27 กลับมารักกันอีกครั้งนะ

“คิดถึงเหรอ จะมาโกหกอะไรอีกล่ะ จะขอมาหลบภัยที่นี่อีกหรือไง หรือว่าเห็นฉันหน้าโง่เหมือนตอนนั้นที่เชื่อว่านายความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้”

วายุถอนใจเฮือก จ้องดวงหน้าใสไม่ละสายตา ปลายนิ้วเลื่อนขึ้นปัดปอยผมปรกหน้าทะเลอย่างทนุถนอม แล้วโน้มหน้าลงมา แต่ทะเลเบือนหน้าหนีทันที ชายหนุ่มถึงกับชะงักก่อนจะเชยคางอีกฝ่ายให้มองตอบ

“ผมโกหกแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว แต่ที่ไปไม่ลาผมมีเหตุผล”

“เหตุผลคนโกหกน่ะเหรอ”

“ผมไม่ได้โกหก”

“ฉันอยากฟัง” คราวนี้เป็นทะเลที่ถามไม่พอยังจ้องตอบอย่างคาดคั้น แต่วายุกลับเป็นฝ่ายหลบตาแทน “บอกมาสิ”

“ผมจะบอก หากพี่บอกว่ายังรอผม”

“ที่พูดนี่กำลังฝันเหรอ ฝันอยู่ใช่ไหมเนี่ย ถึงได้มาถามฉันว่ารอนายอยู่ไหม หรือว่าไม่ใช่ล่ะ”

“ก็ไม่ใช่ไง”

“คนอย่างฉัน ไม่รอเด็กน้อยขี้โกหกอย่างนายหรอก!”

ทะเลพูดจบก็ผลักไหล่วายุออกห่าง ก่อนจะก้าวฉับๆ ไปที่ประตู ตั้งท่าจะเปิดแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะวายุหรือจะยอม

“ก็ได้ ไม่บอกว่ารอ งั้นผมจูบ”

“นายจะบ้าเหรอ!”

ช้าไปเสียแล้วกับคำด่าของทะเล นอกจากจะไม่กระเทือนวายุแล้ว กลับถูกปิดปากด้วยจูบหวานล้ำเข้าให้อีก

ทะเลดิ้นรนทุบถอง แต่คล้ายกับว่าริมฝีปากของเขากับวายุจะดึงดูดกันและก