Bad Friend เพื่อน (ล่อ) ลวง

น่าเบื่อ!

ชีวิตนักศึกษาปี 4 ที่ใกล้จะเรียนจบเต็มทีแต่ก็ยังไม่ชินกับการถูกสั่งงานเยอะๆ จากอาจารย์ในสาขา ทั้งที่ควรจะปล่อยให้นักศึกษาสมองโล่งเตรียมสอบปลายภาคที่ใกล้จะถึงไม่กี่สัปดาห์ กลายเป็นว่าตอนนี้ต้องมานั่งทำงานที่ทั้งน่าเบื่อแล้วก็ยุ่งยากเพราะต้องทำงานเป็นกลุ่ม

“มึง คืนนี้ไปเที่ยวกัน”

“เที่ยวอะไรก่อน มึงไม่ได้ยินที่อาจารย์สั่งงานกลุ่มหรือไง” แอลลี่หันไปบอกเมเปิ้ลที่ยังคงยิ้มแย้มร่าเริงราวกับไม่ได้ยินเสียงอาจารย์จอมเนี้ยบสั่งงานเมื่อครู่นี้

“ได้ยิน แต่ส่งอีกทีก็ตั้งอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอวะ แล้วก็เป็นงานกลุ่มด้วย เอ… 6 คนใช่ปะ” เมเปิ้ลทำท่านับนิ้ว ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อรายชื่อที่เธอเล็งเอาไว้ตรงตามจำนวนคนที่อาจารย์กำหนดพอดี

“เออ เดี๋ยวกูไปถามเพื่อนคนอื่นก่อนว่ามีกลุ่มไหนขาดสองคนไหม…”

“ไม่ต้องหา มานู่นแล้ว”

แอลลี่หันไปตามต้นเสียงบอก แล้วก็ต้องชะงักค้างกับภาพกลุ่มนักศึกษาชายที่เดินเข้ามาหาเธอกับเพื่อน

มันคงไม่มีปัญหาอะไรเพราะพวกเขาก็คือเพื่อนร่วมสาขา และทุกคนก็เห็นหน้าค่าตากันอยู่ทุกวี่วัน หนึ่งในนั้นคือ วิกเตอร์ แฟนหนุ่มของเมเปิ้ล ส่วนอีกสามคนที่เหลือก็คือ ไทเลอร์ ลีออน และ…ดีแลน

และปัญหามันก็อยู่ที่ผู้ชายคนสุดท้ายของกลุ่มนี้ คนที่เอาแต่มองหน้าแอลลี่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย ระอาใจ และเกลียดจนไม่อยากจะมอง

ดีแลนชัดเจนกับตัวเองเสมอ…ชัดจนแอลลี่เองต้องหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างต้องการคำอธิบาย

“คือ?”

“ก็ไหนๆ แล้ว พวกเราก็จะเรียนจบกันแล้วอะมึง กูอยากให้เรากลับมาสนิทกันอีกครั้ง” เมเปิ้ลมองหน้าเพื่อนอย่างลำบากใจ ก่อนจะสบตาวิกเตอร์แฟนหนุ่มผู้ซึ่งอยู่ในขบวนการสานสัมพันธ์ครั้งนี้

“อยู่กลุ่มเดียวกันก็ได้แอล พวกกูสัญญาว่าจะช่วยงานมึงทุกกกกอย่าง” ลีออนพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ก่อนจะสะกิดไหล่เพื่อนอีกคนให้ช่วยพูดให้หญิงสาวใจอ่อน

“เออ สัญญาว่าจะไม่เป็นภาระ” ไทเลอร์พูดขึ้นอีกแรง

ส่วนคนที่กำลังโดนตื๊ออยู่นั้นได้แต่ถอนหายใจ ความจริงเธอก็ไม่ได้มองว่าพวกมันจะเป็นภาระอะไรหรอก ก็รู้อยู่ว่าพวกมันล้วนเป็นหัวกะทิกันทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สอบติดคณะวิศวะ แล้วก็มาเรียนสาขาเครื่องกลด้วยกันจนถึงปี 4 แบบนี้หรอก เหตุผลเดียวที่ทำให้แอลลี่ลังเลใจมันก็มีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น

เธอสบตาดีแลน ซึ่งอีกฝ่ายก็มองหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว

