15 ยอมเป็นหมาให้เธอขี่

ทะเลอ่อนใจ เดินแกมวิ่งนำเด็กหนุ่มกลับขึ้นไปที่ห้อง ปิดประตูลงกลอนอย่างไวด้วยความกลัว ทะเลหันกลับมาหาเด็กหนุ่มที่เดินไปนอนแผ่บนโซฟาราวกับเป็นห้องของตัวเองก็ไม่ปาน

“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้” ทะเลยืนเท้าเอวโวย “บอกให้ลุกไง!”

“ก็ได้ๆ” เด็กหนุ่มลุกนั่ง สองมือกุมขมับครู่หนึ่งก็เงยหน้าสบตาทะเลที่มองมาตาขวาง

“นายชื่ออะไร”

“วายุ”

ทะเลพยักหน้าก่อนจะหน้านิ่วคิ้วขมวดถาม “ทำไมจำชื่อได้ แต่จำบ้านตัวเองไม่ได้”

“ก็มันคุ้นๆ ว่าจะใช่”

“โอเค งั้น นายเรียนที่อคิราห์วิทยารึเปล่า”

“เปล่า”

“อ้าว! ก็จำได้นี่ แล้วเรียนที่ไหนล่ะงั้น”

“ไม่รู้” เด็กหนุ่มสายหน้าไม่พอยังกุมหัวยีผมตัวเองแรงๆ “ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่า บ้านอยู่ไหน ทั้งเนื้อทั้งตัวผมก็ไม่มีอะไรสักอย่าง เลยไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ที่ไหน พ่อแม่เป็นใคร หรือเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ ผมก็ยังไม่รู้เลย”

“อย่ามาโกหกฉันนะ” ทะเลขู่

“ผมไม่ได้โกหก ผมไม่รู้จริงๆ ขอผมอยู่กับคุณก่อนสักสามสี่วันได้ปะ”

“แต่ผมอยู่คนเดียว” ทะเลแย้ง

“ก็นั่นแหละดี”

“อะไรนะ!”

“เปล่าๆ ผมจะบอกว่าผมไม่มีที่ไปจริงๆ” เด็กหนุ่มพูดจบก็ก้มหน้าคอตก สองมือยกขึ้นพนม “นะหนูคิตตี้นะ ให้แผลผมหายดีแล้วจะไปทันทีเลย”

ทะเลได้ฟั