เกือบพบหน้า

การดูงานในแผนกต่างๆ ของบริษัท หลี่เจียวมิ่งได้แสดงไหวพริบในการตั้งคำถามจนทำให้โม่เหยี่ยนประทับใจอีกหลายครั้ง เด็กคนนี้นอกจากจะมีความมั่นใจแล้ว ยังเฉลียวฉลาดเกินเด็กวัยเดียวกัน

         ในใจเริ่มอยากรู้ว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้เป็นใคร เลี้ยงดูลูกอย่างไรจึงออกมาดีแบบนี้

         ก่อนที่เด็กชายตัวน้อยจะขึ้นรถกลับโรงเรียน เขาก็เดินเข้าไปถามอย่างเอ็นดู

         “เฉิงเจียวมิ่ง คุณพ่อคุณแม่ทำงานอะไร”

         เด็กน้อยหันมามองหน้าเขาด้วยความสงสัย แต่ก็ตอบน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“คุณแม่ทำงานบริษัท ส่วนคุณพ่อเป็นหมอ”

         เขาตอบโดยไม่ลังเลสักนิด ในเมื่อใจให้เฉิงอี้หยวนเป็นพ่อไปแล้ว

         “อ่อ”

โม่เหยี่ยนกล่าวสั้นๆ เขาส่งเด็กน้อยขึ้นรถแล้วโบกมือลาบรรดาเด็กๆ ที่อยู่บนรถ

         “ประธานโม่ เย็นนี้เราไปกินข้าวด้วยกันไหมคะ”

อู๋อี้ตันถามเจ้านายตนหลังจากเด็กนักเรียนกลับกันหมดแล้ว

         “ไม่ล่ะ ฉันยังมีงาน”

โม่เหยี่ยนปฏิเสธทันที เขาโบกมือพร้อมเรียกต่งเหอเก๋อ

“ไปกับฉัน”

         ........

         ห้างสรรพสินค้าเล่อฝู

         ต่งเหอเก๋อเดินตามหลังโม่เหยี่ยน ในมือถือโทรศัพท์ไว้คอยพิมพ์โน้ตสิ่งที่เจ้านายตนพูด

         พวกเขาไปแผนกขนมนำเข้าจากต่างประเทศของแต่ละห้างเพื่อดูผลิตภัณฑ์ต่างๆ

         “ประธานโม่จะทำสินค้าแข่งกับพวกนี้หรือครับ”

         “ไม่ดีเหรอ ถ้ามีขนมที่มีคุณภาพเหมือนสินค้านำเข้าแต่ราคาเท่ากับสินค้าที่ผลิตเองภายในประเทศ เป็นนายจะเลือกอะไร”

         โม่เหยี่ยนพูดพร้อมกับหยิบขนมยี่ห้อต่างๆ เพื่อนำไปจ่ายเงิน

         ........

         เช้าวันถัดมา โม่เหยี่ยนมาถึงบริษัทพร้อมด้วยซองขนมหลากหลายยี่ห้อ

         “ให้ฝ่ายพัฒนาผลิตภัณฑ์ไปศึกษาสูตรขนมพวกนี้ แล้วก็ปรับให้เข้ากับความชื่นชอบของเด็กๆ อ่อ สารอาหารให้มีเท่ากันหรือไม่ก็มีมากกว่านะ”

         อู๋อี้ตันรับซองขนม สายตามองด้วยความสงสัย

         “ประธานโม่จะทำขนมเด็กเพิ่มหรือคะ”

         “ไม่ ฉันจะให้กินได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ อ่อ แบ่งประเภทไปเลยให้เหมาะสำหรับเด็กเล็กและเหมาะกับผู้ใหญ่ งดผงชูรสให้ใช้ผงปรุงรสจากธรรมชาติทั้งหมด”

         โม่เหยี่ยนตอบพลางนึกถึงใบหน้าเด็กน้อยเมื่อวาน โดยเฉพาะหลี่เจียวมิ่ง

         เขาอยากทำขนมให้เด็กๆ ได้กินแล้วมีความสุข ขณะเดียวกันก็ไม่ส่งผลเสียต่อสุขภาพ

         ........

