บทที่ 7

จัสมินกลับมาทำงานปกติหลังจากที่ลาหยุดไปหนึ่งวัน บวกกับต่อจากวันลาคือวันหยุดของเธอด้วย ทำให้เธอไม่ต้องเข้ามาที่คลับสองวันติด

“ไหล่แกไปโดนอะไรมาน่ะมิน” มุกหมวยถามอย่างสงสัยที่เห็นรอยแผลจางๆ บนไหล่ของเพื่อน แม้จะแผลเล็กแต่ด้วยผิวกายที่ขาวผ่องอมชมพูของจัสมินทำให้มองเห็นได้โดยไม่ต้องสังเกต

“นี่น่ะเหรอ…” จัสมินลูบเบาๆ ที่รอยบนไหล่ตัวเอง จะให้ตอบว่าเป็นรอยที่ถูกไนต์กัดมาก็คงไม่ดีเท่าไหร่ “อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”

“อุบัติเหตุจากอะไรกัน”

“แล้วแกจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย”

“ก็คนมันสงสัย เห็นลาหยุดก่อนวันหยุดตัวเอง แถมยังลาช่วงที่คุณไนต์กลับมาด้วย ไม่ใช่ว่ารอยนั่น… นี่! คุณไนต์คงไม่ได้ซ้อมแกจนช้ำใช่ไหมจัสมิน!” มุกหมวยร่ายยาว ก่อนจะต้องเบิกตากว้างอย่างคนตกใจในความคิดของตัวเองที่คิดไปไกลว่ารอยแผลบนไหล่เพื่อนนั้นอาจจะมาจากการถูกซ้อม

“นี่แกเบาๆ สิ เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยินก็เข้าใจผิดหมดหรอก”

“ก็จังหวะมันเหมาะเจาะพอดีนี่นา”

“มันไม่มีอะไร แค่อุบัติเหตุจริงๆ” จัสมินรีบพูดตัดบทแล้วหันไปแต่งหน้าต่อเพื่อหยุดหัวข้อสนทนานี้

ก็อย่างที่ว่าจะให้เธอบอกไปตรงๆ ได้อย่างไรว่านี่คือรอยที่ถูกไนต์กัดมา เลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยง ในสถานการณ์ที่สถานะเป็นแค่ของเล่นแบบนี้ ใช้คำโกหกน่าจะดีกว่าตอบไปตามตรง

เมื่อถึงเวลาที่คลับเปิดให้บริการทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองตามปกติเหมือนทุกวัน

จัสมินยังคงเลือกสวมชุดสีดำเหมือนเดิม แต่ดีเทลของชุดเธอในคืนนี้เป็นแบบแขนยาวหนึ่งข้างเว้าช่วงเอวคอดทั้งสองด้าน ที่เธอเลือกชุดนี้ก็เพื่อจะใช้ปกปิดรอยแผลที่ไหล่ไม่ให้ใครเห็น

“ทำไมกลับเร็วจังเลยล่ะคะ เพิ่งจะเที่ยงคืนเองนะ” จัสมินเอ่ยถามลูกค้าที่ตัวเองบริการด้วยน้ำเสียงที่ดูมีจริตอย่างออดอ้อน

“อยากให้ผมอยู่ต่องั้นเหรอครับ” ชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างมีเสน่ห์

“แล้วได้มั้ยล่ะคะ?”

“น่าเสียดายที่ผมต้องบอกว่าไม่ได้ เอาไว้ว่างๆ จากงานจะมาบ่อยๆ นะครับ”

“งั้นหมดแก้วนี้ก่อนนะคะ ดื่มไม่หมดจัสไม่ให้กลับนะ” เสียงอ่อนเสียงหวานของจัสมินดังขึ้นอีกครั้ง

แก้วเครื่องดื่มที่เพิ่งชงเสร็จถูกยกขึ้นไปจรดริมฝีปากของลูกค้าที่เธอบริการอยู่ ยกป้อนจนหมดแก้วในรวดเดียว ก่อนที่ลูกค้าของเธอและเพื่อนที่มาด้วยกันจะลุกเดินออกไปหลังจากที่ดื่มหมด