“เดี๋ยวกูไปอยู่กลุ่มอื่นเอง” ร่างสูงพูดขึ้นเสียงราบเรียบ

“ไม่ได้ อยู่ด้วยกันนี่แหละไอ้แลนด์ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น ใช่ไหมแอล…” วิกเตอร์เสี่ยง ลองเสี่ยงดูสักครั้งด้วยรู้ดีว่าลึกๆ แอลลี่ไม่ใช่ผู้หญิงใจร้าย หรือถ้าว่ากันตามตรงสองคนนี้…ดีแลนพูดยากกว่าเยอะ

ใครต่างก็รู้ว่ามันอคติกับแอลลี่มากแค่ไหน

“อืม กูไม่มีปัญหาอะไร จะอยู่ก็อยู่” สุดท้ายเธอเลือกตอบไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ทุกคนลำบากใจ และพอเธอตอบตกลงเมเปิ้ลที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คืนนี้ไปเที่ยวกันนะ”

“กูไม่ไป”

“กูไม่ว่าง”

สองคนที่ไม่ถูกกันพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เรียกสายตาเพื่อนทุกคนให้มองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน รู้อยู่แล้วว่าสถานการณ์จะจบลงเช่นนี้เหมือนกับหลายครั้งที่เคยพยายามเชื่อมสัมพันธ์ทั้งคู่ ทว่ากับครั้งนี้เมเปิ้ลตกลงกับวิกเตอร์แล้วว่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

กำลังจะเรียนจบปี 4 ด้วยกันแล้ว พวกเธอไม่อยากให้แยกย้ายกันไปโดยที่เพื่อนยังทะเลาะกันอยู่แบบนี้

“แอล เราจะเรียนจบแล้วกูแค่อยากให้พวกเราได้กินเหล้าด้วยกันสักครั้งก็ยังดี” เมเปิ้ลจับแขนเพื่อนรักอีกครั้ง หวังให้เพื่อนใจอ่อน

“นั่นดิ ตั้งแต่ปี 1 ก็ไม่ได้แดกเหล้าด้วยกันเลย ไปเหอะแอล” วิกเตอร์ช่วยแฟนพูด

แม้จะอึดอัดกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่แอลลี่ก็ไม่ใช่คนเอาแต่ใจจนไม่สนหัวเพื่อน โดยเฉพาะเมเปิ้ลที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ ที่ผ่านมาเมเปิ้ลคงลำบากใจไม่น้อยที่ต้องมานั่งเรียนข้างเธอทั้งที่แฟนตัวเองก็เรียนอยู่สาขาเดียวกัน แต่กลับได้มีเวลาด้วยกันแค่ช่วงเลิกเรียนเท่านั้น

ทั้งหมดเป็นเพราะเมเปิ้ลทำเพื่อเธอ…เพราะเมเปิ้ลเข้าใจดีว่าแอลลี่ไม่อยากอยู่ใกล้ดีแลน

“พวกมึงไม่ต้องพยายามขนาดนั้น กูไปได้นะ กูแยกแยะได้” ประโยคสุดท้ายสายตาเย็นชาหันไปมองหน้าอีกคนที่เธอกำลังด่าว่าแยกแยะไม่ได้ ดีแลนสบตาแอลลี่อย่างไม่ลดละ เป็นสายตาที่คาดเดาไม่ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่แอลลี่ไม่แคร์ ไม่สนใจ และไม่คิดจะใส่ใจอะไรอีกฝ่ายอยู่แล้ว

เธอเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง สบตากันในระยะประชิด

“แต่ถ้ามึงแยกไม่ได้ ก็เรื่องของมึง”

ปึก!

ร่างเล็กเดินกระแทกไหล่เพื่อนชายที่เธอแสนเกลียดไปอย่างไม่เกรงกลัว การกระทำของแอลลี่ทำเมเปิ้ลอ้าปากค้างแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากรีบวิ่งตามเพื่อนรักของตัวเองไป

ลับหลังคนตัวสูงที่เพิ่งถูกท้าทายเหยียดยิ้มออกมา ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความ…ระอาใจ

“หึ เก่งฉิบหาย”

“ไอ้แลนด์มึงก็อย่าไปถือสามัน…”