         บริษัทโยวสือ

         บริษัทเล็กๆ ที่มีพนักงานเพียงหกคน หลี่ชิวโหรวตั้งใจก่อตั้งบริษัทแห่งนี้ให้เหมือนบ้านอันแสนอบอุ่น

         “พี่หลี่ ขนมที่เรานำเข้าได้การตอบรับอย่างดีเลยค่ะ”

เถียนถิงถิงพูดกับหลี่ชิวโหรวด้วยความดีใจ

         “พี่อยากทำขนมโฮมเมดเพิ่ม คิดว่าดีมั้ย”

หลี่ชิวโหรวเอ่ยถามความคิดเห็นของพนักงานคนอื่นๆ ในบริษัท

         “ดีค่ะ”

         “เห็นด้วยค่ะ”

         “งั้นพี่คิดสูตรก่อนแล้วจะให้พวกเราลองนะ”

หลี่ชิวโหรวยิ้มแย้มแล้วเดินเข้าห้องทำงานของตน เรื่องอาหารเป็นสิ่งที่เธอเชี่ยวชาญเพราะจบด้านนี้มาโดยตรง ทั้งยังศึกษาเพิ่มตั้งแต่ตั้งท้องหลี่เจียวมิ่ง

         ........

         หลังเลิกงานเฉิงอี้หยวนไปรับหลี่เจียวมิ่งที่โรงเรียนก่อนเลยไปรับหลี่ชิวโหรวที่บริษัท

         “ทำไมวันนี้พี่ถึงมารับฉันล่ะคะ”

หลี่ชิวโหรวพูดขณะขึ้นรถ

         “วันนี้จองร้านอาหารไว้ จะพามิ่งมิ่งไปกินอาหารอร่อยๆ”

เฉิงอี้หยวนหันไปยิ้มให้กับเด็กชายตัวน้อยที่ปรบมือชอบใจ

         “ดีดี มิ่งมิ่งชอบของอร่อย”

         ย่านการค้า

         “โหรวโหรว พี่ไปรอที่ร้านก่อนนะ ถ้าอาหารยกมาเสิร์ฟแล้วจะโทรหา”

เฉิงอี้หยวนบอกหลี่ชิวโหรวที่กำลังจูงมือหลี่เจียวมิ่งเดินตามหลัง

         “ได้ค่ะ ฉันพามิ่งมิ่งไปสนามเด็กเล่นนะคะ”

         เมื่อถึงสนามเด็กเล่น หลี่ชิวโหรวก็ปล่อยให้ลูกชายของตนวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน

         “มิ่งมิ่ง เดี๋ยวแม่มานะ”

เธอตะโกนบอกเด็กน้อย มือเรียวควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือ

         “น่าจะอยู่บนรถ”

เธอพูดเบาๆ กับตัวเองก่อนเดินไปที่รถ

         ........

         “ที่ย่านการค้าครึกครื้นจังเลยนะคะ”

อู๋อี้ตันพูดเสียงหวาน สายตามองไปรอบๆ บริเวณ

         “อืม”

โม่เหยี่ยนที่เดินไม่สนใจสิ่งรอบข้างเหลือบตามองตามที่อู๋อี้ตันพูด เขามองไปยังสนามเด็กเล่นที่ตัวเองกำลังเดินผ่านก็เห็นเด็กชายหน้าตาคุ้นเคยกำลังเล่นเครื่องเล่นอยู่ไม่ไกล

         “เฉิงเจียวมิ่ง”

เขาตะโกนเรียกเสียงดัง

         หลี่เจียวมิ่งได้ยินเสียงเรียกชื่อตนก็หันมองโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นคุณลุงเจ้าของบริษัทก็เลิกเล่นแล้ววิ่งมาทักทายด้วยความดีใจ

         “คุณลุง”

         “เฉิงเจียวมิ่ง มากับใคร”

โม่เหยี่ยนยกมือลูบศีรษะเด็กน้อย นัยน์ตาคมมองหาผู้ปกครองของเขา

         “มากับแม่และพ่อ”

