสนิทกับรุจริง ๆ แล้วละก็ เขาก็จะตอบออกมาตามตรงว่า

…ผมอยากได้พี่รุ!

“นะ พี่ขอละนะ”

เนเห็นสีหน้าจะร้องไห้ของรุแล้วนึกสงสาร แต่ก็ไม่วายคิดเรื่องเอาเปรียบผู้อื่นออกมา

“จูบผมก่อน แล้วผมจะยอมไปซ่อน”

แน่นอนว่ารุไม่ยอมทำแน่ แต่เสียงของโณก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง รุจึงได้คว้าคอหนาลงต่ำแล้วประกบริมฝีปากลงแบบผิวเผิน

เธอคิดว่ามันจะจบเพียงเท่านี้ แต่เนกลับไม่ยอมปล่อย ดันเธอไปชิดกับผนังแล้วสอดลิ้นสากเข้ามาในโพรงปากอิ่ม ดูดกลืนความหวานอย่างหิวกระหาย นาทีนี้รุทั้งตกใจทั้งกลัว ผนังห้องไม่ได้เก็บเสียงขนาดนั้น เธอกลัวว่าเสียงของตนเองจะเล็ดลอดออกไปจนโณได้ยินเข้า

“อือ~”

เสียงครางในลำคอของเนบ่งบอกว่าเขาพอใจกับรสชาตินี้เป็นอย่างมาก ทั้งยังดูดกลืนริมฝีปากนุ่มอย่างเร่งรีบ ราวกับว่าถ้าเขาไม่รีบทำเสียตั้งแต่ตอนนี้ เขาจะไม่มีสิทธิ์ได้ทำมันอีกแล้ว

“รุ! ทำอะไรอยู่ ถ้าไม่สะดวกมาเปิดประตูก็เอ่ยตอบฉันหน่อยสิ ฉันเป็นห่วงนะ”

น้ำเสียงกังวลของโณทำให้รุออกแรงตีอกของเนแรง ๆ ไม่ใช่เพราะเขาเจ็บ แต่เป็นเพราะว่าโณบอกให้แม่บ้านเอากุญแจมาเปิด เนถึงได้ผละจูบออก

“ไปที่ระเบียงเดี๋ยวนี้”

รุออกคำสั่งด้วยอาการหอบเล็กน้อย เธอโล่งอกที่เนยอมทำตามแต่โดยดี เมื่อปรับลมหายใจได้เป็นปกติแล้วจึงได้เปิดประตูห้องออกไป

“รุ มัวแต่ทำอะไรอยู่ ตกใจหมดเลย คิดว่าเป็นอะไรไป”

“ขอโทษทีโณ เมื่อกี้เราเข้าห้องน้ำอยู่”

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ฉันร้อนใจแทบบ้าแล้ว”