หลังจากที่ส่งลูกค้าเสร็จ จัสมินเดินหลบมาที่ด้านหลังที่ที่เป็นพื้นที่สำหรับพนักงานของคลับ เพื่อที่จะพักหายใจหายคอ เพราะยังเหลือเวลาอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าที่คลับจะปิด แต่ช่วงดึกๆ แบบนี้ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่นแทบจะร้อยเปอร์เซ็น ทำให้การบริการไม่ได้มีอะไรมาก แค่นั่งดื่มพูดคุยกันปกติเหมือนว่าเป็นเพื่อนกัน ซึ่งเธอชอบเวลาช่วงนี้ที่สุด เพราะไม่ต้องคอยนั่งยิ้มหวานพูดจาเสียงสองเสียงสามให้เมื่อย

หมับ!

“อ้ะ…!”

จัสมินส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ ร่างกายของเธอก็ถูกใครบางคนที่แข็งแรงกว่าจับเหวี่ยงเข้ากับผนัง แม้ว่าแรงเหวี่ยงจะไม่ได้แรงจนทำให้รู้สึกเจ็บ แต่ก็ตกใจไม่น้อยที่เจอแบบนี้

“คุณ…” เมื่อเห็นว่าคนที่จับตัวเองเหวี่ยงเข้าผนังเป็นใคร ความตกใจก่อนหน้าก็หายไปทันที “มาทำอะไรตรงนี้คะ”

“นั่นควรจะเป็นคำถามของฉัน” ไนต์ตอบกลับเสียงเรียบ ใช้สายตาคมมองสำรวจคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงแสงไฟตรงนี้จะไม่มากพแ แต่ความมืดก็ไม่อาจบดบังความน่าดึงดูดของเธอได้

“ฉันแค่ออกมาพักค่ะ เดี๋ยวก็กลับเข้าไป…”

“ไม่ต้อง”

“คะ?” จัสมินทำหน้างง ที่ได้ยินคนตัวสูงพูดแทรกมาทั้งที่เธอยังพูดไม่ทันจบ

“ขึ้นไปที่ห้องวีไอพี”

“ห้องวีไอพี… วีไอพีไหนคะ”

“หนึ่ง”

จัสมินพยักหน้ารับ เตรียมจะเดินออกไปจากตรงนี้เพื่อขึ้นไปที่ห้องวีไอพีหมายเลขหนึ่งตามที่เจ้าของคลับบอกมา แต่ทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อคนตัวสูงยกมือขึ้นดันผนังไว้ไม่ยอมให้เธอได้เดินออกไปง่ายๆ

ใบหน้าสวยเงยขึ้นสบตาคมที่มองมานิ่งๆ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดอยู่บนใบหน้า เพราะระยะห่างของใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ สัมผัสที่เย็นเฉียบจากมือหนาที่จับเข้าที่เอวคอดของเธอแล้วลูบไล้เบาๆ ทำเอารู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน แต่ไม่นานเขาก็ยอมผละออกห่างโดยไม่พูดอะไร

“ฉันไปได้รึยังคะ”

“อืม”

เมื่อได้ยินเสียงขานรับในลำคอดังขึ้นสั้นๆ เธอก็รีบหมุนตัวเดินออกไปทันที แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงัก หันกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง ที่ตอนนี้มีคนตัวสูงเดินตามมาติดๆ

“มีอะไร” ไนต์เลิกคิ้วถามเสียงเรียบ

“เปล่าค่ะ”

จัสมินหันกลับมาก้าวเดินต่อ ตรงไปที่บันไดทางขึ้นไปยังห้องวีไอพี รู้สึกว่าเธอจะกลายเป็นจุดสนใจของเหล่าพนักงานเสิร์ฟที่เดินสวนกันไปมา เพราะที่ด้านหลังของเธอนั้นมีเจ้าของคลับเดินตามหลังมาติดๆ เขาไม่ได้ทิ้งระยะห่างจากเธอด้วยซ้ำ

พอมาถึงชั้นสองที่เป็นโซนห้องวีไอพีก็นึกว่าไนต์จะเดินต่อไปที่ชั้นสามที่เป็นห้องทำงานของเขา แต่ทว่าเขากลับเดินตามเธอมาจนถึงที่หน้าห้องวีไอพีหมายเลขหนึ่ง

“ใครอยู่ด้านในเหรอคะ”

“ไม่มี”

“คะ?”