หลี่เจียวมิ่งตอบอย่างไร้เดียงสา

         “แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่”

         “อ่อ ลุงอยู่เป็นเพื่อนดีไหม”

โม่เหยี่ยนถาม เขาถอดเสื้อสูทให้อู๋อี้ตันถือ ส่วนตัวเขาเองอุ้มหลี่เจียวมิ่งไปเล่นที่ชิงช้า

         “ลุงแกว่งสูงๆ เลยนะ”

เขาบอกเด็กชายที่กำลังหัวเราะชอบใจ

         ไม่นานนักหลี่ชิวโหรวก็เดินกลับมา เมื่อเธอเห็นโม่  เหยี่ยนกำลังแกว่งชิงช้าให้ลูกชายตัวน้อยก็ชะงักฝีเท้าแล้วยืนนิ่งอยู่สักพัก

         “นั่นแม่”

หลี่เจียวมิ่งชี้นิ้วเรียวเล็กมาทางหญิงสาว โม่เหยี่ยนหันหน้ามองตาม

         เป็นจังหวะเดียวกับมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาบังหลี่ชิวโหรวพอดี

         “อ่อ” โม่เหยี่ยนพยักหน้าเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น

“งั้นลุงไปทำงานแล้วนะ”

เขาจับชิงช้าให้นิ่ง อุ้มเด็กน้อยลงพื้นแล้วลูบศีรษะทุยของเขาอีกครั้ง

         “บ๊ายบาย”

หลี่เจียวมิ่งโบกมือเล็กๆ รอจนโม่เหยี่ยนเดินไปไกลลับตาจึงวิ่งไปหาหลี่ชิวโหรว

         “แม่เห็นคุณลุงมั้ย คนนั้นเจ้าของบริษัทที่มิ่งมิ่งไปเที่ยว”

         “เห็นแล้วจ้ะ แต่คุณลุงคนนั้นน่าจะทำงานยุ่ง คราวหลังมิ่งมิ่งอย่าไปรบกวนลุงนะ”

เธอพูดเสียงสั่นแต่พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ

         คิดไม่ถึงว่าโม่เหยี่ยนชายที่แสนเย็นชาจะชื่นชอบมิ่งมิ่งของเธอขนาดนี้

         หรือว่าเป็นเพราะสายใยพ่อลูก แต่แม้เขาจะเป็นพ่อของมิ่งมิ่ง แต่เธอก็ไม่ต้องการให้คนทั้งสองใกล้ชิดกัน

         “สัญญากับแม่สิ จะไม่รบกวนคุณลุงอีก”

         หลี่ชิวโหรวสีหน้าจริงจังจนเด็กน้อยเอียงคอสงสัย เมื่อเห็นสายตาของมารดา เขาก็พยักหน้าแล้วยกนิ้วก้อยที่เล็กมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอ

         “มิ่งมิ่งสัญญา”

         ........

         ร้านอาหาร

         เฉิงอี้หยวนมองหลี่ชิวโหรวที่อุ้มหลี่เจียวมิ่งเข้ามาในร้าน เห็นสีหน้าของเธอดูเคร่งเครียดจนอดถามไม่ได้

         “เกิดอะไรขึ้นหรือ”

         “ไม่มีอะไรค่ะ”

หญิงสาวตอบ เธอหยิบทิชชูเปียกเช็ดมือทั้งสองข้างของเด็กน้อย

“เมื่อครู่ฉันปล่อยมิ่งมิ่งเล่นคนเดียว เลยรู้สึกกังวล”

         เฉิงอี้หยวนมองเด็กชายสายตาอ่อนโยน

“อาหารมาพอดี ของชอบมิ่งมิ่งทั้งหมดเลยนะ”

         หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แต่หลี่ชิวโหรวเหลือบมองแขกแต่ละโต๊ะทั่วทั้งร้าน เมื่อไม่เห็นร่างของโม่เหยี่ยนเธอก็ถอนหายใจก่อนมองอาหารที่อยู่ตรงหน้า