“กูไป เจอกันคืนนี้” ดีแลนสวนขึ้นด้วยไม่อยากฟังคำพูดโน้มน้าวใจอะไรทั้งนั้น เขาฟังมันบ่อยจนอยากจะอาเจียน และความเกลียดที่มีต่อเพื่อนคนนั้นไม่เคยน้อยลง นับวันมีแต่จะยิ่งทวีคูน

ก็ดูท่าทีอวดดีของมันเหอะ! ถ้าคิดว่าคนอย่างดีแลนจะเป็นสุภาพบุรุษเอ่ยคำว่า ‘ขอโทษ’ ก่อนล่ะก็…มันคิดผิด

ณ ร้านเหล้า

ร่างสูงของหนุ่มวิศวะปี 4 มานั่งอยู่ในร้านพร้อมเพรียงกัน ตอนนี้พวกเขากำลังรอสองสาวที่บอกว่าอาจมาช้าเล็กน้อยตามประสาผู้หญิงที่คงต้องแต่งหน้าแต่งตัวให้สวยยามออกท่องราตรี วิกเตอร์ที่คบหากับเมเปิ้ลมาตั้งแต่ปี 1 เข้าใจทุกอย่างดีอยู่แล้ว ส่วนไทเลอร์กับลีออนเองก็ไม่ได้ดูมีปัญหาอะไร

คนที่ดูสีหน้าตะโกนร้องออกมาว่า ‘เบื่อหน่าย’ ก็เห็นจะมีแต่ดีแลนคนเดียว

“กูถามจริงเหอะไอ้แลนด์ มึงยังไม่เลิกเกลียดแอลอีกเหรอวะ” คำถามของวิกเตอร์ทำเอาไทเลอร์กับลีออนที่นั่งมองสาวอยู่หันมาสนใจทันที

“เออ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว อีกอย่างกูว่าแม่งไร้สาระว่ะ”

“มึงไม่รู้อะไรอย่าพูดเลย กูรู้จักมันดียิ่งกว่าพวกมึงทุกคนอีก” ดีแลนสวนกลับไทเลอร์ที่เหมือนจะเข้าข้างแอลลี่ ไอ้พวกนี้มันรู้จักเธอแบบผิวเผิน ไม่ได้มีใครมารู้จัก ‘สันดาน’ จริงๆ ของผู้หญิงคนนั้นเหมือนเขาสักคน

“ก็เพื่อนกันทั้งนั้น มึงโกรธกันมา 4 ปีแล้ว ใจคอจะไม่คุยกันยันเรียนจบเลยหรือไง” ลีออนว่าพลางยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก พอดีแลนกับแอลลี่ไม่ถูกกันพวกเขาก็พลอยอึดอัดไปด้วย นานครั้งถึงมีโอกาสได้คุยกับแอลลี่เพราะส่วนใหญ่พวกเขาก็จะตัวติดกับดีแลน นั่นเลยทำให้ความสัมพันธ์ของกลุ่มเพื่อนกลายเป็นห่างเหิน จะมีก็แต่วิกเตอร์กับเมเปิ้ลที่ยังคบหาเป็นแฟนกันรอดท่ามกลางสงครามเย็น

“กูไม่ได้อยากยุ่งอะไรกับมันพวกมึงไม่ต้องพยายาม อย่างชวนออกมาร้านเหล้าเหมือนกัน รู้ก็รู้ว่ากูเกลียดขี้หน้ามันฉิบหายก็ยังชวน รู้ไว้ด้วยนะไอ้วิกเตอร์ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่มึงกับเมียมึงกูไม่มาหรอก” ดีแลนพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก เขาโคตรอยากกลับห้องทั้งที่ปกติเป็นสายปาร์ตี้ แต่เพราะคืนนี้แม่งไม่น่าสนุกเลย

ยิ่งพอสายตาหันไปเห็นสาวร่างระหงทั้งสองคนเดินเข้ามาในร้านท่ามกลางสายตาผู้ชายที่มองด้วยด้วยความจ้องจะแดก…ให้ตายเหอะ!

เมเปิ้ลสวยแล้วก็น่ามองจริงอันนี้ดีแลนยอมรับ

ส่วนอีกคน…เหอะ สวยตายห่า แค่เห็นก็อยากจะควักลูกตามาล้างน้ำทำความสะอาดล้างภาพอุบาทว์ให้หมด!