“ไม่มีใคร เข้าไปได้แล้ว” พูดจบไนต์ก็เอื้อมมือเปิดประตูเดินนำเข้าไปก่อน

จัสมินได้แต่มองตามเข้าไปก่อนจะรีบก้าวตาม ภายในห้องนั้นไม่มีใครอยู่อย่างที่เขาว่าจริงๆ

เมื่อประเมินสถานการณ์เสร็จก็เดินเข้าไปหาคนตัวสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว เตรียมจะทิ้งตัวลงนั่งบนตักเขา แต่ทว่าก็ถูกคนตัวสูงยกมือกันไว้

“ไปนั่งที่อื่น”

“คะ?”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้มีกลิ่นคนอื่นบนตัวเธอ”

“แล้วแบบนี้ฉันจะยังได้ค่าแรงเต็มมั้ยคะ” เมื่อรู้เหตุผลก็รีบถอยห่างออกมา แต่ก็ไม่ลืมที่จะทักท้วงเรื่องค่าจ้าง เพราะการที่เขาเรียกเธอมาในเวลางานแบบนี้เธอต้องเสียรายได้จากทิปที่อาจจะได้เพิ่มจากลูกค้า แม้ว่าอยู่กับเขาจะได้มากกว่านั้นก็ตาม

ไนต์ชะงักมือที่กำลังจะรินไวน์ใส่ในแก้ว เงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวเล็กที่เพิ่งจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“ฉันเปิดห้องในฐานะลูกค้า”

“ไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้เลยนี่คะ ปกติก่อนเลิกงานถ้าอยากเจอคุณก็ให้คนมาบอกฉันไว้อยู่แล้ว” คำตอบของคนตัวสูงชวนให้คิ้วขมวด ไม่เข้าใจว่าเขาจะมาเปิดห้องวีไอพีแล้วเรียกเธอขึ้นมาทั้งที่บนตัวของเธอมีกลิ่นน้ำหอมของคนอื่นติดอยู่แบบนี้ทำไม ทำไมเขาไม่รอให้เธอเลิกงานแล้วเรียกขึ้นไปที่ห้องทำงานทีเดียว จะได้อาบน้ำไม่ให้มีกลิ่นคนอื่นติดตัว

“นานเกินไป”

“คะ?”

“เลิกสงสัยแล้วนั่งเงียบๆ ไปจนเลิกงานก็พอ” เขาทนรอให้คนอื่นนั่งลูบเอวคอดของเธอต่อไม่ไหว ยิ่งชุดที้เธอใส่อยู่เว้าช่วงเอวยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด เพราะนั่นจะเท่ากับการที่เธอถูกจับโดยตรงไม่มีเสื้อผ้าขวางกั้น

จัสมินทำตามที่ถูกสั่งคือการนั่งเงียบๆ คิดดูแล้วก็ดีเหมือนกันที่เธอไม่ต้องไปนั่งดื่มบริการลูกค้าต่อ แต่เรื่องที่ให้เลิกสงสัยก็คงทำไม่ได้ง่ายๆ

มือหนายกแก้วไวน์ขึ้นจิบ สายตาคมมองตามเรียวขาสวยของคนตรงข้ามตวัดขึ้นไขว่ห้างจนกระโปรงที่สั้นอยู่แล้วรั้งขึ้นสูงแทบไม่ปิดอะไร แก้วไวน์ที่ถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากถูกกระดกรวดเดียวจนหมด เพื่ออาศัยจังหวะการกลืนไวน์ลงคอกลบเกลื่อนการกลืนน้ำลายอึกใหญ่ที่เกิดขึ้นพร้อมกัน

ริมฝีปากอวบอิ่มแอบยกยิ้ม เมื่อเห็นสายตาคมของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามจ้องมองที่ต้นขาของเธอไม่วางตา นั่นทำให้เธอแกล้งขยับตัว ยกขาที่เพิ่งไขว่ห้างลงแล้วสลับอีกข้างยกขึ้นทับกันแทน ก่อนจะได้ยินเสียงเข้มดังมาจากคนตัวสูง

“อย่ายั่ว”